Υπαρκτή Αριστερά | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 2388
Λογοκρισία, Απελπισία, Αυτοκτονία
άρθρο
του Κωστή Παπαϊωάννου
Κυρ, 24 Φεβ 2013

Στις 5 Φεβρουαρίου του 2013, σε ηλικία 27 χρόνων, αυτοκτόνησε ο Κίμωνας Καρολίδης ένας αριστερός στρατιώτης, που ξεκίνησε την πολιτική του ζωή στρατευόμενος στην ΚΟΕ και μετά την σκοτεινή διάσπασή της στην ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ για να τερματίσει τελικά και την πολιτική και την πραγματική του ζωή του στην σκοπιά ενός στρατοπέδου στον Έβρο.

Η αυτοκτονία είναι πάντοτε μια πράξη απελπισίας. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιες άλλες προσωπικές αιτίες είχε η απελπισία του Κίμωνα Καρολίδη. Η απελπισία του όμως σίγουρα δεν απαλύνθηκε αλλά αντίθετα είναι βέβαιο ότι ενισχύθηκε από το κλίμα του άχρηστου ανταγωνισμού και της απελπισίας που καλλιεργεί ο οπορτουνισμός και στις συγκεκριμένες οργανώσεις ο Ρινάλντι, ο Γαλάνης και οι κλίκες τους.

Βεβαίως δεν αυτοκτονούν όλοι όσοι βρίσκονται κάτω από την "καθοδήγηση" του οπορτουνισμού, και ευτυχώς γιατί αν ήταν έτσι δεν θα είχε μείνει κανείς ζωντανός.

Από πολιτική άποψη όμως η απελπισία έχει καταστήσει ηθικά αυτόχειρες τους υποκείμενους στην οπορτουνιστική πολιτική. Αν γράφω για δεύτερη φορά για το θλιβερό ζήτημα μιας φυσικής αυτοκτονίας[1] είναι γιατί έχει σημασία να αρχίσουν να αναιρούν κάποιοι σύντροφοί μας την ηθική τους αυτοκτονία.

* * *

Η αυτοκτονία του Κίμωνα Καρολίδη σαν λόγος απαξίωσης της προσωπικής του προοπτικής, αποτελεί συγχρόνως μια δήλωση πάνω στο θέμα της συλλογικής απελπισίας την οποία καλλιεργεί η οπορτουνιστική πολιτική.

Η πολιτική κατάσταση είναι πολύ δύσκολη: όχι μόνο για την ελληνική κοινωνία αλλά για τις κοινωνίες όλου του κόσμου: είναι όμως απελπιστική; Η κοινωνία μας δεν έχει προοπτική; Στο τέλος αυτού του κύκλου της κρίσης το πραγματικό κοινωνικό σύστημα, θα είναι σε χειρότερη κατάσταση παρά στην αρχή του παρόντος κύκλου;

Σ' αυτά τα ερωτήματα οι επιτελείς της οπορτουνιστικής Αριστεράς απαντούν καταφατικά: Ο "Δρόμος της Αριστεράς" "γιορτάζει" τα τρία χρόνια της άθλιας ύπαρξης του και ούτε σε έναν από τους πρωτοσέλιδους τίτλους του δεν θα βρει κανείς έστω και μια λέξη που να μην παραπέμπει στον θάνατο της κοινωνίας που κατ' αυτούς είναι ήδη συντελεσμένος.

Η συντρόφισσα του Κίμωνα από την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, τον αποχαιρετά στον επικήδειο λόγο της με την διαπίστωση πως το "καραντί" (το βουβό κύμα της κρίσης) "τους έχει μπατάρει", ότι "έχουν βουλιάξει" ήδη και τους χρειάζεται θάρρος για να "βγουν στην επιφάνεια και να πάρουν ανάσα". [2]

Δεν είναι καθόλου παράξενο. Το κλίμα απελπισίας είναι απαραίτητο στον οπορτουνισμό όσο και στον φασισμό. Χωρίς το κλίμα αυτό είναι αδύνατο να γίνουν αποδεκτές από την κοινωνική βάση οι άθλιες ιδέες του οπορτουνισμού περί της "νέας μεταπολίτευσης" του "ξέφωτου" της "διακυβέρνησης", όσο και οι ιδέα του φασισμού περί της "αποκομιδής" των "ανθρώπινων "σκουπιδιών". Ο ολέθριος συνδυασμός των δήθεν αντιπάλων αλλά στην πραγματικότητα απλώς ανταγωνιζόμενων εξουσιαστικών πολιτικών είναι η ουσία του διμετωπισμού.

Το κλίμα απελπισίας δεν είναι καινούρια εφεύρεση. Η πολιτική απάτη ολόκληρης της μεταπολεμικής περιόδου έχει οικοδομηθεί πάνω στο θεμέλιο της απελπισίας. Όταν ο Μάο Τσε-τουνγκ έλεγε πως "οι ιμπεριαλιστές και όλοι οι αντιδραστικοί είναι χάρτινες τίγρεις",  η αλητήρια αυθεντία του Χρουστσόφ του απαντούσε πως "οι χάρτινες τίγρεις έχουν πυρηνικά δόντια".

Στην αρχή της δεκαετίας του '60 η γελοιότητα του Χρουστσόφ έπεισε τους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης, φύτεψε στην ψυχή τους την χολέρα της απελπισίας και οι κοινωνίες πλήρωσαν την αφελή-ευπιστία τους με άφθονο αίμα τους στο βωμό του φασισμού (Ινδονησία, Ελλάδα, Χιλή κλπ.).

Ο "Μαοϊκός" Ρινάλντι,  είναι το τελευταίο δείγμα της άθλιας οπορτουνιστικής γελοιότητας. Η "νέα μεταπολίτευση του λαού" είναι η νέα "ειρηνική συνύπαρξη" με τον φασισμό.

* * *

Η αυτοκτονία είναι πάντα η "τελευταία λέξη" σε μια συζήτηση. Στην ομόθυμη γενική παραδοχή πως η απελπισία είναι δικαιολογημένη ο Κίμωνας απάντησε με την "εις άτοπον απαγωγή" της αυτοκτονίας του:

Αν η απελπισία είναι δικαιολογημένη τότε και η αυτοκτονία του είναι δικαιολογημένη. Αλλά η αυτοκτονία είναι αδικαιολόγητη. Άρα η παραδοχή της δικαιολογημένης απελπισίας είναι παράλογη και λαθεμένη. Και επειδή στην πολιτική το λάθος είναι χειρότερο από το έγκλημα, η δημιουργία του κλίματος απελπισίας είναι εγκληματική.

Σ' αυτούς που διαπιστώνουν ένα έγκλημα δεν φτάνει να καταγγείλουν τον εγκληματία, πρέπει και να τον αφοπλίσουν. Δεν έχει κανένα νόημα να καταγγέλλουμε τον Ρινάλντι και τους άλλους του ιδίου φυράματος σαν εγκληματίες: αυτό το ξέρουν και οι ίδιοι και το περιβάλλον που τους ανέχεται. Στο κάτω της γραφής αυτοί κάνουν το ιστορικό τους καθήκον. Είναι καιρός κάποιοι από τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης να κάνουν το δικό τους ιστορικό καθήκον: να τσακίσουν το οπλισμένο χέρι του οπορτουνισμού, να μην μπορέσει πια να κρατήσει το όπλο του εγκλήματος: το όπλο του εγκλήματος που είναι η λογοκρισία.

Πρέπει να μιλήσουμε για τις ποικίλες μορφές της λογοκρισίας αλλά η χειρότερη είναι η λογοκρισία που εμφανίζεται σαν αυτολογοκρισία. Η υποταγή στον ψυχολογικό εκβιασμό που καταδικάζει τους ανθρώπους στην σιωπή.

Το "προσόν" του Κίμωνα Καρολίδη ήταν η σιωπή: τον περιγράφουν, σαν ένα στρατιώτη που έκανε σιωπηλός το καθήκον του: στην ΚΟΕ και στην ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ να καταπίνει τα δακρυγόνα και στο στρατό να καταπίνει την όποια πίκρα του, για το χατίρι των "αυθεντιών" που ανταγωνίζονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της κοινωνίας για μια θέση στο εξουσιαστικό σύστημα. [3]

Χρειάστηκε να καταφύγει στην κραυγή του θανάτου για να μιλήσει σε μια συζήτηση που, όσο κι αν προσπαθήσει, δεν θα καταφέρει να την πνίξει, ο άθλιος διευθυντής του "Δρόμου της (οπορτουνιστικής) Αριστεράς και της ΚΟΕ.

* * *

Η απελπισία τρέφει τον οπορτουνισμό αλλά ο λόγος του θανάτου δύσκολα πνίγεται με ηλίθιες ρητορικές. Ωστόσο ο Ρινάλντι, επαγγελματίας της πολιτικής τυμβωρυχίας, ευαίσθητος πάντα στις αλλαγές της πραγματικότητας που απειλούν την ασταθή θέση του και έτοιμος πάντα να διαστρέψει το νόημά τους, δεν θα μπορούσε παρά να σπεύσει να εκμεταλλευτεί έναν ακόμα θάνατο μήπως και καταφέρει για άλλη μια φορά να επιπλεύσει.

