Σημείωμα: Αυτά που συμβαίνουν στο πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο μετά από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι πολύ σοβαρά. Είχα αποφασίσει να γράψω ένα άρθρο προκειμένου να επισημάνω την σημασία της "εξάρθρωσης" της Χρυσής Αυγής και την διαφαινόμενη διεθνώς προσπάθεια για την μετατόπιση του κέντρου βάρους του πολιτικού ανταγωνισμού από την φούσκα της οικονομίας στην πραγματικότητα της πολιτικής. Οι νέες δολοφονίες, οι οποίες ήταν λογικά αναμενόμενες αλλά όχι τόσο γρήγορα, ανέτρεψαν το σχέδιο του άρθρου μου και με υποχρεώνουν να το αναμορφώσω. Από την άλλη μεριά όμως η αφροσύνη όσων έχουν μια πρόσβαση στον δημόσιο λόγο με υποχρεώνουν να βιαστώ. Αποφάσισα λοιπόν να δημοσιεύσω το πρώτο εισαγωγικό-γενικό κομμάτι αυτού του άρθρου και θα δημοσιεύσω τα υπόλοιπα τις επόμενες μέρες.
Η επίθεση στον "νεοναζισμό", είναι μια πολιτική εξέλιξη που θα έπρεπε να αναμένεται και θα μπορούσε να γίνει αντικείμενο μιας καρποφόρας αριστερής ιδεολογικής πολιτικής παρέμβασης. Με τους όρους όμως που διεξάγεται προστίθεται και αυτή η εξέλιξη στην επικινδυνότητα της κρίσης. Ξαφνικά οι επιτελείς του "μαύρου μετώπου" μεταβλήθηκαν ως δια μαγείας, σε διώκτες του Ναζισμού και οι επιτελείς του "κόκκινου μετώπου" αναγκάστηκαν να χειροκροτούν ως "θετικό" τον εκφασισμό της κοινωνικής ζωής προσπαθώντας να αποδείξουν (σε ποιόν άραγε;) πως δεν είναι το "αριστερό" ισοδύναμο της Χρυσής Αυγής.
Το χειρότερο όμως είναι πως ο κόσμος της κοινωνικής βάσης (δεξιός και αριστερός) αφήνεται να παρακολουθεί με αμηχανία τα τεκταινόμενα χωρίς να αντιλαμβάνεται τί συμβαίνει και χωρίς να είναι σε θέση να αντιδράσει. Αυτό το γεγονός είναι κυρίως που πρέπει να απασχολήσει όποιον θέλει να έχει μια άποψη για τα πολιτικά πράγματα.
Στην φυσική αναρώτηση (που θα έπρεπε να την έχει ο κάθε αριστερός), τι θα μπορούσε να κάνει ο κόσμος της κοινωνικής βάσης, η απάντηση είναι πως όχι μόνο θα μπορούσε να κάνει πολλά αλλά επιπλέον ο κόσμος της κοινωνικής βάσης είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να κάνει ότι χρειάζεται να γίνει για να καταπολεμηθεί ο φασισμός.
Αρκεί να πάψει να ελπίζει πως η Αριστερά των οπορτουνιστικών επιτελείων θα επανέλθει στην απαραίτητή για την κοινωνία επαναστατική πολιτική και επίσης αρκεί να πάψει να νομίζει πως ο φασισμός θα σταματήσει πριν αιματοκυλήσει την παγκόσμια κοινωνία, αν δεν αντιμετωπιστεί από τον ίδιο τον κόσμο της κοινωνικής βάσης. Ο φασισμός αναπτύχθηκε στην σημερινή φάση γιατί αυτοί που λειτουργούν με βάση τις ιδέες του φασισμού προβάλουν υπαρκτά προβλήματα που δεν μπορούν να λυθούν με τα μέτρα που έχει στην διάθεσή του το εξουσιαστικό σύστημα. Και φυσικά η λύση που έχουν στο μυαλό τους αυτοί που εκφράζουν πολιτικά τον φασισμό είναι η αναδιοργάνωση του εξουσιαστικού συστήματος με νέους μηχανισμούς βίας πιο σύγχρονους από τα ΜΑΤ και τα ΜΕΑ για μια Ελλάδα ακόμα πιο "νέα" από αυτή που επέβαλε η χαρισματική φυσιογνωμία του σοσιαλφασισμού που ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Πρέπει να αναρωτηθεί κανείς αν υπάρχει ελπίδα να σωθεί η κοινωνία από τον φασισμό που καλπάζει εναντίον της και η απάντηση είναι πως όχι μόνο υπάρχει ελπίδα αλλά η συντριβή του φασισμού και η παγκόσμια κοινωνική αλλαγή που ελπίζουν να αποφύγουν όσοι καταφεύγουν στην αθλιότητα της φασιστικής πολιτικής είναι αναπόφευκτη.
