Σαν μεμονωμένο οικονομικό συμβάν, αν το σκεφτεί κανείς σε σχέση τα μυθικά οικονομικά μεγέθη που διακινούνται, που χάνονται ή που λιμνάζουν στον παράδεισο των αγορών, το «ρωσικό εμπάργκο», είναι ασήμαντο.
Το ίδιο συμβάν όμως, από πολιτική άποψη, έχει τεράστια σημασία αφού είναι η πρώτη ανοικτή αντεπίθεση της «ανατολικής συνοικίας» του πολυδιαφημισμένου (ως ειρηνικού) «πλανητικού χωριού» στην ανοικτή επίθεση που έχει εξαπολύσει εναντίον της η «δυτική συνοικία» με αφορμή το «ουκρανικό ζήτημα».
Η νέα (μετά την πτώση του τείχους) διαίρεση του κόσμου δεν είναι σημερινή υπόθεση. Με το «ουκρανικό» όμως βγήκε για πρώτη φορά στο φως ο σχηματισμός δυό αντίπαλων στρατοπέδων των οποίων οι (επίδοξες) ηγεμονικές δυνάμεις εκβιάζουν την ένταξη των επαρχιών της παγκόσμιας αυτοκρατορίας στο δικό της, η κάθε μία, στρατόπεδο, εν όψει της μεταξύ τους σύγκρουσης.
Οι αναλυτές «φοβούνται» μια «επιστροφή» στον «ψυχρό πόλεμο» αλλά το «Ουκρανικό» έχει όλα τα «προσόντα» να οδηγήσει στην συνέχεια της παγκόσμιας σύγκρουσης της δεκαετίας του 1940 που όλοι είχαν πιστέψει πως είχε τελειώσει με την νίκη του (υποτίθεται ηττημένου) φασισμού.
(Η παραπάνω παράγραφος αναφέρεται σε ένα τεράστιο ιστορικό ζήτημα που δεν χωρούσε στον χώρο ενός σχολίου στην "Ε" αλλά και δεν μπορούσε να μην αναφερθεί. Ελπίζοντας να επανέλθω στο ζήτημα, προς το παρόν περιορίζομαι σε μια ευρύτερη διατύπωση της ίδιας παραγράφου)
[Οι αναλυτές λένε πως «φοβούνται» μια «επιστροφή» στον «ψυχρό πόλεμο». Στην πραγματικότητα όμως ο φόβος τους είναι μια συγκαλυμμένη «ελπίδα» που προκύπτει από την ψυχολογική «απώθηση» του πραγματικού (σύμφωνα με την δική τους λογική) κινδύνου που είναι η έκρηξη ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου. Ελπίδα, γιατί ο «ψυχρός πόλεμος» διεξάχθηκε από τα γραφεία των επιτελείων χωρίς να κινδυνεύει το εξουσιαστικό σύστημα που τους τρέφει. Το «Ουκρανικό» όμως έχει όλα τα «προσόντα» να οδηγήσει όχι στην επιστροφή (επιστροφή στην ιστορία δεν υπάρχει) αλλά στην συνέχεια της παγκόσμιας σύγκρουσης της δεκαετίας του 1940. Για την έκβαση της σύγκρουσης αυτής όλοι έτριβαν τα χέρια τους, καθώς είχαν πιστέψει πως είχε τελειώσει με την υποτιθέμενη νίκη κατά του ναζιστικού φασισμού που όμως δεν ήταν παρά η συγκαλυμμένη νίκη του φασισμού και η αναδιάρθρωσή του σε έναν νέο φασισμό μετά τον ναζιστικό.]
Σε ό,τι αφορά την ελληνική κοινωνία, το «ρωσικό εμπάργκο» έσκασε σαν αληθινή βόμβα στην μέση του πολέμου ρητορικών κροτίδων που ανταλλάσσουν οι επιτελείς του πειραματικού ελληνικού διμετωπισμού. Τινάχτηκαν στον αέρα όλες οι εκδοχές των απατηλών ελπίδων και ψευδαισθήσεων για την «επιστροφή» του εξουσιαστικού συστήματος στην «οικονομική ανάπτυξη» και στην «πολιτική σταθερότητα». Είναι πια φανερό πως καμιά κοινωνία δεν μπορεί να φανταστεί το μέλλον της ανεξάρτητα από το μέλλον της παγκόσμιας κοινωνίας.
Κι όμως στην ελληνική πολιτική σκηνή ο πόλεμος της αερολογίας συνεχίζεται: θα είναι η «ένταξη» στην Ευρώπη «α λα καρτ» όπως υπόσχεται ο κ. Τσίπρας ή «ταμπλ ντοτ» όπως θεωρεί πρέπον ο κ. Βενιζέλος. Το πραγματικό δίλημμα των επιτελών είναι ποιο από τα δύο στρατόπεδα που εκβιάζουν την υποταγή της ελληνικής κοινωνίας θα διαλέξουν πράγμα που δεν το ξέρουν ούτε οι ίδιοι.
Ευτυχώς για την ελληνική κοινωνία η απεξάρτηση από την κατανάλωση ψευδαισθήσεων και η πραγματική της προοπτική, δεν θα εξαρτηθεί από τις αυθεντίες των πολιτικών επιτελείων αλλά από τους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης.