Σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο Οι "ειδικές" εκλογές και η στρατηγική της "μεταπολίτευσης του λαού" (σύνδεσμος) προσπάθησα να εκθέσω μια ερμηνεία του πολιτικού πλαισίου μέσα στο οποίο διεξάγονται οι εκλογές. Σ' αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να εκθέσω την άποψή μου για την ιστορική σημασία των εκλογών, για την θέση τους δηλαδή στην θύελλα της αλλαγής που συγκλονίζει την ελληνική και την παγκόσμια κοινωνία.
* * * * * *
Στην διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ειπώθηκε κατά κόρο από τους υποψήφιους πως οι σημερινές εκλογές (Κυριακή, 6 Μαΐου 2012) θα είναι οι κρισιμότερες μετά την μεταπολίτευση, επειδή θα καθορίσουν την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας για τα επόμενα 20 χρόνια. Κατά την γνώμη μου οι σημερινές εκλογές δεν έχουν προηγούμενο στην πολιτική ιστορία της ελληνικής κοινωνίας, γιατί δεν είναι πραγματικές εκλογές αλλά μια "οντισιόν", με κριτή το εκλογικό σώμα, για την δημιουργία ενός πολιτικού θιάσου σκιών.
Οι σημερινές εκλογές επομένως δεν έχουν πολιτική σημασία έχουν όμως μεγάλη ιστορική σημασία γιατί με τον απροκάλυπτο πλέον ρόλο τους θα συμβάλουν στην αλλαγή της πολιτικής συνείδησης της ελληνικής κοινωνίας και επομένως στην ίδια την κοινωνική αλλαγή.
Όπως ήδη έχω σημειώσει, με την προκήρυξη των εκλογών, και την απίστευτη λαιμαργία των επιτελών της "υπαρκτής" για ένα κομμάτι από την "πίττα" της εξουσίας νομιμοποιήθηκε και τυπικά το "ειδικό" αυτοκρατορικό καθεστώς που έχει ήδη, με την αποφασιστική συμβολή τους, προ πολλού νομιμοποιηθεί ουσιαστικά. Στην προεκλογική μάχη, οι απίστευτα επιπόλαιες απατηλές προσδοκίες που καλλιεργούν νομιμοποιούν και λειτουργικά το επαρχιακό αυτοκρατορικό καθεστώς στην ελληνική κοινωνία.
Από τις εκλογές δεν πρόκειται να βγει ένα αντιπροσωπευτικό σώμα που θα μεταφέρει την βούληση της ελληνικής κοινωνίας στην εκτελεστική εξουσία αλλά ένας πολιτικός θίασος σκιών που θα μεταφέρει την αλλοπρόσαλλη βούληση των "αγορών" στην "εκτελεστική" κοινωνία!
Με τον μετασχηματισμό του κοινοβουλίου σε έναν καραγκιοζμπερντέ για τον πολιτικό θίασο σκιών κλείνει η ιστορική φάση που άνοιξε τον Νοέμβρη του 2009 με το οπερετικό εκλογικό πραξικόπημα του Γιώργου Παπανδρέου και ολοκληρώνεται το πολιτικό πείραμα που διεξάγεται στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας.
Τα πολιτικά συμβάντα της περιόδου αυτής και βασικά οι πρωτοβουλίες, οι επιλογές, οι θέσεις και οι συμπεριφορές των επιτελών και των επιτελείων της "υπαρκτής" και τέλος η αδιανόητη τυφλότητα που επιδεικνύουν στην θύελλα της κοινωνικής αλλαγής, δεν μπορούν να εξηγηθούν παρά μόνο με την ιστορική αλλαγή. Είναι αδύνατον να εξηγηθούν με την παραδοσιακή πολιτική λογική που υιοθετούν οι επιτελείς της "υπαρκτής", με μια λογική που επιπλέον έχει ήδη εκφυλιστεί μέχρι το σημείο της λυσσαλέας άρνησης της κοινωνικής αλλαγής που ήδη βρίσκεται σε θυελλώδη εξέλιξη.
* * * * * *
Η ιστορική λογική παρουσιάζεται πάντα εν όψει ενός πολιτικού παράδοξου και πράγματι παρουσιάζεται σήμερα εν όψει της παραδοξότητας που διατρέχει ολόκληρη την παρούσα ιστορική φάση, η οποία άρχισε με ένα εκλογικό πραξικόπημα οπερέτα και ολοκληρώνεται με μια εκλογική αναμέτρηση παρωδία.
Σ ολόκληρη αυτή την φάση η ελληνική κοινωνία ξεσηκώνεται εναντίον του αυτοκρατορικού καθεστώτος και με την καθοδήγηση μιας μη-Αριστεράς "υπαρκτής" νομιμοποιεί το καθεστώς εναντίον του οποίου ξεσηκώνεται.
