Η πλατεία, εκφράζοντας την αλάνθαστη διαίσθηση της κοινωνικής βάσης, ονόμασε την βουλή "μπουρδέλο" και οι επιτελείς της "υπαρκτής", που υποτίθεται ότι "αφουγκράστηκαν" την πλατεία, έσπευσαν, μόλις οι εκλογές κρίθηκαν σκόπιμες, να βάλουν υποψηφιότητα για την εκπορνευτική λειτουργία της βουλής, καθιστώντας την ένα πρότυπο εργαστήριο παραγωγής "μαύρων" και "κόκκινων" επαγγελματικών στελεχών, κατάλληλων για μια επαρχία του παγκόσμιου αυτοκρατορικού εξουσιαστικού συστήματος.
Οι επιτελείς της "αντισεχταριστικής" πλέον ΚΟΕ, δικαιολόγησαν την προθυμία τους να μπουν στο "μπουρδέλο", λέγοντας ότι τάχα ήταν «το υπηρετικό προσωπικό της τρόικας» που «αναγκάστηκε να προσφύγει σε εκλογές» επειδή «δεν μπορούσαν άλλο να πορεύονται παριστάνοντας ότι έχουν κάποια δήθεν λαϊκή εντολή, τη στιγμή που απροκάλυπτα αγνόησαν, διέστρεψαν και ποδοπάτησαν τη γνώμη, τη θέληση και τους πόθους του λαού».
Είναι βεβαίως αλήθεια ότι το καθεστώς δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς νομιμοποίηση από την κοινωνία. Το καθεστώς όμως είναι η συμπολίτευση μαζί με την αντιπολίτευση και ουσιαστικά νομιμοποιείται από την συμμετοχή της τελευταίας στις πολιτειακές διαδικασίες και κυρίως στις εκλογές.
Το σημερινό καθεστώς στην φάση που ξεκίνησε με το εκλογικό πραξικόπημα του Νοεμβρίου του 2009, νομιμοποιήθηκε από την πρώτη στιγμή, για να μην πω και εκ των προτέρων, χάρη στην άσκηση από τους επιτελείς της "υπαρκτής", μιας αντιπολίτευσης που δεν αμφισβήτησε το πλαίσιο του κλινικά νεκρού εξουσιαστικού συστήματος, αλλά αντίθετα το στήριξε στην "εντατική" ασκώντας μια αντιπολίτευση απολύτως σύμφωνη με τις ανάγκες της διασωλήνωσης.
Οι πολιτικοί επιτελείς και οι ακαδημαϊκοί φωστήρες της "υπαρκτής" αφού προετοίμασαν το έδαφος για την φασιστοποίηση της οικονομικής και πολιτικής λειτουργίας και της διακυβέρνησης, έρχονται σήμερα με την συμμετοχή τους στην κούρσα των εκλογών να συμβάλουν όχι απλά στην νομιμοποίηση αλλά στην σταθεροποίηση ενός πρωτοφανούς στην αστική πολιτική ιστορία πιλοτικού επαρχιακού καθεστώτος της παγκόσμιας φασιστικής αυτοκρατορίας των αγορών.
Είναι αισχρό και κυρίως συνειδητό ψέμα ότι οι εκλογές που επίκεινται "επιβλήθηκαν" από την πολιτική βούληση του "λαού" γιατί την βούληση της κοινωνικής βάσης δεν την εκφράζει καμιά από τις λυκοσυμμαχίες του "κόκκινου" μετώπου. Η αλήθεια είναι πως οι "ειδικές" αυτές εκλογές αποτολμούνται από τους χειριστές του συστήματος από την στιγμή που εξασφαλίστηκε ότι όλες οι συνιστώσες της "υπαρκτής" υιοθετούν ρητά ή σιωπηρά την φασιστική ανοησία της "μεταπολίτευσης του λαού" την οποία εφεύρε η οπορτουνιστική ιδιοφυΐα του σεσημασμένου επιτελή της ΚΟΕ, κυρίου Ρούντι Ρινάλντι.
