Το "ελληνικό πείραμα" στο πλαίσιο της αυτοκρατορίας των αγορών, οδηγείται πια στην απόπειρα δημιουργίας ενός σύγχρονου οπορτουνιστικού μηχανισμού διακυβέρνησης κάτω από την υψηλή επίβλεψη των οργάνων μιας σύγχρονης παγκόσμιας φασιστικής εξουσίας. Αυτό είναι το περιεχόμενο του σύγχρονου ιστορικού συμβιβασμού και η ουσία της πολιτικής δυναμικής σε ολόκληρο τον κόσμο, ουσία που γίνεται εμφανής με ιδιαίτερα έντονο τρόπο στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Ο παλιός ιστορικός συμβιβασμός είχε σαν πρόσχημα την συμμαχία ανάμεσα στους ανθρώπους της εργατικής τάξης της Ιταλικής κοινωνίας και στους ανθρώπους των μικροαστικών στρωμάτων που έβλεπαν ακόμα το όνειρο της αποκατάστασης μιας καλής αστικής δημοκρατίας, τόσο καλής που θα επέτρεπε την ανάπτυξη της Ιταλικής κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, όπως αποδείχτηκε με τον πιο οδυνηρό τρόπο, ο παλιός ιστορικός συμβιβασμός δεν ήταν παρά μια συμφωνία αντιπαλότητας ανάμεσα στον οπορτουνισμό και στον φασισμό και μ' αυτό το περιεχόμενο απλώθηκε σ' όλο τον κόσμο με απίστευτα αιματηρές επιπτώσεις στην παγκόσμια κοινωνία.
Στην πραγματικότητα οι επιτελείς του παλιού οπορτουνισμού και οι επιτελείς του παλιού φασισμού συμφώνησαν άρρητα και άτυπα να "στήσουν" έναν αγώνα μεταξύ τους για να αποφύγουν την ανάπτυξη της επαναστατικής συνείδησης της κοινωνίας και της επακόλουθης ανάπτυξης μιας επαναστατικής πολιτικής που θα ασκούνταν μέσα από την κοινωνική βάση και θα οδηγούσε στο σάρωμα της σαπίλας τους από το πραγματικό κοινωνικό σύστημα.
Ο σύγχρονος ιστορικός συμβιβασμός δεν έχει ούτε καν την δυνατότητα των προσχημάτων του παλιού. Η συντηρητική ιδεολογία και η επαναστατική ιδεολογία, όπως προκύπτουν από τις αντίστοιχες προοπτικές, διαπλέκονται λειτουργικά, κατά θαυμάσιο τρόπο, στην συνείδηση των ανθρώπων της βάσης -- αυτό άλλωστε είναι το δίδαγμα από το φαινόμενο της πλατείας. Δεν υπάρχει επομένως στην κοινωνική βάση ούτε η αναγκαιότητα μιας αιματηρής καταστροφικής σύγκρουσης, ούτε η παρεπόμενη αναγκαιότητα μιας πολιτικής συμμαχίας που θα την αποτρέψει, έναντι της οποίας υποτίθεται ότι θα χρειαζόταν, όπως στην δεκαετία του '60, ένας ιστορικός συμβιβασμός.
Σήμερα οι κοινωνικές συνθήκες είναι απολύτως ώριμες σε ολόκληρο τον κόσμο για την έκρηξη μιας εμφύλιας σύγκρουσης στο επίπεδο και μόνο των ιδεών. Οι κοινωνικές συνθήκες είναι απολύτως ώριμες σε όλο τον κόσμο για το -- μέσα από μια σύγκρουση ιδεών -- ξεκαθάρισμα των υλοποιημένων στις ανθρώπινες σχέσεις στοιχείων του πατριαρχικού πολιτισμού. Το μόνο που μένει να ωριμάσει είναι η επαναστατική πολιτική, η πολιτική που θα αποτρέψει την εκτροπή της σύγκρουσης των ιδεών σε μια αιματηρή σύγκρουση.
Μια επαναστατική πολιτική που θα δράσει κυρίως καταπολεμώντας την αφάνταστη, την πρωτοφανή στην ιστορία της ανθρωπότητας λογοκρισία, που έχει προκύψει παραδόξως μέσα από την πρωτοφανή έκρηξη των δυνατοτήτων της επικοινωνίας. Ο νέος ιστορικός συμβιβασμός ανάμεσα στον σύγχρονο οπορτουνισμό και στον σύγχρονο φασισμό δεν είναι τίποτα άλλο από μια άρρητη και άτυπη μεν αλλά εντελώς χειροπιαστή όσο και ανίερη, αντιδραστική, αντικοινωνική συμφωνία ανάμεσα στους επιτελείς του φασισμού και στους επιτελείς του οπορτουνισμού για την άσκηση από κοινού της αντεπαναστατικής λογοκρισίας.
