Το κείμενο που ακολουθεί απευθύνεται σε όλους τους επισκέπτες των σελίδων κριτικής και ιδιαίτερα σ' αυτούς που τοποθετούν τον εαυτό τους στην Αριστερά. Νομίζω ότι είναι το δυσκολότερο κείμενο που έγραψα μέχρι σήμερα αλλά είναι ένα κείμενο που το οφείλω πρώτα - πρώτα στον εαυτό μου, για να είμαι εντάξει με την συνείδησή μου, και μετά σ' αυτούς που μου κάνουν την χάρη να διαβάζουν τις σκέψεις μου, δεδομένου ότι μ' αυτό θα προσπαθήσω να ξεκαθαρίσω την θέση μου στην Αριστερά και τον ρόλο που θέλω να παίζει αυτό εδώ το site στην εξέλιξή της.
Αρχίζω από το τελευταίο. Αυτό το site το άνοιξα μερικά χρόνια μετά τον θάνατο του Γιάννη Χοντζέα, όταν αποφάσισα ότι δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να λειτουργήσω πολιτικά μέσα από τον χώρο που θεωρούσα φυσικό να υπάρχω και να εκφράζομαι, τον χώρο της μαρξιστικής λενινιστικής αριστεράς, που τον εκπροσωπούσε όπως και όσο την εκπροσωπούσε η Α/συνέχεια. Ο λόγος που δεν μπορούσα να λειτουργήσω σ' αυτό τον χώρο είναι ότι υπήρχε ένα αρχηγικό καθεστώς που κρυβόταν όσο ζούσε ο Γιάννης και απελευθερώθηκε μετά τον θάνατό του.
Το φαινόμενο του αρχηγισμού δεν ήταν σπάνιο στην Αριστερά, ήταν αντίθετα πολύ συνηθισμένο και -- όσο κι αν υπάρχουν ιστορικές αιτίες που κυρίως αυτές πρέπει να μελετηθούν αν θέλουμε να υπάρξει ξανά επαναστατική πολιτική στην κοινωνία μας -- από πολιτική άποψη σ' αυτό το φαινόμενο οφείλεται ο μεταπολεμικός κατακερματισμός της Αριστεράς. Μόνο από την ομάδα της Αναγέννησης και μετέπειτα ΟΜΛΕ, η οποία υπήρξε η οργανωμένη έκφραση του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος στην Ελλάδα, ξεφύτρωσαν ένα πλήθος μικρών και μεγάλων ομάδων (είναι υπερβολή να τις αποκαλέσει κανείς οργανώσεις) που συγκεντρώνονταν γύρω από κάποια πρόσωπα που "διαφώνησαν με την γραμμή" και ίδρυαν μια (όπως - όπως) δική τους οργάνωση.
Ο αρχηγός της Α/συνέχειας ήταν ο Ρούντι Ρινάλντι. Αυτός με μια μικρή ομάδα φίλων του ζήτησε την βοήθεια του Χοντζέα και, μέσα από μια διαδικασία που αξίζει να μελετηθεί σοβαρά ίδρυσαν την Α/συνέχεια. Δεν ξέρω τις λεπτομέρειες αυτής της διαδικασίας, ξέρω όμως καλά ότι ήδη από την ίδρυση της Α/συνέχειας ο Ρινάλντι έδειξε έμπρακτα την βιασύνη του, να δημιουργηθεί, όπως - όπως, μια εξωστρεφής πολιτική ομάδα ώστε να μπορεί να εμφανιστεί ο ίδιος σαν αρχηγός. Η θεωρητική επεξεργασία της σύγχρονης πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας στην οποία (φυσικά) απέδιδε τεράστια σημασία ο Χοντζέας, ήταν για τον Ρινάλντι ήταν απλά ένα μέσο να διαφημιστεί η οργάνωσή του.