Οι χειριστές του συστήματος (και όχι μόνο αυτοί) φοβούνται πράγματι την κοινωνική βάση. Δεν φοβούνται όμως την "ενισχυμένη" παρουσία του "κόκκινου μετώπου" στην βουλή (αντίθετα την ευνοούν με τα ΜΜΕ) αλλά το ενδεχόμενο να γυρίσει ο κόσμος της κοινωνικής βάσης την πλάτη τόσο στους "κόκκινους" όσο και στους "μαύρους" επιτελείς και να αρχίσει να αναπτύσσει, χωρίς την διαμεσολάβησή τους, την οικονομική, πολιτική και πολιτιστική αντιπαράθεση που ταιριάζει στις σημερινές τοπικές και παγκόσμιες πραγματικές κοινωνικές συνθήκες.
Δεν έχουν καθόλου άδικο να τρέμουν όλοι αυτοί μαζί γιατί είναι βέβαιο ότι η κοινωνία θα τους γυρίσει την πλάτη. Την αποτυχία του πειράματος την έχει εξασφαλίσει εξ αρχής η εγγενής αντιφατικότητά του. Πασχίζουν εναγωνίως να διατηρήσουν τον εξουσιαστικό χαρακτήρα του θεσμικού συστήματος κατεδαφίζοντας το ίδιο το σύστημα.
Η αντιφατικότητα του πειράματος εκδηλώνεται στην επιχείρηση της αντικατάστασης του χρεοκοπημένου "δικομματισμού" με τον νεόκοπο "διμετωπισμό" που σαν σχήμα αντιστοιχεί στην βασική αντίθεση της σημερινής κοινωνίας. Αλλά ενώ η αντίθεση στην κοινωνία αφορά την κοινωνική προοπτική (δηλαδή την αυριανή μορφή της κοινωνίας), η αντίθεση στην πολιτική σκηνή αφορά την "καριέρα" των επιτελών στον φασιστικό μηχανισμό που πασχίζει να καταστείλει την κοινωνική αλλαγή. Συνέπεια αυτής της αντίφασης είναι η διαίρεση τόσο του "μαύρου μετώπου" όσο και του "κόκκινου μετώπου" σε μια πληθώρα μικρών λυκοσυμμαχιών που θα συνεχιστεί μετά τις εκλογές μέχρι την τελική διάλυση.
Τον καθοριστικό ρόλο στην προσπάθεια να σταθεροποιηθεί το πειραματικό αυτοκρατορικό καθεστώς δεν τον έπαιξε το "μαύρο μέτωπο" αλλά το "κόκκινο μέτωπο". Με μοχλό την δυσαρέσκεια μεγάλων και ετερογενών ομάδων της κοινωνίας, που έχει βαφτίσει "λαό", προσπαθεί να αναπτύξει μια νέα "εναλλακτική" πολιτική συντήρησης του συστήματος. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, στην σημερινή ιστορική συγκυρία η "εναλλακτική" πολιτική συντήρησης του συστήματος σχηματοποιείται στην φασιστική ανοησία της "μεταπολίτευσης του λαού".
Μπορεί να φαίνεται παράξενο, σ' αυτούς που "σνομπάρουν" την ΚΟΕ και τον εμπνευστή αυτής της φασιστικής ανοησίας, δεν είναι όμως καθόλου τυχαίο ότι η πηγή της "μεταπολίτευσης του λαού" η οποία κυριαρχεί στο "κόκκινο μέτωπο" είναι η ΚΟΕ: μια πολιτική οργάνωση που γεννήθηκε σαν απόδειξη της παρακμής του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος και κυρίως σαν έκφραση της εγκατάλειψης της τελευταίας απόπειρας να διορθωθεί (εκ των έσω) η πορεία του αριστερού επαναστατικού κινήματος.
Η "στρατηγική" που υπονοεί και υποβάλει η "μεταπολίτευση του λαού" αποτελεί την εξέλιξη της οπορτουνιστικής μη-στρατηγικής με την οποία ιδρύθηκε η ΚΟΕ και από ιστορική άποψη αποτελεί το κύκνειο άσμα αυτής της οπορτουνιστικής γελοιογραφίας που είναι αυτή η δήθεν στρατηγική.
Όταν ο Ρινάλντι και η παρέα του επιχειρούσαν τον ομολογουμένως μεγάλο άθλο της "μετεξέλιξης" (δηλαδή της μετάλλαξης) της αριστερής πολιτικής ομάδας που ήταν η Α/συνέχεια, στο πρότυπο σύγχρονου οπορτουνισμού που είναι η ΚΟΕ, το ιδρυτικό δόγμα που καθόρισε την "στρατηγική" τους ήταν ότι η επανάσταση νικήθηκε κατά κράτος και η "αναβίωσή" της είναι πολύ μακριά για να μας απασχολεί. Μ' αυτό το δόγμα έβαλαν σαν "στρατηγικό" στόχο την "ανατροπή της δυσμενούς διάταξης των δυνάμεων" και όρμησαν στην πολιτική αγορά για να αναπτύξουν την επιχείρηση τους.
Στα 18 χρόνια από τον θάνατο του Χοντζέα και την "σύλληψη" της ΚΟΕ, μέχρι σήμερα η μη-στρατηγική της συνέχισε να στηρίζεται στο ίδιο δόγμα και να θέτει τον ίδιο "στρατηγικό" στόχο, παρακολουθώντας όμως πολύ πιστά τις πραγματικές κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις. Είναι ως εκ τούτου ιδιαίτερα χαρακτηριστική η αλλαγή που υπέστη αυτή η μη-στρατηγική, που άλλωστε λίγο-πολύ χαρακτήριζε και ολόκληρη την μη-αριστερά, από το ΚΚΕ μέχρι τις ομάδες των αναρχικών. Η αλλαγή μπορεί να περιγραφεί ως εξής:
Όσο η ιδέα της δήθεν "ήττας της επανάστασης", που συνόδευε τον "μαύρο" και τον "κόκκινο" αντικομουνιστικό συντηρητισμό, μπορούσε να περνάει κουτσά-στραβά, στον κόσμο της κοινωνικής βάσης ο "στρατηγικός στόχος" της ΚΟΕ αναλυόταν σε μικροαλλαγές ταχτικής εμβέλειας που θα μπορούσαν να ελκύσουν κάποιους μπατίρηδες της πολιτικής στο μαντρί του Ρινάλντι. Από την στιγμή όμως που οι εξ αναγκαιότητας κοινωνικές αλλαγές καθίστανται επείγουσες -- τόσο που τις επιχειρούν με τον πιο βάρβαρο και ανάλγητο τρόπο οι χειριστές του εξουσιαστικού συστήματος -- ο "στρατηγικός στόχος" της ΚΟΕ εξαφανίζεται και παρουσιάζονται τεράστιες αλλαγές σαν μικρά "τακτικά βήματα" που μπορούν να πραγματοποιηθούν μόλις πετύχει η συνταγή της κατασκευής μιας νέας λυκοσυμμαχίας "κόκκινων" επιτελών.
Ούτε λίγο ούτε πολύ η κατάκτηση της "εθνικής ανεξαρτησίας", η "σχεδιοποίηση της οικονομίας" και η "πολιτική δημοκρατία" παρουσιάζονται σαν αλλαγές που δεν θα τις φέρουν μεν (όπως μας είπε ο Ρινάλντι στην Θεσσαλονίκη) άμεσα οι επόμενες εκλογές αλλά αυτές δεν παύουν να είναι το πρώτο βήμα για την επίτευξή τους. Και γι αυτό ανακάλυψαν τις κρυφές αρετές του Τσίπρα που δεν τις είχαν προσέξει όταν ιδιωτικώς τον σκυλόβριζαν και δημοσίως τον επιτιμούσαν.
Βεβαίως τα αιτήματα αυτά είναι παρωχημένα και η αντικατάστασή τους από προβλέψεις και προτάσεις που να διατηρούν την ουσία τους και να εκσυγχρονίζουν την διατύπωσή τους, καθώς και τους όρους της υλοποίησής τους είναι "στάδιον δόξης λαμπρόν" για την Αριστερά της κοινωνικής βάσης. Ο κρετινισμός εξ άλλου που αποπνέει η ανάσυρση αυτών των παρωχημένων αιτημάτων προέρχεται από την παράβλεψη των πραγματικών κοινωνικών δεδομένων, προκειμένου να διατηρηθεί στον αρρωστημένο ναρκισσισμό των επιτελών της "υπαρκτής" η φετιχιστική φαντασίωση της εξουσίας.
Ωστόσο η μετατροπή της πολιτικής διαστροφής του Ρινάλντι και των συνεταίρων του από το να μεταβαπτίζουν την "τακτική" σε "στρατηγική" στο να μεταβαπτίζουν την "στρατηγική" σε "ταχτική" (βλαμμένη "στρατηγική" και βλαμμένη "τακτική", έτσι κι αλλιώς -- αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για την εξουσιομανία του Ρινάλντι και των ομοίων του) είναι πολύ χαρακτηριστική για την ιστορική στιγμή που περνάμε σήμερα σαν κοινωνία.
Για να το πούμε με λίγα λόγια: Η κοινωνία (ως τοπική και ως παγκόσμια) έχει προχωρήσει πολύ μακριά μέσα στην μελλοντική της κατάσταση διατηρώντας τον εξουσιαστικό χαρακτήρα της οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής οργάνωσής της. Η οργάνωση αυτή δεν της επιτρέπει ούτε να προχωρήσει πιο πέρα ούτε να γυρίσει πίσω, ούτε μπορεί όμως και να σταθεί ακίνητη ώσπου να την αλλάξει. Σε κάθε περίπτωση οι "συλλογικότητες" που αποτελούν την κοινωνική οργάνωση δεν είναι πια συλλογικότητες και η μοίρα της παγκόσμιας κοινωνίας θα εξαρτηθεί από την δυνατότητα των ατόμων να αλλάξουν, εν κινήσει, μέσα στην παρούσα οργάνωση ώσπου να αλλάξει ολόκληρη η κοινωνία.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τί από τα δύο πρόκειται να συμβεί: Θα αλλάξει η κοινωνική οργάνωση και η κοινωνία θα σωθεί ή δεν θα προφτάσει να αλλάξει η κοινωνική οργάνωση και η κοινωνία θα καταστραφεί; Εγώ θα έλεγα πως ότι από τα δύο κι αν συμβεί, όσο είμαστε ζωντανοί, ας διατηρήσουμε τουλάχιστον το χιούμορ μας. Αν αυτές οι εκλογές έχουν κάποια αξία είναι ότι μας απαλλάσσουν από το άγχος της ευθύνης και μας δίνουν την ευκαιρία να ασκηθούμε στην παρατήρηση της γελοιότητας του πολιτικού συστήματος.
Σ' αυτές τις εκλογές δεν έχει κανένα νόημα είτε το να ψηφίσουμε τον ένα ή τον άλλο, είτε το να ψηφίσουμε κάποιον ή να ψηφίσουμε λευκό, είτε το να παμε να ψηφίσουμε ή να πάμε εκδρομή. Έχει όμως νόημα να κάνουμε ότι μας κατέβει αλλά να το κάνουμε με χαμόγελο και να μη χάσουμε καμιά ευκαιρία να κουβεντιάσουμε με τους φίλους μας και τους γνωστούς μας για τις δυνατότητες να δημιουργήσουμε μια νέα οργάνωση, μέσα στην εξουσιαστική οργάνωση που σαπίζει επικίνδυνα.