Ο θάνατος της Βίκης Μοσχολιού έδωσε για μια ακόμα φορά την ευκαιρία, στους μετόχους της αστικής εξουσίας, να θάψουν τον πολιτισμό τους, δημοσία δαπάνη!
Η ταφή ενός προσώπου με έξοδα του δημοσίου, είναι μια εξαιρετικά σημαντική συμβολική πράξη της πολιτικής εξουσίας, στο πλαίσιο της αστικής πολιτείας. Οι εκπρόσωποι του έθνους θεωρούν πως το πρόσωπο που αποβίωσε, αφιέρωσε την ζωή του σ' αυτό και επομένως η τέλεση της κηδείας του, δεν είναι καθήκον της οικογένειάς του αλλά της εθνικής ηγεσίας. Οι λειτουργοί του δημοσίου, οφείλουν να μεριμνήσουν για την συμβολική διαδικασία και να κηδέψουν το σημαντικό αυτό πρόσωπο με τιμές ανάλογες με την προσφορά του.
Η έννοια του έθνους και των θεσμών του, μεταξύ των οποίων υπέρτατος είναι ο εν λόγω, είναι υπό συζήτηση σχεδόν έναν αιώνα. Στην δεκαετία του 40 η "συζήτηση" πήρε ένοπλο χαρακτήρα και η αστική εξουσία ξεκαθάρισε και επέβαλε την θέση της, από την έδρα των στρατοδικείων. Το έθνος, σύμφωνα με την τότε ετυμηγορία της, είναι κατηγορία πολιτική και όποιος αμφισβητεί την αστική εξουσία δεν ανήκει στο ελληνικόν έθνος. Στην τιμή, επομένως, της δημόσιας δαπάνης για την κηδεία τους είχαν δικαίωμα όσοι άμεσα ή έμμεσα, είχαν συμβάλει στην, εσωτερική και εξωτερική, πολιτική και πολιτιστική εθνοκάθαρση.
Οι τιμές βέβαια αποδίδονταν φειδωλά, σε ότι αφορά το πλήθος των προσώπων, γιατί πολλοί από τους αρκετά υψηλά ιστάμενους εθνοκαθαριστές ήσαν, προφανώς, κατά την λαϊκή έκφραση "του σκοινιού και του παλουκιού". Πάντως, σίγουρα όσοι έκαναν τότε το λάθος να τραγουδούν "τους καημούς της φτωχολογιάς", μάλλον είχαν πιθανότητες να θαφτούν πριν την ώρα τους, παρά να θαφτούν με δημόσιες δαπάνες. Οι τιμές της αστικής εξουσίας στους υπηρέτες της, μπήκαν σε πορεία εκπτώσεων στην δεκαετία του '60 και μετά την εθνική "ανάσα" της 21ης Απριλίου 1967, εξέπεσαν οριστικά χάνοντας το εθνικό νόημά τους.
Τον τελευταίο καιρό, η συζήτηση για το νόημα του έθνους έχει επανέλθει, τόσο έντονα που μπήκαν στην συζήτηση και οι αυθεντίες της αριστερίζουσας πανεπιστημιακής εξουσίας, οι οποίοι βεβαίως προκειμένου να καταλάβουν τους θώκους τους την είχαν θάψει. Αυτό συμβαίνει, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, γιατί τα "καύσιμα" της αστικής εξουσίας έχουν ήδη τελειώσει και έχει μπει στην (αυτοκρατορική) τροχιά της συντριβής της. Οι νεόπλουτοι λειτουργοί της επιστημονικής και τεχνολογικής αγοράς, έχουν ακόμη αυταπάτες, ότι θα μηχανευτούν μια σωτηρία αλλά οι τυφλοί λειτουργοί της τηλεοπτικής, πολιτικής και πολιτιστικής αγοράς διαψεύδουν έμπρακτα κάθε αυταπάτη.
Πρόσωπα πάντως σαν την Μοσχολιού και τον Μπιθικώτση, υπήρξαν οι τελευταίοι "ιερουργοί" του αστικού πολιτισμού. Ακόμη και αν τους έλαχε να υπηρετήσουν την παρακμή του, άξιζαν ένα καλύτερο συμβολικό τέλος. Και σίγουρα στην μνήμη όσων έχουν ακόμα ψυχή το έχουν.