Η ίδρυση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής ήταν η πρώτη απόπειρα στο πλαίσιο της υπαρκτής Αριστεράς να συνδεθεί η σημερινή πολιτική κατάσταση με την κατάσταση στην Ελλάδα της δεκαετίας του '40. Η απόπειρα είχε εξαιρετικά θετική σημασία, παρά το γεγονός ότι η αντιγραφή του ΕΑΜ σε ένα σύγχρονο μετωπικό σχήμα είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Τις τελευταίες μέρες εμφανίστηκε μια ρήξη στο Μέτωπο που αμέσως μετά έγινε μια προσπάθεια να κρυφτεί. Το γεγονός ότι εμφανίστηκε η ρήξη αποδεικνύει την σημασία της σύνδεσης με την δεκαετία του '40 και το γεγονός ότι έγινε προσπάθεια να κρυφτεί, αποδεικνύει το αναπόφευκτο της αποτυχίας της αντιγραφής.
Οι σκέψεις που ακολουθούν αποτελούν μια πρώτη συνολική προσέγγιση αυτού του σπουδαίου από ιστορική άποψη ζητήματος και αφήνουν πολλές λεπτομέρειες για συζήτηση.
Στο site του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής ανακοινώθηκε ότι «στις 16 και 17 Δεκεμβρίου» θα πραγματοποιηθεί «Πανελλαδική Συνάντηση στην Αθήνα» της οποίας το αντικείμενο θα είναι η «επείγουσα συζήτηση για α) την ενότητα της αριστεράς και β) την μετωπική συμπαράταξη του λαού». Προφανώς η συζήτηση αυτή έχει σαν σκοπό την διευθέτηση της ρήξης που παρουσιάστηκε. Πρέπει όμως να πω ότι με τον τρόπο που τίθεται, η συζήτηση όχι μόνο δεν είναι επείγουσα αλλά έχει προ πολλού εξαντληθεί, χωρίς να βγει κανένα συμπέρασμα. Αντίθετα εξαιρετικά επείγον είναι το άνοιγμα της συζήτησης με θέμα ποια είναι η προοπτική της ελληνικής κοινωνίας και ποια είναι η αριστερή πολιτική εν όψει αυτής της προοπτικής.
Αυτή είναι μια ζωτικής σημασίας συζήτηση που έχει ουσιαστικά απαγορευθεί με τον πιο κυνικό τρόπο από τις "αυθεντίες" της υπαρκτής Αριστεράς. Αυτή η συζήτηση και μόνον αυτή είναι η βάση της ενότητας και της κοινωνίας και της Αριστεράς.
Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής υπήρξε και υπάρχει ακόμα γιατί αποτελεί ακόμα μια φάση της συνάντησης της τάσης που αντιπροσωπεύουν, στην υπαρκτή Αριστερά, οι επιτελείς της ΚΟΕ και της τάσης που αντιπροσωπεύουν, ο Αλέκος Αλαβάνος και οι συνεργάτες του. Και υπάρχει με τον τρόπο που υπάρχει επειδή τις τάσεις που αντιπροσωπεύουν, και οι δυο ομάδες, τις αντιπροσωπεύουν με τον τρόπο που τις αντιπροσωπεύουν.
Σ' αυτή την συνάντηση όμως υπάρχει από την αρχή μια δυναμική, υπάρχει όμως και η ρήξη ανάμεσα σ' αυτές τις δυο τάσεις, μια ρήξη που αναπτύχθηκε σε όλες τις κρίσιμες στιγμές των πολιτικών εξελίξεων και εκδηλώθηκε ανοιχτά μετά από την πρόσφατη αλλαγή στην πολιτική σκηνή για την οποία θα μιλήσω πιο κάτω. Η ρήξη οφείλεται ακριβώς στην παράκαμψη της συζήτησης, της ανοιχτής ιδεολογικής αντιπαράθεσης, ανάμεσα στις δύο πλευρές περί της κοινωνικής προοπτικής. Επομένως η προσπάθεια να κρυφτεί η ρήξη ή ενδεχομένως να αμβλυνθεί με μια επιφανειακή δήθεν συζήτηση, δεν προοιωνίζει τίποτα το αισιόδοξο.
