Εισαγωγικό σημείωμα: Με αφορμή τα τραγικά επεισόδια της χθεσινής μέρας διατυπώνονται στο κείμενο που ακολουθεί μερικές σκέψεις που απευθύνονται στους άγνωστους που έχω αποφασίσει να ονομάζω αριστερούς της κοινωνικής βάσης. Το κείμενο καταλήγει στην πρόταση να ανοίξει μια συζήτηση πάνω στο θέμα: "η κρίση, η ενότητα της Αριστεράς και η ενότητα της κοινωνίας"
Το παρόν κείμενο ας θεωρηθεί σαν μια συμβολή στην συζήτηση που προτείνω. Θα αναδημοσιεύσω επίσης αμέσως το ενδιαφέρον κείμενο που δημοσίευσε το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής σχετικά με τα επεισόδια και θα επακολουθήσει μια κριτική στο ίδιο κείμενο θεωρώντας το ως μέρος της προσπάθειας που καταβάλει το Μ.Α-Α για την επίτευξη της ενότητας της Αριστεράς.
Τέλος θα θέσω (πειραματικά) υπ' όψιν των υπευθύνων μερικών δικτυακών τόπων το παρόν κείμενο με την ελπίδα ότι θα θελήσουν να συμβάλουν στο άνοιγμα μια τέτοιας συζήτησης.
Ο θάνατος ενός στελέχους του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ και ο τραυματισμός αρκετών αριστερών της κοινωνικής βάσης, σαν πολιτικό συμβάν είναι ακόμα πιο ανησυχητικό από το συμβάν της Μαρφίν.
Σ' εκείνη την περίπτωση κάποιος κόσμος τουλάχιστον σκέφτηκε τις ευθύνες αυτών που καλούν σε αγώνες χωρίς να έχουν ξεκαθαρίσει ούτε τους στόχους, ούτε την πολιτική, ούτε την τακτική του αγώνα στον οποίο καλούν. Η αρνητική επίπτωση εκείνου του συμβάντος ήταν ότι έδωσε την ευκαιρία στους επιτελείς του ΚΚΕ και στην τηλεοπτική εκπρόσωπό τους την Λιάνα Κανέλλη να περιφέρεται στα κανάλια και να διαφημίζει την νοικοκυροσύνη της "περιφρούρησης" που επιβάλλει το ΚΚΕ στις τάξεις του στρατού του, εισπράττοντας την ευαρέσκεια των χειριστών του εξουσιαστικού συστήματος.
Στο τωρινό συμβάν εκδηλώθηκαν όλες οι αρνητικές συνέπειες της λογικής της "περιφρούρησης" αλλά αυτή την φορά κανείς δεν φαίνεται να αναλογίζεται τις ευθύνες των επιτελών της υπαρκτής Αριστεράς όχι μόνο για την αφλογιστία των τεράστιων μαζικών εκδηλώσεων, αφλογιστία που διευκολύνει το εξουσιαστικό σύστημα να παρατείνει την χολέρα της ύπαρξής του, αλλά και για την έκρηξη του όπλου της μαζικότητας μέσα στην θαλάμη του, έκρηξη που αποτρέπει από την στράτευση τους ανθρώπους που θέλουν να αγωνιστούν.
Μπορούμε ωστόσο, σ' αυτές τις κρίσιμες στιγμές, οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης, να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα. Ας μην περιμένουμε κι άλλα συμβάντα κι άλλους θανάτους, κι άλλες καταστροφές και κυρίως ας μην περιμένουμε να συσσωρευτεί κι άλλη οργή, κι άλλο μίσος. Μέσα στο κλίμα της καθημερινής ζωής που μεθοδευμένα βαραίνει ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε που βρισκόμαστε και που πάμε, πρώτα σαν άνθρωποι της κοινωνικής βάσης και μετά σαν αριστεροί της κοινωνικής βάσης.
Το συμβάν για το οποίο μιλάμε έφερε μπροστά μας τις τρεις βασικές πολιτικές που παρουσιάζονται σαν αριστερές και που οι επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς τις χρησιμοποιούν σε διάφορες παραλλαγές και προσμείξεις για να δημιουργούν μια πληθώρα πολιτικών σχηματισμών που διαρκώς "ενώνονται" και "διασπώνται" σχηματίζοντας ένα πολιτικό καλειδοσκόπιο.
Εμφανίστηκε, πρώτη και καλύτερη, η πολιτική των επιτελών του ΚΚΕ, η πολιτική της θεωρητικής ορθοδοξίας και της πολιτικής καθαρότητας που οδηγεί στην αυτοανακήρυξη των μελών μιας -- πολιτικά ιδεολογικά και πολιτιστικά -- αλλοπρόσαλλης ομάδας επιτελών σαν τους μοναδικούς εκπροσώπους της Αριστεράς και στην εφαρμογή εκ μέρους τους, της δήθεν περιφρούρησης των (στρατιωτικού τύπου) δυνάμεων τους που στην πραγματικότητα αποσκοπεί στην αστυνόμευση των αριστερών της κοινωνικής βάσης.
