Αρχίζοντας με το άρθρο "η πολιτική μετά την ολυμπιάδα" ("Θ" 20/09/04) έγινε μια απόπειρα, να περιγραφεί η πολιτική κατάσταση, από μια αδέσμευτη πολιτική σκοπιά. Αδέσμευτη, όχι με την έννοια ότι είναι πολιτικά ουδέτερη αλλά με την έννοια ότι δεν δεσμεύεται από την άποψη οποιουδήποτε υπαρκτού η ανύπαρκτου πολιτικού κόμματος. Και μάλιστα από μια σκοπιά από όπου φαίνεται ότι απ' την στιγμή που ο λενινιστικός τύπος κόμματος έφτασε να υιοθετηθεί (ως μεταποιημένη μορφή) από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, απαξιώθηκε ως οργανωτική έκφραση επαναστατικής πολιτικής.
Απορρίφθηκε, σ' αυτά τα άρθρα, η επτάβαθμη πολιτική κλίμακα (Ακροδεξιά, Δεξιά, Κεντροδεξιά, Κέντρο, Κεντροαριστερά, Αριστερά, Ακροαριστερά), που συσκοτίζει την διάταξη των πολιτικών δυνάμεων και υιοθετήθηκε η προσεκτική επιστροφή στο κλασικό σχήμα διάκρισης τριών πολιτικών χώρων (επαναστατικός, ρεφορμιστικός, συντηρητικός), που αντιστοιχεί στις δυνατές τρεις στάσεις απέναντι στο ισχύον αστικό πολιτικό σύστημα. Υποστηρίχθηκε ότι και στους τρεις χώρους (τουλάχιστον θεωρητικά) μπορούν να υπάρξουν υγιείς πλευρές και τονίστηκε ότι αυτές που επικρατούν είναι οι μη υγιείς. Περιγράφηκε τέλος η παρουσία των πολιτικών δυνάμεων σ' αυτούς τους χώρους και η απουσία της λεγόμενης σήμερα Αριστεράς απ' τον επαναστατικό χώρο.
Η δύσκολη Αριστερά
Η περιγραφή και η ανάλυση ωστόσο της πολιτικής κατάστασης δεν είναι δυνατή, χωρίς την αναφορά στην εκτός ΚΚΕ και ΣΥΝ Αριστερά (ας την πούμε Ανεπίσημη Αριστερά). Στην Αριστερά που με την εκλογική λογική είναι ανύπαρκτη αλλά που συγκεντρώνει το σύνολο των διατυπώσεων της επαναστατικής πολιτικής και που - ως εκ τούτου - δεν είναι καθόλου άτοπο να θεωρείται (θετικά η αρνητικά) η σημαντικότερη σημερινή πολιτική δύναμη. Αυτή που παρέχει παγκοσμίως όλη την γκάμα πολιτικών στάσεων, από αυτή των καμικάζι εκτελεστών μέχρι αυτή των συμβούλων και στελεχών των αστικών κυβερνήσεων.
Ακριβώς όμως η μεγάλη σημασία της θετικής και αρνητικής συμβολής στην επαναστατική διαδικασία, κάνει την πολιτική περιγραφή και αξιολόγηση, αυτής της Αριστεράς εξαιρετικά δυσχερή υπόθεση: Για λόγους συναισθηματικούς, λόγω της καταγωγής της απ' το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα που έθρεψε (και όχι άδικα) τις ελπίδες της κοινωνίας. Για λόγους ουσίας, αφού στον χώρο αυτό κυριαρχούν μεν (στον αφρό) τα πιο σάπια πολιτικά στοιχεία αλλά συγχρόνως συγκεντρώνεται και ότι πιο ζωντανό και υγιές υπάρχει στον πολιτικό χώρο και μάλιστα σε μια συνεχή διαδικασία ανόδου και πτώσης.
