Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμα στον κυβερνητικό θίασο που έχει αναλάβει το πείραμα της μετατροπής της "χώρας" σε "ελληνική επαρχία της φασιστικής αυτοκρατορίας των αγορών". Έχει έναν λόγο που συναρπάζει να λέει τίποτα σοβαρό, έχει επιχειρήματα άκρως ρεαλιστικά παρόλο που αδιαφορεί πλήρως για την πραγματικότητα και τέλος έχει μιά θεωρία για την κάθε περίσταση και άρα δεν του χρειάζεται καμιά θεωρία. Με λίγα λόγια είναι ο άνθρωπος που μπορεί να πει και να κάνει οτιδήποτε χωρίς δισταγμό προκειμένου να "σώσει τη χώρα", δηλαδή το εξουσιαστικό σύστημα, αδιαφορώντας για την κοινωνία.
Εξ άλλου ο κ. Βενιζέλος εκφράζει πιστά την πορεία του ΠΑΣΟΚ. Ξεκίνησε από το "σοσιαλιστικό" σύνθημα: "Η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες" για να καταλήξει στο εθνικοσοσιαλιστικό σύνθημα: "η Ελλάδα κινδυνεύει από τους έλληνες". Ο Χίτλερ κατέστησε υπεύθυνους τους γερμανούς για την καταστροφή της Γερμανίας όταν η καταστροφή είχε συντελεστεί, λίγο πριν αυτοκτονήσει. Ο κ. Βενιζέλος καθιστά υπεύθυνους τους έλληνες για την καταστροφή της Ελλάδας, από την αρχή, ώστε να μην χρειαστεί να αυτοκτονήσει. Άλλωστε το όραμά του δεν είναι μια μεγάλη Ελλάδα στην παγκόσμια αυτοκρατορία, αλλά πολύ απλά ένα μεγάλο κομμάτι από την πίττα της εξουσίας στην παγκόσμια αυτοκρατορία.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ήδη πριν από δέκα χρόνια ο κ. Βενιζέλος εισήγαγε, για χάρη της παγκόσμιας κοινωνίας, την αντίληψη ενός "πολιτισμού των πολιτισμών" (!), δηλαδή ενός πολιτισμού των αγορών! Μια αντίληψη που αποτελεί παλαιόθεν τον σκληρό πυρήνα της πολιτιστικής λογικής κάθε γνήσιας Αυτοκρατορίας. Πριν δέκα χρόνια μηχανεύτηκε και μια συμφωνία «των Υπουργών Πολιτισμού και Αθλητισμού των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης» σε μια συνάντηση «στην Θεσσαλονίκη στις 22 και 23 Φεβρουαρίου 2002» ύστερα από πρόσκληση του ίδιου, ως Υπουργού Πολιτισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας που μεταξύ άλλων φαιδρών κατακεραύνωνε τον Χάντιγκτον ως εξής:
«Η ανάγκη για την αναζήτηση και τη διαμόρφωση ενός "Πολιτισμού των Πολιτισμών" έγινε πολιτικά επιτακτική μετά τις ένοπλες συγκρούσεις στην περιοχή και ιδίως μετά τα τραγικά γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 και την προβολή διαφόρων θεωριών σύμφωνα με τις οποίες η "σύγκρουση των Πολιτισμών" είναι δεδομένη, μοιραία ή αναπόφευκτη.»
Αυτή η αντίληψη της ένταξης της "χώρας" σε μια (πολυκέφαλη και τελικά ακέφαλη) παγκόσμια "Pax Romana" υπό το σκήπτρο της Ρώμης των "αγορών", οδήγησε στο υποχρεωτικό παραφόρτωμα της "χώρας" με δάνεια για την διεξαγωγή των ολυμπιακών αγώνων του 2004. Μετά την δόξα της πλαστικούρας και της ντόπας και του λίφτινγκ (το πρότυπο του "πολιτισμού των πολιτισμών" που υπήρξαν οι ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα) άρχισε το ξήλωμα του παγκόσμιου εξουσιαστικού συστήματος. Μέσα στο πλαίσιο το ξηλώματος, από το 2004 μέχρι το 2007 το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα κατέστη το πρότυπο της παγκόσμιας πολιτικής χρεοκοπίας του εξουσιαστικού συστήματος και θύμα πολέμου των πολιτισμών της αγοράς.
