Ο συνδυασμός της Γαλλικής εξέγερσης με τις Ιταλικές εκλογές αποδεικνύει την πολυπλοκότητα των πολιτικών τάσεων στην Ευρώπη αλλά και την δυαδικότητα της πολιτικής προοπτικής.
Οι κοινωνίες της Γαλλίας και της Ιταλίας, μοιάζουν κατά το γεγονός ότι είναι πολιτικά ευαίσθητες και διαφέρουν στον τρόπο με τον οποίο εκφράζουν την ευαισθησία τους. Οι Γάλλοι εκφράζονται με μαζικές εκδηλώσεις ενάντια στην εξουσία και ο πολιτικός λόγος είναι φιλοσοφικός. Οι Ιταλοί εκφράζονται με μια ποικιλία πολιτικών απόψεων, που αναφέρονται στην εξουσία και ο πολιτικός τους λόγος είναι μαχόμενος. Οι διαφορές τους εκδηλώνονται, τόσο σε εποχές επαναστατικής άνοιξης, όσο και σε εποχές φασιστικού φθινόπωρου. Αν η εποχή που ζούμε σήμερα είναι άνοιξη ή φθινόπωρο, αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Πάντως οι σχολιαστές των γεγονότων, προσπαθούν να αποδείξουν ότι αυτά επιβεβαιώνουν τις απόψεις τους., Κατά την γνώμη μου όμως αντίθετα τα γεγονότα διαψεύδουν κατάφωρα, όλες τις απόψεις που θεωρούν δεδομένο και σταθερό το εξουσιαστικό σύστημα. Και αυτές τις απόψεις δεν τις έχουν μόνο οι αυθεντίες των αστικών κόμματων αλλά τις έχουν, ουσιαστικά, και οι αυθεντίες των δήθεν άκρως επαναστατικών.
Στην Γαλλία οι εκδηλώσεις του νεανικού πλήθους, αν και είχαν σαν αφορμή μια συγκεκριμένη διεκδίκηση, απείχαν πολύ από το να είναι ένας διεκδικητικός αγώνας, όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν, οι αντιπολιτευόμενοι και συμπολιτευόμενοι της εξουσίας. Ούτε άρχισε με βάση τα ανύπαρκτα "προγράμματα" των μεν, ούτε τέλειωσε με βάση τις όπως-όπως "ρυθμίσεις" των δε. Επρόκειτο, ούτως ή άλλως, για μια επίθεση, από μια συμμαχία παντός είδους κοινωνικών στοιχείων, εναντία σε μια συμπαράταξη αλλοπρόσαλλων εξουσιαστικών κέντρων. Ξέφευγε από τα όρια, οποιασδήποτε πολιτικής λογικής, είτε σαν στόχευση είτε σαν πρόβλεψη. Ήταν μια ντε φάκτο άρνηση της προδιαγραμμένης -ερήμην της κοινωνίας- κοινωνικής προοπτικής.
Στην Ιταλία αναμετρήθηκαν δύο συμπαρατάξεις πολιτικών τάσεων, που συμπήχθηκαν, αμφότερες, από κάθε πολιτικής καρυδιάς καρύδι. Η αναμέτρηση δεν έγινε στην βάση κάποιων από τα γνωστά, πολιτικά ή οικονομικά, εκλογικά κριτήρια. Δεν υπήρξε δηλαδή καμιά κόντρα, ανάμεσα στην δημοκρατία και στον φασισμό ή ανάμεσα στην κοινωνική πολιτική και στον νεοφιλελευθερισμό, υπήρξε όμως μια προσπάθεια, κι απ' τις δύο μεριές, να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι υπάρχει κάποια σοβαρή διαφορά. Εν κατακλείδι, και στην Ιταλία, οι εκλογές εξέφρασαν, εκ των πραγμάτων, την άρνηση της προδιαγραμμένης -επίσης ερήμην της κοινωνίας- εξουσιαστικής προοπτικής.
Τελικά είτε στο γήπεδο της κοινωνίας διεξάγεται ο αγώνας, όπως στην Γαλλία, είτε σ' αυτό της εξουσίας, όπως στην Ιταλία, η πολιτική σύγκρουση είναι μία. Σ' αυτή την σύγκρουση πολλές δυνάμεις εμπλέκονται, με πολύπλοκους τρόπους, αλλά καμιά δεν έχει "κοινωνική πολιτική". Το πραγματικό περιεχόμενο αυτών των συγκρούσεων, είναι η κοινωνική προοπτική ενάντια στην εξουσιαστική προοπτική. Όποιος ποντάρει στην εξουσία, βάζει ένα στοίχημα που γίνεται φανερό από τις εξελίξεις ότι θα το χάσει.