Στις σημερινές συνθήκες της κρίσης η αριστερή πολιτική (αν υπήρχε) θα έδινε απαντήσεις σε τρία βασικά ερωτήματα: το πρώτο, ποιό είναι το ιστορικό νόημα της κρίσης, το δεύτερο, ποια είναι η κοινωνική αλλαγή που επιβάλει η κρίση, το τρίτο και πιο σημαντικό ποιά είναι η πολιτική οργάνωση που απαιτούν οι συνθήκες της κρίσης.
Η "μεταπολίτευση του λαού" υποτίθεται ότι δίνει μια αριστερή πολιτική απάντηση στα τρία αυτά ερωτήματα αλλά ουσιαστικά αποτελεί την συνταγή για να παρακαμφθούν και τα τρία. Στις συνθήκες της κρίσης απαιτούνται (και ήδη πραγματοποιούνται ερήμην της επαναστατικής πλευράς και άρα με τον πιο οδυνηρό τρόπο) μεγάλες κοινωνικές αλλαγές. Η "μεταπολίτευση του λαού" αποσκοπεί στο να βάλει έναν ιδεολογικό φραγμό σε οποιαδήποτε αναγνώριση της επαναστατικής αλλαγής που συντελείται και έχει σαν αποτέλεσμα να επιδεινώνει τον τρόπο που γίνονται οι αλλαγές.
Ο φασιστικός χαρακτήρας της "μεταπολίτευσης του λαού" βρίσκεται ακριβώς στο γεγονός ότι αποτελεί φραγμό στην συνειδητοποίηση της συντελούμενης κοινωνικής αλλαγής. Ο φασισμός δεν έχει ορισμό γιατί αν οριστεί, οι επιτελείς της "υπαρκτής" θα οριστούν σαν πρότυπα φασιστικής συμπεριφοράς. Φασισμός είναι ο τυφλός ριζοσπαστικός συντηρητισμός που όταν η αλλαγή του κοινωνικού συστήματος γίνεται επιτακτική καταφεύγει στην λογοκρισία (αυτό που ονομάζεται βία) προκειμένου να ακυρώσει την έκφρασή της στον κοινωνικό λόγο και στην κοινωνική συνείδηση.
Σήμερα που η κοινωνική αλλαγή γίνεται προφανώς αναπόφευκτη, επιτακτική και επείγουσα, ο Ρινάλντι υποστηρίζει πως «μοναδική διέξοδος για τη "χώρα"» είναι η "μεταπολίτευση του λαού". Το υποστηρίζει 37 χρόνια μετά την μεταπολίτευση, την ίδια στιγμή που ο εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ υποστηρίζει πως μοναδική διέξοδος για το σύστημα είναι μια "νέα μεταπολίτευση". Η ιδέα μιας "νέας μεταπολίτευσης" έχει ήδη κυριαρχήσει στο "μαύρο μέτωπο" και η ιδέα της "μεταπολίτευσης του λαού" προσπαθεί να κυριαρχήσει στην λογοκριτική αερολογία του "κόκκινου μετώπου".
Ο όρος "μεταπολίτευση" είναι βαριά φορτισμένος με αρνητικό περιεχόμενο και η προσθήκη της λέξης "λαός" δεν αλλάζει το περιεχόμενο του. Στην προσπάθειά του να πείσει ότι μια "μεταπολίτευση" μπορεί να φέρει λαγούς με πετραχήλια στον λαό, αναγκάζεται να διαστρεβλώσει (στην ζούλα) τις εκτιμήσεις του μ-λ κινήματος για την προδικτατορική πολιτική κατάσταση, για την χούντα και για την αλλαγή που πήρε το όνομα "μεταπολίτευση". Μας λέει:
«Για να γίνουμε πιο σαφείς: Καπιταλισμό είχαμε και το 1960 - 67, καπιταλισμό είχαμε και το 1967 - 74, καπιταλισμό είχαμε και μετά το 1974. Δεν είναι όμοια όμως τα καθεστώτα σε κάθε φάση, έχουν διαφορές και δεν είναι ίδια τα κοινωνικά συμβόλαια πάνω στα οποία στηρίζονται τα μπλοκ εξουσίας κάθε φορά.»
