Στο κείμενο «τα "λαϊκά μέτωπα" και η Αριστερά της κοινωνικής βάσης» προσπάθησα να διατυπώσω μερικές σκέψεις για την σημασία της εσωτερικής ρήξης που οδηγεί στην Β' Πανελλαδική Συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, καθώς και για τον ρόλο που μπορούν να παίξουν οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης, στην συζήτηση για την σχέση της σημερινής ιστορικής συγκυρίας, με αυτήν της δεκαετίας του '40.
Η συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής είναι αναγκαστικά μέρος αυτής της συζήτησης. Ενδιαφέρει επομένως τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης, άσχετα από το αν είναι συνδεδεμένοι με το ΜΜΑ ή με κάποιο άλλο από την πληθώρα των μετώπων που ξεφυτρώνουν.
Οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης έχουν να λύσουν ένα θεμελιώδες ιδεολογικό πρόβλημα: Να περιγράψουν με κριτικό τρόπο το ιδεολογικό χάος που επικρατεί στην υπαρκτή Αριστερά και να δημιουργήσουν μέσα από την κριτική σ' αυτό μια αφετηριακή ιδεολογική βάση για την αντιμετώπιση των καθημερινών πολιτικών προβλημάτων. Το έργο αυτό θα συναντάει καθημερινά τις εξής δυσκολίες:
α) Είναι ένα έργο που υπερβαίνει την δυνατότητα των ατομικών παρεμβάσεων ενώ καμιά μορφή συνεργασίας ανάμεσα στους αριστερούς της κοινωνικής βάσης δεν έχει ακόμα αποκατασταθεί.
β) Δεν υπάρχει σε λειτουργία μια έστω και λαθεμένη θεωρητική βάση που να γίνει αντικείμενο κριτικής και οι αυθεντίες της υπαρκτής Αριστεράς συνεχίζουν απερίσπαστοι να διαλύουν το κεκτημένο της Μαρξικής σκέψης.
γ) Η ταξική πολιτική θεωρία παρέμεινε στάσιμη πάνω από 70 χρόνια και έχει ουσιαστικά γελοιοποιηθεί, σε μια κοινωνία που τροποποιήθηκε και τροποποιείται δραματικά κάθε μέρα που περνάει.
δ) Ο κόσμος της Αριστεράς έχει οδηγηθεί πολύ βαθειά στο αδιέξοδο, πράγμα που κάνει προβληματική την επιστροφή του στην είσοδο του αδιεξόδου, στο τέλος της δεκαετίας του '40.
Δεν υπάρχει ωστόσο άλλη δυνατότητα από την διατύπωση μερικών σκέψεων για την σχέση της σημερινής ιστορικής συγκυρίας και με την δεκαετία της τελευταίας μεγάλης σύγκρουσης και την αντιφατική σχέση των σημερινών "μετώπων" με το πολιτικό εγχείρημα του ΕΑΜ.
Η προϋπόθεση ωστόσο για οποιαδήποτε παρέμβαση από την πλευρά της κοινωνικής βάσης είναι η καταπολέμηση των θεσφάτων της αριστερής αυθεντίας. Το καθήκον επομένως που έχουν μπροστά τους οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης είναι να η άσκηση του δικαιώματος της εξέγερσης ενάντια στην εσωτερική εξουσία της αυθεντίας.
Η ιστορία της "αυθεντίας" είναι μέρος της ιστορίας της εξουσίας. Σήμερα όταν λέμε "αυθεντία" δεν εννοούμε την εξαιρετική γνώση μιας φυσικής ή κοινωνικής διαδικασίας αλλά την ιδιοκτησία του πεδίου παραγωγής της γνώσης, την ιδιοκτησία του πλαισίου μιας κοινωνικής λειτουργίας και εν προκειμένω την ιδιοκτησία του πλαισίου της συζήτησης.