Το αντικείμενο της συμφωνίας είναι η διατήρηση της αντιπαλότητας ανάμεσα στον φασισμό και στον οπορτουνισμό για την "διακυβέρνηση" της κοινωνίας, μέσα στο "θερμοκήπιο" της βουβαμάρας που είναι η πεμπτουσία της αντιδραστικής βίας. Η συμφωνία τους είναι να εμποδίζουν από κοινού το κριτήριο της επαναστατικής λογικής, να αγγίξει τις (με γεροντική σοφία επεξεργασμένες) ηλίθιες πολιτικές τους "προτάσεις". Έχουν συμφωνήσει άρρητα μεν αλλά εντελώς συγκεκριμένα να παίζουν ένα στημένο παιχνίδι, πάνω σε μια απολύτως κοινή πολιτική βάση, στο οποίο οι οπορτουνιστές θα αποκαλούν τους φασίστες "παρανοϊκούς εγκληματίες" και οι φασίστες θα αποκαλούν τους οπορτουνιστές "ηλίθια σκουπίδια"!
* * *
Αυτός ο νέος ιστορικός συμβιβασμός είναι σήμερα το νέο πολιτικό παιχνίδι: ένα πολιτικό παιχνίδι στημένο από τους επιτελείς των διαφόρων ΠΑΕ (Πολιτικών Ανωνύμων Εταιριών) του σάπιου πολιτικού συστήματος. Ο νέος ιστορικός συμβιβασμός έχει προσδώσει στο πολιτικό σύστημα όλα τα χαρακτηριστικά του σάπιου ποδοσφαιρικού συστήματος, ιδιαίτερη σημασία όμως έχουν το χαρακτηριστικό της υψηλής (αλλά καθόλου ψιλής) επίβλεψης από το παραπαίον και τρομοκρατημένο (κάτω από την επίφαση της αλαζονείας του) πολυεθνικό διευθυντήριο και το χαρακτηριστικό της ρευστότητας δηλαδή η ευκολία μετακίνησης του προσωπικού όσο και η ευκολία της μετατόπισης των αέριων επενδύσεων από την μια πολιτική επιχείρηση στην άλλη.
Ο νέος ιστορικός συμβιβασμός είναι, απροκάλυπτα πια, μια ευρύτατη συμμαχία των φασιστικών και οπορτουνιστικών πολιτικών επιτελείων ενάντια στην κοινωνική βάση. Το ερώτημα λοιπόν είναι αν έχουν και πώς έχουν οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης την δυνατότητα να αντιδράσουν.
Κατά την γνώμη μου, ως προς το πρώτο (το αν έχουν) οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης δεν έχουν καμιά δυνατότητα να μην αντιδράσουν και απλώς αυτό χρειάζεται να εξηγηθεί μια φορά και να ισχύει για πάντα. Ως προς το δεύτερο όμως (το πώς έχουν)η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί μονομιάς. Οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης θα βρουν τον τρόπο να αντιδράσουν "βλέποντας και κάνοντας", μέσα από επιτυχίες και αποτυχίες. Δεν θα καταφέρουν ωστόσο να "βλέπουν" αλλά θα "κάνουν" στα τυφλά όπως συμβαίνει σήμερα, αν δεν κυριαρχηθούν μέσα τους ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί από την βασική αρχή της επαναστατικής σκέψης που είναι το εννοιολογικό και πρακτικό τσάκισμα της αυθεντίας.
Με απλά λόγια ο επαναστατικός αγώνας ενάντια στην ανίερη συμμαχία οπορτουνισμού και φασισμού είναι αγώνας ενάντια στην αυθεντία. Όχι ειδικά ενάντια στην εύθραυστη αυθεντία των κραγμένων οπορτουνιστών αλλά ενάντια στην ισχυρή αυθεντία ανθρώπων πραγματικά σοφών που όμως έχουν θέσει το κύρος τους στην υπηρεσία του ναρκισσισμού τους. Και από την στιγμή που το βασικό όπλο της αυθεντίας είναι η λογοκρισία, το βασικό όπλο των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης είναι η αμφισβήτηση, η κριτική, η απόρριψη κάθε ιδέας που φρουρείται από την λογοκρισία.
* * *
Αυτή την στιγμή ο βασικός κίνδυνος της ανθρωπότητας είναι η νέα επικράτηση του φασισμού. Αυτή δεν πρόκειται (δεν μπορούμε πια, είναι πολύ αργά) να την αποφύγουμε! Αλλά το οχυρό του φασισμού δεν είναι απρόσιτο, είναι χτισμένο μέσα στον κάθε άνθρωπο της κοινωνικής βάσης, είναι ο "σεβασμός" για τις αυθεντίες του φασισμού και τελικά του οπορτουνισμού.