"Εμείς έχουμε και πρόγραμμα" ήταν η μεγαλειώδης ατάκα που ξεστόμισε (γραπτώς) προς έναν από τους ανταγωνιστές αρχηγούς των άλλων μ.λ. οργανώσεων σε μια από τις συνηθισμένες αρχηγικές κόντρες του. Και εδώ θα ήθελα να σταθώ λίγο ακριβώς γιατί η πλήρης αδιαφορία για την δημιουργία ενός προγράμματος είναι ακριβώς η απόδειξη της οριστικής παραίτησης της Αριστεράς από την επαναστατική πολιτική. Η Α/συνέχεια ιδρύθηκε σαν εκδοτική ομάδα, προκειμένου να προωθήσει μια συζήτηση για την προγραμματική σύγκλιση της Αριστεράς. Ο Χοντζέας μετάφραζε κείμενα ή διατύπωνε απόψεις που θα χρησίμευαν σαν βάση για μια περαιτέρω επεξεργασία επίκαιρων θέσεων. Κι απ' την άλλη μεριά υπήρχαν οι απόψεις του διατυπωμένες από πολλά χρόνια που είχαν καταχωνιαστεί από τα επιτελεία των προηγούμενων μ.λ. οργανώσεων.
Υπήρχε με άλλα λόγια μια πολύ σοβαρή μαγιά για την αναδόμηση μιας Αριστερής ιδεολογικοπολιτικής βάσης που θα χρησίμευε σαν αφετηρία για μια πραγματική ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς στην Ελλάδα. Τα κείμενα του Γιάννη άνοιγαν τον δρόμο για την επεξεργασία μιας επαναστατικής θεωρίας στην Ελλάδα. Αντιμετώπιζαν το ζήτημα της οικονομίας με την άποψη για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Αντιμετώπιζαν το ιστορικό ζήτημα με την έκθεση για την ιστορία του ΚΚΕ, αντιμετώπιζαν το πολιτικό ζήτημα με την έκθεση για τις διαδικασίες διάλυσης του κομμουνιστικού κινήματος.
Πώς είδε ο Ρινάλντι αυτή την μαγιά; Την είδε σαν πηγή ρητορικών σχημάτων για τις δημόσιες εκδηλώσεις, γύρω από θέματα της επικαιρότητας, που οργάνωνε η Α/συνέχεια. Δεν ήταν βέβαια κακό να οργανώνονται δημόσιες εκδηλώσεις. Αλλά αυτές οι εκδηλώσεις είχαν τον χαρακτήρα μιας μεσαιωνικής γιόστρας όπου ο Ρούντι Ρινάλντι ιππότης της Α/συνέχειας διέπρεπε, ως πομπός ενός πράγματι (ας τον πούμε έτσι) ορθού πολιτικού λόγου που ενθουσίαζε τους υπηκόους του αλλά αντί να συμβάλει στην προγραμματική σύγκλιση της Αριστεράς, παρέτεινε την διαίρεσή της.
Άλλωστε σ' αυτές τις συγκεντρώσεις συμμετείχαν συνήθως οι αρχηγοί μικρών πολιτικών ομάδων ή μεμονωμένες προσωπικότητες με το προσωπικό τους. Οι αρχηγοί της επίσημης Αριστεράς δεν θα έκαναν τότε το λάθος να συμμετάσχουν σε μια εκδήλωση από την οποία θα έβγαιναν χαμένοι και βέβαια δεν ένοιωθαν και καμιά πίεση από τον κόσμο που τους ακολουθούσε για να το κάνουν. Έτσι το μεγάλο μέρος του κόσμου της Αριστεράς που ήταν απλωμένο σε όλο το πολιτικό φάσμα, πέρα από την λεγόμενη τότε εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, οι άνθρωποι που είναι ακόμα και σήμερα το ζητούμενο να προβληματιστούν από τον λόγο της Αριστεράς έμειναν έξω από τα show που οργάνωνε ο κόσμος της Α/συνέχειας για χάρη του Ρινάλντι.