Μια από τις πρώτες ισχυρές ενδείξεις για την χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος ήταν το ατυχές πραξικόπημα του Ζαππείου. Ο κ. Βενιζέλος πρωταγωνίστησε με πρωτοφανή άνεση σε μια απόπειρα πραξικοπηματικής κατάληψης της κομματικής ηγεσίας. Το πραξικόπημα απέτυχε, αλλά κατέληξε στην "θέσπιση" της "αμεσοδημοκρατικής" εκλογής των αρχηγών των κομμάτων, αντικαταστάθηκε δηλαδή ουσιαστικά η "δημοκρατία των πολιτών" με την "δημοκρατία των θεατών". Υποστήριζα τότε ότι ο κ. Βενιζέλος θα παραμείνει στο ΠΑΣΟΚ, περιμένοντας την ευκαιρία για μια καινούρια τρικλοποδιά.
Εκ πρώτης όψεως την τρικλοποδιά την έφαγε ο κ. Παπακωνσταντίνου, στην πραγματικότητα όμως ο κ. Βενιζέλος "αναβάθμισε" το εξουσιαστικό θράσος από την κλάψα του: "μη νομίζετε ότι δεν πονάμε..." κλπ., του κ. Παπανδρέου, στην αλαζονεία του: "ο πόλεμος έχει θύματα... και κόψτε τον λαιμό σας", του κ. Βενιζέλου. Αυτό είναι το είδος του θράσους που είναι κατάλληλο για την τελική ευθεία της κατάρρευσης.
Στην ιστορία και στο μέλλον του κ. Βενιζέλου θα χρειαστεί σίγουρα να επανέλθουμε, προς το παρόν όμως ας δούμε την εκ μέρους του αναδιαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής που προς το παρόν φαίνεται να πετυχαίνει. Ο κ. Βενιζέλος έκανε τρείς χαρακτηριστικές κινήσεις:
Επισκέφθηκε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και του εξήγησε ότι η "χώρα" βρίσκεται ακόμα στα πρόθυρα της κρίσης και η πραγματική κρίση θα είναι για την Ελλάδα μια κατάσταση σαν της Αργεντινής. Του εξήγησε ότι η κυβέρνηση, δηλαδή ο ίδιος, προσπαθεί να αποσοβήσει την μεγάλη καταστροφή για την "χώρα" με μια μικρούλα καταστροφή της κοινωνίας. Αλλά για να το πετύχει αυτό είπε (ουσιαστικά) ο ρυθμιστής του πολιτεύματος πρέπει να κάνει τα στραβά μάτια, μπροστά στον καταφανή βιασμό της αστικής δημοκρατίας προκειμένου να σωθεί ο βιαστής, δηλαδή το εξουσιαστικό σύστημα.
Τις ίδιες μέρες ο κ. Βενιζέλος είπε στην βουλή πως η "χώρα" έχει μπει σε έναν ανελέητο νομισματικό - πιστωτικό πόλεμο και ότι, όπως σε όλους τους πολέμους, ο "λαός" αναγκαστικά θα έχει θύματα. Πρέπει λοιπόν ο λαός να τρίβει τα χέρια του που ο πόλεμος, χάρη στον στρατηγό Βενιζέλο, δεν έχει ακόμα νεκρούς. Αυτό που είπε στην ουσία είναι ότι τα αριστερά κόμματα που παίζουν το παιχνίδι τους με ατού τον λαό, δεν έχουν καμιά ελπίδα να κυβερνήσουν και επομένως πρέπει να το βουλώσουν, να πάψουν να κουνιούνται και να καλούν τον λαό σε "ανυπακοή", να πάψουν να τον εμποδίζουν να εφαρμόσει, την στρατηγική του αν θέλουν να τους πετάξει μερικά ψίχουλα από την πίττα της εξουσίας.
