Νέα Αριστερά | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 3527
Η Θανάσιμη Γελοιότητα της Σύγχρονης Μακρονήσου και η Αριστερά της Κοινωνικής Βάσης
άρθρο
του Κωστή Παπαϊωάννου
Σάβ, 03 Αυγ 2013

Η τρίτη κατά σειρά "επανίδρυση" του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή την φορά με το όνομα "κόμμα", χαρακτηρίστηκε από την απόλυτη γελοιότητα. Το κατασκεύασμα που πρόκυψε δεν έχει τίποτα το αριστερό, δεν έχει τίποτα το κοινωνικό, δεν είναι μέτωπο, δεν είναι πολιτικός φορέας, και με καμιά λογική δεν είναι κόμμα.

Κι όμως αυτό το γελοίο κατασκεύασμα όχι μόνο γίνεται ανεκτό από τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης περίπου ως αναγκαίο κακό αλλά φαίνεται ότι μπορεί να παίξει έναν σοβαρό ρόλο (ως εξουσιαστικό πείραμα) στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Γίνεται λοιπόν φανερό πως στον "τρίτο" ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνονται, εκσυγχρονισμένες, οι λειτουργίες βιασμού της πολιτικής συνείδησης των αριστερών της κοινωνικής βάσης που εγκαινιάστηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μακρονήσου. Και είναι μεν σίγουρο πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα τελειώσει την άθλια και γελοία ύπαρξή του σαν μια σύγχρονη Μακρόνησος αλλά προς το παρόν αυτό το άθλιο και γελοίο κατασκεύασμα αποτελεί την πολιτική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας με την οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης.

Ο "νέος" ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται σαν πρωτοβουλία "διεξόδου" από την "οικονομική" κρίση: στην πραγματικότητα όμως είναι ένα άβουλο προϊόν της κρίσης του εξουσιαστικού συστήματος. Στην κοινωνική συνείδηση η κρίση έχει αναχθεί σε κάτι σαν "επουράνια τιμωρία" που "επιπίπτει" στα κεφάλια των ανθρώπων για να "τιμωρήσει" τις προπατορικές αμαρτίες τους, αμαρτίες τις οποίες οι σημερινοί άνθρωποι δεν μπορούν να τις διορθώσουν και άρα το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να υπομείνουν την "τιμωρία" παίρνοντας κάποια μέτρα για να την "ελαφρύνουν". Απέναντι σ' αυτή την κοινωνική συνείδηση ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να περάσει σαν μια ελάχιστη "ελάφρυνση" που τάχα είναι κάπως "εφικτή" απέναντι στην θεϊκή τιμωρία που έχουν επιβάλει στον κόσμο οι αγορές.

Κατά την γνώμη μου, από μια άποψη καθόλου ιδεαλιστική, η πραγματικότητα δεν είναι πολύ μακριά από αυτό το ιδεαλιστικό σχήμα, τουλάχιστον με την έννοια πως η κρίση έχει περάσει κατά πολύ τα όρια της δυνατότητας του συστήματος να επιβιώσει με τα δήθεν "σοσιαλιστικά" μαντζούνια (κοινωνικό κράτος και άλλα παραμύθια με δάνεια) με τα οποία επιβίωνε μέχρι σήμερα. Ακριβώς γι αυτό η γελοιότητα του ΣΥΡΙΖΑ έγκειται στο γεγονός ότι (άμεσα και έμμεσα) οι επιτελείς του εμφανίζονται μέσα σ' αυτή την κοσμογονία σαν "σωτήρες της κοινωνίας" (από την τιμωρία που της έχει επιμετρήσει η "επουράνια παντοδυναμία") με την γελοία "πρόταση" για ένα μικρούλι "ξέφωτο" της ήδη χρεοκοπημένης επικίνδυνης φασιστικής ανοησίας της "μεταπολίτευσης του λαού".

Με την "επανίδρυση" του ΣΥΡΙΖΑ, που προετοιμάζεται να διεκδικήσει την διακυβέρνηση της "χώρας" για να την οδηγήσει στο "ξέφωτο" συνεχίζεται ουσιαστικά επαυξημένη και βελτιωμένη η πραξικοπηματική απάτη της προεκλογικής αναφώνησης "λεφτά υπάρχουν" του Γιώργου Παπανδρέου.

Απέναντι σ' αυτό το ξετύλιγμα της απάτης, το κοινωνικό σύνολο είναι αναγκαστικά εγκλωβισμένο σε έναν άκυρο αντιπολιτευτικό λόγο που στηρίζεται στην "νοσταλγία" της αστικής δημοκρατίας και στην προσδοκία ενός βελτιωμένου "υπαρκτού σοσιαλισμού" του 21ου αιώνα, σε ένα πολιτικό λόγο που δεν επιτρέπει την σύνταξη καμιάς λογικής πρότασης για την πραγματική προοπτική της κοινωνίας.

Ο εγκλωβισμός της ελληνικής κοινωνίας σ' αυτόν τον αντιπολιτευτικό λόγο, επέτρεψε στους χειριστές του εξουσιαστικού συστήματος να αντικαταστήσουν σχεδόν ανώδυνα τον δικομματισμό με τον διμετωπισμό (έναν μηχανισμό εναλλαγής στην κυβέρνηση ενός δεξιού και ενός αριστερού μετώπου) και να κάνουν τον αριστερό κόσμο της κοινωνικής βάσης έρμαιο (ως προς την βούλησή του) και υποχείριο (ως προς την δράση του) στα χέρια της ηγεμονεύουσας πλέον θανάσιμης πολιτικής γελοιότητας του "νέου" ΣΥΡΙΖΑ.

Ωστόσο η ηγεμονία του "νέου" ΣΥΡΙΖΑ (όπως και κάθε ηγεμονία) δεν θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της αν δεν καταφέρει να υπερισχύσει πάνω σε μια αντιπολίτευση. Και μια ηγεμονία του καραγκιόζη που είναι αυτή η γελοιότητα δεν μπορεί να υπερισχύσει παρά μόνο αν μπορέσει να κατασκευάσει και να βάλει απέναντί της μια αντιπολίτευση του Χατζιαβάτη. Το μεταπολεμικό καθεστώς, φασιστικό στην ουσία του και σαθρό από την γέννησή του, ηγεμόνευε μέχρι σήμερα χάρη στον αντιπερισπασμό μιας χατζιαβατικής αντιπολίτευσης από την μεριά της οπορτουνιστικής Αριστεράς η οποία κατασκευάστηκε, "εκπαιδεύτηκε" και απόκτησε την εξαναγκασμένη -- μέσω των δηλώσεων μετανοίας -- κοινωνική υποστήριξη, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και επεξεργασίας των Αριστερών στην Μακρόνησο. Οι χειριστές του εξουσιαστικού συστήματος αναγκάζονται σήμερα να καταφύγουν στην οπορτουνιστική Αριστερά (μέσα από πολλές περιπέτειες και παλινωδίες που δεν έχουν ακόμα τελειώσει) "σπρώχνοντας" τον ΣΥΡΙΖΑ στην ηγεμονική θέση της "κόκκινης" πλευράς του διμετωπισμού.

Η γελοία ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι μόνο αδύνατο να επιβιώσει αλλά θα ήταν αδύνατο ακόμα και να υπάρξει, να γεννηθεί χωρίς τον καταιγισμό μιας δήθεν "κριτικής" που συνόδευσε τις διαδικασίες της γέννησής του. Η νέα Μακρόνησος το στρατόπεδο συγκέντρωσης του "νέου" ΣΥΡΙΖΑ αυτή την φορά ιδρύθηκε μαζί με την κριτική του. Μια κριτική την ετοίμασε την πρόσφερε ο ίδιος ο αυτουργός της κατασκευής και των ανασκευών της λυκοσυμμαχίας ο Ρινάλντι με άρθρα-παραμύθια  της κλίκας του στον "Δρόμο (εκπόρνευσης) της Αριστεράς" για τους δήθεν "πυρήνες αντίστασης" που στην πραγματικότητα θα ισορροπούν την ξυλοσχιστική ασυδοσία της "κυβερνώσας" οπορτουνιστικής κλίκας προς όφελος του συστήματος.

Και ιδού: Απ' την μια μεριά ο Ρινάλντι ηθικός και υλικός αυτουργός του γελοίου κατασκευάσματος τοποθετείται (όχι χωρίς εμφανείς δυσκολίες και δυσαρέσκειες από την μεριά των "ηγεμόνων") σε μια θέση ευθύνης για την "οργανωτική πολιτική" κι απ' την άλλη μεριά ο Γιώργος Παπαϊωάννου, συντονιστής της τέως ΚΟΕ, γράφει στον αμαρτωλό "Δρόμο της Αριστεράς" (ιδιοκτησίας Ρινάλντι) μια δριμύτατη κριτική στο ιδρυτικό συνέδριο, που τελικά δεν έχει άλλο στόχο παρά απλώς να παρατείνει τις προσδοκίες των ανθρώπων της βάσης της ΚΟΕ.

Η δριμύτατη κριτική: «δεν χωράνε εύκολοι πανηγυρισμοί [για ένα συνέδριο που] δεν απευθύνθηκε στην κοινωνία, δεν απευθύνθηκε στην εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν περισσότερο ένα συνέδριο καταγραφής συσχετισμών και μηχανισμών...» που θα έπρεπε να καταλήγει "δεν πάτε στο διάολο και σεις και η διακυβέρνησή σας" καταλήγει με μια αναφορά στις ευχετήριες παρεμβάσεις κάποιων «εκπροσώπων (στο συνέδριο) προερχομένων από την ΚΟΕ» που "υποστήριξαν" την «ουσιαστική ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ (...) με υποστήριξη και ανάδειξη στρατηγικών στόχων όσο και με την προβολή ενός συστήματος αξιών».

Το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι της τέως ΚΟΕ που εκφράζονται με τόση άνεση σαν "μέλη" και "στελέχη" του ΣΥΡΙΖΑ, και ουσιαστικά προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι το καραγκιοζιλίκι του ΣΥΡΙΖΑ έχει την δυνατότητα  να λειτουργήσει σαν κόμμα της Αριστεράς, σημαίνει πολύ απλά πως το στρατόπεδο έχει αρχίσει ήδη να λειτουργεί πριν από την τυπική ίδρυσή του, και να προετοιμάζει τους ανθρώπους της Αριστεράς μέσα στις συνιστώσες πριν μεταφερθούν στο στρατόπεδο. Η προετοιμασία αυτή όμως δεν ήταν αρκετή και οδήγησε στην βεβιασμένη επίσπευση της Συριζονήσου, όπως ακριβώς συνέβη και με την Μακρόνησο.

* * *

Τελικά, με την "τρίτη" επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνεται το πολιτικό σκηνικό του διμετωπισμού και η πορεία του εξουσιαστικού συστήματος προς την οριστική του διάλυση μπαίνει στην τελική ευθεία που βεβαίως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσο μεγάλη και πόσο οδυνηρή θα είναι. Από την άλλη μεριά όμως, δεν μπορεί παρά να είναι ταυτόχρονα και η πορεία προς την ανασυγκρότηση σε άλλη βάση της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή την φαινομενικά αντιφατική πολιτική πορεία θα χρειαστεί να την μελετήσουμε με βάση την διαλεκτική λογική που αυτή μόνο μπορεί να την καταστήσει κατανοητή.

Οι σημερινοί αριστεροί της κοινωνικής βάσης -- αν και σε πολύ διαφορετικές συνθήκες -- έχουν μπροστά τους δύο δρόμους: τους ίδιους που είχαν μπροστά τους και οι αριστεροί των χρόνων 1945-1947. Κάποιοι από αυτούς θα πάρουν τον δρόμο της υποταγής στα σχέδια των λειτουργών του διμετωπικού εξουσιαστικού συστήματος και θα γίνουν οι σύγχρονοι αλφαμήτες της Συριζονήσου. Κάποιοι άλλοι θα πάρουν τον δρόμο του αγώνα για την συγκρότηση της σύγχρονης επαναστατικής Αριστεράς, του αγώνα για την συγκέντρωση των προϋποθέσεων για το άνοιγμα της κοινωνικής προοπτικής.

Ποιόν δρόμο θα πάρει ο κάθε αριστερός της κοινωνικής βάσης δεν είναι κάτι γραμμένο σε κάποιο DNA της υποκειμενικότητάς του: δεν είναι όμως ο κάθε αριστερός της κοινωνικής βάσης ούτε και "ελεύθερος" να το "επιλέξει". Είναι βέβαιο πως στο τέλος η κοινωνία θα απαλλαγεί από το εξουσιαστικό σύστημα, με ποιους ρυθμούς όμως και από ποιους επιμέρους δρόμους θα φτάσει εκεί αυτό θα εξαρτηθεί από τον συνδυασμό των αρνητικών και θετικών πραγματικών δεδομένων αλλά και από τον τρόπο που οι άνθρωποι της Αριστεράς θα αντιληφθούν τον συνδυασμό των πραγματικών δεδομένων.

Με άλλα λόγια είναι βέβαιο πως κάποιοι άνθρωποι θα αντέξουν την πίεση που ασκεί ο οπορτουνισμός και δεν θα υποκύψουν στον εκβιασμό του, έχει όμως τεράστια σημασία (1) ο τρόπος που ο κάθε άνθρωπος θα αντιληφθεί συνολικά την κατάσταση, (2) ο τρόπος που θα θελήσει να δράσει και (3) ο τρόπος με τον οποίο θα επιδράσει στους γύρω του.

Σε κάθε περίπτωση, με την τρίτη "επανίδρυση" του ΣΥΡΙΖΑ προκύπτουν στην ελληνική πολιτική σκηνή τα εξής βασικά δεδομένα που πρέπει να αναλυθούν με κριτικό τρόπο περαιτέρω:

1. Η διμετωπική πολιτική σκηνή αποκτάει την συμμετρία που θέσπισε τον Δεκέμβριο του 2005 το Συμβούλιο της Ευρώπης με τα δίδυμα μνημόνια στα οποία καταδικάζονται οι κοινωνίες που δεν καταδικάζουν τον κομμουνισμό και κριτικάρονται φιλικά οι κοινωνίες που θαυμάζουν ακόμα τον Ναζισμό (σημείωμα 22/01/2006).

2. Επανέρχεται στο προσκήνιο το πείραμα της Μακρονήσου, που είχε σαν στόχο την εξάλειψη -- με την απ' έξω και εκ των άνω επίδραση στις εσωτερικές διεργασίες της ελληνικής Αριστεράς -- της φυσικής τάσης της ελληνικής κοινωνίας προς την επαναστατική αλλαγή και την εξώθηση της συντηρητικής τάσης της ελληνικής κοινωνίας στον φασισμό,.

3. Κατασκευάζεται ένα υπερσύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης των αριστερών της κοινωνικής βάσης, της Συριζονήσου, που έχει τον ίδιο στόχο με του στρατοπέδου της Μακρονήσου αλλά τον επιδιώκει με μέσα εκσυγχρονισμένα κατά το γεγονός ότι δεν μπορεί πια να αποκλείεται ο οπορτουνισμός από την διακυβέρνηση.

4. Εγκαινιάζεται η κατασκευή μιας νέου τύπου οπορτουνιστικής οργάνωσης στην οποία ο διάσπαρτος φραξιονισμός αντικαθίσταται με έναν διμετωπικό φραξιονισμό στο σχήμα μιας αντιπολίτευσης που θα είναι άμεσα και οργανικά συνδεδεμένη με την οπορτουνιστική διακυβέρνηση κάτω από την επίβλεψη ενός ενιαίου μεικτού επιτελείου.

5. Το στρατόπεδο της Συριζονήσου κατασκευάστηκε, οργανώθηκε και εξοπλίζεται ιδεολογικά από τους ανθρώπους που εκπαιδεύτηκαν στο πλαίσιο του μεγαλειώδους ελληνικού μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος, από τον Γιάννη Χοντζέα, τον άνθρωπο που σακατεύτηκε σωματικά αλλά έμεινε όρθιος πνευματικά στην παλιά Μακρόνησο και έδωσε την ζωή του στον αγώνα ενάντια στον φασισμό και στον οπορτουνισμό.

Αυτά τα πέντε σημεία και ιδίως το πέμπτο περιγράφουν συνοπτικά την σημερινή κατάσταση. Αναπτύσσοντας αυτά τα σημεία σε επόμενα κείμενα θα φωτιστεί η πορεία προς την διάλυση της οπορτουνιστικής Αριστεράς, αλλά και τα σπέρματα μια νέας οργάνωσης της επαναστατικής Αριστεράς που περιέχονται στην οπορτουνιστική κατασκευή και τέλος ρόλος που δημιουργείται εκ των πραγμάτων για τους Αριστερούς της κοινωνικής βάσης.