Υπάρχει και ένα ακόμα ζήτημα: Η ίδια η Α/συνέχεια σαν πολιτική οργάνωση δεν μπορούσε να σηκώσει άλλου είδους εκδήλωση, μια πραγματική δημόσια συζήτηση, γιατί ο "ορθός λόγος" του Χοντζέα που μεταδιδόταν κατ' αποκλειστικότητα από τον Ρινάλντι, δεν αφορούσε καν όλο το σώμα της ομάδας. Η Α/συνέχεια ήταν μια ομάδα από ζωηρούς, νέους κυρίως, ανθρώπους που προσελκύονταν από τον λόγο που εξέπεμπε η ομάδα και μεταβάλλονταν σε αφισοκολλητές, πωλητές εντύπων, οργανωτές εκδηλώσεων, και χειροκροτητές. Έτσι η Α/συνέχεια δεν κατάφερε τελικά ούτε καν να συγκεντρώσει τους ανθρώπους του μ.λ. κινήματος ούτε καν όταν οι οργανώσεις που τους προσέλκυσαν διαλύθηκαν ή ξεφτιλίστηκαν.
Από τους ανθρώπους που εντάχθηκαν στην Α/συνέχεια αρκετοί βαρέθηκαν και έφυγαν από μόνοι τους. Μερικοί που θέλησαν να πιέσουν προς μία άλλη κατεύθυνση, είτε υποτάχθηκαν στον αρχηγό και επάνδρωσαν το ολιγομελές επιτελείο του, είτε διώχτηκαν, είτε αναγκάστηκαν να φύγουν από μόνοι τους (αυτή τουλάχιστον είναι η δική μου περίπτωση) μπροστά στην ματαιότητα της παραμονής τους σε μια οργάνωση που μόνο εκνευρισμό θα μπορούσε να τους προσφέρει. Από την άλλη μεριά η Α/συνέχεια και αργότερα η ΚΟΕ προσέλκυε διάφορους "πατενταρισμένους" τύπους οι οποίοι ως ένθερμα μέλη "της μεγάλης μας οργάνωσης" μου ρίχνονταν σε διάφορες δημόσιες συγκεντρώσεις και οι οποίοι βέβαια (δυστυχώς όχι όλοι ακόμη) την έκαναν προς διάφορους χώρους και κυρίως προς το ΠαΣοΚ.
Σημειώστε ότι μέχρι εδώ ο Χοντζέας ήταν ακόμη ζωντανός. Όταν αποχώρησα (φιλικά διατεθειμένος ακόμα) από την Α/συνέχεια, έψαχνα να τον βρω για να μου εξηγήσει τί συμβαίνει, ώσπου κατάλαβα ότι είναι άρρωστος και δεν τον είδα από τότε. Ο λόγος του κληρονομήθηκε από τον Ρινάλντι και τους επιτελείς του και διατέθηκε μέχρι σήμερα, ως εμπόρευμα, κατά τον αθλιότερο δυνατό τρόπο. Ακόμα και ο πιο αδίστακτος εκδότης - βιβλιοπώλης θα πρόβαλε το εμπόρευμά του κατά καλύτερο τρόπο για να βγάλει λεφτά και να αποκτήσει κύρος η επιχείρησή του. Αυτοί παρ' όλο που διψάνε και για χρήμα και για κύρος, δεν έκαναν τίποτα για να προωθήσουν το "εμπόρευμά" τους πολιτικά, για τον απλούστατο λόγο ότι αν παρακινηθεί να διαβάσει κανείς προσεκτικά τα γραφτά του Χοντζέα, θα καταλάβει την απάτη που συνιστά η πολιτική τους.
Βεβαίως ο λόγος του Χοντζέα είναι ο λόγος της Αριστεράς. Όπως είναι καταγραμμένος στα έντυπα που έχουν εκδοθεί από την Α/συνέχεια, τουλάχιστον μέχρι τον θάνατο του Χοντζέα και λίγο μετά, είναι από μόνος του γοητευτικός και διαφωτιστικός. Αν η ΚΟΕ στην οποία μεταλλάχτηκε η Α/συνέχεια, είναι ακόμα ζωντανή και αποτελεσματική, έστω και προς την λάθος κατεύθυνση, όπως συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα με την πρωτοβουλία της έκδοσης του "δρόμου της Αριστεράς" αυτό οφείλεται σ' αυτόν τον λόγο της Αριστεράς. Ο λόγος αυτός οφείλεται στην ανατριχιαστικά μεγαλειώδη ατομική προσπάθεια που ξεκίνησε ο Χοντζέας μετά την διάλυση του ΚΚΕ(μ.λ), για να μην πάει χαμένη για το επαναστατικό κίνημα και την ελληνική κοινωνία η πείρα του μ.λ κινήματος.
Αυτός ο λόγος δεν αξιοποιήθηκε από τους επιτελείς της ΚΟΕ. Δεν εννοώ βέβαια ως αξιοποίηση την ασύδοτη λογοκλοπή, την διαστρέβλωση, την άκαιρη χρήση των κειμένων του Χοντζέα. Μέχρι και ο τίτλος "όχι όπως πριν" που ξεφούρνισε ο κ. Νίκος Γαλάνης, σε κάποιο κείμενο της ΚΟΕ περί ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο τίτλος του ενυπόγραφου σημειώματος του Χοντζέα στο πρώτο μεταδικτατορικό φύλλο του Λαϊκού Δρόμου. Ένα σημείωμα ιστορικής σημασίας για την αριστερά. Εκ πρώτης όψεως δεν είναι κάτι σπουδαίο, γιατί ο κ. Γαλάνης έχει κάνει πολύ χειρότερα. Για μένα όμως αυτές οι ασήμαντες αθλιότητες μετράνε: γιατί την ουσιαστική αθλιότητα των επιτελών της Αριστεράς (ότι έχουν μεταλλαχθεί σε υπερασπιστές του εξουσιαστικού συστήματος) μπορεί κανείς να την συγχωρήσει, επειδή επιτέλους και τα καλά και τα κακά της Αριστεράς είναι προϊόντα της ιστορικής κίνησης. Αλλά την κακομοιριά και την κακογουστιά δεν πρέπει να την συγχωρούμε γιατί αυτή ιστορία δεν την επιβάλει: αυτή είναι ατομική επιλογή.
Αυτή είναι περίπου η ιστορία της σημερινής ΚΟΕ μέχρι το φθινόπωρο του 1994 που πέθανε ο Γιάννης Χοντζέας. Μετά από τον θάνατό του, η σχέση μου με την Α/συνέχεια πήρε έναν άλλο δρόμο. Υπάρχουν σ' αυτήν την περίοδο μερικά ενδιαφέροντα γεγονότα όπως η ίδρυση της ΚΟΕ. Υπάρχει επίσης και το περιεχόμενο της μετά Χοντζέα πολιτικής της Α/συνέχειας και της ΚΟΕ. Υπάρχει τέλος και η ιστορία των εκλογικών συμμαχιών της ΚΟΕ. Θα γράψω γι όλα αυτά σε προσεχή κείμενα.
Θέλω όμως να πω σ' αυτούς που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο πως ό,τι γράφω εδώ είναι υπαγορευμένο από μια πεποίθηση που δεν είναι καθόλου αβασάνιστη. Ότι το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών ανάμεσα στον Κόσμο της Αριστεράς και στα επιτελεία της Αριστεράς που έχουν συσσωρευτεί από το 1944 μέχρι το 2004 (6 δεκαετίες) είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει προχωρήσει η κοινωνία. Χωρίς μια Αριστερά επαναστατική στην πολιτική της και στην οργάνωσή της, η κοινωνία κινδυνεύει θανάσιμα. Και μια Αριστερά επαναστατική σημαίνει μια Αριστερά χωρίς εξουσιαστικές σχέσεις στο εσωτερικό της. Ο Ρινάλντι και το επιτελείο της ΚΟΕ δεν δίνει δεκάρα για την Αριστερά και για την κοινωνία. Αυτό δεν το λέω εγώ, το λένε τα γραφτά τους, το λένε τα λεγόμενά τους, το λένε πάνω απ' 'όλα οι πόζες τους.
