«Στο "κάδρο του συστήματος" βλέπει την "αριστερά" στην οποία θήτευσε και θητεύει ο Αλ. Αλαβάνος, που απ' το βήμα της πρώτης πανελλαδικής συνδιάσκεψης (...) του λεγόμενου "μετώπου αλληλεγγύης και ανατροπής".» Μ' αυτή την φράση ξεκινάει η "ορθόδοξη" εκτίμηση του Ριζοσπάστη για την συγκρότηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής που έγινε στην Πανελλαδική Συνάντηση του Σαββατοκύριακου 2/3 Απριλίου 2011".
Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, όπως λέει το υπότιτλος του σχετικού "ριζοσπαστικού" άρθρου, είναι «ο οπορτουνισμός σε μια ακόμα συσκευασία» και η εκτίμηση αυτή είναι ενδεικτική της ειδικής σημασίας και του μεγάλου βάρους που έχει για το εξουσιαστικό σύστημα η, κατά μερικούς απλώς ξύλινη, και κατ' εμέ περίτεχνα και καίρια ξύλινη, γλώσσα του ΚΚΕ.
Από όλα όσα οπορτουνιστικά χαρακτηριστικά έχει πράγματι το Μέτωπο Α-Α, τί βρήκε να ψέξει ο (πραγματικά) σοφός ορθόδοξος κομμουνιστής συντάκτης του εν λόγω άρθρου; Βρήκε να ψέξει την πιο σοβαρή επισήμανση που είχε η εισήγηση του Αλέκου Αλαβάνου, την επισήμανση ότι η Αριστερά βρίσκεται αυτή την στιγμή στο "κάδρο" του συστήματος και ότι την "καλεί να βγει από το κάδρο"!
Τι λέει με άλλα λόγια ο σοφός; Θα μπορούσε να επισημάνει ότι ο Αλαβάνος καλεί την λοιπή αριστερά να βγει από το "κάδρο" την στιγμή που η θέση του Μετώπου είναι και παραμένει, αν και αμήχανα, μέσα στο "κάδρο". Αντί να κάνει αυτό προτιμάει να κατηγορήσει τον Αλαβάνο πως αυτός -- ένας άνθρωπος που «θήτευσε και θητεύει» στην Αριστερά -- θέτει ζήτημα θέσης της Αριστεράς μέσα ή έξω από το "κάδρο"!
Οι κινέζοι του Μάο, σ' εκείνη την σκοτεινή δεκαετία του 60, έλεγαν για τον Χρουστσόφ, (τον παππού των σοφών κομμουνιστών του σημερινού ΚΚΕ, χάρη στις λόγχες του οποίου επικράτησε η γλισχρή τους μειοψηφία στο ΚΚΕ) ότι είναι άριστος μηχανορράφος αλλά νούλα ως πολιτικός. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τους κληρονόμους του Χρουστσωφισμού επιτελείς του ΚΚΕ: η περίτεχνη οπορτουνιστική τους σοφία είναι συγχρόνως μια περίλαμπρη πολιτική βλακεία.
Κατηγορούν τους αντιπάλους τους σαν "οπορτουνιστές", ότι δηλαδή η πολιτική τους είναι μέσα στο "κάδρο" γιατί αυτή είναι η ουσία του οπορτουνισμού, αλλά δεν θέλουν να γίνει συζήτηση για το ζήτημα του εξουσιαστικού πλαισίου γιατί αυτοί είναι που εισήγαν και που μετασκεύασαν το κάδρο του γραφειοκρατικού εξουσιαστικού συστήματος από την Σοβιετική Ένωση στην Ελλάδα μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Αλλά ας δούμε την σοβαρή πλευρά του ζητήματος:
Από την στιγμή που υπάρχει πολιτικό πλαίσιο και το πολιτικό πλαίσιο είναι εξουσιαστικό, η θέση της Αριστεράς μέσα στο εξουσιαστικό πολιτικό πλαίσιο είναι υποχρεωτική. Και μάλιστα δεν πρόκειται για μια στατική θέση αλλά για μια θέση λειτουργική, η οποία δεν είναι απλά εντός του πλαισίου αλλά συμμετέχει αναγκαστικά στην δημιουργία και στην φυσιογνωμία του πλαισίου και επομένως ήδη η λέξη "κάδρο" διασκεδάζει καταστροφικά την βαρύτητα της θέσης μέσα στο πλαίσιο.