Η πραγματική αιτία της συγκεκριμένης ρήξης, και γενικά των ρήξεων στην υπαρκτή Αριστερά, αποκρυσταλλώνεται στην επιφανειακή και τελικά στην ψευδή "αντιπροσώπευση" από αυτήν των κοινωνικών αντιθέσεων. Αντιθέσεων που εκδηλώνονται με πολύπλοκους τρόπους αλλά ανάγονται στην αντίθεση ανάμεσα στην συντηρητική τάση και στην επαναστατική τάση της κοινωνίας. Από την άλλη μεριά έχει γίνει πια σαφές ότι η πολυπλοκότητα της σημερινής κοινωνίας δεν είναι δυνατόν ούτε να αντιμετωπιστεί θεωρητικά με την αποστεωμένη ρητορική χρήση της ταξικής θεωρίας, ούτε μπορεί εκπροσωπηθεί από οποιοδήποτε κλασικό πολιτικό σχήμα.
Αυτές οι αδυναμίες εκφράζουν την πολιτική εκδοχή της κρίσης. Η εξέταση άλλωστε της πολιτικής κρίσης, μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως οποτεδήποτε η Αριστερά (και όχι μόνο η Αριστερά αλλά και ο φασισμός) λειτούργησε θετικά δεν "αντιπροσώπευε" την βάση της κοινωνίας αλλά λειτουργούσε μέσα στην βάση της κοινωνίας. Και επιτέλους όλα αυτά αποδεικνύονται εμπράκτως από την φανερή πια αναγκαστική μεταφορά του πολιτικού παιχνιδιού στην κοινωνική βάση που εκδηλώθηκε με πολλούς τρόπους αλλά κυρίως με το φαινόμενο της πλατείας.
Την αναγκαιότητα της μεταφοράς του πολιτικού παιχνιδιού στην κοινωνική βάση η υπαρκτή Αριστερά, η Αριστερά των επιτελείων, επιμένει να την αγνοεί και αντίθετα να καλλιεργεί την αυταπάτη ότι μπορούν οι επιτελείς να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της σημερινής κοινωνίας. Αυτό που κάνουν οι επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς, σκορπώντας αυτή την αυταπάτη, είναι ότι προσπαθούν να παρατείνουν παρά πάσα ιστορική λογική με τεχνητό τρόπο την ζωή του εξουσιαστικού συστήματος. Τροφοδοτούν έτσι τον πιο ασύστολο και χυδαίο ανταγωνισμό των "αυθεντιών" της υπαρκτής Αριστεράς, για την κατάκτηση ενός ρόλου στον μηχανισμό τεχνητής υποστήριξης για του κλινικά νεκρού συστήματος εξουσίας.
Η αλλαγή που επιχειρήθηκε στο πειραματικό ελληνικό εξουσιαστικό σύστημα, με την δημιουργία του λεγόμενου "μαύρου μετώπου", υπο την προφανή ηγεμονία της φασιστικής πολιτικής λογικής, διαμόρφωσε το πλαίσιο ενός νέου δικομματισμού και δημιούργησε εκ των πραγμάτων ένα αντιπολιτευτικό "κόκκινο μέτωπο" ξεσηκώνοντας μια θύελλα ανταγωνισμών για την "ηγεμονία" σ' αυτό το μέτωπο. Η ρήξη στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, έχει σαν πλαίσιο τον σκληρό ανταγωνισμό για την ηγεμονία στο "κόκκινο μέτωπο".
Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι άλλο είναι ο γελοίος ηγεμονισμός που εκδηλώνεται από πλήθος "ηγεμόνων" και "ηγεμονίσκων" της υπαρκτής Αριστεράς και άλλο είναι το ιστορικό ζήτημα της ηγεμονίας της επαναστατικής πολιτικής στα λαϊκά μέτωπα του μεσοπολέμου. Η επίλυση του ζητήματος της ηγεμονίας στα πολιτικά μέτωπα που αναπτύχθηκαν στην μέση του εικοστού αιώνα ήταν καθοριστική για την τύχη των μετώπων αλλά το ζήτημα ήταν ποια πολιτική ιδεολογία και όχι ποια πολιτικά πρόσωπα θα ηγεμόνευαν.
Οι σημερινοί ανταγωνισμοί θυμίζουν (σαν κωμωδία βέβαια) τους ανταγωνισμούς που διαίρεσαν την επαναστατική πλευρά των κοινωνιών πριν από την τελευταία παγκόσμια σύγκρουση. Και πρέπει να θυμίσουμε στους ειλικρινείς "ενωτικούς" της Αριστεράς ότι η "μετωπική συμπαράταξη" των ανταγωνιζομένων "αυθεντιών" (η οποία και μόνο, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, κρύβεται κάτω από τους δεκάρικους υπέρ της ενότητας) και όχι η έκθεση των ιδεολογικών διαφορών τους ήταν η πηγή όλων των δεινών που υπέστησαν οι κοινωνίες και ιδιαίτερα της Ισπανίας και της Ελλάδας στην διάρκεια της σύγκρουσης και μετά το τέλος της.
Η εκδήλωση, σε επίπεδο πολιτικού λόγου, της ρήξης στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, διευκολύνθηκε από την εσπευσμένη ανάπτυξη μιας φασιστικής πολιτειακής προσέγγισης του ζητήματος της κοινωνικής προοπτικής, με το γελοίο όνομα "μεταπολίτευση του λαού", η οποία παρουσιάστηκε από τον Ρούντι Ρινάλντι στον (αμαρτωλό) Δρόμο της Αριστεράς (23/07/2011) σαν "μοναδική διέξοδος για την χώρα".
Εκ πρώτης όψεως η κατά Ρινάλντι "μεταπολίτευση" είναι μια ακόμα ρητορική μπαρούφα, μέσα στην γενική μπαρουφολογία. Αν όμως κλείσουμε την μύτη μας και την εξετάσουμε σοβαρά και μάλιστα μέσα στο σύνολο της αρθρογραφίας αυτού του "ηγεμόνα" θα παρατηρήσουμε ότι αποτελεί την ιδεολογική βάση για την προσεχή αλληλοσφαγή στον χώρο των επιτελείων της υπαρκτής Αριστεράς. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που ουσιαστικά (έμμεσα ή άμεσα) υιοθετείται απ' όλες τις "αυθεντίες" της πολιτικής σκηνής.
Πρέπει να τονίσουμε λοιπόν ότι η μπαρούφα της "μεταπολίτευσης του λαού" που αντιστοιχεί με την "νέα μεταπολίτευση" για την οποία μίλησαν οι επιτελείς του ΛΑΟΣ, μπορεί να αποβεί εξαιρετικά επικίνδυνη για την ελληνική κοινωνία και έχουν μεγάλη ευθύνη όσοι την προφυλάσσουν από τον καθαρό αέρα μιας ανοιχτής ουσιαστικής συζήτησης.
Αν η δημιουργία του "κόκκινου μετώπου" ήταν οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, ο σταθμός για την έναρξη του ανταγωνισμού στο "κόκκινο μέτωπο" ήταν τα γεγονότα στο Σύνταγμα, η απόπειρα δηλαδή για την βίαια και πραξικοπηματική "κατάληψη" της "ηγεμονίας" από το ΚΚΕ με την χρήση των δυνάμεων καταστολής του ΠΑΜΕ.
