Πολιτική | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1509
Συριζαϊκές συνδικαλιές στο ΝΑΤΟϊκο συνδικάτο
άρθρο
του Κωστή Παπαϊωάννου
Σάβ, 13 Σεπτ 2014

Έγραφα πριν μερικές μέρες πως, κάποια στιγμή, οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστούν με το μαχαίρι στο λαιμό να διαλέξουν ανάμεσα στους δύο (πολεμικούς) άξονες που σχηματίζονται στον παγκόσμιο χώρο αλλά δεν φανταζόμουν πως το μαχαίρι στο λαιμό θα τους το έβαζε, τόσο νωρίς, ο Άδωνης Γεωργιάδης καλώντας τους να πάρουν θέση αν ως κυβέρνηση θα βγάλουν ή όχι την «χώρα» από το ΝΑΤΟ.

Οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ πανικοβλήθηκαν γιατί πράγματι η θέση τους είναι διφορούμενη. Είναι υποχρεωτικό γι αυτούς, να υπόσχονται στους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» και προς τους ανθρώπους της εξουσίας μια κυβέρνηση που θα συμφέρει στο σύστημα περισσότερο από την κυβέρνηση των Βενιζέλου και Σαμαρά.

Η απάντηση που έδωσε ο αρμόδιος «σκιώδης» υπουργός Άμυνας κ. Δρίτσας στον κ. Άδωνη Γεωργιάδη ήταν αντάξια μιας παράστασης του καραγκιόζη: βεβαίως θα φύγουμε από το ΝΑΤΟ αν το ΝΑΤΟ ευαρεστηθεί να διαλυθεί. Δεν αναφέρθηκε βέβαια ρητά στην ευαρέσκεια ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά όλοι οι ενδιαφερόμενοι κατάλαβαν πως τα περί εξόδου από το ΝΑΤΟ είναι για λαϊκή κατανάλωση.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα, με το ΝΑΤΟ, είναι ακανθώδες, ουσιαστικά άλυτο, γιατί αφορά τον πόλεμο που άρχισε να φαίνεται στον ορίζοντα και ο πόλεμος μπορεί να είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, για τον πόλεμο όμως η κοινωνία δεν χάφτει παραμύθια όπως για την πολιτική.

Οι ηγεμόνες του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να αφήσουν έξω από τις θεατρικές τους παραστάσεις το έργο «εμείς και το ΝΑΤΟ». Στην παράσταση του ιδρυτικού τους συνεδρίου χρειάστηκε να μιλήσουν για «μια άλλου τύπου ένταξη στο διεθνές γίγνεσθαι μέσω μιας ανεξάρτητης, πολυδιάστατης και φιλειρηνικής εξωτερικής πολιτικής», για την «απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ, [και την] κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων», για την «αποτροπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ»  και τέλος για την «εφαρμογή της αρχής: κανείς έλληνας στρατιώτης σε πολεμικά μέτωπα έξω από τα σύνορα της χώρας». Ξέρουν όμως πως η φυσική επιβίωση, ακόμα και η διατροφή της ελληνικής κοινωνίας εξαρτάται από τις δυνάμεις που επιβάλουν αυτές τις δεσμεύσεις και για να αποδεσμευτεί από αυτές τις δυνάμεις χρειάζεται μια πραγματική πολιτική και όχι συνδικαλισμός και μάλιστα συνδικαλισμός της συμφοράς.

Στις ευρωεκλογές η επιχείρηση του ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε αλλά ο επιχειρηματίας χρεοκόπησε και από τότε οι ηγεμόνες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους αποκλειστικά στο παιχνίδι των εξουσιαστικών ανταγωνισμών. Δεν μπορούν όμως να εγκαταλείψουν το αριστερό θέατρο που έπαιξαν στο ιδρυτικό συνέδριο γιατί η ικανότητα τους να εξαπατούν την κοινωνία είναι βασικό προαπαιτούμενο για να τους ανατεθεί η εργολαβία της διακυβέρνησης.

Τελικά η θέση του ΣΥΡΙΖΑ όπως συνάγεται από τις διάφορες αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις είναι προς το παρόν η εξής:

Η απεμπλοκή της χώρας από το ΝΑΤΟ είναι στρατηγικός στόχος [αλλά]  με τον όρο "στρατηγικός στόχος" δεν εννοούμε την άμεση αποχώρηση αλλά μια σταδιακή απεμπλοκή που θα συνδυαστεί με την αντικατάσταση του ΝΑΤΟ από έναν άλλο φορέα ασφαλείας στον οποίο η Ευρώπη θα έχει τον κύριο λόγο [διότι] το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε υπό άλλες συνθήκες, για την αντιμετώπιση διαφορετικών γεωστρατηγικών προκλήσεων και, πλέον, έχει ξεπεραστεί ως μηχανισμός.