Αυτά είναι οπορτουνιστικές μπούρδες. Δεν ξέρω αν σ' αυτές τις τρείς περιόδους είχαμε καπιταλισμό, και πολύ αμφιβάλω, το σίγουρο όμως είναι ότι είχαμε το ίδιο ακριβώς φασιστικό πολιτειακό καθεστώς, σε αδιατάρακτη συνέχεια κι αυτό χάρη στις άοκνες προσπάθειες των οπορτουνιστών της "υπαρκτής" που κατάφεραν να αποκοιμίσουν τον κόσμο και στο έμπα και στην διάρκεια και στο έβγα της δικτατορίας με τις "διαφορές των κοινωνικών συμβολαίων" και άλλα παραμύθια, σαν αυτά που λέει σήμερα ο Ρινάλντι.
Το καθεστώς της δικτατορίας κατά τον Ρινάλντι ήταν ένα «ειδικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης», όπως ακριβώς ισχυριζόταν τότε ο Παπαδόπουλος. Το σημερινό καθεστώς είναι επίσης κατ' αυτόν μια «ειδική καθεστωτική φάση» όπως ακριβώς λένε ο Παπανδρέου, ο Παπαδήμος και όλοι οι παράγοντες της επιβολής του σήμερα.
Με άλλα λόγια η "μεταπολίτευση του λαού" είναι η εξέλιξη της "ειρηνικής συνύπαρξης" και της "ειρηνικής μετάβασης" του ρεβιζιονισμού της δεκαετίας του '60. Είναι το τρίτο ανέλπιστο δώρο στον φασισμό από την μεριά της παρακμιακής απόληξης του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος μετά από την ίδρυση της ΚΟΕ, και το διήμερο για τα 40 χρόνια από την ίδρυση της αναγέννησης.
Η "μεταπολίτευση του λαού", αν επικρατήσει στο "κόκκινο μέτωπο", θα συνυπάρξει "ειρηνικά" με την "νέα μεταπολίτευση" του "μαύρου μετώπου" και θα μας οδηγήσει "ειρηνικά" από το σημερινό "ειδικό καθεστώς" σε ένα "άλλο" καθεστώς (το "άλλο", είναι για τον Ρινάλντι ότι το "άμπρα-κατάμπρα" για τους κανονικούς μάγους) «που θα διαφέρει σε πολλά χαρακτηριστικά από το προηγούμενο», δηλαδή σε όλα αλλά σε κανένα συγκεκριμένα.
Η "μεταπολίτευση του λαού" χρειάζεται ένα αντίπαλο δέος. Το αντίπαλο δέος δεν είναι η "νέα μεταπολίτευση", από σήμερα κιόλας ο Ρινάλντι την στρέφει ενάντια στους «ντούρους μαρξιστές και επαναστάτες της φράσης» που δεν έχουν αντιληφθεί πως «σύμφωνα με το Μαρξ το συγκεκριμένο είναι συγκεκριμένο γιατί είναι σύνθεση πολλών προσδιορισμών»
Έχουμε εδώ μια ακόμα ιδεολογική αθλιότητα. Ο Ρινάλντι ψαρεύει μέσα από τον ιδεολογικό βάλτο της "υπαρκτής" (στην δημιουργία του οποίου συνέβαλε όσο κανείς) μια άλλη εξίσου βλακώδη και φασιστική "πρόταση", για την "αντικαπιταλιστική ανατροπή" και την "σοσιαλιστική επανάσταση" και την "κατατροπώνει" με μια ακόμα μπαρούφα, που την αποδίδει και στον Μαρξ, για να θριαμβεύσει ο δικός του οπορτουνισμός με την φασιστική ανοησία της "μεταπολίτευσης του λαού".
Απέναντι στην άποψη του Ρινάλντι όπως και στην άποψη του ΚΚΕ με τις τραμπουκικές αντεπιθέσεις του δεν είναι η άποψη κάποιου άλλου από τα ρετάλια, της "υπαρκτής", είναι η ορατή πραγματικότητα της κρίσης.