Η χλιαρή, για να μην πω υποτακτική, στάση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής απέναντι στους στρατηγούς του ΚΚΕ, έδωσε το έναυσμα πολλών ρήξεων στο "αντιμνημονιακό" στρατόπεδο και μεταξύ αυτών και της ρήξης που εκδηλώθηκε στο Μέτωπο. Ο χαρακτηριστικός (από άποψη σημειολογίας) τρόπος με τον οποίο διατυπώθηκε η απειλή αποχώρησης της ΚΟΕ από το Μέτωπο όπως μεταβιβάστηκε από τον "χαρακτηριστικό" εκπρόσωπο της ΚΟΕ και "συντονιστή" του Μετώπου Χρίστο Καραμάνο δεν άφηνε καμιά αμφιβολία για τις προθέσεις αυτών που αποφάσισαν (εντελώς "δημοκρατικά" μπορούμε να φανταστούμε) στο ΚΟ της ΚΟΕ την ρήξη.
Με την απόφαση του ΚΟ να "επανεξετάσει την θέση της ΚΟΕ στο ΜΑΑ" όπως ανακοινώθηκε από τον Καραμάνο στο συντονιστικό του Μετώπου, ασκούνταν ένας ωμός εκβιασμός. Αν ήθελαν οι εταίροι της ΚΟΕ στο Μέτωπο να συνεχίσουν να απολαμβάνουν το εξαιρετικό προνόμιο του μεγαλοφυούς συντονισμού του κ. Χρήστου Καραμάνου και των υπηρεσιών του συνεργείου πολιτικών έργων που είναι η βάση της ΚΟΕ, τότε θα πρέπει να υιοθετήσουν την γελοία ιδεολογική κατασκευή περί "νέας κατοχής" και "μεταπολίτευσης του λαού" που έχει αναπτύξει ο Ρούντι Ρινάλντι και να παραδώσουν την ηγεμονία στους σεσημασμένους επιτελείς αυτής της γελοιογραφίας "κομμουνιστικής" οργάνωσης που έχει καταντήσει η ΚΟΕ.
Με απλά ελληνικά έγινε μια προσπάθεια εκ μέρους κάποιων από τις "αυθεντίες" της ΚΟΕ να μετατρέψουν το ΜΑΑ σε μια πολιτική κατασκευή, διάδοχο της συριζικής λυκοσυμμαχίας.
Παράλληλα με την ρήξη στο ΜΑΑ, εκδηλώθηκε και η εσπευσμένη προσπάθεια κατασκευής ενός "ευρύτερου" μετώπου με το φαιδρό όνομα "μέτωπο του όχι", ένα είδος "θυγατρικής εταιρείας" ενός Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (ΕΠΑΜ) που είχε ήδη εισαχθεί τον περασμένο Ιούλιο στο πολιτικό χρηματιστήριο από (και υπό) την οικονομολογική "αυθεντία" του κυρίου Δημήτρη Καζάκη. Ο οικονομολόγος κύριος Δημήτρης Καζάκης πλασάρισε το μέτωπό του στον (κακόφημο) Δρόμο της Αριστεράς μέσω ενός άρθρου με τίτλο "τι είναι το Μέτωπο του Όχι που προτείνει το ΕΠΑΜ" και ο "τέως" συντονιστής του συντονιστικού του ΜΑΑ κύριος Χρίστος Καραμάνος, έσπευσε να χειροκροτήσει ενθουσιωδώς την ιδέα της οικονομολογικής αυθεντίας από την διπλανή στήλη με ένα άρθρο με τίτλο "για ένα παλλαϊκό μέτωπο του Όχι".
Αν ξεχαστεί προς στιγμήν η ιστορική πολυπλοκότητα της σημερινής κατάστασης, η σημασία που έχουν, από ιστορική άποψη, οι ιδεολογικές γελοιότητες που εκφέρονται ως πολιτικός λόγος και αν συνδυαστούν όλα αυτά με την ρήξη στο ΜΑΑ, θα βγει το συμπέρασμα ότι, σε πολιτικό επίπεδο και με όχημα το "Μέτωπο του Όχι", βρίσκεται σε εξέλιξη μια θρασύτατη επιδρομή, για την βίαια αρπαγή του "κεφαλαίου" που έχει συγκεντρωθεί στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής.
