Στο προηγούμενο σημείωμα μου («Ε», Τετ. 15/10/14) αναφέρθηκα στην «Αριστερή Αντιπολίτευση» στον ΣΥΡΙΖΑ, την οποία θεωρώ αναπόφευκτο παρακολούθημα της πορείας της Αριστεράς προς την διακυβέρνηση και, γενικότερα, βασικό χαρακτηριστικό του διμετωπισμού.
Αναφέρθηκα επίσης στην θεωρητική αψιμαχία ανάμεσα στον Αριστείδη Μπαλτά, του ηγεμονεύοντος ΣΥΝ και στον Γιώργο Παπαϊωάννου της «αντιπολιτευόμενης» ΚΟΕ, της οποίας (αψιμαχίας) το περιεχόμενο είναι, συνοπτικά, το εξής:
Ο Αριστείδης Μπαλτάς υπενθυμίζει (αφ' υψηλού) την «κοινή αντίληψη» των απανταχού της Αριστεράς επιτελών πως «η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι επαναστατική», πως «κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να προκύψει παρά δια της κοινοβουλευτικής οδού» και εκφράζει την δυσφορία του για την «αριστερή αντιπολίτευση» που δεν προσαρμόζεται στις απαιτήσεις του «πρωτόγνωρου εγχειρήματος».
Ο Γιώργος Παπαϊωάννου, δεν αμφισβητεί βεβαίως την «κοινή αντίληψη», υπενθυμίζει όμως τα προβλήματα που δημιουργεί «τα τελευταία δύο χρόνια» η ηγεμονία του ΣΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ και αντιλέγει πως δεν είναι η «αντιπολίτευση» αλλά η «συμπολίτευση» που δεν καταφέρνει να προσαρμοστεί στο «νέο εγχείρημα».
Εμφανίζεται σ' αυτή την κόντρα η «κοινή αντίληψη» πως «η κατάσταση δεν είναι επαναστατική»: το σύμπτωμα της υστερικής τύφλωσης των επιτελών της Αριστεράς μπροστά στην κραυγαλέα πραγματικότητα που απειλεί τα μικροαστικά τους όνειρα. Στις συνθήκες του 20ου αιώνα το ζήτημα της «επαναστατικής κατάστασης» λύθηκε από την αρχή του. Στην σημερινές συνθήκες το ζητούμενο για την Αριστερά δεν είναι να αποφανθεί για την επαναστατικότητα της κατάστασης αλλά να χαράξει μια πολιτική που να ανταποκρίνεται στα πραγματικά της χαρακτηριστικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκ γενετής ανίκανος να χαράξει μια τέτοια πολιτική και επομένως η ενσωμάτωση μιας «αριστερής αντιπολίτευσης» είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει στην κοινωνική βάση την ελπίδα ότι μπορεί κάτι να αλλάξει αναλαμβάνοντας της διακυβέρνηση.
Το πολιτικό νόημα της «αριστερής αντιπολίτευσης», είναι ακριβώς η ανάγκη της ενσωμάτωσης της κοινωνικής αντίθεσης σε κάθε πολιτική συγκρότηση της κοινωνίας, νόημα που άλλωστε εμφανίζεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του παγκόσμιου πολιτικού χάρτη και χαρακτηρίζει ανεξίτηλα την εποχή μας.
Το ιστορικό νόημα της «αριστερής αντιπολίτευσης» εμφανίζεται στο γεγονός πως μόνο οι επιτελείς της ΚΟΕ -- αυτοί που συγκροτούν την παρακμιακή απόληξη του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος -- μπορούν να παίξουν (με αξιώσεις) αυτό τον ρόλο. Βεβαίως η ΚΟΕ εκφράζει την παρακμή του επαναστατικού κινήματος αλλά εκφράζει συγχρόνως και την εν δυνάμει ύπαρξή του.
Αντίθετα λοιπόν με όσα πιστεύει ο Αριστείδης Μπαλτάς η «επαναστατική κατάσταση» δεν υπάρχει μόνο στην ακμή του επαναστατικού κινήματος αλλά και στην παρακμή του.