Εμφανίστηκε, δεύτερη, η αλλοπρόσαλλη πολιτική των επιτελών της αντιεξουσίας και της αναρχίας, που εκμεταλλεύονται την φασιστική αθλιότητα των επιτελών του ΚΚΕ, και την αθλιότητα της κυβερνητικής καταστολής καθώς και την αφέλεια της τρίτης πολιτικής (για την οποία η επόμενη παράγραφος), για να διασπάσουν την ενότητα των αριστερών της κοινωνικής βάσης και όλων των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης και να αποτρέψουν τον σχηματισμό μιας καθαρής αντιπαλότητας ανάμεσα στην κοινωνία και στο εξουσιαστικό σύστημα.
Εμφανίστηκε, τρίτη και εκ των υστέρων, η πολιτική που εκπροσωπείται από τους επιτελείς του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, πολιτική που συνοψίζει όλες τις παραλλαγές και τα μείγματα των πολιτικών που παράγονται από τις δύο πρώτες, για να απλώσουν την αλοιφή της αφέλειας πάνω και σ' αυτή την πληγή που ανοίγει και οξύνει καθημερινά η καταστροφική πολιτική της "ειρηνικής συνύπαρξης" ιδεολογιών και επιτελείων.
Οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης (είτε είναι ενταγμένοι σε κάποιον από αυτούς τους σχηματισμούς είτε όχι) δεν έχουν κανένα λόγο να υιοθετήσουν μια από αυτές τις ρευστές πολιτικές, που άλλωστε σχηματίζονται από κάποιες πολιτικές και ακαδημαϊκές "αυθεντίες" ερήμην της κοινωνικής βάσης. Στο κάτω της γραφής αυτές οι πολιτικές ούτε και μπορούν να υιοθετηθούν γιατί δεν απαντούν σε κανένα πραγματικό πολιτικό ερώτημα. Αποτελούν καιροσκοπικού χαρακτήρα ρητορικά σχήματα που αλλάζουν κάθε μέρα ανάλογα τις διακυμάνσεις της πολιτικής ζωής.
Είναι ωστόσο μεγάλη ανάγκη για κάθε αριστερό της κοινωνικής βάσης να αντιληφθεί την πραγματικότητα της καταρρέουσας υπαρκτής Αριστεράς ακόμα και αν είναι ενταγμένος σε μια θέση της, όπως ακριβώς είναι μεγάλη ανάγκη, σαν άνθρωπος της κοινωνικής βάσης, να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα της σημερινής καταρρέουσας κοινωνίας έστω και αν επίσης είναι ενταγμένος σε μια θέση της.
Αν αντίθετα προτάσσουμε την ανάγκη να δικαιολογήσουμε την θέση μας (ή ακόμα και την "μη θέση" μας) σε κάποιο τμήμα της υπαρκτής Αριστεράς με την δικαιολογία ότι τα άλλα τμήματα είναι χειρότερα, τότε στην ουσία δικαιολογούμε την θέση μας στην κοινωνία, και άρα την ίδια την παρούσα κοινωνία, με την δικαιολογία ότι κάποιες άλλες θέσεις στην κοινωνία είναι χειρότερες από την δική μας.
Σαν αριστεροί της κοινωνικής βάσης οφείλουμε (απέναντι στον εαυτό μας και σε ολόκληρη την οικουμένη, γιατί στην σημερινή κοινωνική πραγματικότητα όλα τα ενδιάμεσα επίπεδα έχουν χάσει το νόημά τους) να ξεκαθαρίσουμε την προσωπική μας πολιτική και να την εφαρμόζουμε όπου κι αν βρισκόμαστε, από την παρέα μας μέχρι την κεντρική επιτροπή του κόμματος μας αν κάποιος από εμάς έχει καταφέρει να φτάσει αλώβητος τόσο ψηλά και έχει καταφέρει να ανεχθεί την αφόρητη παρουσία των αυθεντιών που συνωθούνται σε αυτά τα επίπεδα.
Τρία είναι τα αναγκαία και επείγοντα καθήκοντά μας στην σημερινή συγκυρία:
Το πρώτο καθήκον μας είναι να ξεκόψουμε οριστικά από την λέπρα της πολιτικής και ακαδημαϊκής "αυθεντίας". Ο σεβασμός στην "αυθεντία" είναι το βαρίδι που μας κρατάει στο κάτεργο της σημερινής εξουσιαστικής κοινωνίας. Δεν έχουμε τίποτα με τα πρόσωπα που είναι πραγματικά ή παριστάνουν τις "αυθεντίες". Δεν είναι αυτοί που μας βλάπτουν. Το σύστημα όμως μέσα στο οποίο λειτουργούν, ένα σύστημα που στηρίζεται στην αξία της αυθεντίας η λεγόμενη αξιοκρατία, είναι οριστικά για πέταμα και δεν μπορούμε να το ανεχόμαστε άλλο.
