Ακούγοντας τα κομμάτια της συνέντευξης Τσίπρα στα οποία μίλησε για την σχέση της κυβέρνησης με το κόμμα δεν μπορεί κανείς να μην θαυμάσει το μείγμα, αφέλειας, υποκρισίας, κουτοπονηριάς, αθλιότητας, υπεκφυγής και αμηχανίας που χαρακτηρίζει αυτόν τον αχθοφόρο της οπορτουνιστικής πολιτικής.
Το βασικό σημείο της αναφοράς του ήταν η επισήμανση της αδυναμίας της κυβέρνησης να κυβερνήσει (έστω και τυπικά) με ένα κόμμα που δεν έχει ενιαία αντίληψη και ενιαία στάση μπροστά στο αδιέξοδο που έχει βρεθεί. Από την επισήμανση όμως αυτή γεννιόνται μερικά ερωτήματα στα οποία ο Τσίπρας δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να απαντήσει:
Το πρώτο ερώτημα είναι γιατί επιδίωξε να γίνει πρωθυπουργός, και μάλιστα με άθλιες διαδικαστικές μανούβρες, μέσω της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, χωρίς να έχει εξασφαλίσει την στοιχειώδη ενότητα στο κόμμα και ακόμα και στην κυβέρνηση.
Το δεύτερο ερώτημα είναι γιατί εκβίασε ανελέητα την διάλυση των "συνιστωσών", την ενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και την παρουσίασή του σαν κόμμα ενώ ήταν φανερό σε όλους πως η ενότητα ήταν η πραξικοπηματική επιβολή των ξεχαρβαλωμένων φραξιονιστών του ΣΥΝ στην λυκοσυμμαχία των συνιστωσών.
Το τρίτο ερώτημα είναι αν γνωρίζει για ποιον λόγο εκβιαστήκανε οι ιθύνοντες των συνιστωσών να υποταχθούν στους ξεχαρβαλωμένους του ΣΥΝ και αν ο ίδιος είναι ενήμερος για τις "μοιρασιές" του λουφέ από την εργολαβία της διακυβέρνησης οι οποίες τους έπεισαν να υποταχθούν.
Το τέταρτο ερώτημα είναι τί θεωρεί πως είναι αυτή η περιβόητη "ιδεολογική καθαρότητα" περί της οποίας γίνεται τόσος λόγος περίπου σαν να είναι χολέρα και τί υποστηρίζει ο ίδιος; την ιδεολογική βρωμιά;
Το πέμπτο ερώτημα είναι γιατί δεν ξεκαθαρίζει το "κόμμα του" με εσωτερικές διαδικασίες αφήνοντας στην ησυχία του τον κοσμάκη, που έτσι κι αλλιώς ταλαιπωρείται, αλλά προσπαθεί να τον εμπλέξει σε υποθέσεις που αυτός και η κλίκα του εν κρυπτώ έχει δημιουργήσει.
Το έκτο ερώτημα είναι γιατί, αφού αποφάσισε να μας κάνει κοινωνούς των προβλημάτων του, δεν μας εξηγεί ποιοί ακριβώς κινούν την υπόθεση της "ιδεολογικής καθαρότητας", εκτός από τον κλασσικού τύπου "λαγό" που είναι ο Λαφαζάνης, και γιατί δεν ομολογεί πως χωρίς τον Ρινάλντι και τους ιθύνοντες της ΚΟΕ, ο ίδιος θα είχε τελειώσει την πολιτική καριέρα του σαν, το πολύ, υποψήφιος δήμαρχος.
Είναι φανερό πως αυτά τα ερωτήματα ο Τσίπρας είναι αδύνατο να τα απαντήσει. Είναι όμως επίσης φανερό πως δεν είναι σε θέση να τα απαντήσουν ούτε και οι κύριοι και οι κυρίες που τους αφορούν επίσης αυτά τα ερωτήματα και που σήμερα, οψίμως πράγματι, θυμήθηκαν την "ιδεολογική καθαρότητα" και προσπαθούν απεγνωσμένα να ανανεώσουν το δήθεν αριστερό τους πρόσωπο.
* * *
Τα ερωτήματα αυτά είναι εύκολο να απαντηθούν αν κανείς καταλάβει πως οι εξελίξεις που επιτάχυνε η κρίση δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να δικαιολογηθούν πολιτικά, μπορούν όμως να ερμηνευτούν ιστορικά. Και όταν από άποψη ιστορίας ερμηνευτούν οι πολιτικές εξελίξεις, τότε και μόνο τότε μπορεί να διευκρινιστεί η πολιτική που μπορεί να ανταποκριθεί, όχι στην απαίτηση της αποφυγής της κρίσης -- αυτό είναι το κοινό όνειρο φασισμού και οπορτουνισμού -- αλλά στην προσαρμογή στις ιστορικές απαιτήσεις της κρίσης.
