Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών του περασμένου Μαΐου θα καταγραφεί στην ελληνική πολιτική ιστορία σαν το σημείο στροφής του εξουσιαστικού πολιτικού συστήματος από την εκλογική αριθμητική του δικομματισμού στην πολιτική γεωμετρία του διμετωπισμού.
Η στροφή αυτή έχει την σημασία μιας πραγματικής «νέας μεταπολίτευσης»: σημαίνει το πέρασμα από τον χρεοκοπημένο δικομματισμό, σε μια (απελπισμένη) προσπάθεια αποκατάστασης της ισορροπίας με την προσαρμογή του συστήματος στα δεδομένα της σύγχρονης κοινωνίας.
Οι επιτελείς του εξουσιαστικού συστήματος δεν μπορούν να αντιληφθούν την ιστορική σημασία των ίδιων των πολιτικών τους κινήσεων. Δεν είναι ωστόσο τυχαίο πως την πορεία της προσαρμογής την οδηγούν (ασυναισθήτως) επιτελείς αριστερής καταγωγής: οι ίδιοι που μέχρι πρότινος προσπαθούσαν να την αποτρέψουν.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, οι ίδιοι που διέλυσαν τις αριστερές συνιστώσες για να πετύχουν την ομογένεια την απαραίτητη για την επιστροφή στην δικομματική εναλλαγή, αναζητούν τώρα δεξιές συνιστώσες για αντιπαραθέσουν ένα «κόκκινο» μέτωπο εξουσίας, στο «μαύρο» μέτωπο που επίσης προσπαθούσε να εμφανίζεται σαν κόμμα.
Οι ευρωεκλογές, διαψεύδοντας το ευρωπαϊκό όνειρο για μια εκλογική «έφοδο στον ουρανό», έβαλαν τέρμα στην επίκληση της αριθμητικής «διάταξης των δυνάμεων» που σαν «δυσμενής» δικαιολογούσε την αδράνεια της Αριστεράς και σαν «ευμενής» δικαιολογούσε την ιδιοτελή συμμετοχή των επιτελών της στην άσκηση της (αντιλαϊκής) εξουσίας.
Μετά από τις εκλογές, τους πειραματιστές του ΣΥΡΙΖΑ τους απασχολεί «ο μετασχηματισμός της εκλογικής δύναμης [...] σε ένα μεγάλο πολιτικό κίνημα» (Νάντια Βαλαβάνη, «Δρόμος της Αριστεράς» 19/07/2014) και η «πρόταση για το νέο συνασπισμό εξουσίας» στον οποίον δεν ζητείται «από κανέναν να απαρνηθεί τις θέσεις και τις αρχές του» (Τσίπρας, ομιλία στην Κ.Ε. μετά τις εκλογές).
Η προφανής αντιστροφή των προσανατολισμών του ΣΥΡΙΖΑ ενώ εκ πρώτης όψεως παραμένει σε μια ψηφοθηρική αριθμητική λογική, με στόχο τις επόμενες εκλογές, ουσιαστικά επιβάλει την «επιστροφή» στην «γεωμετρική» πολιτική λογική της επαναστατικής πολιτικής θεωρίας που αναφέρεται στην αλλαγή του «σχήματος» της κοινωνίας.
Η αντιστροφή αυτή δεν έχει καμιά σχέση με δημοκρατία: πρόκειται όμως για μια πραγματική «μεταπολίτευση» που ναι μεν στρέφεται εναντίον της κοινωνίας αλλά που με μικρό ή μεγάλο κοινωνικό κόστος θα γίνει τελικά μπούμερανγκ γι αυτούς που την επιχειρούν.