Υπαρκτή Αριστερά | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1677
Η θύελλα της κοινωνικής αλλαγής και η απάτη της "μεταπολίτευσης του λαού". (ΙV)
άρθρο
του Κωστή Παπαϊωάννου
Πεμ, 05 Απρ 2012

Σημείωσα ήδη στα προηγούμενα μέρη της έκθεσης των σκέψεων με αυτό τον τίτλο, ότι το πιο σημαντικό πρόβλημα των αριστερών είναι  να αντιληφθούν ποια μορφή πολιτικής οργάνωσης απαιτούν οι σύγχρονες συνθήκες της κρίσης και να συμβάλουν στην συγκρότησή της.

Η αναμενόμενη ευρύτερη υιοθέτηση αυτής της φασιστικής ανοησίας της "μεταπολίτευσης του λαού", θα διευρύνει την ήδη υπάρχουσα σύγχυση γύρω από την φύση της κρίσης και την αναγκαία έκβασή της, θα σκορπίσει κι άλλες αυταπάτες για την δυνατότητα του αστικού εξουσιαστικού συστήματος να επιβιώσει. Θα εμποδίσει επομένως όσο είναι δυνατόν την Αριστερά της κοινωνικής βάσης και συνακόλουθα την κοινωνία να οργανωθεί.

Πρέπει εδώ να υπογραμμιστεί ότι σε συνθήκες όξυνσης της κρίσης του κοινωνικού συστήματος, όταν δηλαδή η κοινωνική αλλαγή γίνεται επιτακτική, όπως σήμερα, το οργανωτικό και πολιτικό έργο της Αριστεράς δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο με την ψύχραιμη, προσεκτική και ρεαλιστική εναντίωση στην φασιστοποίηση της συντηρητικής πολιτικής.

Η κοινωνία έχει φτάσει σήμερα, αμέριμνη και ανύποπτη, στα πρόθυρα μιας δύσκολης και επικίνδυνης μεγάλης κοινωνικής αλλαγής. Έχει στα χέρια της έναν αφάνταστο εξοπλισμό σε μέσα, σε όπλα και σε εργαλεία, αλλά δεν έχει την οργάνωση που αντιστοιχεί σ' αυτό τον εξοπλισμό. Μέσα σ' αυτή την κατάσταση, είτε το θέλουμε είτε όχι, είμαστε υποχρεωμένοι να ασχολούμαστε κατά προτεραιότητα με μια φασιστική ανοησία σαν την "μεταπολίτευση του λαού" και με τα πρόσωπα που καταφέρνουν να την προωθούν και να την επιβάλουν.

* * * * * *

Η πολιτική (δηλαδή η στρατηγική) της "μεταπολίτευσης του λαού" είναι το λογικό επόμενο βήμα μετά την πολιτική της "ενότητας της Αριστεράς" και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και τα δύο αυτά βήματα τα ξεκίνησαν οι επιτελείς της ΚΟΕ. Είναι εντελώς φυσικό μια πολιτική που ευνοεί την ανάπτυξη της φασιστικής πολιτικής να ξεκινάει από την παρακμιακή απόληξη ενός πρωτοποριακού επαναστατικού πολιτικού ρεύματος όπως ήταν το μαρξιστικό λενινιστικό.

Το κοινό χαρακτηριστικό των δύο διαδοχικών πολιτικών βημάτων, είναι ότι επικαλούνται τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, ανάγκες που πράγματι έχουν αρχίσει να γίνονται απαιτήσεις της κοινωνικής βάσης. Το κάνουν όμως μόνο και μόνο για να φαλκιδεύσουν τις κοινωνικές προσδοκίες, να ξεγελάσουν την κοινωνική βάση και να προωθήσουν την οπορτουνιστική πολιτική τους προκειμένου να επιδιώξουν μια θέση στο εξουσιαστικό σύστημα.

Το στρατήγημα της "μεταπολίτευσης του Λαού", όπως προηγούμενα το στρατήγημα της "ενότητας της Αριστεράς", επικαλείται την ανάγκη για κοινωνική αλλαγή, όπως το προηγούμενο την ανάγκη για κοινωνική ενότητα, όχι όμως για να υπηρετήσει την εναντίωση της κοινωνίας στο θεσμικό σύστημα αλλά για να υπηρετήσει τον αγώνα των επιτελών που θα την υιοθετήσουν για μια θέση στο εξουσιαστικό σύστημα. Και επειδή βλέπουν ότι το εξουσιαστικό σύστημα γκρεμίζεται κάνουν ό,τι μπορούν για να το διασώσουν.