Η πολιτική εκτίμηση της Ανεπίσημης Αριστεράς έχει τεράστια πολιτική σημασία. Γιατί αντίθετα απ' ότι στην επίσημη Αριστερά, σ' αυτήν διαταράσσεται καθημερινά η πολύβουη νεκρική τάξη που έχει επιβληθεί στην επίσημη πολιτική σκηνή. Στον ΣΥΝ η επαναστατική γλώσσα έχει εντελώς ξεχαστεί. Στο ΚΚΕ μιλιέται σαν νεκρή γλώσσα της επαναστατικής ορολογίας όπως τα λατινικά στην νομική ορολογία. Αλλά το παιχνίδι που παίζει η ιστορία στις ηγετικές κλίκες της Ανεπίσημης Αριστεράς αναπτύσσει αλλά και δοκιμάζει καθημερινά την ικανότητά τους - αλλά και τα όρια της ικανότητάς τους - να διαστρεβλώνουν και να ακυρώνουν τις επαναστατικές ιδέες που γεννιόνται ασταμάτητα.
Η σημασία της
Η σημασία της Ανεπίσημης Αριστεράς δικαιολογείται από (και αντίστροφα δικαιολογεί) την μεταπολεμική πολιτική ιστορία, που έχει αποσιωπηθεί, αφού τα κορυφαία στελέχη του πολιτικού και πολιτιστικού κατεστημένου, προερχόμενα στην μεγάλη πλειοψηφία τους απ' την Αριστερά, έχουν κάθε λόγο να την αποσιωπήσουν.
Στο ΚΚΕ και στον ΣΥΝ π.χ. ξεχνούν επιμελώς ότι πριν τα σπάσουν μεταξύ τους είχαν εξαπολύσει από κοινού (εν αγαστή συμπνοία, με το πρόσχημα του αντισταλινισμού, υπό την αιγίδα του Χρουστσοφισμού) ένα πραγματικό πογκρόμ στο εσωτερικό του Κομμουνιστικού Κόμματος, εναντίον της συνεπούς τάσης που διέβαλαν σαν "ζαχαριαδική" και εναντίον των προσώπων που αργότερα σχημάτισαν τους πρώτους μαρξιστικούς - λενινιστικούς πυρήνες στην Ελλάδα και ανάμεσα στους πολιτικούς πρόσφυγες.
Η καταγωγή της
Η σημερινή Ανεπίσημη Αριστερά ουσιαστικά κατάγεται (θετικά ή αρνητικά) από το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα που άρχισε το 1963-1964. Μια κατηγορία κομματικών συγκροτήσεων, με ονόματα και πρακτική που θυμίζουν ή δεν θυμίζουν το μαρξιστικό λενινιστικό κίνημα προέρχονται ευθέως από την διάλυσή του, στην εποχή της εισβολής του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική σκηνή (θα προσπεράσουμε σ' αυτό το γραφτό την ανάγκη να τους εξετάσουμε ιδιαίτερα). Μια δεύτερη κατηγορία προέρχονται απ' την μαρξιστικοποίηση κομματιών που αποσπάστηκαν σε διάφορες φάσεις από τα επίσημα αριστερά κόμματα. Μια τρίτη κατηγορία τέλος προέρχονται από αριστερές τάσεις κυρίως, τροτσκιστικής, αναρχικής και αντιεξουσιαστικής κατεύθυνσης ή και συνδυασμούς τους.
Τελικά η αρχή της Ανεπίσημης Αριστεράς δεν μπορεί να αποδοθεί παρά στην αμφισβήτηση της επαναστατικής εγκυρότητας των ρευμάτων (χρουστσοφικών και ευρωκομμουνιστικών) που κυριάρχησαν στο κομμουνιστικό κίνημα. Χωρίς αυτή την αμφισβήτηση, ακόμα και ρεύματα που αναπτύχθηκαν σε αντίθεση με το μαρξιστικό λενινιστικό, δεν θα είχαν γεννηθεί.
Το σήμερα και το αύριο
Το κύριο μέρος των ζητημάτων της Ανεπίσημης Αριστεράς ανήκει σε μια εσωτερική ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική συζήτηση, σε έναν χώρο που όμως έπαψε να έχει εσωτερικό! Αυτό είναι και καλό και κακό. Όποιος όμως δημοσιοποιεί αυτά τα ζητήματα οφείλει να είναι προσεκτικός, στο τί από αυτά που θέτει αφορούν το κοινωνικό σύνολο στο οποίο απευθύνεται και τί όχι.
Η κοινωνική σημασία της Ανεπίσημης Αριστεράς είναι πως μέσα της αναπτύσσεται αναγκαστικά αλλά βασανιστικά ένας νέος επαναστατικός πολιτικός λόγος που θα αποτελέσει την απαραίτητη βάση για να αντεπεξέλθει η κοινωνία στις συνθήκες του (οικονομικού αλλά και πολιτικού και πολιτιστικού) κραχ, που αναμένεται αλλά και ένας λόγος που θα αντιστρέψει ευεργετικά, την φορά της επίδρασης ανάμεσα στις επαναστατικές και μη, πολιτικές δυνάμεις.
Η κοινωνία σήμερα βομβαρδίζεται με την άποψη ότι η επανάσταση είναι μια, κατά μερικούς, δίκαιη αλλά γενικά ανέφικτη, έφοδος προς τον ουρανό, με σκοπό να κατακτηθούν τα υλικά αγαθά του καπιταλιστικού παραδείσου! Τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ με το παράδειγμά τους, και αυτά του ΚΚΕ με την προπαγάνδα τους αλλά και κυρίως οι μικρομαγαζάτορες των ηγετικών ομάδων της Ανεπίσημης Αριστεράς (που το παίζουν επαγγελματίες επαναστάτες) είναι υπεύθυνοι για την απάτη της παρουσίασης αυτής της ρητορικής ποιητικής έξαρσης του επαναστατικού βολονταρισμού, σαν να είναι ιδεολογικοπολιτική επαναστατική αρχή! Είναι επομένως απαραίτητη και επείγουσα η διαφώτιση της κοινωνίας σχετικά με το ιστορικό περιεχόμενο της επαναστατικής πράξης.
Η επανάσταση είναι το άλλο όνομα της γενικής κρίσης. Και η κρίση οξύνεται όχι από κάποιους οργανωμένους ανατροπείς, αλλά από κάθε θελημένη και κατ' υπόθεση μελετημένη κίνηση της αστικής εξουσίας. Η κατανόηση αυτού του σχήματος δεν μπορεί παρά να αναπτυχθεί μέσα στους χώρους της Ανεπίσημης Αριστεράς. Προς το παρόν η επίδραση της πολύμορφης εξουσίας στους χώρους της (παράδειγμα η αντιπαγκοσμιοποίηση) είναι νοσογόνος. Βοηθάει τις ηγετικές κλίκες που λυμαίνονται τον χώρο αυτό, να εκτρέπουν τα κοινωνικά κινήματα, σε κατευθύνσεις που βλάπτουν την κοινωνία και (υποτίθεται) ωφελούν την αστική εξουσία.
Η αντιστροφή αυτής της επίδρασης, η ανάπτυξη δηλαδή ενός πολιτικού λόγου που θα επιδράσει στα μη επαναστατικά κοινωνικά ρεύματα, αποκαλύπτοντας στα μάτια τους, την πραγματική αστική πολιτική, και ενισχύοντας την απαίτησή τους για συνέπεια στις διακηρύξεις της είναι απαραίτητη. Αυτή η αντιστροφή όμως έχει σαν όρο την συντριβή ενός απίστευτα σκαιού καθεστώτος έμμεσης και άμεσης λογοκρισίας που έχει επιβληθεί απ' τους ηγετίσκους της Ανεπίσημης Αριστεράς και το άνοιγμα μιας πραγματικά ελεύθερης συζήτησης. Οι δυνάμεις που πιέζουν προς αυτή την αισιόδοξη κατεύθυνση είναι τελικά ακατανίκητες.