Το "ιδρυτικό" συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, προγραμματίστηκε και διεξάγεται μέσα σε ένα κλίμα σύγχυσης που επέτρεψε προσυνεδριακές ιδεολογικές "διεργασίες" και πολιτικές "κινήσεις" απίστευτης αθλιότητας με αποκορύφωμα το πραξικόπημα της κατάληψης του "νέου" κόμματος δια της αυτοδιάλυσης του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Σε μια πρώτη ανάγνωση η κατασκευή του "νέου" ΣΥΡΙΖΑ είναι μια προσπάθεια των κηδεμόνων του Τσίπρα να υποτάξουν τους επιτελείς των συνιστωσών προκειμένου να παρουσιαστούν σαν "αξιόπιστοι αντικομουνιστές" ικανοί να διαχειριστούν την ελληνική κρίση. Έχει ιδιαίτερη σημασία να υπογραμμιστεί πως χειρισμοί της "ομογενοποίησης" έχουν για στόχο κυρίως τους υπόλοιπους -- πλην του Ρινάλντι -- επιτελείς της ΚΟΕ που μέχρι πρότινος ακόμα ψέλλιζαν κάποιες δικαιολογίες προς τους ανθρώπους της βάσης για δήθεν "πυρήνες αντίστασης" κάτω από μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην "νέα μεταπολίτευση του λαού".
Η κατάσταση στην ΚΟΕ είναι αξιοθρήνητη: Ο Ρινάλντι, επικεφαλής των κατασκευαστών του "νέου" ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας, εξαναγκάζει τους επιτελείς της ΚΟΕ να αναστείλουν την "δημόσια εμφάνισή" τους (σαν η πολιτική να είναι κάτι άλλο από την δημόσια εμφάνιση) προκειμένου να σώσουν τα προσχήματα προς τα μέλη και τους οπαδούς τους και να σωθούν οι ίδιοι από την χρεοκοπία των "επιχειρήσεών" τους.
Όσοι από το επιτελείο της ΚΟΕ έχουν διατηρήσει μια ανάμνηση από την Α/συνέχεια και τον Χοντζέα θα πληρώσουν τώρα ακριβά, με τα κομμάτια της ψυχής που τους έχουν απομείνει, την υποταγή τους στον οπορτουνισμό στην οποία τους έσυρε η υιοθέτηση των φιλοδοξιών του Ρινάλντι και της συμμορίας του.
Ωστόσο, παρότι η διάλυση της ΚΟΕ, η αποχώρησή της από το πολιτικό προσκήνιο (αμέσως μετά από τους εορτασμούς για τα 10 χρόνια της άθλιας παρουσίας της στην πολιτική σκηνή) είναι ένα ιδιαίτερο -- και ιδιαίτερα σημαντικό -- ζήτημα που θα πρέπει να εξεταστεί ξεχωριστά. Αυτό θα απασχολεί προς το παρόν τον κάθε αριστερό της κοινωνικής βάσης είναι η κατανόηση της ιστορικής σημασίας αυτής της τρίτης στην σειρά "ίδρυσης" του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό το άθλιο πολιτικό κατασκεύασμα είτε καταφέρει να σταθεί στα πόδια του χάρη στην χρηματοδότησή του από τις αγορές είτε όχι, είναι ήδη κάτι πολύ περισσότερο από τον "οπορτουνιστικό πολιτικό φορέα νέου τύπου" για τον οποίο μπορούσαμε να μιλάμε μέχρι πριν από τις τελευταίες εκλογές. Είναι τώρα φανερό πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προετοιμάζεται απλώς για να αποτελέσει μια κυβέρνηση "αριστερών" ανδρεικέλων. Από πολιτική άποψη ασφαλώς είναι μια πιθανή κυβέρνηση καρπαζοεισπρακτόρων καραγκιόζηδων του τύπου "έφαγα και εγώ αλλά μου έδωσαν κι αυτοί ..." αλλά από ιστορική άποψη θα λειτουργήσει πλέον επίσημα και ανοιχτά σαν επίθεση προς την κοινωνία σαν ένα νέο στρατόπεδο συγκέντρωσης, σαν ένα εξελιγμένο προϊόν και μια προωθημένη συνέχεια του στρατοπέδου της Μακρονήσου και τέλος σαν μια απελπισμένη προσπάθεια του φασισμού για την "τελική λύση", που είναι η βίαια αναμόρφωση της συνείδησης των αριστερών της κοινωνικής βάσης.
Δεν θέλω να επεκταθώ εδώ περισσότερο στην αξιολόγηση, από άποψη ιστορικής σημασίας, της ίδιας της Μακρονήσου. Η Μακρόνησος θα μπορέσει να αξιολογηθεί μαζί με τα άλλα σημαντικά συμβάντα των δεκαετιών του 1940 και του 1960 (Βάρκιζα, παραίτηση από τον εμφύλιο, διάσπαση του επαναστατικού κινήματος), μόλις συμπληρωθεί το πολιτικό σκηνικό της δεκαετίας 2004-2014, μόλις δηλαδή κλείσει και αυτό το τελευταίο στρατόπεδο συγκέντρωσης που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Σ' αυτό εδώ το σημείωμα θέλω να σταθώ στην κατάπτυστη ίδρυση αυτού του νέου στρατοπέδου.
Την άνοιξη του 2004, μέσα στην "ευφορία" των Ολυμπιακών αγώνων της ντόπας και των συστημάτων ασφαλείας, γινόταν, με κέντρο τον Μίκη Θεοδωράκη, μια προσπάθεια να αξιοποιηθεί το "κολαστήριο" της Μακρονήσου στην πολιτιστική αγορά. Προσπαθούσα τότε, με ένα σημείωμα που είχε τίτλο "Μακρόνησος, φλυαρία και σιωπή", να θυμίσω πως «το κολαστήριο ιδρύθηκε μεν από την Δεξιά αλλά επανδρώθηκε με το άνθος της Αριστεράς», ότι δηλαδή όχι μόνο τα θύματα αλλά και οι αυτουργοί του φασιστικού πολιτικού εγκλήματος της Μακρονήσου ήταν επίσης διαφόρων βαθμίδων αριστεροί.
Αυτή είναι η κύρια πλευρά της Μακρονήσου και αυτή η πλευρά κρύφτηκε σαν μια "ασήμαντη λεπτομέρεια" από την αρχή -- όταν το έγκλημα ήταν ακόμα σε εξέλιξη -- και κρύβεται επιμελώς ακόμη μέχρι σήμερα. Ο λόγος της απόκρυψης είναι πως μετά το κλείσιμο του στρατοπέδου, την επεξεργασία των συνειδήσεων την οποία έκαναν στην Μακρόνησο με τα ρόπαλα και τα όπλα οι δια πυρός και σιδήρου ανανήψαντες αριστεροί που γινόντουσαν αλφαμήτες, την έκαναν, ευχαρίστως και υπερηφάνως, με "ηπιότερο" τρόπο αλλά και με μεγαλύτερη επιμέλεια οι επιτελείς της οπορτουνιστικής Αριστεράς, συνωστιζόμενοι στους προθαλάμους των "κέντρων εξουσίας" (και στο πατάρι του Λουμίδη) για να την αναλάβουν.