Επομένως είναι βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη της Επαναστατικής Αριστεράς, οι άνθρωποι που θέλουν να την υπηρετήσουν, να ασχοληθούν σοβαρά με το ζήτημα της θέσης της, όχι μέσα στο "κάδρο" του συστήματος και της κρίσης αλλά μέσα στο πλαίσιο του εξουσιαστικού συστήματος που η κρίση το οδηγεί ταχύτατα στην φασιστοποίηση.
Οι άνθρωποι που θέλουν ειλικρινά να συμβάλουν στον εκσυγχρονισμό της Αριστεράς (έτσι κατά την γνώμη μου τίθεται το ζήτημα) έχουν καθήκον να αποκαλύπτουν με κάθε τρόπο τον πραγματικό ρόλο των επιτελών του ΚΚΕ, όχι απλά στην δημιουργία σύγχυσης γύρω από την έννοια του πλαισίου και την θέση της Αριστεράς μέσα σ' αυτό, αλλά την πραγματική συμβολή τους στην μετατροπή με ραγδαίους ρυθμούς του συστήματος σε ένα σύστημα φασιστικά εξουσιαστικό.
Αντίθετα είναι καταστροφικό οι άνθρωποι της Αριστεράς ανέχονται τους επιτελείς της, αυτούς που υποτίθεται ότι αναφέρονται στον μαρξισμό και στον κομμουνισμό (π.χ. οι επιτελείς της ΚΟΕ) να κάνουν "συντροφική" κριτική στους επιτελείς του ΚΚΕ και να τους περιμένουν με αγωνία να "προσέλθουν" στην δημιουργία ενός πλατιού λαϊκού μετώπου και στην δημιουργία ενός ενιαίου πλειοψηφικού αριστερού ψηφοδελτίου.
Τέλος σε ότι αφορά την έννοια του πλαισίου, αν και το ζήτημα είναι μεγάλο και σε εκρεμότητα μπορούμε ήδη να πούμε ότι:
α) Το ζήτημα δεν είναι να βγει η Αριστερά από το πλαίσιο. Το ζήτημα είναι να εκτρέψει η Αριστερά την υποχρεωτική πορεία της τροποποίησης του πλαισίου. Να την εκτρεψει από την φασιστική κατεύθυνση στην οποία κυλάει σήμερα και να την στρέψει σε μια κατεύθυνση κατάργησης των εξουσιαστικών σχέσεων.
β) Ο βασικός μοχλός αυτής της εκτροπής είναι η κατάργηση των εξουσιαστικών πολιτικών σχέσεων στην ίδια την Αριστερά. Η Υπαρκτή Αριστερά είναι πράγματι μέσα στο "κάδρο" του συστήματος σε κρίση, και συμβάλει στην φασιστοποίησή του γιατί σαν εξαιρετικής σημασίας υποσύστημα είναι η ίδια το πρότυπο της εξουσιαστικότητας του συστήματος.
γ) Η τροποποίηση της Αριστεράς προς μια μη εξουσιαστική κατεύθυνση δεν μπορεί να γίνει μέσα από διαδικασίες επιβαλλόμενες, ελεγχόμενες ή έστω και προτεινόμενες εκ των άνω. Μπορεί να γίνει μόνο μέσα από διαδικασίες ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης στους επιτελείς και τα επιτελεία τους, που θα ξεκινήσει υποχρεωτικά από τους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης.