Πολιτική | ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ | hits: 1452
Ο θανών δεδικαίωται, όχι η πολιτική του
άρθρο
του Κωστή Παπαϊωάννου
Κυρ, 29 Μαϊ 2005

Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι η ευκαιρία να συναισθανθούμε, οι ζωντανοί, την κοινή μικρότητά μας απέναντι στην απεραντοσύνη του κόσμου και του χρόνου. Όποιος μπροστά σε έναν θάνατο, αποτυχαίνει να συναισθανθεί την μικρότητά του, όποιος αντί γι αυτό επιχειρεί να εκμεταλλευτεί ακόμα και τον θάνατο ενός σημαντικού ανθρώπου, κοντινού του ή μακρινού του, για να παραστήσει ο ίδιος τον μεγάλο, τότε αυτός, δεν είναι απλά μικρός απέναντι στην απεραντοσύνη του κόσμου, είναι "σκέτα μικρός". Με τον θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη, πολλοί "σκέτα μικροί" του "δημόσιου βίου", δεν απέφυγαν τον πειρασμό να δείξουν το πραγματικό τους μπόι. Το μόνο τους ελαφρυντικό είναι πως "έτσι κάνουν όλοι".

Ο θάνατος ενός ανθρώπου σαν τον Χαρίλαο Φλωράκη δεν θα μπορούσε να αφήσει κανέναν πολιτικά αδιάφορο. Βεβαίως δεν "έγραψε ιστορία", αλλά γράφτηκε επάνω του μια πλήρης φάση της ελληνικής ιστορίας από την αρχή της, στα χειμερινά ανάκτορα του 1917, μέχρι το σημερινό παγκόσμιο τέλος της. Τώρα πια, ότι ήταν να γράψει η ιστορία, γι αυτή την φάση, το έγραψε. Τώρα ψάχνει από ψηλά να βρει καινούριους ανθρώπους, άγραφους, να αρχίσει να γράφει την καινούρια της φάση. Ο θάνατος ενός ανθρώπου σαν τον Χαρίλαο Φλωράκη, που πέθανε, πλήρης όλων σχεδόν των ημερών του 20ου αιώνα θα έπρεπε να ήταν μια ευκαιρία να ξαναδούμε, να συζητήσουμε, να καταλάβουμε από κοινού.

Ήταν ευκαιρία να ξαναδούμε, να συζητήσουμε, να καταλάβουμε από κοινού οι κομμουνιστές ως κομμουνιστές, οι αριστεροί ως αριστεροί, οι πολιτικοί, ως πολιτικοί, οι έλληνες ως έλληνες και οι άνθρωποι ως άνθρωποι. Την εκμεταλλεύονται όλοι μαζί, αχταρμάς, αριστεροί δεξιοί και κεντρώοι, οι υποκριτές ως υποκριτές. Μέσα απ' τις συλλυπητήριες δηλώσεις, τους επικήδειους και τις νεκρολογίες, οι "ζωντανοί", αρχίζοντας από την κορυφή της δεξιάς και τελειώνοντας στους πιο μακρινούς πορευόμενους προς αυτήν, φρόντισαν να δικαιώσουν την πολιτική τους στάση. Αντί να διαβάσουν την ιστορία πάνω στο σώμα του νεκρού συνανθρώπου μας, με τον οποίο τίποτα πια (μπροστά στο άπειρο) δεν μας χωρίζει, φρόντισαν να την μεταφράσουν κατά το δοκούν.

Όταν τελειώσει ο κύκλος ενός ανθρώπου, όσο σημαντικός και αν ήταν, η ζωή του χάνει την πολιτική της σημασία, διαλύεται, και της μένει η ιστορική. Ο θανών είναι τώρα ένα σύνολο ρόλων πολιτικά ασύνδετων μεταξύ τους που τους συνδέει μόνο η ιστορία. Αυτή ξανακάνει το διαλυμένο πολιτικό πρόσωπο, ένα χρήσιμο ιστορικό πρόσωπο. Την ευκαιρία να ξαναδούν την ιστορική σύνδεση, που συνεχίζεται σήμερα, να αποκαταστήσουν την ιστορική ενότητα της κοινωνίας μας, σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, οι αρμοδίως τεθλιμμένοι την απεμπολούν. Ίσως όμως αυτός είναι ο δικός τους ιστορικός ρόλος.