Πυκνώνουν οι κυβερνητικές δηλώσεις πως θα εξασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον, την ώρα που εκτελούνται οι προσταγές της παγκόσμιας εξουσίας για μέτρα εναντίον του! Τελευταίοι ο κ. Βουλγαράκης, και ο κ. Παναγιωτόπουλος που μας είπαν ότι η αντιμετώπιση της ελληνικής κοινωνίας σαν συμμορίας τρομοκρατών και σαν γκέτο έμμισθων δούλων, δεν θα θίξει διόλου τα συμφέροντά της! Και ως πολιτιστικό κερασάκι στην τούρτα των πολιτικοοικονομικών μέτρων, ο κ. Τατούλης δηλώνει, με την ευκαιρία της προβολής των έργων του Γιαννούλη Χαλεπά, ότι η τρέλα είναι απαραίτητο εφόδιο για την καλλιτεχνική δημιουργία.
Τα παραδείγματα αυτά αρκούν για να μας διδάξουν, πως οι θεωρητικοί και οι διαχειριστές του αστικού εξουσιαστικού συστήματος τα έχουν χάσει. Δεν πιστεύουν βέβαια ότι θα αντιμετωπίσουν την τρομοκρατία χαφιεδίζοντας την κοινωνία τεχνολογικά, ούτε πως θα γλιτώσουν την οικονομική κατάρρευση στρατιωτικοποιώντας την οικονομία. Η απόδειξη πως τα έχουν χάσει είναι ότι, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, δεν μπορούν να αντιληφθούν πού οδηγούνται με τα μέτρα που παίρνουν.
Η παγκόσμια αυτοκρατορία, στην διαμόρφωση της οποίας, θέλοντας και μη, συμμετέχει η ελληνική πολιτική σκηνή, δεν είναι μια προοπτική, που θα στοιχίσει απλά μια νέα αλλαγή φρουράς στην διακυβέρνηση της χώρας. Είναι μια κοσμογονία αντικατάστασης του παγκόσμιου ταξικού εξουσιαστικού συστήματος με ένα σύστημα παγκόσμιας "ομογενοποιημένης" εξουσίας πάνω σε μια παγκόσμια "ομογενοποιημένη" κοινωνία. Οι δηλώσεις περί διασφάλισης, όσο και περί προάσπισης μέσω "αγώνων", του δημόσιου συμφέροντος, δείχνουν πως οι μέτοχοι της εξουσίας παρασύρονται στην παγκόσμια θύελλα που προκαλεί η "ομογενοποίηση" σε κατάσταση υπνοβασίας. Η ανάδειξη νέων (ισλαμιστών, ευρωπαίων, ρώσων, κινέζων, ιαπώνων, ινδών, πακιστανών και ποιος ξέρει πόσων άλλων ακόμα) διεκδικητών της παγκόσμιας αυτοκρατορικής εξουσίας και η αδυναμία τους κάθε φορά να συμφωνήσουν στο παραμικρό, εκτός από το κοινό μίσος τους για την κοινωνία, δείχνει πως θα βρεθούν όταν ξυπνήσουν σε μια μάχη αδίστακτης αλληλοεξόντωσης.
Σε τι κατάσταση θα βρεθεί, όταν ξυπνήσει από την αντίστοιχη, κατά τα φαινόμενα, υπνοβασία η κοινωνία; Κατ' αρχήν δεν είναι βάσιμο να θεωρήσουμε την κοινωνία σε κατάσταση ύπνου. Αντίθετα με τα μέλη της παγκόσμιας εξουσίας που - όποιους κι αν συμπεριλάβουμε σ' αυτή την κατηγορία - ενεργούν προσπαθώντας να προκαλέσουν στην κοινωνία κάτι που το βλέπουν στον ύπνο τους, τα μέλη της παγκόσμιας κοινωνίας απλώς ενεργούν. Ασφαλώς παρασύρονται απ' τα δρώμενα της πολιτικής σκηνής - λόγω κυρίως της συμμετοχής της αριστεράς - σε αντιθέσεις που δεν είναι πραγματικές και οδηγούν σε αιματηρές συγκρούσεις. Οι ενέργειες όμως στο κοινωνικό πλαίσιο, όσο αυτοκαταστροφικές κι αν είναι παραμένουν πραγματικές. Αργά ή γρήγορα η κοινωνία θα αντιληφθεί την πραγματική σημασία τους και θα κατασταλάξει σ' αυτές που είναι προς το συμφέρον της. Προς ένα δημόσιο συμφέρον που τώρα πια είναι παγκόσμιο.