Στα χρόνια της όξυνσης της κρίσης, και κυρίως τον Δεκέμβρη του 2008, η θύελλα της ιστορίας σάρωσε όλο το σκουπιδαριό, τα απόβλητα και τα τοξικά δάνεια (Ανδρουλάκηδες και Δαμανάκισες) με τα οποία είχε τροφοδοτήσει ο "υπαρκτός" και η "υπαρκτή" το παγκόσμιο και το ελληνικό πολιτικό και κομματικό σύστημα. Η επιστροφή της κοινωνίας, με την "μεταπολίτευση του λαού", στην "ιδανική" δημοκρατία της μεταπολίτευσης (η οποία κατά Ρινάλντι "στράβωσε" γιατί έγινε "υπό την ηγεμονία" της «αστικής τάξης με επικεφαλής τον Καραμανλή») όχι μόνο δεν είναι η μοναδική εφικτή αλλά εντελώς αντίθετα είναι απολύτως ανέφικτη.
Για τον πολύ απλό λόγο ότι το υποτιθέμενο δημοκρατικό "σάπιο πολιτικό σύστημα", μέσα στο οποίο βρίσκεται (βεβαίως) και η "υπαρκτή" των επιτελείων, είναι πλέον εντελώς άχρηστο όχι μόνο για επαναστατική πλευρά της κοινωνίας αλλά και για την συντηρητική πλευρά της κοινωνίας, για χάρη της οποίας (και βεβαίως με την σκέψη στο "πινάκιο φακής") μηχανεύεται την "μεταπολίτευση του λαού" ο Ρινάλντι.
«Όταν, λοιπόν, σήμερα μιλάμε για μια "μεταπολίτευση του λαού", εννοούμε την ανατροπή της ειδικής καθεστωτικής φάσης που άνοιξαν το Μνημόνιο και η τρόικα, την απαλλαγή από το σάπιο πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Εννοούμε το πέρασμα σε μια άλλη καθεστωτική φάση, που θα έχει άλλα χαρακτηριστικά, κάτω από τη σφραγίδα της λαϊκής πάλης, του λαϊκού ξεσηκωμού, του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου.»
Η σημερινή "ειδική καθεστωτική φάση" είναι ακριβώς μια "μεταπολίτευση" όπως "μεταπολίτευση" ήταν και η φασιστική δικτατορία του '67. Η σημερινή "μνημονιακή μεταπολίτευση" έγινε αναγκαία όταν χρεοκόπησε μετά τον Δεκέμβρη του 2008, η "μεταπολίτευση" του '74 που στήθηκε με την συναίνεση της "υπαρκτής". Έτσι ακριβώς έγινε αναγκαία η δικτατορική "μεταπολίτευση" όταν χρεοκόπησε η "μεταπολίτευση" που επιχειρήθηκε το 1964 με την Ένωση Κέντρου και την συνεργασία της ΕΔΑ και του ΚΚΕ.
Ο Ρινάλντι με την άθλια έμπνευση της δημιουργίας μιας "κομμουνιστικής" οργάνωσης, βοήθησε να αναζωπυρωθεί το συντηρητικό όνειρο της επιστροφής στο 1944, με το άθλιο διήμερο για την Αναγέννηση βοήθησε να αναζωπυρωθεί το συντηρητικό όνειρο της επιστροφής στο 1964. Με αριστοτεχνική επιδεξιότητα βοήθησε γενικά όλη την εκστρατεία αναθεώρησης της μεταπολεμικής ιστορίας που ξεκίνησαν οι Μαραντζίδης-Καλύβας. Σήμερα αποδύεται σε μια νέα εκστρατεία βοήθειας του φασισμού που δυναμώνει, να εκμεταλλευτεί το συντηρητικό όνειρο μιας ακόμη μεταπολίτευσης.
Βεβαίως ο Ρινάλντι (να μην τον δαιμονοποιήσουμε κιόλας) εντάσσεται σε ένα ιστορικό γίγνεσθαι. Η συντηρητική πλευρά της κοινωνίας δεν χωρίζεται από την επαναστατική πλευρά με έναν τοίχο, απεναντίας οι δυο πλευρές ενώνονται αδιάρρηκτα σε μια διαλεκτική ενότητα.