Οι επιτελείς του "μαύρου μετώπου", οι ξοφλημένες αυθεντίες της "μαύρης" πολιτικής και της "μαύρης" κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής "επιστήμης", δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα χωρίς την υποστήριξη των αυθεντιών της "κόκκινης" πολιτικής και της "κόκκινης" κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής "επιστήμης". Δεν θα μπορούσε η κοινωνία να παρακολουθεί αμήχανη αυτό το γελοίο προφανώς στημένο πολιτικό παιχνίδι, αν δεν υπήρχε η άτυπη και άρρητη συμφωνία των "κόκκινων" αυθεντιών στο στήσιμο του παιχνιδιού, με αμοιβή την προσδοκία να αρπάξουν μια θέση στο "σάπιο" πολιτικό σύστημα.
Χωρίς τον αποπροσανατολισμό που προκαλεί στην κοινωνία το "κόκκινο μέτωπο" το "μαύρο μέτωπο" θα είχε καταρρεύσει, αλλά, από την άλλη μεριά, οι "κόκκινες" αυθεντίες δεν θα μπορούσαν να περιφέρουν την γελοιότητά τους στις πόλεις της ελληνικής κοινωνίας, αν ήξεραν ότι τους περιμένει ένας κόσμος που απαιτεί συγκριμένες απόψεις πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα και όχι την ρητορική μπαρουφολογία που έχουν αποστηθίσει και μεταφέρουν.
Ο κάθε αριστερός της κοινωνικής βάσης, είτε το θέλει είτε όχι, είτε το ξέρει είτε όχι, βρίσκεται σήμερα μπροστά σε έναν εμφύλιο πόλεμο με αντίπαλο τον συντηρητικό κόσμο της κοινωνικής βάσης που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κυριαρχείται από την αρρώστια του φασισμού. Όσο ο κάθε αριστερός της κοινωνικής βάσης είναι δέσμιος του οπορτουνισμού δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις αυτής της εμπόλεμης κατάστασης και η κοινωνία τόσο στην επαναστατική όσο και στην συντηρητική της πλευρά θα αιμορραγεί. Ωστόσο, κάποιος κάθε φορά θα αποφασίζει να αποτινάξει την οπορτουνιστική κυριαρχία, κάποτε το συμβάν αυτής της αποτίναξης θα αρχίσει να πυκνώνει, οι άνθρωποι που αποτινάζουν την χολέρα του οπορτουνισμού θα συνδέονται μεταξύ τους και τότε η κυριαρχία του οπορτουνισμού, του φασισμού και του ιστορικού συμβιβασμού τους θα έχει πια φτάσει στο τέλος της.
Δεν θέλω προς το παρόν να γράψω τίποτα άλλο πάνω σ' αυτό το ζήτημα. Θα χρειαστεί να επανέλθω με μια εντελώς συγκεκριμένη περιγραφή των μεθόδων και των κέντρων λογοκρισίας που έχει στήσει η οπορτουνιστική Αριστερά, καθώς και του συγκεκριμένου τρόπου που υπάρχει για να αντιμετωπιστεί η άθλια οπορτουνιστική λογοκρισία που έχουν αυτοί επιβάλει. Προς το παρόν θέλω να πω πως δεν υπάρχει λόγος να φοβάται ο κάθε αριστερός της κοινωνικής βάσης την μοναξιά που υποτίθεται πως είναι η τιμωρία για την αμφισβήτηση της οπορτουνιστικής αυθεντίας. Η πείρα μου από μια ζωή πολιτικής μοναξιάς από το 1974 μέχρι σήμερα είναι σαφώς θετική και συνοψίζεται στα εξής:
Πρώτον, η μοναξιά είναι καλύτερη από τις ενοχές που συνεπάγεται η στράτευση στις πολιτικές "συγκροτήσεις" αυτών των αυθεντιών του πολιτικού καριερισμού που πηγαίνουν από φιάσκο σε φιάσκο.
Δεύτερον, οι αντιθέσεις που έχουν αναπτύξει αυτά τα παλιόμουτρα μεταξύ τους είναι τόσες και τέτοιες που κάθε επίθεση εναντίον κάποιου από αυτούς θα έχει υποστηρικτές τόσους που ο κίνδυνος είναι να στρατεύεται κανείς από τα "κινήματα" της Σκύλας στα "κινήματα" της Χάρυβδης.
Τρίτον, γιατί υπάρχουν γύρω μας πολύ άνθρωποι που θέλουν και δεν μπορούν, ή δεν μπορούν προς το παρόν, να μιλήσουν. Ακόμα κι όταν αυτοί δεν θα τρέξουν να σας εκφράσουν την συμπαράστασή τους, αν προσέξετε θα μάθετε να διαβάζετε στα μάτια τους την ευχαρίστησή τους για την δική σας στάση.