Η συγκεκριμένη επιδρομή μέχρι στιγμής φαίνεται να αποκρούεται. Είναι όμως βέβαιο ότι τα πολιτικά ρεσάλτα και τα κόντρα ρεσάλτα δεν πρόκειται να σταματήσουν και το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής θα πάθει έτσι κι αλλιώς την ζημιά του.
Πολλοί αριστεροί της κοινωνικής βάσης θα πουν (και όχι αβάσιμα) ότι δεν τους ενδιαφέρουν αυτές οι αθλιότητες, ας κόψουν οι επιτελείς τον λαιμό ο ένας του άλλου και αν κανένας από αυτούς πάει άδικα, ας πρόσεχε με ποιους συνεταιρίζεται. Αυτή την στάση δεν μπορώ να την απορρίψω αλλά δεν την συμμερίζομαι παρόλο που πολλές φορές αισθάνομαι άσχημα όταν ασχολούμαι με πρόσωπα σαν αυτά που κυριαρχούν στην υπαρκτή Αριστερά, και ειδικά στη ΚΟΕ, με τις αθλιότητες και τις γελοιότητές τους.
Όμως αυτή είναι η πολιτική πραγματικότητα και έχει ιδιαίτερη σημασία να επισημαίνεται και στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Όχι τόσο γιατί αποδεικνύει (για πολλοστή φορά άλλωστε) την ανεντιμότητα των "αυθεντιών" της υπαρκτής Αριστεράς αλλά κυρίως γιατί αποδεικνύει ότι οι βαρύγδουποι "αντιστασιακοί" της "νέας κατοχής" των "αγορών" υιοθετούν ατόφια τα "επιχειρηματικά" (αλλά πολιτικά στην ουσία τους) ήθη των "νέων κατακτητών", πράγμα που σημαίνει ότι το πολιτικό παιχνίδι (αν και έχει μεταφερθεί στην κοινωνική βάση) παίζεται ακόμη με τους όρους που υπαγορεύει ο φασισμός της αγοράς και στο έδαφος που αυτός επιλέγει.
Πάνω απ' όλα όμως, έχει τεράστια σημασία να αντιληφθούμε όπου κι αν συσσωρεύεται το πολιτικό "κεφάλαιο", είτε στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, είτε στην ΚΟΕ, είτε στο φαιδρό "Μέτωπο του Όχι" είτε γενικά στην υπαρκτή Αριστερά, έχει συσσωρευτεί με τον κόπο των αριστερών της κοινωνικής βάσης και κάποια στιγμή θα επιστρέψει στην Αριστερά της κοινωνικής βάσης. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει αν δεν ασκηθεί εξαντλητική κριτική στην ρητορεία που καλύπτει τα έργα των επιτελών αλλά και αν δεν αποκαλυφθεί η μικρότητά τους.
Προς ενίσχυση της παραπάνω άποψης μπορεί να σημειωθεί ότι η ρήξη στο ΜΑΑ αντιστοιχεί και σε μια αντίστοιχη ρήξη στο επιτελείο και πιθανόν και στην βάση της ΚΟΕ. Για την ρήξη αυτή κυκλοφορούν ήδη αρκετές φήμες αν και συγκεχυμένες. Και χωρίς τις φήμες όμως η ρήξη ακόμα και αν δεν έχει εκδηλωθεί είναι αδύνατον να μην υπάρχει, προκύπτει άλλωστε η ύπαρξή της μέσα από τις αντιφάσεις της που παρουσιάζει η αρθρογραφία των επιτελών της ΚΟΕ, στον "Δρόμο της Αριστεράς".
Σ' αυτό το νοσηρό κλίμα τέλος πάντων θα πραγματοποιηθεί η συνάντηση-συζήτηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, ένα κλίμα εντελώς αντίθετο με το πρωτόγονο ίσως αλλά και συγχρόνως υγιέστατο κλίμα που κυριαρχεί στις κοινωνικές εκδηλώσεις μετά την πλατεία.
