Η λεγόμενη "μεταβίβαση εξουσίας" στο Ιράκ έγινε με ανυπομονησία χαρακτηριστική για την αγωνία που διακατέχει τους σχεδιαστές και τους χειριστές της αυτοκρατορικής πολιτικής. Η αγωνία πηγάζει από την ανυπέρβλητη δυσκολία να επιβληθεί επιτέλους κάπου αλώβητη η "αυτοκρατορική νέα τάξη". Η αιτία της αγωνίας με άλλα λόγια είναι ότι ούτε οι ίδιοι οι παράγοντες των αυτοκρατορικών επιτελείων πιστεύουν σοβαρά στην επιτυχία της πολιτικής τους, η οποία άλλωστε δεν είναι το ακριβές αντίγραφο της Pax Romana, μιας δοκιμασμένης σιδηρόφρακτης ειρήνης όπως την θεωρούν οι επικριτές της. Μιά τέτοια ειρήνη ούτε εφικτή ούτε επιθυμητή απ' την εξουσία είναι σήμερα. Η κατάσταση που επιδιώκεται είναι ένας σιδηρόφρακτος συνεχής πόλεμος. Δηλαδή μια αγωγή του κοινωνικού ανταγωνισμού στο έπακρο, υπό τον τύπο ενός κοινωνικού παιγνίου, του οποίου τις συνθήκες διεξαγωγής θα ορίζει η αυτοκρατορική εξουσία εκ των άνω; πράγμα που άλλωστε την καθιστά και αυτοκρατορική.
Η αντιμετώπιση των κοινωνικών αντιθέσεων σαν είναι αφηρημένα παιχνίδια είναι μια αντίληψη που εισήγαγε στην πολιτική σκηνή ο σημερινός πανεπιστημιακός νεοακαδημαϊσμός. Η πολιτική που πηγάζει από αυτή την αντίληψη είναι αδιέξοδη και καταστροφική γι αυτόν που την ασκεί αλλά οπωσδήποτε έχει οδυνηρές συνέπειες για την κοινωνία. Ωστόσο το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η αυτοκρατορική πολιτική αλλά αυτές που την αντιπολιτεύονται. Προς το παρόν, την αυτοκρατορία την αντιπολιτεύονται δυό άλλες επίδοξες αυτοκρατορίες: Απ' την μια μεριά η εκφυλισμένη "εθνότητα" μια Ευρώπης που τρίβει τα χέρια της για την καταπόνηση της αμερικανικής πολιτικής, αλλά ελπίζει στην επιβολή της. Απ' την άλλη μεριά ο εκφυλισμός των "κληρονόμων" του μαρξισμού που, αφού ξεπούλησαν κατακερματισμένο το περιεχόμενό του, πουλάνε τώρα το λεκτικό του περιτύλιγμα σαν σουβενίρ.
Οι ευρωπαϊκές διάδοχες αυτοκρατορικές καταστάσεις ήταν αναμενόμενες και σε έναν βαθμό υπό όρους αξιοποιήσιμες. Το πραγματικό δράμα της κοινωνίας είναι το επιπόλαιο θέατρο της αριστεράς που ονειρευόμενη μια αντίστοιχη παιγνιοποίηση της επαναστατικής διαδικασίας παρουσιάζει την αναταραχή που προκαλούν οι αυτοκρατορικές επεμβάσεις, σαν "ηρωική αντίσταση των λαών στον ιμπεριαλισμό" και βλέπει στο Ιράκ ένα "Νέο Βιετνάμ". Πρόκειται για μια συστηματική διπλή δυσφήμηση των υφισταμένων την επίθεση κοινωνιών. Δυσφήμηση που η αριστερά παρουσιάζει σαν διεθνιστική αλληλεγγύη αλλά είναι ο απαραίτητος όρος για την παράταση ζωής της θνησιγενούς αυτοκρατορικής πολιτικής. Ο ηρωικός λαός του Βιετνάμ δεν διαμέλιζε αιχμαλώτους, ούτε αυτοκτονούσε επιχειρώντας τυφλά χτυπήματα. Και κυρίως δεν δρούσε υπό την καθοδήγηση των εχθρών του, τύπου Μπιν Λάντεν ή Γιασέρ Αραφάτ.
Για την πλευρά της κοινωνίας το ζήτημα δεν είναι ο απελπισμένος ηρωισμός μιας αντίστασης αλλά ο σχηματισμός μιας επιθετικής πολιτικής που να αντιπαρατίθεται, όχι στην ιστορική ροή αλλά στην αυτοκρατορική εκδοχή της. Τέτοια πολιτική προς το παρόν δεν υπάρχει και επομένως η προβολή, τόσο μιας βελτιωμένης ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας όσο και της μετατροπής του Πλανήτη σε ένα Γιγάντιο Κολοσσαίο, είναι εκ του πονηρού. Παρ' όλα αυτά, οι αναπόφευκτες συνεχείς αποτυχίες των βάρβαρων αυτοκρατορικών πολιτικών επιχειρήσεων, οδηγούν στον σχηματισμό μιας νέας κοινωνικής συνείδησης. Οι κοινωνικές αντιθέσεις οδηγούν απαραίτητα σε κοινωνικές ανασυνθέσεις που δεν είναι ακόμα ούτε αναγκαίο, ούτε εφικτό να προβλεφθούν στις λεπτομέρειές τους. Έτσι γινόταν πάντα στην Ιστορία.