Η αιφνιδιαστική και μονομερής κίνηση για την διάλυση του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και την εξ ολοκλήρου μεταφορά της οπορτουνιστικής του αθλιότητας στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι χρήσιμο να κριθεί όχι μόνο σαν πολιτική κίνηση αλλά κυρίως σαν μια σημαντική εξέλιξη στο ιστορικό του οπορτουνισμού. Η κίνηση αυτή είναι σημαντικά ξένη προς την "κλασσική" λογική του φραξιονισμού με την οποία λειτουργούσε μέχρι πρότινος η οπορτουνιστική Αριστερά και ως εκ τούτου σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί πως προέκυψε από μια έμπνευση του Τσίπρα και των κηδεμόνων του. Προέκυψε προφανώς από την πίεση των πραγματικών εξελίξεων και εντάσσεται στις απελπισμένες προσπάθειες των πελαγωμένων και αλληλογρονθοκοπούμενων χειριστών του εξουσιαστικού συστήματος να βάλουν τους οπορτουνιστές στο τιμόνι του πλοίου που βουλιάζει: αν η κίνηση δεν έγινε και υπό την υπαγόρευση κάποιων από τους εν διαστάσει χειριστές.
Υποτίθεται πως η διάλυση των συνιστωσών της οπορτουνιστικής λυκοσυμμαχίας ήταν ένα πρόβλημα που είχε τεθεί από αρκετό καιρό. Υπάρχουν όμως και επιτελείς που είτε δεν ήθελαν να διαλυθούν οι συνιστώσες τους, είτε δεν μπορούσαν να τις διαλύσουν γιατί τα μέλη τους δεν ήθελαν να διαλυθούν. Το πρόβλημα αυτό, και με τις δύο μορφές του, υπήρχε ιδιαιτέρως για τους επιτελείς της ΚΟΕ: μιας συνιστώσας που από την μια μεριά προωθούσε την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο "φορέα - κόμμα" και από την άλλη μεριά είναι η οργάνωση που αν διαλυθεί ως συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ θα μετατραπεί, και μάλιστα αναδρομικά, σε ένα θλιβερό μπουλούκι απόστρατων πρώην μισθοφόρων του οπορτουνισμού.
Το πρόβλημα λοιπόν υπήρχε: υποτίθεται όμως ότι υπήρχε σαν ένα πρόβλημα που θα λυνόταν από το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ με κάποια συμφωνία. Και επειδή ακριβώς αυτή η συμφωνία, όπως έδειξε ήδη η προσυνεδριακή διαδικασία, δεν ήταν καθόλου εύκολο να συναφθεί, το συνέδριο αναβλήθηκε για μια εποχή παραθαλάσσιων δραστηριοτήτων ώστε να βρουν οι αυθεντίες της πολιτικής απάτης το χρόνο να στήσουν μια ακόμα θνησιγενή μικροπολιτική συναλλαγή.
Η κίνηση εκ μέρους του Τσίπρα και των κηδεμόνων του είναι προφανώς αιφνιδιαστική και μονομερής. Αιφνιδιαστική ως προς τους ίδιους τους επιτελείς του ΣΥΝ (πχ Λαφαζάνη) και επιπλέον μονομερής ως προς τους επιτελείς της λυκοσυμμαχίας (πχ Ρινάλντι -- εκτός αν αυτό το άθλιο φασιστόμουτρο έχει καταφέρει να χωθεί στην παρέα των κηδεμόνων του Τσίπρα πράγμα που γρήγορα θα φανεί). Μετά από αυτή την κίνηση οι επιτελείς όλων των συνιστωσών θα αναγκαστούν είτε να διαλύσουν θέλοντας και μη τις συνιστώσες τους είτε να τις κρατήσουν σαν υπαλληλικό προσωπικό στις πολιτικές τους επιχειρήσεις: που όμως τότε θα η υπόστασή τους θα εξαρτάται από την δυνατότητά τους να τις χρηματοδοτούν.
Ωστόσο η κίνηση αυτή είναι επιπλέον απελπισμένη. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως με την κίνηση αυτή ξεφτιλίζουν τον εαυτό τους πρώτον γιατί ήταν οι ίδιοι που αντιδρούσαν στην μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα και που δημιούργησαν την διελκυστίνδα Αλαβάνου-Τσίπρα σχετικά με την ηγεσία της λυκοσυμμαχίας από τον ΣΥΝ. Αυτό δεν τους νοιάζει και πολύ: δεν είναι ούτε οι πρώτη φορά που θα είναι περήφανοι για την ξευτίλα τους. Είναι κυρίως το γεγονός ότι αντιλαμβάνονται ότι αυτή η έξυπνη κίνηση μπορεί να γίνει το Βατερλό τους. Ξέρουν πολύ καλά πως αυτό που αποτελεί την δύναμή τους είναι αυτό που αποτελεί το εμπόδιό τους για την ανάθεση σ' αυτούς της εξουσίας: η παρεξήγηση εκ μέρους της κοινωνικής βάσης και η "παρεξήγηση" εκ μέρους των χειριστών του συστήματος ότι αυτή η άθλια οπορτουνιστική λυκοσυμμαχία που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ είναι τάχα η Αριστερά, και μάλιστα το αντίθετο "άκρο" από την Χρυσή Αυγή.