Οι αριστεροί έχουν ξεχάσει τι σημαίνει οπορτουνισμός. Έχουν ξεχάσει ότι ο δεξιός ή αριστερός πολιτικός καιροσκοπισμός σημαίνει την αντικατάσταση της επίμονης, σταθερής μελέτης και δουλειάς που απαιτεί η επαναστατική πολιτική με την προβολή της πολιτικής "αυθεντίας" και το κυνήγι των "ευκαιριών", δήθεν για την τροποποίηση της εξουσίας προς χάρη (για την ανακούφιση λέει ο Ρινάλντι) του "λαού". Στην πραγματικότητα όμως για την κατάληψη μιας θέσης στην υπάρχουσα "σίγουρη" και φετιχιστικά αρεστή εξουσία.

* * * * * *

Η λέξη "ευκαιρία", η αγαπημένη λέξη του καλού οπορτουνιστή, έχει γίνει απαραίτητη σε κάθε τίτλο άρθρου που γράφουν οι αυθεντίες της "υπαρκτής". Οι "ρίζες" της "μεταπολίτευσης του λαού" ανάγονται σε ένα άρθρο του Ρινάλντι, δημοσιευμένο τον Ιούνιο του 2010 στο οποίο ο δράστης αναρωτιόταν "ρητορικά": η πολιτική κρίση μπελάς ή ευκαιρία; και απαντούσε βεβαίως ότι πρόκειται για μεγάλη ευκαιρία.

Σε όλη τη σειρά των κατοπινών άρθρων του μέχρι τον Ιούλιο του 2011 οπότε κατέληξε, στην "μεταπολίτευση του λαού", παρακολουθώντας τις εξελίξεις, μας εξηγούσε κάθε φορά σε τί συνίσταται η "ευκαιρία": Την ευκαιρία την έδινε η διάλυση του εξουσιαστικού συστήματος και ήταν η ανάληψη από τους επιτελείς της "υπαρκτής" ενός ρόλου "διασώστη" και "αναβαθμιστή" του απελπιστικά χρεωκοπημένου συστήματος.

Ο Ρινάλντι κάτω από μεγάλα λόγια που δήθεν υποδεικνύουν την δύναμη του "λαού" υποβαθμίζει μέχρις μηδενισμού, την ιστορική σημασία της κρίσης. Είναι λέει η μεγαλύτερη πολιτική κρίση από το 1974! Παραβλέπει την καθολική σημασία της, παραβλέπει την διαχρονική διάρκειά της, παραβλέπει την δομική και ιστορική/δυναμική συνέχεια σαν κρίση του κοινωνικού συστήματος που οδήγησε σε δύο παγκόσμιους πολέμους.

Παραβλέπει, τελικά, αυτός ο μεγάλος "μαοϊκός", το γεγονός ότι η κρίση αφορά τις κοινωνικές σχέσεις στην βαθύτερη πολιτιστική ουσία τους, ότι επαναφέρει δηλαδή το ζήτημα της κοινωνικής οργάνωσης που έθεσε η Πολιτιστική Επανάσταση και η συντηρητική της συνέχεια στον Μάη του '68. Το επαναφέρει όμως αυτή την φορά από την πλευρά του συστήματος, πράγμα που εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους μεγάλων καταστροφών και αίματος στο βαθμό που το ζήτημα επαναφέρεται ερήμην της Αριστεράς.

Χρησιμοποιεί, εκτός του πλαισίου, όπως το συνηθίζει, την σκέψη του Γκράμσι για το ζήτημα της ηγεμονίας, για να τσαπατσουλέψει, με τον πιο θρασύ τρόπο, την ίδια την έννοια όρου. Μας λέει πως πρόκειται για μια "κρίση ηγεμονίας" για να κρύψει ότι την θεωρεί σαν μια απλή "δυσλειτουργία" του "σάπιου πολιτικού συστήματος", που θα του δώσει την "ευκαιρία" να το εξυγιάνει με την φασιστική ανοησία της "μεταπολίτευσης του λαού".

Η κρίση πράγματι οδηγεί στην συγκυβέρνηση των δύο κομμάτων και ακυρώνει τον, έτσι κι αλλιώς χρεοκοπημένο δικομματισμό. Επομένως, η κατά Ρινάλντι ευκαιρία, είναι να πάρει η "υπαρκτή" την ζηλευτή θέση της αντιπολίτευσης σχηματίζοντας ένα "κόκκινο μέτωπο" με την βάση το φασιστικό ανόητο ιδεολόγημα της "μεταπολίτευσης του λαού" για σημαία της.