Το κούρεμα όμως της δημοκρατίας ο κ. Βενιζέλος το είχε αρχίσει με μιά συνέντευξη τύπου, στην οποία έδωσε ρέστα με τον εξής αφάνταστο συλλογισμό: Η σωτηρία της "χώρας" εξαρτάται από τις "αγορές"! Οι αγορές διαδίδουν ότι η "χώρα" θα χρεοκοπήσει προκειμένου να κερδοσκοπήσουν. Αν όμως ο τύπος αναμεταδίδει τις διαδόσεις, και ο λαός παρακινηθεί σε αντίσταση, τότε οι "αγορές" θα φοβηθούν ότι θα χάσουν τα κέρδη που προσδοκούν μέσω των διαδόσεων και θα "αναγκαστούν" να οδηγήσουν την "χώρα" σε χρεοκοπία. Το συμπέρασμα αυτού του σοφίσματος είναι ότι ο τύπος δεν πρέπει να λειτουργεί γιατί εμποδίζει το σωτήριο έργο του κ. Βενιζέλου.
Αυτό που είπε λοιπόν ο κ. Βενιζέλος προς τους βασικούς παράγοντες του συστήματος (ρυθμιστής, κόμματα, τύπος) είναι ότι για να σωθεί η "χώρα" πρέπει όλοι να βάλουν ένα χεράκι, για να υποταχθεί η ελληνική κοινωνία στους εχθρούς της!
Αν θεωρήσει κανείς ότι η κρίση δεν αφορά το εξουσιαστικό σύστημα αλλά φταίει απλώς η "χαλαρή" διακυβέρνηση και επομένως μπορεί να αποσοβηθεί η καταστροφή κάτω από την πυγμή μιας πολιτικής ηγεσίας που έχει το βάρος του κ. Βενιζέλου, τότε πεισθεί από την ατράνταχτη λογική του ότι το εξουσιαστικό σύστημα έχει ακόμα πολλά ψωμιά να φάει.
Αν επιπλέον ξεχάσει κανείς ότι μετά τον πόλεμο, στην δεκαετία του '60, η πίστη στην ιδέα της αιωνιότητας της εξουσίας, υπό την μορφή της "αυθεντίας", αμφισβητήθηκε, ασχέτως αν η αμφισβήτηση παρακάμφθηκε, τότε ευλόγως θα θεωρήσει την φασιστική λογική Βενιζέλου ατράνταχτη και πάντως πιο αποτελεσματική από την "φιλόστοργη" λογική του κ. Παπανδρέου. Το δυστύχημα για την κοινωνία είναι ότι αυτοί που μεθοδεύουν την συσκότιση της πολιτικής ιστορίας και επομένως ακυρώνουν εν τη γενέσει της μια αντίθετη πολιτική λογική από την φασιστική λογική είναι οι επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς.
Τελικά τα πράγματα για την κοινωνία είναι πολύ σοβαρά γιατί χωρίς την αμφισβήτηση της αιωνιότητας των εξουσιαστικών σχέσεων και χωρίς την παρακολούθηση της αποσάθρωσής τους την μεταπολεμική ιστορία ο φασισμός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Μόνο μια πολιτική που ο ορίζοντάς της είναι ευρύτερος από τον ορίζοντα της εξουσιαστικής πολιτικής, μόνο μια επαναστατική πολιτική λογική μπορεί να αντιμετωπίσει την λογική του φασισμού. Αλλά για να είναι πράγματι επαναστατική δεν φτάνει να έχει ευρύτερο ορίζοντα από τον συντηρητισμό του φασισμού. Πρέπει συγχρόνως να τελεί εν γνώσει του γεγονότος ότι η κοινωνία βρίσκεται ακόμα μέσα στα όρια του εξουσιαστικού θεσμικού συστήματος. Πρέπει επομένως η επαναστατική στρατηγική να εκφράζεται μέσα στην καθημερινή τακτική του φορέα της.