Φαίνεται πως θα προσπαθήσουν να ανασυστήσουν τον φραξιονισμό με την μορφή που ηλιθίως ονομάζουν "πολυτασικό φορέα" (δεν μπορούν μέσα στον κρετινισμό τους να φανταστούν ότι οι φράξιες μπορούν καλώς ή κακώς να συγκροτήσουν έναν ενιαίο οπορτουνιστικό φορέα αλλά οι "τάσεις" αν δεν γίνουν φράξιες δεν μπορούν) αλλά ανεξάρτητα από την γελοιότητα της λυκοσυμμαχίας που θα παραμείνει αλώβητη, οι "τάσεις" αν δεν προσωποποιηθούν σε φράξιες δεν μπορούν να αποτελέσουν κέντρο συσπείρωσης κάποιων αφελών που θα στηρίξουν εν τη αφελεία τους αντίστοιχους "τασιάρχες". Και στο κάτω της γραφής ποια "τάση" εκπροσωπεί ο ανεκδιήγητος Τσίπρας, ποια ο σεσημασμένος Ρινάλντι και ποιά "τάση" εκπροσωπούν οι διάφοροι τρόφιμοι του τηλεοπτικού πολιτικού παρθεναγωγείου σαν τον Παπαδημούλη και την Δούρου.
Με άλλα λόγια η σημερινή ουσιαστική διάλυση δεν επιτρέπει την παραμικρή ομαδοποίηση και έτσι οι αυθεντίες του οπορτουνισμού, με την διάλυση των συνιστωσών, θα αναγκαστούν να επιπλεύσουν σε μια θάλασσα αδίστακτου ανταγωνισμού χωρίς το σωσίβιο των αφελών της κοινωνικής βάσης που τους κρατάει στην επιφάνεια.
Η διάλυση λοιπόν του Συνασπισμού που σε κάθε περίπτωση ισοδυναμεί με μια αιφνιδιαστική επίθεση για την κατάληψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πραξικοπηματική φάρσα υψηλής συνωμοσιακής ποιότητας που εντάσσεται στο κλίμα των ραγδαίων εξελίξεων που συμβαίνουν σε μια εποχή κρίσης όπως η σημερινή.
Δυστυχώς προς το παρόν δεν μπορούμε να περιγράψουμε την κίνηση αυτή παρά μόνο σαν ρήξη του οπορτουνισμού με το άθλιο παρελθόν του: ρήξη που από την μια μεριά είναι αναγκαστική και από την άλλη μεριά προδιαγράφει ένα ακόμα πιο άθλιο μέλλον. Σε ότι αφορά την σημασία αυτής της κίνησης για το μέλλον της κοινωνίας, το μόνο που μπορεί κανείς να πει είναι πως όλες οι άλλες κινήσεις που γίνονται μέσα στο πλαίσιο του κλινικά νεκρού εξουσιαστικού συστήματος με σκοπό να παρατείνουν την απάτη της ύπαρξής του, το μόνο που καταφέρνουν είναι να την συντομεύουν.
Ο σχηματισμός μιας κομματικής γελοιογραφίας σαν τον "ενιαίο πολυτασικό" ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς εντάσσεται στα σχέδια της ανάθεσης σε μια "κυβέρνηση" καραγκιόζηδων του οπορτουνισμού ενός ρόλου καρπαζοεισπράκτορα στην υπηρεσία μιας αόρατης αυτοκρατορικής εξουσίας. Μπορεί σε πρώτη φάση ο Τσίπρας και οι κηδεμόνες του να καταφέρουν να υποτάξουν σ' αυτά τα σχέδια κάποιες αυθεντίες του οπορτουνισμού σαν τους Λαφαζάνη, Νταβανέλο, μερικούς από τους επιτελείς της ΚΟΕ και άλλους που "επιμένουν αριστερά"! Η ρητή υποταγή όμως αυτών των ήδη και προ πολλού αρρήτως υποταγμένων θα στερήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ την δυνατότητα εξαπάτησης των ανθρώπων της βάσης που τον στηρίζουν ακόμα και χωρίς αυτούς θα τον στερήσει και από την αριστερή μπογιά χωρίς την οποία δεν έχει κανένα απολύτως νόημα η ανάθεση σ' αυτόν της διακυβέρνησης του πλοίου που βουλιάζει.
Πρέπει όμως να πω πως οι μέρες που αυτές οι φιγούρες του καραγκιόζη μπορούσαν να εξαπατούν την κοινωνική βάση έχουν παρέλθει. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μικρό κακό για τον κόσμο και για τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης. Το μεγάλο κακό είναι η δυσκολία αυτού του κόσμου να ξεκολλήσει από την μιζέρια του ακτιβισμού που παρέχει έναν εύκολο δρόμο για την εκτόνωση της συσσωρευμένης δημιουργικότητας και παράγει αυταπάτες για μια εύκολη "διέξοδο" από την κρίση.