Η συζήτηση στην συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής θα βγάλει, σε κάποιον βαθμό, στην επιφάνεια τις αντιθέσεις που υπάρχουν και στην κοινωνία και αυτή είναι η θετική πλευρά της συνάντησης. Είναι ωστόσο αδύνατο μια οργανωμένη πολιτική δύναμη όπως είναι και το μέτωπο, μέσα από αυτή την συζήτηση και μέσα από οποιαδήποτε συζήτηση, να μπορέσει να μπει μέσα στην τροχιά της κοινωνίας. Αντίστροφα μια πολιτική δύναμη που θα μπορούσε να μπει στην τροχιά της σημερινής κοινωνίας δεν μπορεί να είναι οργανωμένη με κανέναν από τους παραδοσιακούς κομματικούς ή μετωπικούς τρόπους.
Αυτό που μπορούμε βάσιμα να ελπίζουμε είναι ότι από αυτούς που θα συμμετάσχουν στην συζήτηση -- μακάρι και από τους επιτελείς -- ορισμένοι ίσως μπορέσουν να ξεφύγουν από το νοσηρό κλίμα, ίσως μπορέσουν να μπουν σε μια άλλη αντίληψη της πραγματικότητας, να καταλάβουν δηλαδή ότι σήμερα αναδύεται μια νέα κοινωνία και μια νέα Αριστερά μέσα από το γκρέμισμα της παλιάς κοινωνίας και της παλιάς Αριστεράς.
Ο όρος για την ολοκλήρωση της μετάβασης, σε πλανητική έκταση, σ' αυτή την νέα κοινωνία, σ' αυτό το νέο κοινωνικό σύστημα, είναι η διαμόρφωση μιας επαναστατικής πολιτικής δύναμης που να έχει συνείδηση αυτής της επαναστατικής μετάβασης. Αλλά και αντίστροφα ο όρος της διαμόρφωσης μιας τέτοιας πολιτικής δύναμης είναι η εξέλιξη της μετάβασης.
Χρειάζεται ασφαλώς πολλή δουλειά για να γίνει η παραπάνω σκέψη χρήσιμη. Με την παρούσα κατάσταση δεν μπορούν να προκύψουν από την συζήτηση του Μετώπου τίποτα πλήθη ανθρώπων που θα δουλέψουν προς την κατεύθυνση που υπαινίσσεται μια τέτοια σκέψη. Μπορεί και να μην προκύψει ούτε ένας. Δεν σημαίνει όμως αυτό ότι πρέπει να ανεχόμαστε και την απαγόρευση κάθε άλλης σκέψης από αυτήν των "αυθεντιών" της Αριστεράς.
Σε ένα κείμενο που περιέγραφε την ιδρυτική συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής στις 2 και 3 Απριλίου 2011, έγραφα τα παρακάτω λόγια:
«Τα γεγονότα της συνάντησης [του Μετώπου] παρέχουν πλούσιο υλικό για σχολιασμό. Θα προσπαθήσω με επόμενα κείμενα να παρουσιάσω αυτή την κίνηση όχι σύμφωνα με αυτό που θέλει να είναι, ούτε σύμφωνα με αυτό που θέλει να δείχνει, αλλά με την θέση που εξ αντικειμένου παίρνει στην πορεία της Υπαρκτής Αριστεράς προς την διάλυση που είναι η ιστορική προϋπόθεση για την ανάδειξη μιας σύγχρονης Επαναστατικής Αριστεράς»
Η προσεχής συζήτηση του ΜΑΑ θα είναι ένα ακόμα βήμα για την διάλυση της υπαρκτής Αριστεράς και επομένως ένα ακόμα βήμα για την ίδρυση της σύγχρονης επαναστατικής Αριστεράς. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι αυτή την φορά θα μου επιτραπεί ακόμα και να παραστώ στην συζήτηση του Δεκέμβρη, που άλλωστε μπορεί να την ματαιώσει κάποιος προηγούμενος συμβιβασμός.
Μπορώ όμως τώρα να υποσχεθώ και πάλι ότι θα προσπαθήσω να γράψω τα κείμενα που υποσχέθηκα και δεν έγραψα παρασυρμένος από την ροή των γεγονότων. Ως πρώτη δόση θα θυμίσω εδώ τα σημεία της πεντάλεπτης ομιλίας που είχε την ευκαιρία να κάνω. Στην φούρια του να εκλεγεί το περιβόητο "συντονιστικό" αγνοήθηκαν τότε παντελώς και ως εκ τούτου σήμερα ισχύουν σχεδόν ατόφια:
Το πρώτο που είπα λοιπόν ήταν ότι δεν μπορώ να θεωρήσω το Μέτωπο Α-Α σαν μια οργανωμένη πολιτική δύναμη αλλά το θεωρώ σαν μια παρέα ανθρώπων ανάμεσα σε πολλές άλλες που συζητούν πολιτικά και που επικοινωνούν στον κόσμο τις συζητήσεις τους.
Το δεύτερο ήταν ότι το βασικό ζήτημα που υπάρχει για συζήτηση είναι η κρίση χωρίς τους περαιτέρω επιμέρους εντοπισμούς (κρίση χρέους, κρίση αξιοπιστίας, κρίση του πολιτικού συστήματος κλπ) αλλά σαν "γενική" κρίση του παγκόσμιου κοινωνικού συστήματος.
Το τρίτο ήταν ότι στο ερώτημα "σε τί είδους κοινωνικό σύστημα θα καταλήξει αυτή η όξυνση της κρίσης" υπάρχουν δύο δυνατές απαντήσεις: η απάντηση "σε ένα κοινωνικό σύστημα ίδιο με το σημερινό αλλά εξορθολογισμένο και δίκαιο" και η απάντηση "σε ένα σύστημα που δεν μπορεί να περιγραφεί από σήμερα γιατί δεν θα έχει κανένα από τα στοιχεία του σημερινού". Πρόσθεσα ότι η πρώτη απάντηση είναι η φασιστική και η δεύτερη είναι η επαναστατική και ο καθένας που διαλέγει μια από τις δύο απαντήσεις πρέπει να ξέρει καλά τί διαλέγει.
Το τέταρτο ήταν ότι αφού θέλουν σώνει και καλά να δράσουν σαν μέτωπο, θα πρέπει να αποδεσμεύσουν την δράση τους από την ατζέντα του κυβερνητικού στρατοπέδου.
Το πέμπτο ήταν ότι θα πρέπει να αφήσουν την πολιτική συζήτηση να εξελιχθεί χωρίς την επέμβαση των "αυθεντιών" και χωρίς την λογοκρισία.
Η παράκαμψη αυτών των ζητημάτων και ειδικά του ερωτήματος της προοπτικής, είναι αδιανόητη για την Αριστερά και οδηγεί στην ρήξη και στην διάλυση της υπαρκτής Αριστεράς. Βεβαίως η διάλυση της υπαρκτής Αριστεράς είναι ευλογία θεού για την σημερινή κοινωνία αλλά μόνο υπό τον όρο ότι θα αναδειχθεί στην θέση της η επαναστατική Αριστερά της εποχής μας.
Από την άλλη μεριά η ανάδειξη της επαναστατικής Αριστεράς θα εξαρτηθεί από την εξαντλητική συζήτηση του ζητήματος της κοινωνικής προοπτικής.
Αν η συζήτηση αυτή παραληφθεί θα κυριαρχήσουν στο ερώτημα της κοινωνικής προοπτικής, φασιστικές απαντήσεις τύπου "μεταπολίτευσης του λαού" αλλά ευτυχώς το ζήτημα της αντίθεσης ανάμεσα στην επαναστατική και στην φασιστική απάντηση στο ζήτημα της κοινωνικής προοπτικής δεν εξαντλείται τόσο εύκολα.
Ας έχουν υπ' όψη τους οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης που εμπλέκονται στις διαδικασίες των μετώπων ότι το ζήτημα αυτό υπάρχει.