Αλλά εδώ είναι ακριβώς η παγίδα: οι χειριστές του εξουσιαστικού συστήματος αναζητούν χρόνια τώρα, αγωνιωδώς, μια αριστερή αντιπολίτευση με επιτελείς που να είναι αρκετά ηλίθιοι ώστε να παίζουν το παιχνίδι σε όποιο γήπεδο τους υποδείξουν τα αφεντικά και να είναι αρκετά έξυπνοι ώστε να ξεγελάνε τον κόσμο πείθοντάς τον ότι η πολιτική τους είναι αριστερή.

Το δυστύχημα όμως, τόσο γι αυτούς που παραγγέλνουν την παγίδα και γι αυτούς που ανέλαβαν να την κατασκευάσουν είναι ότι τέτοια αριστερή αντιπολίτευση είναι μόνο ο φασισμός.

Οι χειριστές του συστήματος αναγκάζονται να καταφύγουν στην φασιστική αντιπολίτευση και οι κατασκευαστές της παγίδας αναγκάζονται να προσαρμόσουν τα κατασκευάσματά τους στην φασιστική λογική. Και επειδή η φασιστική πολιτική, δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν αντιπολίτευση αλλά ή γρήγορα μέσα από κάποιο "σιδερένιο χέρι" θα μπει στο τιμόνι της κοινωνίας, τότε το παιχνίδι θα ξεφύγει από τα χέρια και των χειριστών του συστήματος και των επιτελών του.

* * * * * *

Όταν μιλάμε για κοινωνική οργάνωση μιλάμε για το περιεχόμενο και την μορφή των κοινωνικών σχέσεων. Μια μορφή που εκφράζει την λογική της πολιτικής, την λογική δηλαδή της διαλεκτικής ενότητας και αντίθεσης, των δύο πλευρών της κοινωνίας  αλλά στην ουσία της καθορίζεται από την λογική της ιστορίας. Μια μορφή που αποκαθιστά την συνέχεια του κοινωνικού συνόλου συνδέοντας το παρελθόν του με το μέλλον του.

Η διαστροφή της οπορτουνιστικής σκέψης προέρχεται από την αδυναμία των ατόμων και των ομάδων που την υιοθετούν, να αντιληφθούν την ιστορική σημασία των οργανωτικών μορφών και την συνάρτηση τους με το παρελθόν και με την προοπτική που πρόκειται να υπηρετήσουν.

Η αντιπαράθεση επί της πολιτικής σκηνής ενός "αντιμνημονιακού, κόκκινου μετώπου" των επιτελών της "υπαρκτής", στο "μνημονιακό, μαύρο μέτωπο" των επιτελών της "δεξιάς" είναι υποχρεωτική. Είναι απαραίτητο να αντιστοιχεί στην πραγματική αντίθεση ανάμεσα στην επαναστατική και στην συντηρητική πλευρά της κοινωνίας. Δεν είναι όμως υποχρεωτικό η αντίθεση στην κοινωνική σκηνή να αντιπροσωπεύει την πραγματική κοινωνική αντίθεση από την στιγμή που η λύση της ξεπερνά όπως σήμερα τον ορίζοντα του εξουσιαστικού συστήματος.

Χρειάζεται στην κοινωνία μια αριστερή πολιτική συγκρότηση (ένας φορέας αριστερής πολιτικής) που να ξεπερνά τον ορίζοντα του συστήματος. Ένας φορέας αριστερής πολιτικής συγκροτημένος με σύγχρονο τρόπο. Ο σύγχρονος τρόπος δεν μπορεί να υπάρχει έτοιμος και πακεταρισμένος στα μαγαζιά της πολιτικής αγοράς. Πρέπει επομένως να αναζητηθεί μέσα στην σύγχρονη πραγματική κοινωνική οργάνωση και αυτό είναι το εν δυνάμει καθήκον των αριστερών της κοινωνικής βάσης.

Ο πολιτικός ρόλος των Αριστερών είναι να αναζητούν πολιτικές λύσεις και την αντίστοιχη πολιτική οργάνωση έχοντας στην σκέψη τους ορίζοντες πέρα από τον ορίζοντα της αστικής σκέψης. Είναι ολοφάνερο ότι το "κόκκινο μέτωπο" έχει σαν προϋπόθεση τον περιορισμό της οπτικής του στα όρια του εξουσιαστικού συστήματος. Ακυρώνει επομένως κάθε δυνατότητα εκσυγχρονισμού της αριστερής οργάνωσης αφήνοντας στους αριστερούς της κοινωνικής βάσης αυτό τον ρόλο.