Η αυθεντία της λογοκλοπής, της λογοκρισίας και της αποσιώπησης, αποφάσισε με ένα πρωτοσέλιδο σημείωμα στην οπορτουνιστική φυλλάδα του (Σαβ. 03/02/2013) πως πρέπει "να μιλήσουμε για τις αυτοκτονίες".[4]

Θα έφτανε να προσέξουμε τον τόνο και το ύφος του κειμένου για να καταλάβουμε τις προθέσεις του. Αφ' υψηλού όπως πάντα η άθλια αυθεντία του, απευθύνεται «προς όλες τις αριστερές οργανώσεις και τις συλλογικότητες αγωνιζόμενων ανθρώπων» και δήθεν "προτείνει" αλλά στην πραγματικότητα προστάζει:

«Τούτη τη βδομάδα αφιερώστε λίγο χρόνο να συζητήσετε για τις αυτοκτονίες που πληθαίνουν. Με αφορμή, μάλιστα, την αυτοκτονία του αριστερού φαντάρου Κίμωνα Καρολίδη, θεωρήστε ότι το πρόβλημα υπάρχει για όλους μας και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε, ανθρώπινα, ιδεολογικά και πολιτικά»

Πόσο πρόστυχος πρέπει να είναι κανείς ώστε να "προτείνει" και μάλιστα στην προστακτική στους "άλλους" να συζητήσουν το πρόβλημα της αυτοκτονίας, με "αφορμή" μια αυτοκτονία που έγινε μέσα στο συνεργείο αφισοκόλλησης που διευθύνει ο ίδιος. Αυτός που έχει επικρατήσει λογοκρίνοντας καλεί τους "άλλους" να μιλήσουν για τις συνέπειες της λογοκρισίας προτείνοντας περισσότερη λογοκρισία!

Ας δούμε όμως τι έχει να πει:

Πρώτον αποδίδει κι αυτή την αυτοκτονία στην απελπισία που προκαλεί η μνημονιακή πολιτική, και έχει το θράσος να συγκρίνει τους θανάτους από απελπισία με τους θανάτους από πείνα στην κατοχή, την έλλειψη προοπτικής με την έλλειψη τροφής:

«Όπως παλιά» λέει «είχαν βάλει σαν σύνθημα να μην πεθάνει κανείς από την πείνα, έτσι τώρα πρέπει να τεθεί το σύνθημα "να μη φύγει κανένας μονάχος του, να σταματήσουμε τις αυτοκτονίες"».

Μας βεβαιώνει δηλαδή για άλλη μια φορά πως απελπισία του κόσμου είναι δικαιολογημένη και η οπορτουνιστική Αριστερά που κατάφορα αναπαράγει και ενισχύει την τρομοκρατία του φασισμού δεν έχει καμιά ευθύνη γι αυτό.

Δεύτερο πληροφορεί, τους υφισταμένους του πως «και στις αριστερές οργανώσεις υπάρχουν πάντα τα προβλήματα της κοινωνίας» δίνοντας αυτός ο "Λενινιστής" την ιδέα πως οι "αριστερές οργανώσεις λενινιστικού τύπου" είναι άσυλα ανίατα απελπισμένων και οι "συλλογικότητες" (δηλαδή οι επιτελείς) πρέπει να το παίρνουν υπόψη τους για να μην τους πεθαίνουν οι ανίατοι από απελπισία.

Τρίτο πληροφορεί τους υφισταμένους του πως «οι άνθρωποι και μέσα στις οργανώσεις μπορεί να νιώθουν εξαιρετικά μόνοι», κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι επιτελείς αντι να ασχοληθούν με τα προβλήματα του προσωπικού ασχολούνται με την πολιτική.

Μια και το θέμα εδώ είναι η λογοκρισία ας προσέξουμε τι τσαμπουνάει αυτός ο άθλιος. Δεν πρέπει κατά Ρινάλντι οι άνθρωποι της Αριστεράς να ασχολούνται ούτε με τις "παρεμβάσεις που θα κάνουμε" ούτε με τις "πρωτοβουλίες που θα πάρουμε", ούτε με το "τί γίνεται στον τάδε χώρο" και, προς θεού, ούτε με το "τί έγραψε ο τάδε ιστότοπος". Δεν είναι "σοβαρά πράγματα" κατά Ρινάλντι να ασχολούνται οι άνθρωποι της Αριστεράς με το "τι κάνει μια ομάδα και τι της απαντά η άλλη"!

Οι άνθρωποι της Αριστεράς πρέπει να τα αναθέσουν όλα αυτά στην μεγαλοφυΐα της αυθεντίας του και να ασχολούνται με την ψυχολογική υποστήριξη των ανίατα απελπισμένων της κομματικής βάσης.

Τέταρτο Κατά Ρινάλντι «κάθε συλλογικότητα μπορεί να πάρει στοιχειώδη μέτρα για να μειώσει και να μηδενίσει το φαινόμενο των αυτοκτονιών» Και τί θα είναι αυτά τα μέτρα; Να βάζουν τους απελπισμένους να απαντούν σε ερωτηματολόγια (δεν αστειεύομαι, έχω γνωρίσει αυτή την πρακτική προσωπικά), να κατασκοπεύουν την προσωπική τους ζωή, να τους δίνουν ενδεχομένως και κανένα ψυχοφάρμακο. Μέτρα πανομοιότυπα με αυτά που παίρνονται από το σύστημα για τους απελπισμένους εργαζόμενους.

* * *

Ο Ρινάλντι μπορεί να πει οτιδήποτε. Παλιότερα ήξερε τι έλεγε, τώρα ο λόγος του έχει μπει στον αυτόματο πιλότο, όπως ο λόγος όλων  όσων βρίσκονται σε "πορεία ανόδου" προς τον υψηλό βόθρο της δια-κυβέρνησης.

Αυτό που έχει σημασία για μένα είναι πως ο παραληρηματικός λόγος του σερβίρει την άποψη πως η απελπισία για τους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης είναι και δικαιολογημένη και αναπόφευκτη, πράγμα που δεν σημαίνει παρά ότι η απελπισία στην κοινωνική βάση είναι απαραίτητη για την επιβίωση του εξουσιαστικού συστήματος.

Ο Ρινάλτι μας λέει καθαρά πως οι άνθρωποι της Αριστεράς πρέπει να απελπίζονται αλλά δεν πρέπει να αυτοκτονούν. Η οπορτουνιστική Αριστερά τείνει να γίνει ένα ιερατείο του οποίου οι φαρισαίοι αρχιερείς τρώνε και πίνουν εις υγείαν των αφελών της κοινωνικής βάσης που τους ακολουθούν σαν πρόβατα στην σφαγή. Για να μακροημερεύσουν όμως στην ευτυχία τους χρειάζονται ένα ενδιάμεσο σώμα κληρικών (επιτελών της κοινωνικής βάσης) που να είναι αρκετά μολυσμένοι από την χολέρα της απελπισίας οι ίδιοι, ώστε να την μεταδίδουν στο περιβάλλον τους, όχι όμως και τόσο απελπισμένοι ώστε να καταλήγουν στην αυτοκτονία.

Αυτή είναι η δύσκολη ισορροπία που προσπαθούν να κρατήσουν οι επιτελείς του οπορτουνισμού και μέχρι τώρα (για λόγους που δεν μπορούμε να τους συζητήσουμε στην έκταση ενός τέτοιου κειμένου) τα καταφέρνουν.

Η αυτοκτονία ενός νέου ανθρώπου, όποιους προσωπικούς λόγους κι αν είχε, σε μια εποχή αφθονίας, όπως η σημερινή είναι μια πολύ θλιβερή υπόθεση. Ας αναρωτηθούν όσοι αντέχουν ακόμα την μαζοχιστική δυστυχία της οπορτουνιστικής λογοκρισίας αν αυτό το καλλιεργούμενο κλίμα της ανημποριάς της έλλειψης προοπτικής της τόσο επικίνδυνης απελπισίας τους είναι απαραίτητη.

Μπορεί να διαφωνούμε ας συμφωνήσουμε όμως τσακίσουμε την οπορτουνιστική λογοκρισία.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

Επειδή το θέμα μιας αυτοκτονίας είναι εξαιρετικά λεπτό παραπέμπω στα κείμενα που σχετίζονται με τον θάνατο του Κίμωνα Καρολίδη. Στο παρόν άρθρο εκτέθηκε η δική μου άποψη. Ο αναγνώστης μπορεί να τα διαβάσει και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

[1] Η πρώτη φορά ήταν για την αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα που έγινε στις 7 Απριλίου του 2012 και αντιμετωπίστηκε από τους επιτελείς της οπορτουνιστικής Αριστεράς περίπου σαν ηρωισμός και σαν παράδειγμα προς μίμηση.

[2] Ο επικήδειος λόγος από την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

[3] Ο χαιρετισμός της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

[4]  Το κείμενο του Ρινάλντι: