Έχω και πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθώ αλλά δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο, αυτό το γελοίο δημοσίευμα που παρουσιάστηκε στην φυλλάδα που ονομάζεται «Αυγή» με τον τίτλο «Ο κύριος Στάλιν τρώγεται;» (http://www.avgi.gr/article/4412949/o-kurios-stalin-trogetai-) και εντάσσεται στο σούσουρο που ξεσηκώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την υποτιθέμενη περιφρόνηση της «ανθρωπιστικής κρίσης» από την Αλέκα Παπαρήγα και την Λιάνα Καννέλη.
Το δημοσίευμα, υπογράφεται από τον κύριο Θανάση Καρτερό (του οποίου ήξερα το όνομα αλλά όχι και την αδιανόητη αθλιότητα) και αφηγείται, με το στόμα και την «αφέλεια» ενός φανταστικού παιδιού (ας τον πούμε Θανασάκη), γόνου ενός μπαμπά που «είναι του ΣΥΡΙΖΑ», την ατυχία ενός άλλου παιδιού, του Γιαννάκη, που μένει «στο υπόγειο» της ίδιας πολυκατοικίας.
Ο Γιαννάκης λιποθύμησε από την πείνα έξω από την πόρτα του Θανασάκη (υποθέτω, λόγω της «ανθρωπιστικής κρίσης») και ο μπαμπάς του Θανασάκη, ο συριζαίος, που μάλλον είναι και γιατρός τον συνεφέρνει και η μαμά του «του έφερε ένα δίσκο με ένα ποτήρι γάλα και μερικές φέτες ψωμί με μαργαρίνη και μαρμελάδα».
Η ατυχία του Γιαννάκη, κατά τον Θανασάκη, είναι πως «ενώ ετοιμαζόταν για την πρώτη μπουκιά» εισβάλει η ...Λιάνα Κανέλλη και αρχίζει να φωνάζει πως «εκβαρβαρίζουν» τον Γιαννάκη επειδή τον ταΐζουν, για να παραστήσουν τους «ανθρωπιστές», αντί να του «αναλύουν την αιτία της πείνας του». Μετά από την πρώτη επίθεση η Λιάνα αρπάζει «τον δίσκο από τα χέρια του Γιαννάκη, αφήνοντας στην θέση του φαγητού μια εφημερίδα» και όταν ο Γιαννάκης διαμαρτύρεται γιατί πεινάει, η Κανέλλη του λέει πως πρέπει, πριν φάει, «να χωνέψει ποια τάξη φταίει για την πείνα του» γιατί η «εκμετάλλευση της τάσης των μαζών να επιβιώσουν αποτελεί αντικομμουνιστική νάρκη πιο ύπουλη κι από το τι Χίτλερ, τι Στάλιν». Και τότε (κατά τον «αφελή» Θανασάκη) ο Γιαννάκης ρωτάει: «Αυτός ο κύριος Στάλιν τρώγεται;»
* * *
Ο ξεπεσμός των παραγόντων του ΣΥΡΙΖΑ στην επίκληση της «ανθρωπιστικής κρίσης» (προκειμένου να αποκτήσουν λόγο πολιτικής ύπαρξης) είναι ιστορικά αναμενόμενη ευθυγράμμιση στην πολιτιστική αντίληψη των χειριστών του χρεοκοπημένου εξουσιαστικού πολιτικού συστήματος: ευθυγράμμιση που απαιτείται για να τους ανατεθεί η διακυβέρνηση. Η εξαθλίωση όμως της όχι απλά προβοκατόρικης διαστρέβλωσης αλλά ουσιαστικής ηθικολογικής «ποινικοποίησης» του λόγου των αντιζήλων τους (γιατί βεβαίως πραγματική πολιτική αντιπαλότητα ΚΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει: μόνο «αθέμιτος» επαγγελματικός ανταγωνισμός) δεν είναι απαραίτητη και επομένως είναι πολιτικά ασυγχώρητη. Αποτελεί ουσιαστική συμμετοχή στην παγκόσμια εκστρατεία της ποινικοποίησης των ιδεών και των ιστορικών αναφορών που επιχειρεί ο φασισμός με την βοήθεια του οπορτουνισμού.
Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιστώ την Αλέκα Παπαρήγα και την Λιάνα Κανέλλη για την πολιτική τους. Οι δύο κυρίες του ΚΚΕ έπεσαν κι αυτές στην παγίδα της συζήτησης της ψήφου εμπιστοσύνης που έστησε ο Αντώνης Σαμαράς και φαγώθηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύοντας πως δεν υπάρχει στην οπορτουνιστική Αριστερά πρόταση για διαφορετική πολιτική από την υπάρχουσα εξουσιαστική: ούτε καν «εναλλακτική». Η Αλέκα Παπαρήγα αναγκάστηκε να αναφερθεί με απαξιωτικό τρόπο στην έκφραση «ανθρωπιστική κρίση» αλλά δεν μπήκε στην ουσία του ζητήματος γιατί στο μπέρδεμα της αριστερής πολιτικής με την φιλανθρωπία το ΚΚΕ έχει επίσης λερωμένη αγρίως την φωλιά του.
Δεν μπορεί βέβαια, με αφορμή αυτό το γελοίο δημοσίευμα της «αυγής», να συζητηθούν τα ιδιαιτέρως συζητήσιμα ζητήματα του όρου «ανθρωπισμός» και της έκφρασης «ανθρωπιστική κρίση». Δεν χρειάζεται όμως να μπούμε στην ουσία αυτών των ζητημάτων όταν είναι φανερό πως η έκφραση «ανθρωπιστική κρίση» δεν εκφράζει την ανησυχία για τις οδυνηρές επιπτώσεις της κρίσης του εξουσιαστικού κοινωνικού συστήματος αλλά την μεταμφιεσμένη προβολή του «φιλανθρωπικού» προσώπου του ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή ακριβώς έχει γίνει γνωστός ο εξουσιαστικός χαρακτήρας της φιλανθρωπίας.
Απ' την άλλη, δεν μιλάμε εδώ για την έστω εξουσιαστική φιλανθρωπία ενός υγιούς αστικού συντηρητισμού που έχει προ πολλού πάψει να υπάρχει αλλά για την επαγγελματική επιθετική «φιλανθρωπία» του φασισμού, ο οποίος είτε έχει σαν πρόσχημα την δυστυχία του μισού πληθυσμού μιας κοινωνίας για να εξοντώσει (φιλανθρωπικά) τον άλλο μισό, είτε έχει σαν πρόσχημα την δυστυχία μιας ολόκληρης κοινωνίας για να «αποκαταστήσει» με κερδοφόρες «εργολαβίες» τις καταστροφές που ο ίδιος προκάλεσε.
Η προβολή επομένως του δήθεν «ανθρωπισμού» από τον ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμεί με την προβολή του δήθεν «πατριωτισμού» από την Χρυσή Αυγή.
Τελικά και για να μην παρεξηγούμαστε οι αθλιότητες που διαπράττονται από τους ηγεμονεύοντες επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ (γιατί βέβαια αυτή του μικρού Θανασάκη δεν είναι η μόνη) δεν διαπράττονται τουλάχιστον στο πλαίσιο μιας εχθρικής πολιτικής αντίληψης. Ο οπορτουνισμός των εν λόγω επιτελών δεν είναι παρά μια light έκδοση του οπορτουνισμού του ΚΚΕ. Διαπράττονται στο πλαίσιο της μάχης των ψήφων στην οποία έχει στρατευθεί η λιγούρικη λουμπεναρία της οπορτουνιστικής πολιτικής.
Όπως είπα και στην αρχή τον κύριο Θανάση Καρτερό δεν τον ήξερα. Από τα συμφραζόμενα και από το ηλίθιο ανακάτεμα του Στάλιν, φανταζόμουν ότι ανήκει στους πάλαι ποτέ ευρωκομουνιστές. Ανακάλυψα στο τέλος ότι έχει διατελέσει διευθυντής του Ριζοσπάστη! Τι είναι άραγε αυτή η παρέα των πρώην στελεχών του ΚΚΕ που «την βρήκαν» στον ΣΥΡΙΖΑ; Γενίτσαροι του ΚΚΕ ή Απόφοιτοι της οπουρτουνιστικής ακαδημίας του;