Βεβαίως ολόκληρη η οπορτουνιστική Αριστερά είναι ένα άθροισμα προϊόντων και παραπροϊόντων του εγχειρήματος της Μακρονήσου. Αν το εγχείρημα πέτυχε ή απέτυχε (κατά την γνώμη μου απέτυχε) είναι άλλο ζήτημα. Το σίγουρο είναι πως τα παραμύθια περί "παντοδυναμίας του κακού ιμπεριαλισμού" και της "συντριπτικής ήττας της καλής επανάστασης" με τα οποία οι επιτελείς του οπορτουνισμού κοιμίζουν τον κόσμο της Αριστεράς, τα παραμύθια δηλαδή που είναι δηλαδή η βάση της πολιτικής έκφρασης της οπορτουνιστικής Αριστεράς επιβλήθηκαν και παγιώθηκαν με τα ρόπαλα που κρατούσαν κάποιοι αριστεροί και που έπεφταν στις πλάτες κάποιων αριστερών στην Μακρόνησο.
Με το συνέδριό του, ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά από πολλές "στροφές", "επιστροφές" και "μανούβρες" και μέσα σε μια συνεχή κρίση πολιτικής ταυτότητας κατασταλάζει πλέον επίσημα και απροκάλυπτα σε ένα "άτυπο", "ανοιχτό", "εθελοντικό", στρατόπεδο συγκέντρωσης αριστερών προς αναμόρφωση. Το "έργο" που έχει ανατεθεί στους κηδεμόνες του Τσίπρα, και στον εμετικό εσμό των φανερών και μυστικών συμβούλων τους, είναι η βίαια ομογενοποίηση μιας ροπαλοφόρου "κυβερνώσας" οπορτουνιστικής Αριστεράς, ώστε αυτή να γίνει ικανή να επεξεργαστεί με ενιαίο τρόπο και με ενιαίο στόχο τους σκορπισμένους -- στις τυπικές και άτυπες "συνιστώσες" -- αριστερούς της κοινωνικής βάσης. Το "σχέδιο" είναι να συγκροτηθεί μια ενιαία οπορτουνιστική Αριστερά που θα "καταδικάζει τον κομμουνισμό" χωρίς πλέον το πρόσχημα της αντίθεσης στον "σταλινισμό" και που θα απορρίπτει απροσχημάτιστα κάθε ιδέα κοινωνικής αλλαγής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν ηγεμονική δύναμη του "κόκκινου μετώπου" θα αποπειραθεί να τσουβαλιάσει όλους τους εκτός ΚΚΕ αριστερούς της κοινωνικής βάσης -- από τους σημερινούς ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ μέχρι τα σημερινά μέλη της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟΕ) - τους οποίους θα αντιπαραθέτει στην δήθεν Αριστερή αντιπολίτευση του δήθεν κομμουνιστικού ΚΚΕ.
Για να γίνει κατανοητός ο ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα "άτυπο" στρατόπεδο συγκέντρωσης, θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως με καμιά λογική δεν είναι και ούτε θα μπορούσε να είναι κόμμα. Όχι μόνο γιατί δεν έχει τα χαρακτηριστικά που υποβάλει ο όρος "κόμμα" αλλά κυρίως γιατί από το 2004 και μετά, τα κόμματα έπαψαν να έχουν νόημα και το κομματικό σύστημα έχει ουσιαστικά διαλυθεί. Υπάρχουν ακόμα σαν κόμματα για να υπάρχει ένας τρόπος να χρηματοδοτούνται από τις αγορές και για να ενισχύονται από τα ΜΜΕ οι καραγκιόζηδες των επιτελείων τους.
Μετά το 2004 δεν υπάρχει καμιά διακριτή εργατική τάξη ούτε για να "καθοδηγηθεί" από τους δήθεν μαρξιστές, ούτε για να εξαπατηθεί από τους οπορτουνιστές. Αυτό που υπάρχει είναι -- για ολόκληρη πια την κοινωνία -- η προοπτική της κοινωνικής αλλαγής και η προοπτική της φασιστικής δικτατορίας.
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μακρονήσου ιδρύθηκε για να προετοιμάσει το δρόμο για την φασιστική προοπτική που φαινόταν ακόμα - παρά την ήττα και την κατάρρευση του Φασισμού -- ισχυρή. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης του ΣΥΡΙΖΑ ιδρύεται, μετά την παταγώδη αποτυχία του φασισμού να επικρατήσει ειρηνικά, σαν αναγκαία προετοιμασία προκειμένου να αποκλειστεί με την βία η προοπτική της επαναστατικής αλλαγής η οποία επιστρέφει απειλητική για τις οπορτουνιστικές μαριονέτες της φασιστικής δικτατορίας των αγορών.
Για όποιον βρίσκει "βαριά" την σύγκριση του ΣΥΡΙΖΑ με το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μακρονήσου θα ήθελα να πω πρώτα-πρώτα πως η πραγματικότητα είναι πολύ βαρύτερη από τα λόγια και οι συνέπειες της σημερινής πραγματικότητας θα είναι αύριο, έτσι κι αλλιώς, ακόμα βαρύτερες. Η ρήση ουδέν καινόν υπό τον ήλιον ισχύει κυρίως για την ιστορία και η σοφία της μαρξικής ρήσης πως η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα ποτέ δεν ήταν πιο επίκαιρη από σήμερα.
Βεβαίως το στρατόπεδο της Μακρονήσου ήταν στρατόπεδο στρατιωτών ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στρατόπεδο πολιτών. Αλλά όταν ιδρυόταν το στρατόπεδο της Μακρονήσου το παιχνίδι της εξουσίας παιζόταν στην κοινωνική βάση σαν πόλεμος, σαν "πολιτική με αιματοχυσία" όπως έλεγε ο Μάο Τσε Τουνγκ. Σήμερα το παιχνίδι της εξουσίας παίζεται επίσης στην κοινωνική βάση αλλά παίζεται σαν "πόλεμος χωρίς αιματοχυσία" όπως έλεγε ο ίδιος.
Οι αρχές όμως με τις οποίες θα λειτουργήσει ο "νέος" ΣΥΡΙΖΑ σαν στρατόπεδο συγκέντρωσης αριστερών της κοινωνικής βάσης δεν είναι άλλες από τις παρακάτω αρχές του στρατοπέδου της Μακρονήσου όπως τις συνόψισε κάνοντας τον απολογισμό των αποτελεσμάτων της ο ταγματάρχης του πυροβολικού Γεώργιος Μπαϊρακτάρης οποίος τις εισηγήθηκε:
Οι παραπάνω αρχές άρχισαν να εφαρμόζονται μέσα από την κατάσταση σοβαρής σύγχυσης που επικράτησε μετά από την Βάρκιζα και ήταν η μοναδική προσπάθεια σοβαρής έμπρακτης πολιτικής όταν οι άνθρωποι της Αριστεράς βρισκόταν σε μια φάση αναζήτησης της κοινωνικής προοπτικής όπως βρίσκονται και σήμερα. Ας μην ξεχνάμε πως οι ρίζες του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται στο σύνθημα "ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός" του αντιπολεμικού κινήματος και των κοινωνικών φόρουμ.
Ο αποκλεισμός των αριστερών στην Μακρόνησο δεν σήμαινε τίποτα άλλο από την δυνατότητα να χειρίζονται οι παράγοντες του μεταπολεμικού φασισμού, τους αριστερούς στο σύνολό τους ελέγχοντας άμεσα την διατροφή τους και την ζωή τους απ' έξω, χωρίς να επεμβαίνουν στις εσωτερικές τους σχέσεις αλλά και εμποδίζοντας κάθε άλλη εξωτερική επέμβαση. Ακόμα και η σφαγή προς το τέλος του χειμώνα του 1948 (29/02/48-01/03/48) έγινε απ' έξω, από τα πολυβόλα του πλοίου στο οποίο επέβαινε ο Μπαϊρακτάρης. Σήμερα, οι προς θεραπεία "ασθενείς" είναι εντελώς αδύνατο να απομονωθούν σε ένα νησί ή πίσω από ένα σύρμα. Ο αποκλεισμός τους και ο έλεγχος της ζωής τους επιτυγχάνεται αποκλειστικά με οικονομικά μέσα αυτή την φορά αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί πια να υπάρξει χωρίς την χρηματοδότηση από τις αγορές.
Γενικά και αφηρημένα η απομόνωση των αριστερών της βάσης από την πραγματικότητα του περιβάλλοντος, με την στυγνή λογοκρισία, με τον χλευασμό της αντίθετης άποψης και με μια ατέλειωτη ποικιλία διαφόρων τρόπων και μεθόδων υπάρχει από χρόνια στους διάφορους χώρους της οπορτουνιστικής Αριστεράς. Την έχει γνωρίσει όποιος έχει παραστεί στην οποιαδήποτε εκδήλωση των οπορτουνιστικών επιτελείων και έχει αντιληφθεί το σαμποτάζ ενάντια σε οποιαδήποτε εκδήλωση που ξεφεύγει από τον έλεγχο των αυθεντιών των επιτελείων. Με την ενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρείται η ενοποίηση του αποκλεισμού και η υποταγή των ήδη έτοιμων "αλφαμητών" της οπορτουνιστικής Αριστεράς, οι οποίοι δρουν ξεκομμένοι στις διάφορες συνιστώσες να υποταχθούν σε μια ενιαία γραμμή και καθοδήγηση και να μεταφέρουν την ενιαία εξουσιαστική λειτουργία στην κοινωνική βάση, αποκεντρώνοντας την εξουσία και συγχρόνως καλλιεργώντας τα νέα φασιστοπορτουνιστικά ταλέντα που δεν τους έχει δοθεί μέχρι τώρα η ευκαιρία να αναδειχθούν.
Η στοργή της μάνας αφορά ήδη τον καθένα που είναι έτοιμος να ανανήψει από κάθε ιδέα της επαναστατικής πολιτικής και να γελοιοποιηθεί, καγχάζοντας και λιθοβολώντας κάθε κριτική στη "ρεαλιστική" πολιτική του κυβερνώντος θιάσου σκιών. Η αυστηρότητα του πατέρα εξαντλείται ήδη πρόθυμα προς όποιον δείχνει διαθέσεις "ανυπακοής" στο καθήκον του να γελοιοποιείται ως αφισοκολλητής και λακές του σύγχρονου διμετωπικού φασιστοπορτουνιστικού καθεστώτος. Το μέσο της σύνδεσης της σύγχρονης εξουσίας με την κοινωνική βάση στηρίζεται στο δέλεαρ της ελπίδας για επιβίωση μέσα στις συνθήκες λιτότητας που επιβάλλονται και της φιλοδοξίας για άνοδο στο καινούριο φασιστοπορτουνιστικό καθεστώς των αγορών.
Η συνήθης εργασία και εκπαίδευση του σημερινού εθελοντικά στρατευμένου πολίτη ελπίζουν οι αυθεντίες του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα γίνει στις διάφορες "μονάδες" εθελοντικά καταναγκαστικής (με την ψυχολογική έννοια) "εργασίας" που εκτός από τις τοπικές κομματικές οργανώσεις, είναι τα κοινωνικά "κινήματα", τα "κοινωνικά" ιατρεία, τα "κοινωνικά" παντοπωλεία, τα "κοινωνικά" πολιτιστικά κέντρα κλπ όπου ήδη συμβαίνουν σκηνές και διάλογοι απείρου οπορτουνιστικού κάλου (στο κεφάλι) που κάποια στιγμή θα πρέπει να εξεταστούν σοβαρά. Αυτή η καταναγκαστική εργασία που οι αυθεντίες του οπορτουνισμού ελπίζουν να γενικεύσουν εμφανίζεται σαν υλοποίηση της "στήριξης στο λαό" που προπαγανδίζουν οι "μαοϊκοί" της ΚΟΕ. Η διαφώτιση, μέσα στην αποστειρωμένη "κομματική" ατμόσφαιρα και την συνήθη α-πολιτική δραστηριότητα από τους ιερείς των "αγορών", θα γίνεται με βάση τις εκσυγχρονισμένες -- προς την κατεύθυνση του γελοίου που σήμερα είναι το κυρίαρχο στυλ -- ρεβιζιονιστικές θεωρίες των αυθεντιών τύπου Μηλιού, Τσακαλώτου, Δραγασάκη και άλλων λογίων του οπορτουνισμού.
Η σύγκλιση ενός "ιδρυτικού συνεδρίου" με μερικές χιλιάδες συνέδρους (που μάλιστα θεωρείται μεγάλη επιτυχία από έναν καραγκιόζη του Ρινάλντι που υπογράφει σαν Μ.Σ. στον Δρόμο της ντροπής της Αριστεράς, στις 06/07/2013) δείχνει σαφώς τις φασιστικές διαθέσεις των αυθεντιών του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τον νέο φορέα
Ο τελικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να δημιουργηθεί και να αποδοθεί στην κοινωνία μια τρίτη γενιά πραιτοριανών του νέου διμετωπικού εξουσιαστικού καθεστώτος, προϊόντων ενός νέου πολιτικού γενιτσαρισμού. Προϊόντα που θα είναι ανάλογα με αυτά της γενιάς της "αντίστασης" που στήριξαν την "πολιτιστική άνοιξη" του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του "εθνάρχη"), και με αυτά της γενιάς του Πολυτεχνείου που στήριξαν την "σοσιαλιστική άνοιξη" του Ανδρέα Παπανδρέου. Προϊόντα που βέβαια θα χρειαστούν την δια βίου υποστήριξη στην ζωή γι αυτό και ήδη οι κηδεμόνες του Τσίπρα ψελλίζουν εκκλήσεις για ένα "νέο σχέδιο Μάρσαλ".
Δεν έχει νόημα να επεκταθώ περισσότερο στην σύγκριση ανάμεσα στο παλιό Παρθενώνα του στρατοπέδου της Μακρονήσου και στον νέο Παρθενώνα, τον οποίο κάτω από τα αγωνιώδη βλέμματα των παραγόντων του σύγχρονου φασισμού και οπορτουνισμού, οικοδομούν οι καραγκιόζηδες αυθεντίες του ΣΥΡΙΖΑ. Για να κατανοηθεί η "αριστουργηματικότητα" του "νέου" Παρθενώνα και να φανεί η άρρηκτη συνέχειά του με τον "παλιό" χρειάζεται να αναγνωριστεί η ιστορική συνέχεια του περιεχομένου του μέσα στις διαφορές και τις ρήξεις της πολιτικής μορφής. Πρέπει όμως τελειώνοντας αυτό το κείμενο να πω ότι η αναγνώριση της συνέχειας στην προσπάθεια του φασισμού και του οπορτουνισμού να αποτρέψουν την κοινωνική αλλαγή είναι απαράβατη προϋπόθεση για την αναγνώριση του δρόμου που έχει να διανύσει η κοινωνία βαδίζοντας προς την κοινωνική αλλαγή και επομένως η βασική προϋπόθεση για την αναγνώριση του δρόμου των αριστερών της κοινωνικής βάσης προς την ανανέωση της επαναστατικής αριστερής πολιτικής.
Η ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνει το σχήμα της αριστερής πλευράς της διμετωπικής πολιτικής σκηνής και δεν θα αργήσει να ολοκληρωθεί και η δεξιά πλευρά. Το καθήκον των αριστερών της κοινωνικής βάσης είναι να κατανοήσουν την θέση τους μέσα σ' αυτό το σχήμα και να αντιληφθούν το πεδίο της μάχης στο οποίο θα αναγκαστούν να πολεμήσουν όταν κανείς δεν θα μπορεί να μείνει έξω από αυτό τον πόλεμο.