Ένα δείγμα απάντησης στο βασικό ερώτημα: πώς πρόκυψε η διάσταση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση είναι ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε το Σάββατο, 3 Αυγούστου 2013 τότε που ο Τσίπρας και η κλίκα του αποφάσισαν, να καταργήσουν τις συνιστώσες, προκειμένου να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις των χειριστών του παγκόσμιου εξουσιαστικού συστήματος. Το άρθρο που έχει τον τίτλο «Η Θανάσιμη Γελοιότητα της Σύγχρονης Μακρονήσου και η Αριστερά της Κοινωνικής Βάσης» μπορείτε να το διαβάσετε στην διεύθυνση που θα βρείτε στο τέλος και εδώ παραθέτω το πρώτο κομμάτι του.
* * *
Η τρίτη κατά σειρά "επανίδρυση" του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή την φορά με το όνομα "κόμμα", χαρακτηρίστηκε από την απόλυτη γελοιότητα. Το κατασκεύασμα που πρόκυψε δεν έχει τίποτα το αριστερό, δεν έχει τίποτα το κοινωνικό, δεν είναι μέτωπο, δεν είναι πολιτικός φορέας, και με καμιά λογική δεν είναι κόμμα.
Κι όμως αυτό το γελοίο κατασκεύασμα όχι μόνο γίνεται ανεκτό από τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης περίπου ως αναγκαίο κακό αλλά φαίνεται ότι μπορεί να παίξει έναν σοβαρό ρόλο (ως εξουσιαστικό πείραμα) στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Γίνεται λοιπόν φανερό πως στον "τρίτο" ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνονται, εκσυγχρονισμένες, οι λειτουργίες βιασμού της πολιτικής συνείδησης των αριστερών της κοινωνικής βάσης που εγκαινιάστηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μακρονήσου. Και είναι μεν σίγουρο πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα τελειώσει την άθλια και γελοία ύπαρξή του σαν μια σύγχρονη Μακρόνησος αλλά προς το παρόν αυτό το άθλιο και γελοίο κατασκεύασμα αποτελεί την πολιτική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας με την οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης.
Ο "νέος" ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται σαν πρωτοβουλία "διεξόδου" από την "οικονομική" κρίση: στην πραγματικότητα όμως είναι ένα άβουλο προϊόν της κρίσης του εξουσιαστικού συστήματος. Στην κοινωνική συνείδηση η κρίση έχει αναχθεί σε κάτι σαν "επουράνια τιμωρία" που "επιπίπτει" στα κεφάλια των ανθρώπων για να "τιμωρήσει" τις προπατορικές αμαρτίες τους, αμαρτίες τις οποίες οι σημερινοί άνθρωποι δεν μπορούν να τις διορθώσουν και άρα το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να υπομείνουν την "τιμωρία" παίρνοντας κάποια μέτρα για να την "ελαφρύνουν". Απέναντι σ' αυτή την κοινωνική συνείδηση ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να περάσει σαν μια ελάχιστη "ελάφρυνση" που τάχα είναι κάπως "εφικτή" απέναντι στην θεϊκή τιμωρία που έχουν επιβάλει στον κόσμο οι αγορές.
Κατά την γνώμη μου, από μια άποψη καθόλου ιδεαλιστική, η πραγματικότητα δεν είναι πολύ μακριά από αυτό το ιδεαλιστικό σχήμα, τουλάχιστον με την έννοια πως η κρίση έχει περάσει κατά πολύ τα όρια της δυνατότητας του συστήματος να επιβιώσει με τα δήθεν "σοσιαλιστικά" μαντζούνια (κοινωνικό κράτος και άλλα παραμύθια με δάνεια) με τα οποία επιβίωνε μέχρι σήμερα. Ακριβώς γι αυτό η γελοιότητα του ΣΥΡΙΖΑ έγκειται στο γεγονός ότι (άμεσα και έμμεσα) οι επιτελείς του εμφανίζονται μέσα σ' αυτή την κοσμογονία σαν "σωτήρες της κοινωνίας" (από την τιμωρία που της έχει επιμετρήσει η "επουράνια παντοδυναμία") με την γελοία "πρόταση" για ένα μικρούλι "ξέφωτο" της ήδη χρεοκοπημένης επικίνδυνης φασιστικής ανοησίας της "μεταπολίτευσης του λαού".
* * *
http://www.critici.gr/PageText.php?text_flag=1&item_id=380