Αυτό που φαίνεται παράδοξο με την πολιτική λογική, με την ιστορική λογική είναι απολύτως λογικό. Αν αφήσουμε κατά μέρος τις πολιτικές αντιλήψεις και παρατηρήσουμε "απ' έξω" την αστική περίοδο της ελληνικής κοινωνικής ιστορίας, θα παρατηρήσουμε ότι τα ιστορικά γεγονότα εκτυλίσσονται με βάση το παρακάτω ιστορικό πρότυπο:
Με δεδομένο ότι αυτά αφορούν μια χώρα "εξαρτημένη από το ξένο κεφάλαιο", τα γεγονότα είναι πάντα μικροί και μεγάλοι ξεσηκωμοί, οι οποίοι αποτελούν πάντα μια εσωτερική σύγκρουση, που εκδηλώνεται πάντα σαν αγώνας απελευθέρωσης από την εξάρτηση και η έκβασή τους είναι πάντα ένας εκσυγχρονισμός της εξάρτησης.
Η ελληνική αστική επανάσταση ακολουθεί αυτό το πρότυπο (pattern), η σύγκρουση της δεκαετίας του '40 ακολουθεί αυτό το πρότυπο οποίο επαναλαμβάνεται και στην σύγκρουση της δεκαετίας του '60, που καταλήγει στην μεταπολίτευση.
Υπάρχουν ζητήματα μεγέθους, ποιότητας και ένταξης, αυτών των συγκρούσεων που δεν θα τα εξετάσω εδώ. Μπορώ όμως να πω ότι το πρότυπο αυτό επαναλαμβάνεται σε όλες τις μικρές και τις μεγάλες συγκρούσεις που συμβαίνουν ανάμεσα στις βασικές συγκρούσεις που αναφέρω.
Ζούμε σήμερα λοιπόν μια βασική σύγκρουση, σε μια ελληνική κοινωνία που βρίσκεται υπό ένα καθεστώς εξάρτησης από τις "αγορές" που όλοι, για να μη ξεφύγουν από την πατέντα και "μπερδευτούν", τις εκλαμβάνουν σαν "κεφάλαιο" πράγμα που μπερδεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
Μέσα στην θύελλα της κρίσης η ελληνική κοινωνία ξεσηκώνεται με την καθοδήγηση της "υπαρκτής" (δηλαδή με την καθοδήγηση που της βρίσκεται) ενάντια στην "εξάρτηση" από τις "αγορές". Ο ξεσηκωμός καταλήγει με την "περιφανή" νίκη μιας "άδειας" για εκλογές εκ μέρους των "αγορών" και μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα προεκλογικής "επικοινωνίας" βγαίνει στην φόρα όλος ο τραγέλαφος του πολιτικού λόγου που κρυβόταν κάτω από ρητορικές περιφράσεις.
Με μια ιστορική λογική δεν θα βρει κανείς τίποτα το παράδοξο σ' αυτές τις εξελίξεις. Στην προεκλογική αναμέτρηση οι "πολιτικοί αρχηγοί": Βενιζέλους, Σαμαράς, Τσίπρας, Παπαρήγα, Καρατζαφέρης, Καμένος, Κουβέλης και όλοι οι άλλοι ξεστόμισαν, εν απολύτω γνώσει τους, απίθανες πολιτικές μπαρούφες μπροστά από ένα ρητορικό φόντο που απεικόνιζε την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος το οποίο όμως ήταν εκεί μόνο και μόνο για να το αγνοήσουν. Αλλά από την άλλη μεριά ο λόγος που αντιπαρατέθηκε στην εκλογική αναμέτρηση δεν ήταν παρά ένας πολτός από τον λόγο που εκφράστηκε από τους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης πριν λίγο καιρό στην πλατεία μπροστά στο ίδιο φόντο.
Με την πολιτική λογική η πλατεία ενσωματώθηκε στην βουλή. Με την ιστορική λογική η πλατεία "δάνεισε" στην βουλή ένα ελάχιστο μέρος από την δύναμή της κερδίζοντας χρόνο μέχρι να σταθεί στα πόδια της.
Ο θίασος σκιών που θα προκύψει, από τις εκλογές δεν θα έχει τίποτα το παράδοξο: θα εκφράζει τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές απόψεις που έχουν μέχρι στιγμής αποκρυσταλλωθεί στην κοινωνική βάση. Θα προκύψει ένας κοινοβουλευτικός καραγκιοζμπερντές με τον οποίο, εντελώς λογικά, σύμφωνα με το πρότυπο που ακολουθείται σε ολόκληρη την ελληνική πολιτική ιστορία, θα "εκσυγχρονιστεί" η εξάρτηση της ελληνικής κοινωνίας από το καραγκιοζιλίκι των "αγορών".
Πρέπει όμως να αντιληφθούμε ότι σύμφωνα με την ιστορική λογική των πολιτικών πραγμάτων η γελοιοποίηση του "ειδικού καθεστώς" είναι απολύτως αναγκαία προκειμένου να συνειδητοποιηθεί ο κλινικός θάνατος του τελευταίου.
* * * * * *
Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, με τις εκλογές της Κυριακής και τον σχηματισμό του κοινοβουλευτικού θιάσου σκιών το πείραμα των αγορών τελειώνει και θα αρχίσουν τώρα να δοκιμάζονται στην πράξη τα πορίσματά του. Μπαίνουμε επομένως τώρα σε μια πολύπλοκη κατάσταση στην οποία οι πολιτικές εξελίξεις θα ακολουθήσουν την δική τους λογική. Στις εξελίξεις αυτές, τα πορίσματα του πειράματος θα αξιοποιούνται από την πλευρά των επιτελείων για την αντιπαράθεση ανάμεσα στην "νέα μεταπολίτευση" του "μαύρου μετώπου" και στην "μεταπολίτευση του λαού" του "κόκκινου μετώπου".
Αυτό όμως που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι τα πορίσματα του πειράματος δεν θα αξιοποιούνται μόνο από την πλευρά των επιτελείων αλλά θα αξιοποιούνται και από την πλευρά της κοινωνικής βάσης προκειμένου να υπηρετηθεί η αντιπαράθεση ανάμεσα στην συντηρητική και στην επαναστατική πλευρά της κοινωνίας.
Το πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η κοινωνία μετά τις εκλογές είναι η αποκατάσταση της ισορροπίας ανάμεσα στην συντηρητική της πλευρά και την επαναστατική της πλευρά που έχει σοβαρά διαταραχθεί. Όσο συνεχίζει να λείπει η πολιτική έκφραση της επαναστατικής πλευράς της κοινωνίας, η συντηρητική πλευρά θα συνεχίσει να γέρνει προς τον φασισμό. Αλλά και όσο συνεχίζει να αναπτύσσεται ο φασισμός, θα συνεχίσει να αναπτύσσεται και η επαναστατική πολιτική.
Με την εγκατάσταση των επιτελών της "υπαρκτής" στον "διμετωπικό" θίασο σκιών οι τελευταίοι αποκόπτουν οριστικά τους δεσμούς τους με την επαναστατική πλευρά της κοινωνίας και μπαίνουν, ψυχή τε και σώματι, στο παιχνίδι των παρασιτικών εξουσιαστικών αντιπαραθέσεων ξεκόβοντας από τις αντιπαραθέσεις της κοινωνικής βάσης. Το γεγονός όμως αυτό σημαίνει ότι οι αντιπαραθέσεις στην κοινωνική βάση χάνουν οριστικά την έκφρασή τους στο πολιτικό επίπεδο που έχει οχυρωθεί από τους επιτελείς.
Αλλά αυτό δεν μπορεί να παραταθεί επ' άπειρο. Θα αναπτυχθεί περεταίρω η αντίθεση ανάμεσα στο επίπεδο της κοινωνικής βάσης και στο επίπεδο των επιτελείων που ήδη ξεκίνησε από την πλατεία μέχρι να καταλήξει στην ανάπτυξη μιας Αριστεράς της κοινωνικής βάσης και να θέσει σε αχρηστία τα επιτελεία της "υπαρκτής".
Καταλήγοντας θέλω να πω για μια ακόμα φορά ότι το βάρος της ανάπτυξης της σύγχρονης επαναστατικής πολιτικής έχει ήδη πέσει ολόκληρο πάνω στους ώμους των αριστερών της κοινωνικής βάσης είτε το συνειδητοποιούν αυτοί είτε όχι, είτε αναγνωρίζουν την υπόστασή τους σαν αριστερών της κοινωνικής βάσης είτε όχι. Έχω επίσης μέσες άκρες επισημάνει την δουλειά που έχουν μπροστά τους οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης.
Παίρνω αφορμή από το θέμα αυτού του άρθρου για να πω ότι η "υπαρκτή" παράχθηκε από την μετάλλαξη της μεταπολεμικής Αριστεράς στην άρνησή της που είναι η μη-Αριστερά. Ο βασικός παράγοντας αυτής της μετάλλαξης ήταν η σταδιακή και υπόγεια απογύμνωση της πολιτικής λογικής της Αριστεράς από την επίγνωση του ιστορικού χαρακτήρα των πολιτικών εξελίξεων. Ο βασικός παράγοντας επομένως της ανάπτυξης μια νέας σύγχρονης επαναστατικής Αριστεράς από την κοινωνική βάση θα είναι η επαναφορά της ιστορικής λογικής στην πολιτική έκφραση της επαναστατικής πλευράς της κοινωνίας. Οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης θα αναγνωρίσουν, με άλλα λόγια, την μελλοντική κοινωνία ως πραγματική προοπτική της κοινωνίας και όχι ως όραμα.