Μεταφέρω τον πρόλογο από μια συνέντευξη που πήρε ο Γιώργος Κατερίνης, από τον Γιώργο Παπαϊωάννου, για τον αμαρτωλό Δρόμο της Αριστεράς:
«Την Δευτέρα, 26 Νοεμβρίου, στις 19:00, στην τεχνόπολη, η ΚΟΕ πραγματοποιεί μια σημαντική εκδήλωση με θέμα: «πώς μπορούμε να φτάσουμε σε ένα ξέφωτο μετά την τρόικα», με κεντρικούς ομιλητές τους Νάντια Βαλαβάνη, Λαοκράτη Βάσση, Γιάννη Δραγασάκη και Ρούντι Ρινάλντι. Σε μια περίοδο που κορυφώνεται η συζήτηση - αναζήτηση διεξόδου για το λαό και τη χώρα, είναι προφανές ότι η εκδήλωση αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Γιώργος Παπαϊωάννου, συντονιστής της Γραμματείας της ΚΟΕ, μίλησε στο Δρόμο για το περιεχόμενο και τους στόχους της εκδήλωσης.»
Η συνέντευξη είναι μικρή (τρεις ερωτήσεις όλες κι όλες) αλλά οι φιλοδοξίες της μεγάλες. Με την είσοδό της ΚΟΕ στην διμετωπική πλέον κεντρική πολιτική σκηνή, το επιτελείο της, έχοντας παίξει καταλυτικό ρόλο στην δημιουργία αυτής της άθλιας και άκρως επικίνδυνης κατάστασης, έχει να λύσει τρία μεγάλα προβλήματα:
Το πρώτο πρόβλημα είναι πώς θα ξεφορτωθούν την ευθύνη για τις αυταπάτες που σκόρπισαν στον κόσμο της κοινωνικής βάσης προωθώντας την φασιστική ηλιθιότητα της "νέας μεταπολίτευσης του λαού". Αυταπάτες που όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, είναι ασύγκριτα πιο επικίνδυνες για την σημερινή κοινωνία από αυτές που σκόρπισαν οι επιτελείς της ΕΔΑ και του ΚΚΕ στο διάστημα από το 1964 ως το 1967 οι οποίες ουσιαστικά προετοίμασαν το έδαφος για την στρατιωτική δικτατορία.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι πώς θα ξεφορτωθούν την ευθύνη για την από καθέδρας αναγόρευση του ΣΥΡΙΖΑ στην πιο ριζοσπαστική εκδοχή της Αριστεράς με την οποία (αναγόρευση) ανατινάχθηκε κάθε φραγμός στην φασίζουσα θεωρητική, πολιτική και ιδεολογική αερολογία και στον απύθμενο πολιτικό αμοραλισμό που αναπτύσσεται, σε όλα τα επίπεδα. από την βάση μέχρι την κορυφή, από τα κατακάθια των αριστερών επιτελείων που μαζευτεί στον ΣΥΡΙΖΑ εν όψει της "διακυβέρνησης".
Το τρίτο πρόβλημα αφορά το εσωτερικό της ΚΟΕ και είναι πώς θα συγκαλύψουν την μακρόχρονη επιβολή ή/και ανοχή του απαράδεκτου φασιστικού εσωτερικού καθεστώτος που είχαν επιβάλει στην ΚΟΕ από την αρχή της ίδρυσής της, ως ανίκητο "δίδυμο" πολιτικής αθλιότητας οι Ρινάλντι - Γαλάνης Καθεστώς που μετά την άθλια διάσπαση του επιτελείου εντάθηκε και "τελειοποιήθηκε" με το πρωτάκουστο βλακώδες προκάλυμμα του "αντισεχταρισμού".
* * * * * *
Το εργαλείο, για την επίλυση αυτού του τριπλού προβλήματος, είναι η απόδοση της "μόνης εφικτής", κατά Ρινάλντι, "διεξόδου από την κρίση" δηλαδή της μόνης εφικτής κοινωνικής αλλαγής με την ποιητική (εκ του προχείρου) έκφραση μετατροϊκανό ξέφωτο. (!!!!)
Σε όποιον έχει μια στοιχειώδη πολιτική σκέψη είναι προφανές ότι η "νίκη" του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχτηκε στην αυταπάτη που δημιούργησε στον κόσμο η φασιστική ηλιθιότητα της "νέας μεταπολίτευσης του λαού". Τώρα όμως, που το αυτοκρατορικό πολιτικό σύστημα στην ελληνική επαρχία αρχίζει να ανεβάζει τους "φελλούς" (για να μην πω την δύσοσμη σωστή λέξη) στην επιφάνεια, η δήθεν αριστερή πολιτική αρχίζει να αποβάλλεται και η αυταπάτη αρχίζει να ξεφουσκώνει.
Ο Ρινάλντι από καιρό έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι η φασιστική ηλιθιότητα που ξεφούρνισε θα του γυρίσει μπούμερανγκ και θα βρεθεί και πάλι στην απ' έξω. Ο "μεγαλοφυής" Τσίπρας και οι κηδεμόνες του θα αρχίσουν και πάλι να ανατριχιάζουν με την δήθεν "μαοϊκή" - "λενινιστική" - "σταλινική" γλώσσα της "επαναστατικής" ΚΟΕ. Ακόμα και η φασιστική ηλιθιότητα της "νέας μεταπολίτευσης του λαού", που ήταν ανεκτή στην αντιπολιτευτική περίοδο, αρχίζει ήδη να ακούγεται πολύ "μαρξιστική" και "επαναστατική" στους φορτισμένους με όνειρα "διακυβέρνησης" φτωχολουμπενιάρηδες επιτελείς της συν-ριζικής λυκοσυμμαχίας.
Την έκφραση "μετατροϊκανό ξέφωτο" την χρησιμοποίησε πράγματι σε ένα άρθρο του ο Λαοκράτης Βάσσης (ΑΥΓΗ 28 ΑΥΓ 2012) σε ένα άρθρο γενικά αδιάφορο που αναφερόταν στην παιδεία και οπωσδήποτε εντελώς άσχετο από την συζήτηση για την επικείμενη αλλαγή και την κατάσταση που θα επακολουθήσει. Ο σεσημασμένος Ρινάλντι την "τσίμπησε" σαν πορτοφολάς από την τσέπη του κυρίου Βάσση και την φόρτωσε με όλες τις αλλαγές που είχε τσουβαλιάσει στην "μόνη εφικτή διέξοδο από την κρίση" της "μεταπολίτευσης του λαού".
Ο Γιώργος Παπαϊωάννου προσπαθεί ανόρεχτα και αμήχανα στην συνέντευξή του (μεθοδευμένη προφανώς από τον ίδιο τον "ιδιοκτήτη" του Δρόμου [εκπόρνευσης] της Αριστεράς σεσημασμένου Ρινάλντι) να δικαιολογήσει τον τίτλο της εκδήλωσης με την οποία ο Ρινάλντι προσπαθεί, εν όψει του νέου και μοιραίου για τον ελληνικό οπορτουνισμό φιάσκου της λυκοσυμμαχίας να ξεφορτωθεί την ευθύνη για την "ακράτεια" της "νέας μεταπολίτευσης του λαού" και να την φορτώσει στο "ξέφωτο" του ατυχούς κυρίου Λαοκράτη.
Προφανώς ο Ρινάλντι φαντάζεται πως η σύνθεση της παρέας που προσκάλεσε στο "πανέλο" της εκδήλωσης θα εξασφαλίσει την "μεταφορά" της ευθύνης, για την επικίνδυνη αερολογία που ο ίδιος έχει εισάγει, από την αυθεντία του στις πλάτες άλλων αερολόγων του οπορτουνισμού.
Η παρέα αποτελείται από τον πατέρα της ξεκάρφωτης ποιητικής έκφρασης, τον ατυχή κύριο Λαοκράτη Βάσση, την κυρία Νάντια Βαλαβάνη τον (αγωνιστή) υπουργό της συγκυβέρνησης και κατασκευαστή του "επαναστατικού" οικονομικού προγράμματος του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ κύριο Γιάννη Δραγασάκη. Αυτοί όλοι στην σκηνή και από κάτω ένας χορός από επιλεγμένους τιτλούχους "παρεμβασίες" θα αναλάβουν, υπό την βαριά σκιά του "οικοδεσπότη" της εκδήλωσης Ρούντι Ρινάλντι, να εξηγήσουν πώς μπορούμε να φτάσουμε σε ένα ξέφωτο μετά την τρόικα (!!).
Θα παρακάμψουν βεβαίως το ερώτημα ποιος θεός πληροφόρησε τον Ρινάλντι πως η κατάσταση "μετά την τρόικα" θα είναι ένα "ξέφωτο" και τέλος πάντων ότι όποια κι αν είναι, η κοινωνία, θα οδηγηθεί σ' αυτήν, από την φτωχολουμπενιάρικη λυκοσυμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ και γιατί δεν θα οδηγήσει την κοινωνία η ιστορική δυναμική την οποία αυτές οι "αυθεντίες" της αριστερής συμφοράς έχουν αγνοήσει πεισματικά, επιδεικτικά και γεμάτοι αλαζονική περιφρόνηση σε όποιον τους την θυμίζει.
Ο Γιώργος Παπαϊωάννου στην συνέντευξη προσπαθεί να εκμαιεύσει εκ των προτέρων το συμπέρασμα πως «το ερώτημα της εκδήλωσης δεν (..) απαντιέται εύκολα», και αποκαλύπτει έτσι πως ο ουσιαστικός στόχος της εκδήλωσης είναι η αντιπαράθεση σ' αυτούς που «νομίζουν ότι με κάποιες συνταγές που έχουν στο τσεπάκι και που πρέπει οι άλλοι να αντιγράψουν, θα προκύψουν λύσεις» χωρίς όμως να κατονομάζει ούτε αυτούς που "νομίζουν" ούτε τις "συνταγές" τους.
Και βέβαια ο "συντονιστής" της γραμματείας της ΚΟΕ, αποσιωπά το γεγονός ότι ο πρώτος που έβγαλε από το τσεπάκι του "συνταγή" ήταν ο πανάθλιος διευθυντής του Δρόμου της Αριστεράς, με την απαράδεκτη, για μια στοιχειωδώς συνεπή αριστερή οργάνωση, φασιστική ηλιθιότητα της "νέας μεταπολίτευσης του λαού". Απαράδεκτη, πόσο μάλλον, για την revolutionary κομμουνιστική οργάνωση που "έχει η χώρα" μετά την ίδρυση της ΚΟΕ.
Αυτό που θέλουν να εξασφαλίσουν κατά την γνώμη μου τόσο ο Ρινάλντι όσο και ο Παπαϊωάννου είναι ότι και μετά από την "μεταφόρτωση" της ευθύνης στις δικές της πλάτες, η λυκοσυμμαχία θα αντιληφθεί ότι δεν παύει να έχει την ανάγκη του πολιτικού και ιδεολογικού know how που κατέχει το επιτελείο της ΚΟΕ και της αφιλοκερδούς αφέλειας που έχει η βάση της ΚΟΕ για την αξία της ακτιβιστικής εργασιοθεραπείας στο πλαίσιο μιας συν-ριζικής διακυβέρνησης.
* * * * * *
Αν όμως ενδιαφέρθηκα να σχολιάσω τα λεγόμενα της συνέντευξης του Γιώργου Παπαϊωάννου είναι για τον τρόπο που προσπαθούν να συγκαλύψουν οι επιτελείς της ΚΟΕ και ο ίδιος ο Παπαϊωάννου το απαράδεκτο καθεστώς που συνεχίζει να δημιουργεί ο Ρινάλντι, τον οποίο πολύ (πάρα πολύ) κολακευτικά αποκαλώ απλώς σεσημασμένο οπορτουνιστή.
Έχω αναφερθεί μόνο αποσπασματικά στο ιστορικό της ΚΟΕ και μόνο επιφανειακά στην καταστροφική για την Αριστερά δράση της. Δεν ξέρω αν θα προλάβω μέσα στον ορυμαγδό που θα επακολουθήσει στην ελληνική κοινωνία να αναφερθώ συστηματικά στο ιστορικό της παρουσίας της και στην ανάλυση της δράσης της. Είμαι όμως ήσυχος ότι κάποιοι άλλοι θα το κάνουν, έστω και σαν ιστορική μελέτη, γιατί η ΚΟΕ ούτως ή άλλως είναι το κλειδί για την ιστορική κατανόηση της πολιτικής κατάστασης της ελληνικής κοινωνίας.
Εδώ θα αναφερθώ μόνο σε ένα εξαιρετικά σοβαρό θέμα: Μέσα στην γενική γελοιότητα του κλίματος που επικράτησε πριν, κατά και μετά την διάσπαση της κορυφής της ΚΟΕ, το μόνο σοβαρό που αποκαλύφθηκε είναι πως όλες (μα όλες) οι αποφάσεις της ΚΟΕ ήταν αποφάσεις ειλημμένες μέσα από τις σκοτεινές σχέσεις βλέψεις και σκέψεις του Ρινάλντι τις οποίες οι άνθρωποι της βάσης της ΚΟΕ αποδέχονταν (αν ποτέ έμπαιναν σε συζήτηση) κάτω από ένα κλίμα συναισθηματικού και ηθικού εκβιασμού.
Το γεγονός ότι το έτερο σκέλος της αθλιότητας, ο Γαλάνης και οι ακόλουθοί του στην διάσπαση, ήταν συνυπεύθυνοι γι αυτήν την κατάσταση, δεν απαλύνει καθόλου την ευθύνη αυτών που (για ευεξήγητους σε μένα λόγους) ακολούθησαν τον Ρινάλντι πριν και μετά την διάσπαση και ο ίδιος ο Γιώργος Παπαϊωάννου, σαν "συντονιστής" της πολιτικής επιχείρησης της ΚΟΕ, που καλύπτει με το προσωπικό του κύρος την αθλιότητα του Ρινάλντι, έχει ιδιαίτερη ευθύνη.
Το παρελθόν όμως δεν αλλάζει, το πρόβλημα είναι το παρόν και το μέλλον στο οποίο βέβαια θα "νικήσουν οι καλοί" αλλά από την σκέψη και την δράση του καθενός μας εξαρτάται πόσοι "καλοί" και πόσοι "κακοί" θα δεινοπαθήσουν και θα πεθάνουν ακόμα και από την πείνα μέχρι την βέβαια γενική και αφηρημένη επικράτηση της παράταξης των καλών και την αναδιοργάνωση της κοινωνίας.
Αυτή την στιγμή η ΚΟΕ πρωτοστατεί μέσω της πολιτικής εκπροσώπησης του Ρινάλντι στην συγκρότηση της δεύτερης "ενιαίας" αυτή την φορά, και όχι μετωπικής, οπορτουνιστικής λυκοσυμμαχίας. Πρωτοστατεί όμως μια ΚΟΕ που είναι η ίδια το περίτρανο παράδειγμα της αδυναμίας του οπορτουνισμού να ομογενοποιηθεί και είναι η ίδια το τεκμήριο της κρίσης της μετασχηματισμένης, στα μέτρα του εξουσιαστικού συστήματος, λενινιστικής οργάνωσης.
Η συνέντευξη του Γιώργου Παπαϊωάννου αποκαλύπτει περίτρανα πως αυτό που ο Ρινάλντι έκανε σε ολόκληρη την πανάθλια πολιτική του καριέρα μέσα από θρασύτατα ψέματα και υστερικά τερτίπια το κάνει τώρα επίσημα μέσα από τον ιδιόκτητο Δρόμο (εκπόρνευσης) της Αριστεράς. Η πολιτική της ΚΟΕ δεν επιβάλλεται από τον Ρινάλντι "μέσα" από την οργάνωση της ΚΟΕ αλλά εκδίδεται προς τα έξω στον ιδιόκτητο Δρόμο που ο Ρινάλντι έβαλε στο χέρι λαθραία και πιθανότατα με ύποπτους τρόπους.
Βεβαίως η πολιτική εκπόρνευση είναι σήμερα ευρέως διαδεδομένη και μέσα στα "ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα" περί των οποίων κλαυθμυρίζουν οι επιτελείς του οπορτουνισμού, είναι το μόνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ακόμα και η τρόικα δεν έκανε το παραμικρό μνημονιακό παζάρι για την αμοιβή των σιτιζομένων στον οίκο της βουλής, προκειμένου να απολαύσει τις καλές υπηρεσίες των ριζοσπαστών του οπορτουνισμού και του φασισμού. Και υποθέτω ότι και στο "ξέφωτο" η όποια Ευρωπαϊκή εξουσία αναδειχθεί δεν θα τσιγκουνευτεί την αμοιβή της "αριστερής διακυβέρνησης" για τις καλές της υπηρεσίες.
Παρακολουθώ με προσοχή και την ακράτεια των γραφτών του Ρούντι Ρινάλντι και την σεμνότητα των γραφτών του Γιώργου Παπαϊωάννου. Τα δεύτερα είναι πάντα καπελωμένα από τα πρώτα στο δια ταύτα. Ο Ρινάλντι "σουφρώνει" ακόμα και τις δικές μου ιδέες και τις πουλάει μεταποιημένες και δεν συζητάω την λογοκλοπή και την διαστρέβλωση που έχει διαπράξει σε βάρος του μακαρίτη του Γιάννη Χοντζέα. Δεν θα άφηνε να του πέσει κάτω η ευπρόσωπη γραφή του Γιώργου Παπαϊωάννου που είναι κοντά στα δάχτυλά του.
Δεν περιμένω από κανέναν από τους ανθρώπους που είναι μπλεγμένοι σε όλα τα επίπεδα των εξουσιαστικών μηχανισμών της Αριστεράς των επιτελείων να αποδεσμευτούν. Δεν περιμένω βεβαίως από τους επιτελείς να αποβάλουν τον Ρινάλντι και τον Καραμάνο και τις κλίκες τους και να εξυγιάνουν την ΚΟΕ. Δεν νομίζω άλλωστε ότι η εξυγίανση της λενινιστικής οργάνωσης έχει νόημα. Οι σημερινές πολιτικές οργανώσεις έχουν ουσιαστικά διαλυθεί όπως έχουν ουσιαστικά διαλυθεί όλες οι θεσμικές, οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές συγκροτήσεις και έχουν αρχίσει να διαλύονται και τυπικά. Ελπίζω ότι θα προλάβω να εκθέσω τις σκέψεις μου για τις οργανώσεις που περιμένω να συγκροτηθούν μέσα από την κοινωνική βάση.
Πρέπει όμως να πω καθαρά ότι βλέπω με μεγάλη μου λύπη τις πολιτικές οργανώσεις να διαλύονται, έτσι όπως διαλύονται, μέσα από την σαπίλα τους. Με την ίδια λύπη που βλέπω να διαλύονται μέσα από την σαπίλα τους ανεξέλεγκτα τα κράτη και οι διεθνείς συγκροτήσεις.
Αλλά νομίζω πως όταν ο συντονιστής της ΚΟΕ λέει «θέλουμε να ακουστούν πολλές και διαφορετικές απόψεις, που, όμως, να τείνουν να προσεγγίσουν το θέμα» και μάλιστα «όχι μόνο απόψεις σύμφωνες με αυτές των διοργανωτών» και μάλιστα όταν λέει πως το θέμα είναι « ... αν και πώς μπορεί να αλλάξει αυτή η χώρα» να συμπληρώνει με κάποια ειλικρίνεια πως αποκλείονται από την συζήτηση όσοι δεν θεωρούν σαν θέσφατα τις συνταγές που έχει στο τσεπάκι του ο γκουρού του σύγχρονου οπορτουνισμού ο Ρούντι Ρινάλντι.