Οι ορατές προσθαφαιρέσεις στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ -- γιατί βεβαίως υπάρχουν και οι αόρατες -- γελοιοποιούν την αξία των εκλογικών διαδικασιών και δείχνουν την επικίνδυνη γενική παρακμή του πολιτικού συστήματος.
Η ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε από την αρχή σε δυό «πυλώνες»: στην «ενότητα της Αριστεράς» και στην «ενεργητική υποστήριξη του λαού». Οι δύο πυλώνες έχουν πια γκρεμιστεί και τώρα όλοι ξέρουν τι εννοούσαν οι ρήτορες όταν τους έστηναν. Την μεν ενότητα της Αριστεράς την «εξασφάλισαν» απαγορεύοντας τις «συνιστώσες» την δε υποστήριξη της κοινωνικής βάσης την «εξασφαλίζουν» εξαγοράζοντας τους τοπικούς «προστάτες» της ή «δυνάστες» της.
Η αναγκαστική «εκπαραθύρωση» της κας Σαμπιχά Σουλεϊμάν, η οποία μετά πολλών τιμών είχε μπει από την πόρτα, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικής γκάφας που ξεπερνάει τα όρια της πιο χαιρέκακης αντισυριζικής φαντασίας δείχνοντας, ταυτόχρονα, πόσο εύκολα σκάζει η φούσκα της ρητορείας και πόσο επικίνδυνη είναι η πολιτική που πραγματικά εκφράζει η κάθε φούσκα.
Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο η αθλιότητα της εξαγοράς των τοπικών παραγόντων που έχουν κάποια επιρροή στους ψηφοφόρους, αδιαφορώντας κάτω από πολιτική σημαία την απέκτησαν. Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σε ποιόν από τους ντόπιους και ξένους παράγοντες των διευθυντηρίων θα μεταπωλήσει την επιρροή που εξαγόρασε: και στην περίπτωση της κας Σουλεϊμάν οι ενδιαφερόμενοι είναι πολλοί.
Το πρόβλημα για τον κόσμο της κοινωνικής βάσης είναι πως η ρητορεία στα ζητήματα των κάθε είδους «μειονοτήτων» καταντάει σήμερα εξαιρετικά επικίνδυνη. Στις σημερινές συνθήκες, τέτοιου είδους ζητήματα δεν εκφράζουν διαφορές συμφερόντων στην κοινωνική βάση. Όπως δείχνουν και τα σκληρά γεγονότα στην Ουκρανία, οι διαφορές μέσω της «εθνικιστικής» και «αντιεθνικιστικής» ρητορείας καλλιεργούνται μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν τις διαφορές σε επίπεδο εξουσίας.
Τελικά αυτές οι «γκάφες» στις προεκλογικές προσθαφαιρέσεις προδικάζουν επώδυνες κοινωνικές διαιρέσεις. Όσοι ελπίζουν πως οι επιτελείς είτε του «μαύρου» είτε του «κόκκινου» μετώπου θα συνέλθουν από την αντικοινωνική τους παράνοια, είναι απλώς αφελείς πελάτες στην αγορά ελπίδων που «ανθίζει». Οι ελπίδες όμως διαψεύδονται και ευτυχώς έχουμε αρκετούς λόγους να ελπίζουμε πως το κόστος της διάψευσης δεν θα είναι ανεπανόρθωτα μεγάλο.