Η αυθεντία της Αριστεράς εκφράζει σήμερα την εξάντληση των προσπαθειών για την κοινωνικοποίηση της ιδιοκτησίας των πεδίων παραγωγής της γνώσης (σχολείο, πανεπιστήμιο, εργοστάσιο, έρευνα, επιστήμη) και την αναγωγή του οργανωτικού πλαισίου της υπαρκτής Αριστεράς, σε βασικό παράγοντα για την τεχνητή διατήρηση του εξουσιαστικού συστήματος.
Μετά από τις τελευταίες κυβερνητικές εξελίξεις, οι επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς ενωμένοι ως προς την κυριαρχία της αυθεντίας ενώθηκαν και εκ των πραγμάτων σε ένα "κόκκινο μέτωπο" και τώρα οι συζητήσεις έχουν σαν περιεχόμενο την προσωπική επικράτηση των ατομικών αυθεντιών μέσα και έξω από κάθε "συνιστώσα".
Στην 1η Συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, η συζήτηση ξεκίνησε με δεδομένη την στρατηγική που έχουν χαράξει οι οικονομολογικές αυθεντίες της υπαρκτής Αριστεράς και ουσιαστικά εξαντλήθηκε στο οργανωτικό του Μετώπου και στην εκλογή του συντονιστικού. Το ερώτημα της μορφής της κοινωνίας στην οποία οδηγεί η κρίση αγνοήθηκε, όπως επίσης και η παρατήρηση της υποταγής της υπαρκτής Αριστεράς στην ατζέντα που καθορίζουν οι χειριστές του συστήματος.
Στην 2η Συνάντηση του Μετώπου, η στρατηγική των αυθεντιών παραμένει δεδομένη. Δεν την κλόνισαν ούτε τα αδιέξοδα στα οποία οδήγησε, ούτε οι εσωτερικές ρήξεις που προκάλεσε, ούτε το φαινόμενο της πληθώρας των μετώπων που ξεφυτρώνουν. Το κείμενο των θέσεων για την συνδιάσκεψη τονίζει την "ομόφωνη" έγκρισή του από το "συντονιστικό", διαφημίζει δηλαδή κάποιον φανερό - κρυφό συμβιβασμό και παραμένει στην συμπτωματολογία της διάλυσης της Αριστεράς αποφεύγοντας να μιλήσει για την αιτία της.
Το στρατηγικό δόγμα που (κάτω από την υπερφίαλη ρητορεία) επικρατεί σε όλη την έκταση της υπαρκτής Αριστεράς, είναι το δόγμα της "αναγκαιότητας" διατήρησης του εξουσιαστικού συστήματος. Το δόγμα αυτό είναι το αποτέλεσμα της επιβολής των όρων της αυθεντίας σε όλες τις εκδοχές της υπαρκτής Αριστεράς. Μιας αυθεντίας που άλλωστε και γεννήθηκε και απέκτησε το "κύρος" της από την ενσωμάτωση των επιτελών της Αριστεράς στο εξουσιαστικό σύστημα.
Στις σημερινές συνθήκες όμως ούτε οι συμβιβασμοί ούτε οι ρήξεις στο επίπεδο των επιτελείων έχουν ελπίδες μακροβιότητας. Η 2η Συνάντηση του ΜΑΑ, ακόμα κι αν γίνει δυνατόν να συγκαλυφθούν οι διαφορές των επιτελών κάτω από κάποιον συμβιβασμό, θα είναι αναγκαστικά η έναρξη μιας σύγκρουσης ανάμεσα στην εν δυνάμει Αριστερά της κοινωνικής βάσης και στην αυθεντία της υπαρκτής Αριστεράς των επιτελείων.
Το αλάνθαστο κριτήριο της κοινωνικής βάσης οδήγησε στην απερίφραστη άρνηση των όρων αυθεντίας με την ανάδυση της μορφής της πλατείας. Οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης έχουν το καθήκον να διατηρήσουν και να αναπτύξουν το πνεύμα της πλατείας, αρνούμενοι τους όρους της αριστερής αυθεντίας σε οποιοδήποτε πεδίο συζήτησης κι αν μετέχουν.