Από τον πρώτο χρόνο της μεταπολίτευσης, ο δημόσιος προϋπολογισμός, είναι μια επίδειξη πολλαπλού εμπαιγμού εκ μέρους ενός κράτους που παραπαίει, προς μια κοινωνία που απορεί.
Κατ' αρχήν δεν πρόκειται για οικονομικό προϋπολογισμό, αλλά για μια ετήσια δοκιμασία της αντοχής και ανοχής της κοινωνικής βάσης απέναντι σε ένα κυβερνητικό σύστημα που όποιους και αν έχει στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, είναι το ίδιο εχθρικό και ασύμβατο με την κοινωνία. Πρόκειται δηλαδή για ένα πολιτικό "προϋπολογισμό" της δυνατότητας να ασκηθεί μια προκλητικά επιθετική πολιτική, πάνω στο ελληνικό κοινωνικό σώμα, χωρίς αυτό να συνέλθει από την πολιτική του ζαλάδα και να διαλύσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τον μηχανισμό που το βλάπτει επικίνδυνα.
Αυτή η επιθετική πολιτική στηρίζεται στον μύθο της λιτότητας που εγκαινίασε ερχόμενος από το Παρίσι, το 1974, ο θείος του σημερινού πρωθυπουργού. Ο μύθος ότι δήθεν το πρόβλημα αυτής της κοινωνίας είναι η μικρή παραγωγικότητα και η υπερβολική κατανάλωση. Η αλήθεια είναι, αντίθετα, ότι το πρόβλημα, όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, είναι η υπερβολική συσσώρευση χρήματος υπο μορφή κέρδους. Ότι δηλαδή δεν παράγονται αρκετά σκουπίδια ή δεν πετάγεται στα σκουπίδια αρκετό χρήμα, αρκετά αγαθά, προκειμένου να μην επιστραφούν σαν πραγματική αμοιβή σ' αυτούς που τα παρήγαν.
Το καπιταλιστικό σύστημα, από τα νιάτα του, ήταν ικανό, να ξοδεύει χρήματα σε όπλα, ναρκωτικά, άχρηστα μεγαλεπήβολα έργα, άχρηστες πολιτιστικές εκδηλώσεις, στην διατήρηση κατασταλτικών μηχανισμών, μηχανισμών προπαγάνδας, στην συντήρηση σωμάτων πραιτοριανών στους χώρους των συνδικάτων, της πολιτικής, και του πανεπιστημίου. Γερνώντας απόκτησε την ικανότητα να χειρίζεται τον πληθωρισμό και την παραγωγική στασιμότητα, την χωματερή του χρηματιστηρίου κλπ. Και τέλος εφηύρε το "κόσμημα" του, το πλαστικό χρήμα, με το οποίο επιστρέφει στους εργαζόμενους, ένα μέρος του καταβληθέντος μόχθου τους ...ως χρέος!
Παρ' όλη όμως την επιστήμη της σκουπιδοποίησης, το χρήμα συσσωρεύεται εκρηκτικά στις τράπεζες και απειλεί να τινάξει την κοινωνική λειτουργία στον αέρα. Αλλά αφού παίξουν το πολιτικό βιολί τους σε έναν δήθεν οικονομικό πόνημα οι "αρμόδιοι" υπουργοί και ο πρωθυπουργός δηλώνουν περίλυπα ότι, δυστυχώς, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα καλύτερο. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια που λένε. Πράγματι τόσο αυτοί, όσο και η πολύχρωμη Αριστερά, που ποδηγετεί αποφασιστικά την κοινωνία, έχουν ήδη εξαντλήσει τις δυνατότητές τους, που άλλωστε τις έχουν προ πολλού εκχωρήσει στους διεθνείς ομόλογους τους. Δεν μπορούν επομένως να κάνουν τίποτε περισσότερο, όχι βέβαια για τους εργαζόμενους και για τους συνταξιούχους, αλλά για τον εαυτό τους!
Είναι καταδικασμένοι να κάθονται πάνω σε αναμμένα κάρβουνα και να περιμένουν αν από τα κατορθώματα της πολιτικής τους, θα επωφεληθεί ο φασισμός ή μια σοβαρή αλλαγή, σε τελευταία ανάλυση, πολιτιστική.