Οι επιχειρήσεις του Ρινάλντι εντάσσονται στην πολιτική έκφραση των συντηρητικών δυνάμεων (όποιες κι αν είναι αυτές) οι οποίες επέτρεψαν-επέβαλαν τα μεταπολεμικά "καπιταλιστικά" καθεστώτα, σαν υποκατάστατα της φασιστικής δικτατορίας που ονειρευόταν ο φασισμός της δεκαετίας του '40. Ωστόσο οι "μεταπολιτεύσεις" δεν είναι πραγματικές κοινωνικές αλλαγές. Είναι τροποποιήσεις του θεσμικού συστήματος. Δεν είναι όμως ένα βολικό πήγαινε-έλα ανάμεσα στην δημοκρατία και στην δικτατορία όπως νομίζει ο Ρινάλντι.
Οι διαδοχικές μεταπολιτεύσεις είναι μια προσπάθεια των χειριστών του θεσμικού συστήματος να παρακολουθήσουν βήμα στο βήμα την αδιάκοπη εξέλιξη του πραγματικού κοινωνικού συστήματος και επομένως κανένα βήμα δεν αποτελεί επιστροφή αλλά αντίθετα τους φέρνει πιο κοντά στην οριστική εξάλειψη του εξουσιαστικού θεσμικού συστήματος. Το ζήτημα για την κοινωνία είναι οι όροι με τους οποίους γίνονται αυτά τα βήματα.
Οι δυνάμεις που υπαγορεύουν τις μεταπολιτεύσεις έχουν τώρα κατασταλάξει στην άυλη υπόσταση των "αγορών" και ανατρέπουν-διαλύουν το θεσμικό κομμάτι των καπιταλιστικών σχέσεων αναζητώντας ένα "άλλο" θεσμικό σύστημα που θα μπορούσε να επιβληθεί στο κοινωνικό σύστημα και να εξασφαλίσει τον εξουσιαστικό χαρακτήρα των κοινωνικών σχέσεων.
Βεβαίως τέτοιο θεσμικό σύστημα δεν μπορεί να υπάρξει, η ουσία της κρίσης είναι ακριβώς η αντίφαση του κοινωνικού συστήματος με το εξουσιαστικό θεσμικό σύστημα και η κατάληξη της κρίσης, η έκβαση της κοινωνικής σύγκρουσης που συνεπάγεται η κρίση, δεν μπορεί να είναι άλλη από την οριστική κατάργηση του ίδιου του θεσμικού συστήματος.
Φαίνεται σαν μαύρη πολιτική κωμωδία αλλά ακριβώς το "επόμενο" ανύπαρκτο φασιστικό θεσμικό σύστημα επιχειρεί να ιδρύσει στην "χώρα μας" ο Ρινάλντι με την πρόταση της "μεταπολίτευσης του λαού".
Στη χώρα μας το κεντρικό καθήκον δεν είναι γενικά μια αντικαπιταλιστική ανατροπή, αλλά η συσπείρωση δυνάμεων για την απαλλαγή από το μνημόνιο, τρόικα, σάπιο πολιτικό σύστημα, για ανακούφιση των εργαζομένων, για μια ριζική αλλαγή πορείας.»
Μια "αντικαπιταλιστική ανατροπή" είτε "γενικά" είτε "ειδικά" είναι μια άλλη βολική για τον Ρινάλντι ανοησία. Ακόμα και η ιδέα της "ανατροπής" χωρίς τον συγκριμένο προσδιορισμό του περιεχομένου της και των δυνάμεων που θα την πραγματοποιήσουν είναι άνευ νοήματος. Δεν είναι όμως καθόλου άνευ νοήματος η έννοια της επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής όταν ειδωθεί σαν κοινωνικό φαινόμενο και όχι σαν πολιτικό καθήκον. Από την ιδέα που έχει ένας αριστερός για την επαναστατική αλλαγή που επίκειται -- σε μια μέρα ή σε χίλια χρόνια αδιάφορο -- εξαρτάται η σημερινή καθημερινή πολιτική δράση του.