Αν δεν το πάρουμε αυτό υπ' όψη μας, όσο ο Κόσμος της Αριστεράς στοιχίζεται πίσω από αυτούς τους καριερίστες της πολιτικής, θα είναι καταδικασμένος στην μιζέρια αγώνων χωρίς νίκες και χωρίς μέλλον. Θα μου πείτε αυτή την στιγμή γίνονται αγώνες, να μη διαταράξουμε την "ενότητα" κι ας είναι και πλασματική. Ε όχι! Αντίθετα εγώ νομίζω ότι αυτή την στιγμή είναι ο χρόνος για την επίθεση στον εχθρό που έχουμε μπροστά μας. Εγώ συμφωνώ στην άποψη που έχει εκφράσει ο Αλέκος Αλαβάνος, δεν είμαι οπαδός του γιατί δεν είμαι οπαδός κανενός αλλά συμφωνώ ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει ο αδύνατος κρίκος της αλυσίδας που είναι όχι μόνο το ελληνικό αλλά το παγκόσμιο εξουσιαστικό σύστημα. Αλλά για να αγγίξουμε τον εχθρό που είναι ο Παπανδρέου, οι μπακάληδες της Ε.Ε. ο Ομπάμα πρέπει να ξεπεράσουμε τον εχθρό που έχουμε μέσα στο πολιτικό μας σπίτι.
Τα επιτελεία της Αριστεράς δεν είναι τα ιερά φαντάσματα του παρελθόντος, δεν είναι ο Άρης και ο Μπελογιάννης που μπορούν να δώσουν έμπνευση στους αγώνες της Αριστεράς. Τα επιτελεία της Αριστεράς είναι οι απαίσιοι βρικόλακες του παρελθόντος, είναι ο Χρουστσόφ και ο Τενγκ Χσίαο-πινγκ που προσπαθούν να εκτρέψουν τους αγώνες της Αριστεράς και να τους χρησιμοποιήσουν στις διαπραγματεύσεις τους με την εξουσία. Αυτά που γράφω εδώ και η επιστολή που μπορείτε να διαβάσετε πιο κάτω, είναι κατά κάποιο τρόπο μια έκκληση απευθυνόμενη "οριζοντίως", για να χρησιμοποιήσω και εγώ μια έννοια που έχει γίνει της μόδας τελευταία, για αγώνα ενάντια στα επιτελεία. Δεν περιμένω να ενθουσιαστεί κανείς αποτόμως. Και εγώ ο ίδιος έκανα μερικά χρόνια ώσπου να διαμορφώσω αυτή την άποψη. Όποιος θέλει να συζητήσει μαζί μου για οτιδήποτε σχετικό με τα γραφόμενά μου θα με βρει πρόθυμο να συζητήσω αλλά κι απ' την άλλη μεριά δεν πρόκειται να χαλάσω την καρδιά μου γιατί σε κάποιον δεν αρέσουν οι προτάσεις μου. Και τέλος πρέπει να πω ότι εγώ, προσωπικά θα κάνω ότι μπορώ ενάντια στα επιτελεία της Αριστεράς όχι επειδή δεν ανήκω και εγώ σε κάποιο επιτελείο αλλά γιατί η Αριστερά στην οποία προσβλέπω δεν θα έχει επιτελεία.
Δεν ξέρω πως ακριβώς θα είναι, αλλά πάντως επιτελεία δεν θα έχει.
Η παρακάτω επιστολή στάλθηκε με email στον ένα από τους δύο υπεύθυνους εκδότες του "δρόμου της Αριστεράς" τον Ρούντι Ρινάλντι. Τον άλλο τον κ. Γιάννη Θεωνά δεν τον γνωρίζω, ας του γράψει κανένας που τον ξέρει.
Επιστολή προς τον κ. Ρούντι Ρινάλντι εκδότη της εφημερίδας "δρόμος της Αριστεράς"
Αγαπητέ φίλε,
Δεν ξέρω ποιος είσαι εσύ που παραλαμβάνεις τα γράμματα από τους αναγνώστες... και γενικά μου φαίνεται κάπως Καφκικό να απευθύνομαι σε κάποιον που είναι κρυμμένος πίσω από έναν Αριστερό τίτλο. Και άλλωστε να σου πω την αλήθεια δεν το θεωρώ και πολύ έξυπνο να κρύβεται κανείς πίσω από μια Αριστερή ταμπέλα, γιατί όπως κατάντησαν την Αριστερά τα επιτελεία της δεν έχει και τόσο καλό όνομα...
Εσύ βέβαια μπορεί να είσαι κανένα από αυτά τα καλά παιδιά που κάνουν την λάντζα και μαζεύουν τις ψήφους για να βγαίνουν μετά στα μπαλκόνια και στα σαλόνια οι κύριοι διευθυντές και να παρουσιάζονται σαν επαναστάτες. Γι αυτό και εγώ θα φαντάζομαι από εδώ και κάτω, ότι μιλάω στον ένα από τους δύο διευθυντές του «Δρόμου» τον κ. Ρούντι Ρινάλντι που τον ξέρω και με ξέρει...
--------
Λοιπόν αγαπητέ Ρούντι,
Να σου ευχηθώ κατ' αρχήν καλή σταδιοδρομία στην καινούρια σου καριέρα ως οπαδού της πολυφωνίας στον χώρο του ρεβιζιονισμού και τουλάχιστον τόση δόξα όση απέκτησες ως οπαδός της μονοφωνίας και της στυγνής λογοκρισίας στον χώρο του κομμουνισμού.
Έμαθα ότι ενοχλήθηκες γιατί στην Θεσσαλονίκη σου έκανα κριτική παρ' όλο που δεν άκουσα τον λόγο σου.
Το σωστό είναι ότι δεν άκουσα ειδικά αυτόν τον λόγο σου, αλλά έχω ακούσει όλους τους άλλους ζωντανά ή από το YouTube και έχω διαβάσει όλα τα γραφτά σου. Και άλλωστε στην Θεσσαλονίκη άκουσα τον κ. Γαλάνη για πολλοστή φορά να δηλώνει ότι έχει κατάθλιψη και άλλες φροϋδικές αρετές, αρετές που φαντάζομαι ότι είναι μέσα στην γραμμή της ΚΟΕ γιατί και εσύ στους θυελλώδεις δεκάρικους λόγους σου κομμάτι φροϋδικός και καθόλου πολιτικός μου φαίνεσαι!
Έχω λοιπόν γνώμη και για σένα και για την πολιτική σου. Αλλά τέλος πάντων στην Θεσσαλονίκη μιλούσαμε για την εφημερίδα «ενωτική» που έγινε «δρόμος» για να συνεχίσει να είναι (το χαβά σας εσείς) ενωτική -- σαν το «υπουργείο δημόσιας τάξης» ένα πράγμα που έγινε «υπουργείο προστασίας...» -- για να συνεχίσετε το θεάρεστο έργο σας να ενώσετε την αριστερά θέλει δεν θέλει.
Λοιπόν άκου κάτι αγαπητέ Ρούντι,
ο Αριστερός κόσμος είναι ενωμένος από καιρό, επειδή έχει τις διαφορές του και ξέρει ποιες είναι. Εκεί που πάσχει ο κόσμος είναι ότι αντί να συζητήσει μόνος του τις διαφορές του περιμένει από τους θλιβερούς στρατηγούς των συνιστωσών να του επιτρέψετε την συζήτηση. Αλλά εσείς φίλε δεν πρόκειται ποτέ να κάνετε ουσιαστική συζήτηση γιατί δεν έχετε καμία διαφορά που να συζητιέται. Οι διαφορές σας αρχίζουν και τελειώνουν στην κόντρα για την θέση του καθενός σας στην ιεραρχία.
Είπατε λοιπόν ότι θα φτιάξετε μια εφημερίδα που θα γράφεται από όλη την Αριστερά και θα απευθύνεται σε όλη την Αριστερά.
Για ποια Αριστερά μιλάτε; Για την Αριστερά από τον Κύρκο μέχρι τον Μαΐλη, από τον Τσίπρα μέχρι την Αλέκα κι από την αφεντιά σου μέχρι την Κανέλλη;
Για ποια ενότητα μιλάτε; Για την ενότητα με τους «αριστερούς» ρεβιζιονιστές του ΚΚΕ, με τους δεξιούς οπορτουνιστές του ΣΥΝ, με τους τροτσκιστές της ΔΕΑ, με τους ξενέρωτους της Ρόζας;
Υπάρχει ενότητα χωρίς να ξεκαθάρισμα των ιδεολογικών σας διαφορών; Χωρίς να πείτε ποτέ καθαρά έστω και ότι υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές;
Θα κάνετε πολιτική, εν όψει της κρίσης, μαζί με τον Παπαδημούλη τον Κουβέλη και τον Τσίπρα;
Ο "δρόμος" μέχρι στιγμής είναι αυτό που αναμενόταν, μια ακόμα αριστερή φούσκα. Λέγαμε λόγια του αέρα, τώρα θα λέμε λόγια του «δρόμου»! Κι αν υπάρχει και κανένα κομμάτι που αξίζει τον κόπο να διαβαστεί, σαν του Αλαβάνου ή του Μπαντιού, πνίγεται κι αυτό μέσα στην σούπα που μαγειρεύετε με την ΚΕΔΑ. Αυτό ήταν αγαπητέ Ρούντι που το 2000 θα αποκτούσε η Ελλάδα κομμουνιστική οργάνωση, την ΚΟΕ;
Η Αριστερά των αρχηγών και των επιτελείων έχει τελειώσει Ρούντι ... στο έχω γράψει πριν από 15 χρόνια αλλά πήγε χαμένος ο κόπος μου. Προτίμησες να μου βουλώσεις το στόμα με άθλιες μεθόδους. Δεν σε αφήνει η λιγούρα σου για την εξουσία να καταλάβεις ότι όσο πιο πολύ φουσκώνεις από αλαζονεία τόσο πιο πολύ κινδυνεύεις να σκάσεις σαν μπαλόνι από το παραμικρό αγκάθι.
Αριστερά δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξει... ούτε σαν αυτή που ήξερα εγώ, ούτε σαν αυτή που ονειρευόσουν εσύ. Υπάρχει όμως ο κόσμος της Αριστεράς: Ένας κόσμος, μπερδεμένος, εθισμένος, και άστεγος. Υπάρχει όμως γι αυτόν τον κόσμο η δύσκολη αλλά μοναδική προοπτική μιας άλλης Αριστεράς. Ο δικός σας ο "δρόμος" δεν πρόκειται να ψάξει γι αυτή την Αριστερά, επιδιώκει να καρπωθεί την "κύρος" μιας ήδη άκυρης Αριστεράς. Υπάρχει όμως ο δρόμος του κόσμου της Αριστεράς που θα σας πατήσει και θα περάσει από πάνω σας.
Να εύχεσαι ο «δρόμος της Αριστεράς» να είναι η ευκαιρία που θα τελειώσει η κοινωνία με τα παράσιτα των αριστερών επιτελείων. Γιατί ο φασισμός που καραδοκεί, που τον παχύνατε εσείς με τον οπορτουνισμό σας, δεν θα σας αντιμετωπίσει με ευγνωμοσύνη!
Αυτά ως μια πρώτη δόση. Θα ακολουθήσουν και άλλες γιατί έχω σκοπό με την ευκαιρία που μου δίνει το εγχείρημα του "δρόμου" να ξεκαθαρίσω την ιστορία της ΚΟΕ. ιατί η παρακμή του μ.λ. κινήματος στην Ελλάδα, που εκφράζεις εσύ και οι γνωστοί συνεταίροι σου στο επιτελείο της ΚΟΕ, έχει ιδιαίτερη σημασία.
Δεν απαιτώ να δημοσιεύσεις τα παραπάνω, θα τα δημοσιεύσω εγώ στις ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ.
Θα ήταν όμως έξυπνο αν δημοσίευες στα γράμματα των αναγνωστών τα παρακάτω:
--------
Ο Μάο Τσε-τουνγκ έλεγε: "τα λουλούδια μαραίνονται και ο καθένας κάνει ότι μπορεί". Στο site ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ (www.critici.gr) υπάρχουν πολλά κείμενα που αφορούν την Αριστερά. Υπάρχει ήδη και μια αυστηρή κριτική για την διοίκηση του "δρόμου της Αριστεράς" και μερικά καλά λόγια για τον Κόσμο της Αριστεράς.
Κωστής Παπαϊωάννου.