Το «γράμμα» αυτής της άθλιας θέσης είναι ότι στην περίοδο των συγκρούσεων που μπαίνει η ανθρωπότητα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα βάλει την ελληνική κοινωνία να πολεμήσει στο πλευρό του φασισμού της δύσης και εναντίον του οπορτουνισμού της Ανατολής. Και επειδή ούτε η ανατολική συμμαχία είναι συμπαγής αλλά οι δυνάμεις της δυτικής είναι έτοιμες να σκυλοφαγωθούν μεταξύ τους, ο ΣΥΡΙΖΑ, με την θέση του, δηλώνει ότι αν χρειαστεί, θα πολεμήσει και στο πλευρό του φασισμού της Ευρώπης εναντίον του φασισμού της Αμερικής.

Αν πιστεύουν το «γράμμα» των λεγομένων τους, οι ηγεμόνες του ΣΥΡΙΖΑ, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο γιατί στο πλαίσιο της σημερινής παγκόσμιας σύγκρουσης στην πολιτική σκηνή θα χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα. Από την στιγμή που οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ σύρθηκαν στο παιχνίδι της εξουσίας, οι λογαριασμοί τους είναι σήμερα υποχρεωτικοί αφού την πρωτοβουλία γι αυτούς δεν την έχουν οι ίδιοι αλλά οι δυνάμεις τις οποίες λογαριάζουν. Όταν ξεσπάσει η σύγκρουση, οι «λογαρισμοι χωρίς τον ξενοδόχο» του καθεστώτος Μεταξά πριν από τον Οκτώβρη του 1940, θα φαντάζουν αριστοτεχνικοί σχεδιασμοί μπροστά στο έρμαιο της συγκυρίας που θα  καταντήσει η Αριστερά των επιτελείων του ελληνικού οπορτουνισμού, είτε είναι σε θέση κυβερνησης είτε σε θέση αντιπολίτευσης.

* * *

Ωστόσο από την θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το ΝΑΤΟ, βγαίνουν μερικά πολύ χρήσιμα συμπεράσματα, για τον τρόπο με τον οποίο θα εμπλακεί η ελληνική κοινωνία στην αναμενόμενη παγκόσμια συγκρουσιακή κατάσταση.

Το πρώτο συμπέρασμα, για να αρχίσουμε από την ιστορία, είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει και επαυξάνει στην ουσία της την οπορτουνιστική θέση που είχαν για την θέση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, οι επιτελείς της ΕΔΑ και του ΚΚΕ στην δεκαετία του 1960. Μιλάω για την πολιτική η οποία χρεοκόπησε με την επιβολή της δικτατορίας. Η θέση των επιτελών του οπορτουνισμού συνοψιζόταν στο σύνθημα «Έξω το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα» και στην προσπάθεια να δυσφημίσουν σαν «σεχταριστικό» το σύνθημα των μαρξιστών-λενινιστών της «αναγέννησης» που ήταν «έξω η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ». Η ουσία της οπορτουνιστικής πολιτικής είναι πάντα η ίδια: με το πρόσχημα πως προσαρμόζεται στις συγκεκριμένες συνθήκες, προσαρμόζεται, στην πραγματικότητα, στις ανάγκες του εξουσιαστικού πολιτικού συστήματος έναντι μιας μικρότερης ή μεγαλύτερης συμμετοχής στην άσκηση της εξουσίας.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως με την θέση τους για τις «διαφορετικές γεωστρατηγικές προκλήσεις» που είχε να αντιμετωπίσει το ΝΑΤΟ όταν ιδρύθηκε -- θέση που δεν θα την περίμενε ούτε ο πιο αυστηρός πολέμιος του οπορτουνισμού --  οι ηγεμόνες του ΣΥΡΙΖΑ περνούν ανοιχτά σε θέσεις αντικομουνιστικές-αντεπαναστατικές όχι μόνο στο πεδίο της σημερινής πολιτικής, όπου με πρόσχημα τον αντισταλινισμό έχουν ξεθεμελιώσει την στοιχειώδη επαναστατική πολεμική στον φασισμό, αλλά και στο πεδίο της ιστορίας όπου ουσιαστικά τάσσονται, και αναδρομικά, υπέρ του σφαγιαστικού ρόλου του ΝΑΤΟ ενάντια στα κινήματα της κοινωνικής αλλαγής.

Το τρίτο συμπέρασμα είναι πως η διαφορά, ανάμεσα στην σημερινή θέση των οπορτουνιστών του ΣΥΡΙΖΑ και των προγόνων τους της Αριστεράς της δεκαετίας του 1960, παράγεται από το εξής γεγονός: Τότε το σύστημα είχε ανάγκη από μια αντιπολιτευόμενη αριστερή πολιτική, που να αποκοιμίζει τους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης και να αφήνει ελεύθερα τα χέρια των χειριστών του συστήματος στην προσπάθεια εκφασισμού της κοινωνίας πράγμα του έγινε με την δικτατορία. Στις σημερινές συνθήκες το ίδιο σύστημα μετά την ουσιαστική διάλυση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί πια να σταθεί χωρίς μια Αριστερά που θα αναλάβει η ίδια την ευθύνη της διακυβέρνησης δηλαδή της καθυπόταξης της ελληνικής κοινωνίας στην αυτοκρατορία των αγορών.

Το τέταρτο συμπέρασμα είναι πως οι κόντρες ανάμεσα στους επιτελείς των δύο μετώπων εκφράζουν μεν τον ανταγωνισμό τους για την θέση τους στο σύστημα αλλά κατ' ουσίαν συνεργάζονται στην επιβολή της φασιστικοποίησης του συστήματος. Έτσι, ο Άδωνης Γεωργιάδης, ενώ εμφανίζεται να εγκαλεί τους ηγεμόνες του ΣΥΡΙΖΑ για την θέση τους στο ζήτημα του ΝΑΤΟ, που είχε διατυπωθεί από την άνετη θέση της αντιπολίτευσης, στην πραγματικότητα τους έδωσε την ευκαιρία μιας γρήγορης μετάβασης από την θέση της (δήθεν) κριτικής στην Δεξιά, στην θέση μιας  (τύπου καραγκιόζη) «αγέρωχης» υποταγής στους επιτελείς του ΝΑΤΟ. Την θέση αυτή αν δεν ήταν η δήθεν «αποστομωτική» απάντηση σε ένα εκφραστή της φασιστικής πολιτικής θα ήταν αδύνατο να την καταπιούν οι οπαδοί και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.

Το πέμπτο συμπέρασμα και το πιο σημαντικό συμπέρασμα είναι πως ο σημερινός οπορτουνισμός όπως εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν αδύνατο να προωθηθεί μέχρι μια θέση διακυβέρνησης χωρίς την βασικής σημασίας συμμετοχή στην διαμόρφωση της οπορτουνιστικής ιδεολογίας και πολιτικής, του νέου οπορτουνισμού που εκφράζει σήμερα η ΚΟΕ. Του οπορτουνισμού δηλαδή που προέκυψε από την μετάλλαξη του μαρξιστικού-λενινιστικού επαναστατικού ρεύματος της δεκαετίας του 1960.

* * *

Ωστόσο αυτά τα πέντε συμπεράσματα προκύπτουν από την απλή παρατήρηση γεγονότων που απλώς επιλέγηκαν για να παρατηρηθούν. Η σημερινή κατάσταση όμως δεν επιτρέπει να αρκεστεί κανείς στην καταγραφή των δεδομένων του πολιτικού προβλήματος. Οι πολιτικές εξελίξεις όσο κι αν έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα της κοινωνίας δεν παύουν να παράγονται από κάποιους συγκεκριμένους κοινωνικούς μηχανισμούς και η διευκρίνιση αυτών των μηχανισμών είναι απαραίτητη αλλά και αναγκαία.

Οι κίνδυνοι μιας καταστροφής προβάλουν τρομακτικοί μέσα από τις εξελίξεις, δεν είναι όμως ανυπέρβλητοι: αντίθετα είναι σίγουρο πως τελικά θα ξεπεραστούν. Ο Μάο Τσε Τουνγκ έλεγε πως οι αντιδραστικοί είναι χάρτινες τίγρεις, τρομακτικοί στην όψη ευάλωτοι στην ουσία τους. Η άποψη αυτή ισχύει πολύ περισσότερο σήμερα: και μόνο το γεγονός πως το συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ προωθείται από το ίδιο το σύστημα στην κυβέρνηση, δείχνει πως η τίγρης είναι πιο χάρτινη από ποτέ.

Από την άλλη μεριά το γεγονός ότι ο κόσμος της κοινωνικής βάσης, ενώ διαισθάνεται την σαθρότητα του πολιτικού συστήματος, απωθεί (και καλά κάνει) την ιδέα μιας κατάρρευσής του, σημαίνει πως η σαθρότητα του συστήματος έχει νόημα να επισημαίνεται μόνο στον βαθμό που επισημαίνεται ως γενικότητα και συνοδεύεται από επισημάνσεις της επιμέρους σαθρότητας και προτάσεις αλλαγών που μπορούν να επιβληθούν από τις δυνάμεις της κοινωνίας. Αυτό όμως είναι ζήτημα τακτικής στο οποίο θα πρέπει να επανέλθουμε.