Οι άνθρωποι της αριστεράς που πολέμησαν τον σκοταδισμό και την από καθέδρας διδασκαλία, ανέχονται σήμερα να αναμασούν τις απόψεις μιας χούφτας "αυθεντιών" της πολιτικής και των "κοινωνικών" επιστημών, της οποίες διδάσκονται αποσπασματικά μέσα από έναν ρητορικό λόγο που δεν χωράει αντίλογο. Μ' αυτόν ακριβώς τον τρόπο έχουν σχηματισθεί οι τρεις πολιτικές στις οποίες αναφέρθηκα.
Το δεύτερο καθήκον μας είναι να υποβάλλουμε σε εξαντλητική κριτική όλες τις πτυχές της σημερινής κυρίαρχης πολιτικής σκέψης "συντηρητικής" και "ριζοσπαστικής" με σκοπό να αποκτήσουμε τα κριτήρια για να μπορέσουμε να κρίνουμε τις πολιτικές αντιλήψεις για την κρίση και τις πολιτικές προτάσεις για την αντιμετώπιση των παρενεργειών που επισυμβαίνουν αναγκαστικά (η κυριότερη είναι βία) στην πορεία της ποθητής κοινωνικής αλλαγής, στην οποία οδηγεί η κρίση την ανθρωπότητα.
Το τρίτο καθήκον μας είναι να συνδεθούμε πολιτικά με όλους τους άλλους αριστερούς της κοινωνικής βάσης. Σε όποια συγκρότηση κι αν ανήκουμε σε όποια συγκρότηση κι αν ανήκουν. Η ουσιαστική περιφρούρηση του ΚΚΕ είναι η απαγόρευση στα μέλη του να έρχονται σε επαφή με τον οποιονδήποτε αριστερό. Αυτό όμως δεν το κάνει μόνο το ΚΚΕ, το κάνουν με άπειρους έμμεσους τρόπους όλες ανεξαιρέτως, οι οργανώσεις της υπαρκτής Αριστεράς.
Αν δεν καταφέρουμε να σπάσουμε την λογοκρισία της Αριστεράς, αν δεν καταφέρουμε να ανοίξουμε την συζήτηση στην κοινωνική βάση, αν δεν καταφέρουμε να σκορπίσουμε την "πλατεία" σε χιλιάδες μικρές πλατείες (από πλατείες των δύο ατόμων μέχρι πλατείες μερικών χιλιάδων) μέσα στην ελληνική κοινωνία, ας βάλουμε από τώρα την ταφόπλακα και στην αριστερά και στην κοινωνία.
Συμπερασματικά
Το τραγικό συμβάν μπορεί να αποτελέσει μια ευκαιρία για προβληματισμό. Ας μην αφήσουμε ούτε τους κακοπροαίρετους επιτελείς σαν αυτούς του ΚΚΕ, της "αναρχίας" και της "αντιεξουσίας" αλλά ούτε και τους λίγους καλοπροαίρετους αφελείς της ενδιάμεσης υπαρκτής Αριστεράς, να εκμεταλλευτούν την φρίκη ενός ακόμα θανάτου για να εκτρέψουν την συζήτηση σε μια αναμέτρηση των πολιτικών τους.
Οι πολιτικές τους είναι όλες εξ ορισμού για πέταμα. Εξ ορισμού γιατί δεν πληρούν τον βασικό όρο της αριστερής πολιτικής να προκύπτουν σαν καταστάλαγμα της ελεύθερης κοινωνικής σκέψης αλλά σαν αποτέλεσμα της επιστημονικής και πολιτικής "αυθεντίας" και σίγουρα ερήμην της κοινωνίας. Για πέταμα γιατί βασίζονται σε πιστές στην πραγματικότητα παρατηρήσεις αλλά βγάζουν συμπεράσματα πιστά στον τύπο της εξουσίας που επιδιώκουν. Κάποιας εξουσίας που στην καλύτερη περίπτωση είναι φιλάνθρωπη για να μην πω φιλόζωη.
Οι επιτελείς του ΚΚΕ τριγυρνούν στα κανάλια και προσπαθούν να αποσείσουν τις ευθύνες τους επειδή ο νεκρός ήταν "δικός τους", ιδιοκτησία τους. Οι επιτελείς των υπολοίπων τμημάτων της υπαρκτής Αριστεράς χρησιμοποιούν τον νεκρό για να εξάρουν την ορθότητα της πολιτικής τους και να υπογραμμίσουν τις γνωστές και τετριμμένες πολιτικές προτάσεις τους.
Ας εκμεταλλευτούμε και εμείς την ευκαιρία που μας δίνουν οι επιτελείς για να καταγράψουμε τις διαφορές μας και τις συμπτώσεις μας πάνω στο ζήτημα: η κρίση και η ενότητα της Αριστεράς και η ενότητα της κοινωνίας.