Σχέσεις "ειδικές" εξουσίας υπάρχουν σήμερα, σχέσεις "άλλης" εξουσίας θα υπάρχουν και μετά την "μεταπολίτευση του λαού". Το πολιτικό πρόβλημα του Ρινάλντι δεν είναι η τροποποίηση των κοινωνικών σχέσεων ως προς τον εξουσιαστικό χαρακτήρα τους αλλά η αλλαγή των προσώπων που έχουν την εξουσία κι αυτή ακριβώς είναι η διαφορά ανάμεσα στην επαναστατική πολιτική και στην φασιστική πολιτική.
Από θεωρητική άποψη η αντιμετώπιση της φασιστικής γελοιότητας του Ρινάλντι είναι δευτερεύουσας σημασίας, μπροστά στο πρωτεύον που είναι η μελέτη των όρων της επαναστατικής αλλαγής, η πρόβλεψη μιας επαναστατικής πολιτικής και η μορφή της πολιτικής οργάνωσης που μπορεί να αναπτύξει αυτή την πολιτική. Ωστόσο η αντιμετώπιση της "μεταπολίτευσης του λαού" γίνεται επείγουσα στο βαθμό που απειλεί να μπλοκάρει τον πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό, όπως έγινε και με την συριζική λυκοσυμμαχία και άλλωστε αυτή είναι η βασική πλευρά της πολιτικής που συνεπάγεται η "μεταπολίτευση του λαού".
Το κεντρικό καθήκον που έβαλε ο Ρινάλντι στον εαυτό του είναι να δυσφημήσει την ιδέα της επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής και πραγματοποιεί το καθήκον του στην πλάτη της ταλαίπωρης "αντικαπιταλιστικής ανατροπής" από την οποία τρώνε ψωμάκι οι άλλοι κκεδογενείς φτωχοδιάβολοι της "υπαρκτής" και ιδιαίτερα οι φτωχοεπιτελείς του ανανήψαντος στην "επανάσταση" οπορτουνιστικού και σήμερα άκρως φασιστικού ΚΚΕ.
Το καθήκον αυτό δεν το έβαλε στον εαυτό του τώρα. Από την ίδια την ίδρυση της ΚΟΕ έστειλε την ιδέα της κρίσης του συστήματος και της επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής στις καλένδες. Έγραψε στα παλιά παπούτσια, τα δικά του και των ανθρώπων που τον ακολούθησαν φτιάχνοντας την ΚΟΕ, τον σοβαρότατο προβληματισμό, πάνω σ' αυτά τα ζητήματα, που άφησε πίσω του ο Χοντζέας και εν ονόματι του πεθαμένου Χοντζέα προχώρησε σε μια απίθανης θρασύτητας λογοκλοπή, παραχάραξη, διαστρέβλωση και αχρήστευση αυτού του προβληματισμού,.
Στην περίφημη εισήγησή του, το 1998, για τις θέσεις της Α' Συνδιάσκεψης της Α/συνέχεια, με την οποία καπελώθηκε η ΚΟΕ, στην παράγραφο 177 με την οποία αρχίζει το κεφάλαιο για τον "χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα" έγραφε:
«Θα μπορούσαμε να μην ανοίξουμε αυτή τη στιγμή αυτό το κεφάλαιο, για τον απλούστατο λόγο (sic) ότι απέχουμε πολύ (!!!) από ένα σημείο ώστε να τεθεί σοβαρά το ζήτημα της επανάστασης στην χώρα μας»
Ωστόσο άνοιξε αυτό το κεφάλαιο και μετά από αυτή την μικρή φράση, στην οποία συμπυκνώνεται όλη η λογική του ριζοσπαστικού φασιστικού συντηρητισμού, άρχισε το έργο της φασιστικής σκέψης η οποία από την γέννησή της, την επομένη της έκρηξης της οκτωβριανής επανάστασης, το 1918, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να οικειοποιείται την "γλώσσα" και την "τεχνολογία" της επαναστατικής πολιτικής, για να στείλει στις καλένδες τον μοναδικό λόγο ύπαρξης αυτής της "γλώσσας" και αυτής της "τεχνολογίας", το λόγο που είναι η αντιμετώπιση της κοινωνικής κρίσης και η διευκόλυνση της κοινωνικής αλλαγής.