Η υπαρκτή Αριστερά είναι αδύνατο να αρθεί στο ύψος της επαναστατικής πολιτικής. Οι επιτελείς της δεν μπορούν παρά να κάνουν το ακριβώς αντίθετο από την σχέση του μακροπρόθεσμου στρατηγικού στόχου με τους στόχους της καθημερινής τακτικής. Αυτοί φαντασιώνονται ένα "αριστερό μπλοκ εξουσίας" που θα ανατρέψει το "σάπιο πολιτικό σύστημα" χωρίς να θίξει τον εξουσιαστικό χαρακτήρα του συστήματος κοινωνικών σχέσεων. Και άλλωστε όπως έχει αποδειχθεί από τις συναλλαγές των λυκοσυμμαχιών που προσπάθησαν να στήσουν και που κατέληξαν σε φιάσκο, οι ίδιες οι σχέσεις της υπαρκτής Αριστεράς είναι σχέσεις εξουσιαστικού ανταγωνισμού για την εξουσία στον χώρο της Αριστεράς.
Η ουσία της πολιτικής της υπαρκτής Αριστεράς δεν έχει καμιά διαφορά από την φασιστική πολιτική. Τον έλεγχο των κοινωνικών αντιθέσεων επιδιώκουν οι επιτελείς των θραυσμάτων της πάλαι ποτέ Αριστεράς που αποτελούν την υπαρκτή Αριστερά, μέσω του εξουσιαστικού συστήματος, ζητιανεύοντας μια εν λευκώ εξουσιοδότηση από την κοινωνική βάση. Τον ίδιο έλεγχο επιδιώκει και ο κ. Βενιζέλος προσπαθώντας να εξασφαλίσει την εν λευκώ εξουσιοδότηση της κοινωνικής βάσης. Η μόνη διαφορά τους είναι η διαφορά ανάμεσα στην ρητορεία του ηθικού εκβιασμού και στην ρητορεία της απειλής με την στυγνή βία.
Στο κέντρο όμως της πολιτικής ρητορείας των επιτελών όλων των πλευρών του εξουσιαστικού συστήματος υπάρχουν τα καπνογόνα της πολιτικής σύγχυσης. Το φάντασμα ενός "καπιταλισμού" που κανείς δεν ξέρει πως τον εννοούν όπως δεν ξέρει κανείς πως εννοούν τον "αντικαπιταλισμό" τον "σοσιαλισμό" και τον "ριζοσπαστισμό".
Συνοπτικά, η κυβέρνηση με τον κ. Βενιζέλο στην κατάλληλη θέση στην κατάλληλη στιγμή, ανοίγει την πόρτα στο τελικό στάδιο της τυπικής ύπαρξης του εξουσιαστικού συστήματος, στο στάδιο του φασισμού. Η ουσιαστική ύπαρξη του συστήματος, με μια έστω και στοιχειώδη δημοκρατική νομιμοποίηση έχει προ πολλού εξαντληθεί. Δεν μένει τώρα στους χειριστές του συστήματος και στους επιτελείς του παρά μόνο η κατεδάφιση όλων των πολιτειακών θεσμών με την ελπίδα ότι μια παγκόσμια αυτοκρατορία θα εξασφαλίσει το πραγματικό τέλος της ιστορίας.
Οι χειριστές του συστήματος θα ξυπνήσουν από το όνειρο και θα βρεθούν στον εφιάλτη της καταστροφής. Η προσφυγή στον φασισμό θα αποτελέσει απλά την ταφόπλακα που θα κλείσει πάνω από το ήδη νεκρό εξουσιαστικό σύστημα. Το φλέγον ζήτημα για την κοινωνία είναι πώς θα περάσει το φασιστικό στάδιο που προετοιμάζεται, με όλες τις συγκρούσεις που θα προκληθούν, με όσο γίνεται λιγότερες καταστροφές. Χωρίς την ανάδυση από την αρχή μιας νέας πολιτικής έκφρασης της επαναστατικής πλευράς της κοινωνίας η καταστροφή είναι σίγουρη.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσο βαθιά θα μπει η κοινωνία στο στάδιο της φασιστικής κατάληξης του εξουσιαστικού συστήματος πριν αρχίσει να οργανώνεται η νέα επαναστατική Αριστερά. Αυτό όμως είναι σίγουρο ότι θα γίνει όσο είναι σίγουρο ότι η κοινωνία δεν μπορεί να αυτοκτονήσει. Η επαναστατική Αριστερά θα σχηματιστεί και η πρώτη και ίσως η μόνη προϋπόθεση για αυτό είναι να πεισθούν από την πείρα τους (όχι από ένα άρθρο σαν το παρόν) ότι υπαρκτή Αριστερά δεν μπορεί να επανέλθει στην επαναστατικότητα. Έχει ήδη δρομολογηθεί η κατάρρευσή της μαζί με την κατάρρευση του εξουσιαστικού συστήματος.
Το υλικό όμως της επαναστατικής Αριστεράς υπάρχει, είναι οι Αριστεροί της κοινωνικής βάσης και αυτοί έχουν ήδη την εμπειρία της αλλαγής του πολιτικού πεδίου που ήταν η πλατεία. Μπροστά τους ανοίγεται ένα τεράστιο πεδίο ιδεολογικού, πολιτικού και πολιτιστικού έργου. Έχουν να ανασκευάσουν την φασιστική ιδεολογία που προελαύνει μη βρίσκοντας αντίσταση από την υπαρκτή Αριστερά που αντίθετα της στρώνει το έδαφος όπως στις παραμονές της δικτατορίας του 19467. Έχουν να σκεφτούν τον εκσυγχρονισμό της οργάνωσης της Αριστεράς ώστε να αντέξει στην επικείμενη τελική επίθεση του φασισμού και να συμβάλει ώστε η σύγκρουση να διοχετευθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται στο επίπεδο του πολιτικού λόγου αντί να μείνει στο πεδίο της αιματηρής βίας. Έχουν τέλος να συμβάλλουν στην συντελούμενη ήδη αλλαγή της πολιτιστικής συνείδησης της κοινωνίας ώστε να προσαρμοστεί όσο πιο ανώδυνα γίνεται με την απομείωση του εξουσιαστικού χαρακτήρα των κοινωνικών σχέσεων.
Όλα αυτά απαιτούν ένα έργο με τεράστια θεωρητική έκταση και βάθος, ένα έργο αποκλείεται να φτάσει στο τέλος του χωρίς απρόβλεπτες στροφές και περιπέτειες. Ωστόσο είναι επείγον να αρχίσει. Οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης πρέπει να απαιτήσουν σε όποια θέση κι αν βρίσκονται να μπουν σε ουσιαστική συζήτηση τα πολιτικά ζήτήματα. Πρέπει να πάψουν (με το μαχαίρι) να γίνονται οι αχθοφόροι "αγώνων" εξ αρχής χρεοκοπημένων, που μόνο στόχο έχουν να διαφυλάξουν και να αναβαθμίσουν την θέση των επιτελών (πολιτικών, συνδικαλιστικών και ακαδημαϊκών) των εξουσιαστικών συγκροτήσεων της υπαρκτής Αριστεράς στο εξουσιαστικό σύστημα. "Αγώνων" που αποτελούν ουσιαστικά το "μηχανικό μέσο" που διατηρεί τεχνητά στην ζωή το εξουσιαστικό σύστημα.