Πολιτική | ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ | hits: 1693
Η επιστροφή του Στάλιν
άρθρο
του Κωστή Παπαϊωάννου
Κυρ, 06 Νοεμ 2005

Ο αντισταλινισμός δεν έπαψε να είναι το κέντρο της πολιτικής σκέψης στην περίοδο της ιστορίας της ανθρωπότητας που τελειώνει σήμερα.

Παρατηρείται ωστόσο μια στροφή στην στάση μερικών από τους "οξυδερκείς" πολιτικούς της αριστεράς. Δεν μιλάμε, εδώ για τους ηγέτες που κράτησαν μια φαινομενικά διφορούμενη στάση σχετικά με τον λεγόμενο σταλινισμό, ούτε για την ομόθυμη εισαγωγή στην πολιτική σκηνή όλων των πρακτικών που, κατά τις αντισταλινικές περιγραφές, τον συνιστούσαν. Ο αυταρχισμός, η εξόντωση των αντιπάλων, η ποδηγέτηση των μαζών, ο χαφιεδισμός και κυρίως η λογοκρισία και ο αποκλεισμός αντί της κριτικής, είναι από αρκετά χρόνια η ουσία του Τηλεοπτισμού που αντικατέστησε τον Κοινοβουλευτισμό. Μιλάμε για τους ανθρώπους που έκαναν καριέρα ανατέμνοντας το πτώμα αυτού που οι ίδιοι ονόμασαν σταλινισμό. Μιλάμε δηλαδή (αν συμπεριλάβουμε τους "σταλινικούς" του Κ.Κ.Ε και της πάλαι ποτέ εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς) για το σύνολο του τηλεοπτικώς ορατού και ημιορατού πολιτικού κόσμου.

Η στροφή που παρατηρείται είναι προς το παρόν 90 μόνο μοιρών. Ενώ δηλαδή στη δεκαετία του 60, παρουσίαζαν τον Στάλιν σαν έναν ηλίθιο σφαγέα, υπεύθυνο για την εξόντωση της "αφρόκρεμας" του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και υπεύθυνο για τις βαριές συνέπειες του Β' Π.Π. στην Σοβιετική Ένωση, σήμερα η άποψή τους αλλάζει κατά το δεύτερο μισό. Κατ' αυτούς τους αναθεωρητές του αντισταλινισμού ο Στάλιν παραμένει μεν ο "νεκροθάφτης" του "σοσιαλισμού", ανακαλύπτουν όμως ότι δεν ήταν τόσο ηλίθιος στην αντιμετώπιση του φασισμού και στην υπεράσπιση της "πατρίδας"! Αυτή η στροφή είναι άκρως ενδιαφέρουσα και έχει μεγάλη σημασία και οφείλουμε - ενόψει των αλλαγών που επέρχονται - όχι απλά να την παρατηρούμε και να την περιγράφουμε (άλλωστε προβλέπεται να γίνει μόδα στον πολιτικό και ακαδημαϊκό "στίβο") αλλά να την κατανοούμε και να την ερμηνεύουμε.

Στην πολιτική όπως και στο ποδόσφαιρο όποιος δεν βάζει γκολ δέχεται γκολ. Στην διάρκεια της ψυχροπολεμικής περιόδου, οι ηγέτες και ηγετίσκοι της αριστεράς προτίμησαν να βάλουν μπόλικο αντισταλινικό νερό στο κρασί τους και "ανθρώπινο πρόσωπο" στον σοσιαλισμό τους, για να βρεθούν (κυριολεκτικά ή μεταφορικά), απ' τους θαλάμους της φυλακής, στους θαλάμους της κρατικής και ακαδημαϊκής εξουσίας. Πόση εξουσία απέκτησαν πραγματικά ή πόσο δουλοφρόνως την υπηρέτησαν θα φανεί στο άμεσο μέλλον. Αλλά πάντως με το τέλος του ψυχρού πολέμου, εκεί που νόμιζαν πως θα βρεθούν στην εξουσία, με την εξαπόλυση της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας για την αναθεώρηση της πολιτικής και της ιστορίας, βρέθηκαν πρώτοι και "καλύτεροι" στο στόχαστρο της αυτοκρατορικής πολιτικής.

Η αγωνιώδης αναζήτηση μιας "καταστατικής" αντίθεσης για την αυτοκρατορική πολιτική οδήγησε ήδη στην κακέκτυπη απομίμηση της ταξικής αντίθεσης, με την μορφή του δίπολου "τάξη - τρομοκρατία". Η μόνη "τάξη" που μπορούν να προβάλουν οι ηγέτες της Αριστεράς είναι ο πατριωτισμός και αντιφασισμός των προγόνων τους. Η στροφή επομένως προς την μερική αναστύλωση του πατριώτη και αντιφασίστα Στάλιν είναι αναπόφευκτη. Αλλά ο Στάλιν ήταν πολύ περισσότερο από πατριώτης και αντιφασίστας. Είναι επομένως αμφίβολο αν με τον όψιμο σταλινισμό τους οι ηγέτες της αριστεράς θα προστατεύσουν αυτό που κέρδισαν με τον αντισταλινισμό τους ή θα χάσουν και ότι τους απέμεινε!