Το ζουμί της "μεταπολίτευσης του λαού" είναι ότι τοποθετεί την σημερινή κοινωνία πιο πίσω από την δεκαετία του 40, στην οποία οι άνθρωποι αντιπαρατέθηκαν για την κοινωνική προοπτική, για την μορφή της μελλοντικής κοινωνίας. Αντιπαρατέθηκαν με τα λόγια και με τα όπλα, αντιπροσωπεύοντας όμως πολύ απλά -- αν και με τους πιο πολύπλοκους τρόπους -- τις δυο πλευρές της κοινωνίας -- την συντηρητική και την επαναστατική.
Επτά δεκαετίες μετά, μέσα στον ορυμαγδό του γκρεμίσματος όλων των δομικών στοιχείων της παλιάς κοινωνίας, ο Ρινάλντι μας βεβαιώνει ότι η "μοναδική" κοινωνική προοπτική είναι ένα ακόμα εξουσιαστικό καθεστώς, (καθεστώς "άλλο" όμως) και όποιος αμφισβητεί αυτή τη βεβαιότητα αυτού του μάγου της οπορτουνιστικής τακτικής που με την αόριστη αντωνυμία άλλος, άλλη, άλλο, έχει καταφέρει να λύσει όλα τα πολιτικά προβλήματα της υφηλίου είναι επαναστάτης της φράσης.
Ο Ρινάλντι έχει το θράσος να παριστάνει τον Μαρξιστή και τον Λενινιστή. Ίσως και να το πιστεύει, με τους υστερικούς ποτέ δεν ξέρεις. Παριστάνει όμως και τον Μαοϊκό παρ' όλο που ο Μάο του κάθεται στο στομάχι. Έκανε βλέπεται το λάθος ο πρόεδρος να προτρέπει στον βομβαρδισμό των επιτελείων και στην απαλλαγή από τις αυθεντίες.
Η πολιτική ουσία της σκέψης του Μαρξ είναι η πρόβλεψη της κατάργησης των εξουσιαστικών σχέσεων στην οποία οδηγεί η ανάπτυξη του καπιταλιστικού συστήματος στην παραγωγή. Η ουσία της σκέψης του Λένιν εξ άλλου είναι ότι ο ίδιος ο καπιταλισμός πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται, πριονίζει δηλαδή το πολιτικό σύστημα που τον στηρίζει.
Το κλαδί σήμερα έχει ήδη κοπεί, και το πραγματικό κοινωνικό σύστημα έχει ουσιαστικά αποβάλει τον εξουσιαστικό του χαρακτήρα. Επιπλέον έχει μεσολαβήσει η Πολιτιστική Επανάσταση και ο Μάης του 68 που έχουν δώσει ισχυρά πλήγματα στο εξουσιαστικό θεσμικό σύστημα. Τα επιτελεία τα έχει πάρει ο κόσμος στο ψιλό, οι επιτελείς παρουσιάζονται σαν "συντονιστές" και οι ακαδημαϊκοί σαν απλοί "εισηγητές" σε ανοικτές συνελεύσεις.
Αυτό που έχουμε επομένως να εξετάσουμε σήμερα είναι το στίγμα της κοινωνίας πάνω στον δρόμο που οδηγεί από το αστικό εξουσιαστικό σύστημα στο επόμενο σύστημα κοινωνικών σχέσεων, που κάποτε θεωρούνταν ο κομμουνισμός και βεβαίως όχι ο σοσιαλισμός.
Η "μεταπολίτευση του λαού" εκτός από φασιστική είναι -- με την κλασική πολιτική λογική της Αριστεράς -- και βλακώδης. Αυτή είναι και η πιο επικίνδυνη πλευρά της. Είναι βλακώδης γιατί είναι μια πρόταση στον αέρα. Δεν απευθύνεται σε κανέναν συγκεκριμένα, δεν προέρχεται από καμιά συγκεκριμένη συλλογική επεξεργασία, δεν παραπέμπει σε συγκεκριμένα καθήκοντα, δεν αντιπροσωπεύει καμιά συγκριμένη πολιτική τάση ούτε καν την ΚΟΕ της οποίας υποτίθεται ότι είναι μέλος ο Ρινάλντι.
