Πολιτική | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1151
Τα μνημόνια σαν μνημεία πολιτικής σύγχυσης
άρθρο
του Κωστή Παπαϊωάννου
Σάβ, 31 Ιαν 2015

Μετά την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, η σύγχυση που εμφανίζει σε κάθε βήμα της η κυβέρνηση είναι αναμενόμενη. Θα ήταν αναμενόμενη και αν επρόκειτο για μια κυβέρνηση που θα ασκούσε και την εξουσία. Είναι όμως αναπόφευκτη και γι αυτή την κυβέρνηση που θα ασκεί την διακυβέρνηση υπό την επίβλεψη της εξουσίας.

Κι αυτό για δύο λόγους:

Ο ένας λόγος είναι πως και η επιβλέπουσα εξουσία βρίσκεται σε κατάσταση ακόμα μεγαλύτερης σύγχυσης από την επιβλεπόμενη διακυβέρνηση, καθώς ούτε ενιαία είναι, ούτε σαφές σχέδιο έχει, ούτε ακόμα χειρότερα είναι σίγουρο πως έχει την ισχύ μιας πραγματικής εξουσίας, την δυνατότητα να ασκήσει στοχευμένη βία: και βεβαίως η σύγχυση του επιβλέποντος μεταδίδεται πολλαπλάσια στον επιβλεπόμενο.

Ο δεύτερος λόγος της σύγχυσης είναι πως ενώ το κύριο πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας δεν είναι, πράγματι, η εξουσία αλλά η διακυβέρνηση, οι αυθεντίες της κυβέρνησης, παραδέχονται μεν τον διαχωρισμό της διακυβέρνησης από την εξουσία, δεν έχουν όμως συνείδηση της διαλεκτικής σχέσης που συνδέει την διακυβέρνηση με την εξουσία και αυτό έχει σαν συνέπεια να φαντάζονται την αλλαγή στον μηχανισμό της διακυβέρνησης σαν αλλαγή προσώπων και όχι σαν αλλαγή του ίδιου του μηχανισμού.

Το πεδίο της σύγχυσης είναι τα μνημόνια και η αιτία της σύγχυσης είναι η παρερμηνεία των μνημονίων. Οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν και κατάφεραν να κοροϊδέψουν τους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης παραποιώντας την σημασία των μνημονίων σε σχέση με την κρίση (την οποία βεβαίως είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν αφού αυτοί οι ίδιοι αποτελούν μέρος της) και τώρα σαν επιτελείς της κυβέρνησης πνίγονται μέσα στην σύγχυση που έσπειραν στην κοινωνία. Παρουσίασαν τα μνημόνια σαν αιτία της κρίσης, ενώ τα μνημόνια δεν είναι ούτε καν συμπτώματα της κρίσης, και τώρα έρχονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες της απάτης τους.

Η κρίση δεν ξεπερνιέται με κάποια φυγή προς τα εμπρός, ούτε αποφεύγεται από κάποια κρυφή διέξοδο που ανοίγει με κάποιον έξυπνο χειρισμό. Η κρίση θα κάνει την δουλεία της μέχρι το τέλος και το τέλος είναι μια πραγματική κοινωνική αλλαγή. Το μόνο που μπορεί να κάνει η πολιτική είναι να προετοιμάσει την κοινωνία ώστε να βιώσει την τελική φάση της κρίσης (δηλαδή την σύγκρουση που ολοφάνερα επίκειται) με τις μικρότερες δυνατές απώλειες.

Η κρίση δεν είναι το γεγονός αλλά εκδηλώνεται με το γεγονός πως μια ολόκληρη κοινωνία είναι υποχρεωμένη να διαπραγματεύεται την επιβίωσή της με κάποιους κερδοσκόπους που κατάφεραν να εμποδίζουν στην κοινωνία την πρόσβαση στα αγαθά που έχει η ίδια παραγάγει. Δεν θα υπεισέλθω ούτε στις ιστορικές αιτίες της κρίσης ούτε στις τεράστιες πολιτικές ευθύνες που έχουν οι παλαιοί και οι νέοι επιτελείς της οπορτουνιστικής Αριστεράς για το γεγονός ότι η κοινωνία έπεσε απροετοίμαστη σ' αυτή την παγίδα. Ότι έγινε-έγινε αλλά τώρα οι επιτελείς της "αριστερής" κυβέρνησης ετοιμάζονται να συνεχίσουν και από την καινούρια τους θέση την παραγωγή της μνημονιακής σύγχυσης.

Είναι επομένως πια καιρός οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης και ιδιαίτερα οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης να αποδεσμεύσουν την σκέψη τους από τα παραμύθια που έχουν πιστέψει και αυτοί που τα συνέθεσαν και τα αφηγήθηκαν. Η πρώτη φάση της αποδέσμευσης είναι η κατανόηση της σημερινής πραγματικής κατάστασης που υπάρχει μπροστά στα μάτια μας ως εξής:

1) Η ελληνική κοινωνία, όπως και οποιαδήποτε άλλη κοινωνία στον κόσμο, δεν έχει την δυνατότητα να επιβιώσει χωρίς την πρόσβαση στα αγαθά που έχουν ήδη παραγάγει όλες μαζί οι κοινωνίες του κόσμου.

2) Η επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας και οποιασδήποτε κοινωνίας στον κόσμο είναι απαραίτητη για την επιβίωση όλων των κοινωνιών του πλανήτη και αντίστροφα η καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας και μιας οποιασδήποτε κοινωνίας θα σημάνει την καταστροφή όλων των κοινωνιών του πλανήτη.

3) Η πρόσβαση της ελληνικής κοινωνίας στα αγαθά που έχει ανάγκη για την επιβίωσή της δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξαρτηθεί από την συμβολή της σ' αυτή την παραγωγή, γιατί η συμβολή της δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτιμηθεί αφού δεν καθορίστηκε με την θέλησή της αλλά με την θέληση αυτών που τώρα την απειλούν.

4) Το τεράστιο αυτό πρόβλημα της πρόσβασης δεν μπορεί να λυθεί με διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε κυβερνήσεις γιατί οι κυβερνήσεις δεν μπορούν και δεν θέλουν να εκπροσωπούν τις κοινωνίες αλλά τα προσωπικά συμφέροντα των επιτελών τους.

5) Ωστόσο το παρόν πολιτικό σύστημα δεν προβλέπει άλλου είδους διαπραγματεύσεις και από την άλλη η κοινωνία δεν μπορεί να το παρακάμψει αν δεν έχει αναπτυχθεί μέσα από την ίδια την λειτουργία του παρόντος συστήματος ένα  άλλο πολιτικό σύστημα που να ταιριάζει στις σημερινές συνθήκες.

Το τελευταίο σημείο από αυτά που περιγράφουν την πραγματικότητα, μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζει σαν πρόταση αλλά δεν είναι μια πρόταση. Αποτελεί και αυτό ένα τμήμα της πραγματικότητας από το οποίο όμως μπορούν να πηγάσουν προτάσεις εάν και εφόσον διαλυθεί η σύγχυση περί της πραγματικότητας που περιγράφουν τα τέσσερα προηγούμενα σημεία. Στις σελίδες κριτικής θα εμφανιστούν μερικά σημειώματα που ελπίζω πως θα συμβάλουν στην διάλυση της μνημονιακής σύγχυσης.