Ο φασισμός καλπάζει γιατί δεν να κάνει τίποτα άλλο παρά να καλπάζει. Η δύναμή του φασισμού είναι η ραγδαία επίθεση, ένας πολιτικός αστραπιαίος πόλεμος (Blitzkrieg). Αν οι επιτελείς του φασισμού αναγκαστούν να περάσουν στην άμυνα, αν προσπαθήσουν δηλαδή να υπερασπιστούν τις πολιτικές τους θέσεις που δεν είναι μόνο απάνθρωπες αλλά στις σημερινές συνθήκες είναι και ανεφάρμοστες, ξέρουν πολύ καλά πως είναι χαμένοι οριστικά και αμετάκλητα. Επομένως όσο πιο ορμητικά καλπάζει ο φασισμός τους, όσο απλώνουν μέσα στην κοινωνία την βία τους, με τον ακτιβισμό, με την εξαπάτηση, με συμβολικές δράσεις, με ενέργειες γενικά που δεν έχουν καμιά ελπίδα να επιβιώσουν μέσα στο σημερινό αναπτυγμένο πραγματικό κοινωνικό σύστημα, τόσο πιο γρήγορα θα φτάσουν στον χαμό τους.
Αν όμως αφεθεί ο φασισμός να καλπάζει προς τον σίγουρο γκρεμό του χωρίς να προλάβει η κοινωνία να μπολιαστεί με την επαναστατική σκέψη και να ενημερωθεί για την πραγματική πολιτική κατάσταση, πολύ απλά ο φασισμός θα παρασύρει μαζί του στον γκρεμό του (σαν άλλος Σαμψών) ολόκληρη την κοινωνία.
Η φασιστική πολιτική είναι η γεροντική ασθένεια του εξουσιαστικού συστήματος το οποίο κλινικά είναι νεκρό -- και η σημερινή κρίση δεν είναι παρά η εκδήλωση του θανάτου του. Μια βασική ένδειξη των σημερινών εξελίξεων είναι πως οι χειριστές του παγκόσμιου συστήματος αναγκάζονται να μεταφέρουν τον ανταγωνισμό τους, από το "οικονομικό" πεδίο (δηλαδή από την φούσκα της αναδιάρθρωσης του μηχανισμού των "αγορών") στο πολιτικό πεδίο (δηλαδή στην φούσκα της αναδιάρθρωσης του εξουσιαστικού μηχανισμού) του οποίου η παρά πάσα λογική επιβίωση είναι πράγματι το πρόβλημα της κοινωνίας.
Με τις σημερινές εξελίξεις, με την προφανώς υπαγορευμένη κίνηση της "εξάρθρωσης" του "νεοναζισμού" στο πρόσωπο των εξαμβλωμάτων του εξουσιαστικού συστήματος που είναι το επιτελείο της "Χρυσής Αυγής", γίνεται μια προσπάθεια να συνέλθει το εξουσιαστικό σύστημα με την αποδέσμευση της βίας. Κι από την άλλη μεριά λεγόμενη θεωρία των δύο άκρων δεν είναι παρά μια έμμεση αλλά σαφέστατη παραίνεση για την δημιουργία του δεύτερου δήθεν "αντιφασιστικού" άκρου που είναι απαραίτητο για να λειτουργήσει ο μηχανισμός της βίας.
Και όπως βλέπουμε στην οπορτουνιστική αριστερά των επιτελείων υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι ηλίθιοι που γίνονται ευχαρίστως το δόλωμα για να πέσει η κοινωνία στην παγίδα της συζήτησης ποια δολοφονία μας συμφέρει και είναι "ευχάριστη" και ποια δεν μας συμφέρει και είναι "δυσάρεστη".
Το πρόβλημα της κοινωνίας δεν θα λυθεί με την νεκρανάσταση του εξουσιαστικού συστήματος, στην φασιστική ή στην οπορτουνιστική του μορφή, αφού έχει ήδη πεθάνει και κρατιέται στην ζωή χάρη στους ποικίλους μηχανισμούς της οπορτουνιστικής αριστεράς: το πρόβλημα της κοινωνίας θα λυθεί με την οριστική ταφή του εξουσιαστικού συστήματος στην συνείδησή της.
Η σημερινή κοινωνία, για να αντιμετωπίσει την αρρώστα του φασισμού από την οποία έχει μολυνθεί, χρειάζεται να "εμβολιαστεί" με την επαναστατική σκέψη και να αντιληφθεί τί σημαίνει επαναστατική πολιτική. Το πρώτο βήμα επομένως για όποιον θέλει να κάνει κάτι για να γλυτώσει από τον χαμό ο ίδιος και η πατρίδα του (μια πατρίδα που δεν είναι άλλη από την σημερινή ελληνική κοινωνία όπως είναι και ευρίσκεται) είναι να προσπαθήσει να καταλάβει ο ίδιος και να προσπαθήσει να συζητήσει με άλλους:
Η κατανόηση και η ιστορική ερμηνεία της βασιμότητας αυτών των δύο πολιτικών άκρων, η κατανόηση της δυσκολίας να υιοθετηθεί η επαναστατική πολιτική και της ευκολίας να υιοθετηθεί η φασιστική πολιτική είναι η βασική αρχή για την σύναψη μιας συμμαχίας σε επίπεδο κοινωνικής βάσης ανάμεσα στους ανθρώπους της συντηρητικής πλευράς της κοινωνίας και στους ανθρώπους της επαναστατικής πλευράς της κοινωνίας: μιας συμμαχίας που είναι εκ των ουκ άνευ για την αντιμετώπιση της αντιδραστικής συμμαχίας φασισμού και οπορτουνισμού και την απαλλαγή της κοινωνίας από το εξουσιαστικό θεσμικό σύστημα που απειλεί να την καταστρέψει.