Ωστόσο με την λογική του φασισμού, με την λογική δηλαδή της λογοκρισίας -- της παρεμπόδισης του πολιτικού προβληματισμού -- είναι μια άποψη που φαντάζει πολύτιμη. Στην σημερινή εποχή της αυτοκρατορίας είναι πολύτιμη κάθε άποψη που συντηρεί έστω και για λίγο το εξουσιαστικό θεσμικό σύστημα, με οποιαδήποτε μορφή, σε οποιαδήποτε γωνιά της κοινωνίας. Από αυτή την άποψη κάθε εκδήλωση που συντηρεί μια λεπτομέρεια του εξουσιαστικού θεσμικού συστήματος είναι ευνοϊκή για την φασιστική επίθεση της αυτοκρατορίας.
Υπάρχουν δύο ζητήματα που τίθενται από την πολιτική της "μεταπολίτευσης του λαού" και μένουν να εξεταστούν στα επόμενα μέρη αυτής της έκθεσης.
Το ένα είναι η ερμηνεία - καπέλωμα που επιχειρεί ο Ρινάλντι για τις "πλατείες" λέγοντας: «Δεν παραφράζουμε ούτε μειώνουμε το βάθος, αν ισχυριστούμε πως οι πλατείες ζήτησαν και απαίτησαν μια μεταπολίτευση του λαού». Τελείως αντίθετα, το φαινόμενο της πλατείας είναι μια απόδειξη της κοινωνικής αλλαγής που ψάχνει τους δρόμους της μέσα στην κοινωνική βάση και έδωσε μια μούντζα στις φασιστικές αθλιότητες των κεντρικών πολιτικών προτάσεων όπως είναι η "μεταπολίτευση του λαού".
Αθλιότητες άλλωστε που άλλωστε απέδειξαν την αδυναμία τους να χειριστούν τον κόσμο που κατέληξε στις πλατείες όπως θα το επιθυμούσαν, τόσο που αναγκάστηκαν να καταφύγουν στις καλές υπηρεσίες των μπάχαλων, για να κρατηθούν στην δημοσιότητα. Και αντίθετα όπου κατάφεραν και στον βαθμό που κατάφεραν να "περάσουν την γραμμή τους" ο κόσμος τους παράτησε και πήγε στο σπίτι του.
Το δεύτερο ζήτημα είναι η στενότερη και ευρύτερη οργάνωση του φορέα που θα προωθήσει μια πολιτική σαν την "μεταπολίτευση του λαού". Για το ζήτημα της οργάνωσης, δεν λέγεται τίποτα στα άρθρα του Ρινάλντι με τα οποία εισήγαγε αυτή την φασιστική ανοησία. Πολύ απλά γιατί η οργάνωση για τον Ρινάλντι είναι ζήτημα χειρισμών, εκβιασμών και συναλλαγών πράγμα που αποδείχτηκε άλλωστε ήδη από την υποτιθέμενη διάσπαση της ΚΟΕ.
Τελειώνοντας και αυτό το κομμάτι του κειμένου, πρέπει να ζητήσω συγνώμη από τις γενικεύσεις που αναγκαστικά γίνονται σ' αυτό, πρέπει να τονίσω την συμπάθειά μου στους αριστερούς που κατά την γνώμη μου ταλαιπωρούνται στις συγκροτήσεις της "υπαρκτής" όπως η ΚΟΕ, πρέπει να απολογηθώ για τις αδυναμίες ενός κειμένου που είναι σαφώς πολύ πιο φιλόδοξο από το μπόι μου, και τέλος πρέπει να ζητήσω, να διαδοθεί και όσο το δυνατόν να συζητηθούν τα σημεία που θέτουν μερικά θεωρητικά ζητήματα.
Η "μεταπολίτευση του λαού" είναι μια επικίνδυνη φασιστική ανοησία. Αν περάσει θα δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα για την κοινωνία. Αλλά δεν πρόκειται να περάσει.