Βλέποντας την μαγνητοσκόπηση της ομιλίας του Τσίπρα στην Αγία Πετρούπολη σκέφτηκα αυτά που γράφω στον τίτλο. Κανονικά δεν θα είχα να προσθέσω τίποτα παραπάνω γιατί ο τίτλος τα λέει όλα και αν θέλει κανείς να βαθύνει σ' αυτά χρειάζεται να γράψει πολλά. Παρόλα αυτά επειδή το ζήτημα είναι ζωτικής σημασίας θα ήθελα απλώς να διευκρινίσω τα σημεία που υποδηλώνει ο τίτλος.
Νέος Ζαχαριάδης: γιατί στην ουσία της ομιλίας του ο Τσίπρας δεν είπε κάτι άλλο από την θεωρία των δύο πόλων σε νέα έκδοση σίγουρα επαυξημένη αλλά όχι και πολύ βελτιωμένη. Ο παλιός κόσμος της Ευρώπης και γενικά της Δύσης, ο νέος κόσμος των BRICS και η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα σαν μια δύναμη ουδέτερη που όχι απλώς δεν απειλεί την "ασφάλεια" κανενός από τους δύο κόσμους αλλά "φιλοδοξεί" να γίνει γέφυρα ανάμεσα σ' αυτούς.
Το ζήτημα όμως είναι πως ο Τσίπρας δεν απευθύνεται στον ΟΗΕ, αλλά σε ένα οικονομικό φόρουμ και βγάζει έναν πολιτικό λόγο παραβλέποντας και την οικονομική πραγματικότητα και την πολιτική πραγματικότητα:
Από την άποψη της πραγματικής οικονομίας ο κόσμος είναι ήδη ένας και ο όχι δύο και επομένως δεν χρειάζεται γέφυρα. Από άποψη πολιτικής ο κόσμος θέλει να χωριστεί σε δύο γιατί αλλιώς δεν μπορεί να επιζήσει το εξουσιαστικό σύστημα και επομένως θέλει να γκρεμίσει τις γέφυρες.
Στην Αγία Πετρούπολη: Ο Τσίπρας μιλάει για γέφυρες σε ένα φόρουμ που γίνεται στην Ρωσία, όταν η ίδια η παρουσία του εκεί είναι (ή τουλάχιστον δεν μπορεί να ερμηνευτεί παρά σαν) μια κίνηση αντιπαράθεσης προς τον έναν από τους δύο κόσμους και προσέγγισης του άλλου και άρα σαν μια (πολύ έμμεση αλλά σαφής) απειλή για το γκρέμισμα των γεφυρών ανάμεσά τους.
Σε θέση Μεταξά: Θα πρέπει να το λέμε από το πρωί μέχρι το βράδυ μήπως το ακούσει και κανείς από αυτούς που γράφουν τους λόγους του Τσίπρα: Τηρουμένων των αναλογιών (που όμως είναι δύσκολο να τηρηθούν) το δίλημμα που τίθεται μπροστά στην κυβέρνηση Τσίπρα είναι το ίδιο με αυτό που τέθηκε μπροστά στον Μεταξά. Ο εκβιασμός που ασκείται στην ελληνική κυβέρνηση, δεν είναι για προστεθούν μερικές πενταροδεκάρες στο μπαλόνι των αγορών που είναι ήδη έτοιμο να σκάσει, αλλά για να θέσει την ελληνική κοινωνία στο πλευρό κάποιων και να μην την θέσει στο πλευρό κάποιων άλλων, εν όψει της σύγκρουσης για την κυριαρχία στην παγκόσμια αυτοκρατορία που θα "καπελώσει" το πραγματικό κοινωνικό σύστημα αν παραταθεί η ζωή του εξουσιαστικού θεσμικού συστήματος.
Μπροστά στο σημερινό χάος: Ο Μεταξάς είχε να διαλέξει ανάμεσα σε δύο μεγάλες δυνάμεις. Την Γερμανία με τους συμμάχους της από την μια μεριά και στην Αγγλία και τους συμμάχους της από την άλλη. Η επιλογή στην οποία οδηγείται ο Τσίπρας και το think tank που τον συμβουλεύει δεν είναι τόσο απλή. Οι δύο πλευρές της πολιτικής σύγκρουσης που προετοιμάζεται δεν είναι δύο δυνάμεις αλλά δύο ρευστά μπλοκ δυνάμεων που συνταράζονται από ισχυρές αντιθέσεις εσωτερικές αντιθέσεις.
Το ερώτημα που προκύπτει μέσα από την παρατήρηση αυτής της κατάστασης, όπως αυτή εκφράστηκε στην ομιλία του Τσίπρα δεν είναι τελικά τί θα απαντήσει ο Τσίπρας στο δίλημμα μεταξύ οπορτουνισμού και φασισμού που ήδη του έχει τεθεί αλλά αν η σύγκρουση μεταξύ οπορτουνισμού και φασισμού θα φτάσει να θέσει το δίλημμα που αυτή την φορά -- αν τεθεί -- θα καταστρέψει τον κόσμο. Κατά την γνώμη μου όχι, αλλά με την γεροντική άνοια που επικρατεί στην σφαίρα της εξουσίας κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.