Προσπαθούσα αυτές τις μέρες να διατυπώσω μερικές σκέψεις σχετικά με την αναγκαία πολιτική οργάνωση της κοινωνίας όπως αυτή έχει προκύψει μετά από την προσχώρηση και υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ -- και εμμέσως ολόκληρης της Αριστεράς των επιτελείων -- στο εξουσιαστικό σύστημα. Και το προσπαθούσα αυτό, διότι στο πλαίσιο της αλλοπρόσαλλης κατάστασης που έχει προκύψει θα διαμορφωθεί, εκ των πραγμάτων, και η σύγχρονη οργάνωση της Αριστεράς. Μ' αυτό τον στόχο προσπαθούσα να καταλάβω το νόημα που μπορεί να έχει η προσπάθεια που βρίσκεται ήδη εν εξελίξει για τη εισαγωγή και στο ελληνικό πολιτικό σύστημα του ιδιόρρυθμου καθεστώτος που ευδοκιμεί στις κοινωνίες της Λατινικής Αμερικής. Και βεβαίως σ' αυτή την προσπάθεια πρωταγωνιστούν (χωρίς, νομίζω, να έχουν πλήρη επίγνωση) οι άνθρωποι της υπό διάλυση ΚΟΕ που εκφράζουν την παρακμή (ή έστω το "μετά") του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος στην ελληνική κοινωνία.
Πριν καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα σχετικά μ' αυτό το ζήτημα, εμφανίστηκε ο Ρούντι Ρινάλντι, ο βασικός διαστρεβλωτής των ιδεών του ιδεών του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος και του Μάο Τσε Τουνγκ, ο οποίος άδραξε την ευκαιρία της 42ης επετείου του Πολυτεχνείου για να μας "κουφάνει" με την απίστευτη "νέα" του "πρόταση" για «μια δημοκρατική επανάσταση»! Με την πρότασή του ωστόσο αυτός ο χαρισματικός οπορτουνιστής, με την σαφέστατη θολούρα του λόγου του, διευκρινίζει εμπράκτως σε τι συνίσταται η κίνηση για την "λατινοποίηση" του εξουσιαστικού συστήματος στην ελληνική κοινωνία και σε όλο τον κόσμο. Βεβαίως η ιστορική ερμηνεία της "λατινοποίησης" θα χρειαστεί καιρό για να γίνει κατανοητή αλλά μπορούμε προς το παρόν να παρακολουθήσουμε πως μεθοδεύεται αυτή η κίνηση που πολλά μπορεί να μας διδάξει.
Παραθέτω λοιπόν την πρώτη και την τελευταία φράση από το Editorial του προτελευταίου "Δρόμου της Αριστεράς" (14/11/2015), τις φράσεις δηλαδή που καθορίζουν και το πλαίσιο και το περιεχόμενο αντίστοιχα της νέας "επαναστατικής εφόδου" και διαγράφουν την ουσία της "νέας" οπορτουνιστικής λογικής:
«Η 42η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σκεπάζεται από έναν ομιχλώδη γνόφο [βλέπε σημείωση] "παλατιανών" συνωμοσιών που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στοχεύουν ευθέως στο οικοδόμημα της μεταπολίτευσης. Κανείς δεν μπορεί να πει αν τα περιστατικά που τον συνθέτουν προέρχονται όλα από το ίδιο σκοτεινό κέντρο ή αν πρόκειται για συμπτώσεις ασύνδετων διεργασιών. (...)
(...) Η μόνη πραγματική διέξοδος για την χώρα είναι μια δημοκρατική επανάσταση. Θα πρέπει να ετοιμαστούμε γι αυτήν όσο υπάρχει καιρός. Και η μαζική συμμετοχή στη φετινή πορεία του Πολυτεχνείου μπορεί και πρέπει να αποκτήσει αυτό το περιεχόμενο.»
Τα επιχειρήματα για την "δημοκρατική επανάσταση" κατανέμονται σε τρία διαφορετικά κείμενα:
Στο πρώτο, το ανυπόγραφο ως editorial, προφανώς για να οικειοποιηθεί το κύρος μιας ανύπαρκτης συλλογικότητας, με τίτλο «η επέτειος του Πολυτεχνείου και οι "παλατιανές" συνομωσίες» και με υπότιτλο «αναγκαία μια δημοκρατική επανάσταση» τίθενται με μία επιμελημένα νεφελώδη επιχειρηματολογία οι "αρχές" «μιας δημοκρατικής επανάστασης», οι οποίες και συνοψίζονται στις φράσεις που παρέθεσα.
Στο δεύτερο κείμενο, ένα άρθρο με τίτλο «Παγκόσμιες αναταράξεις και προγνώσεις για "τσουνάμι": η επικίνδυνη κλιμάκωση των γεωπολιτικών ανταγωνισμών και η "πολυδιάστατη" εξωτερική πολιτική του "ναι σε όλα"», αναλύεται η "γεωπολιτική αναταραχή" και χωρίς την παραμικρή αναφορά στο πραγματικό πρόβλημα της θέσης της ελληνικής κοινωνίας σ' αυτή την αναταραχή, παρατίθενται ως "βάσεις" του "πολιτικού κινήματος" που "χρειάζεται" η "χώρα" τα εξής φούμαρα: «...θέτουμε τις βάσεις ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου με κεντρικούς άξονες, την πραγματική δημοκρατία - την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση - την ανεξαρτησία και υπόσταση της χώρας - την κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη - την επαναηθικοποίηση της πολιτικής».
Και τέλος στο τρίτο κείμενο παρουσιάζεται ο χαιρετισμός του Ρινάλντι με τον βαρύγδουπο τίτλο «προσκλητήριο για μια άλλη πορεία της χώρας», με την υπογραφή "εκδότης του Δρόμου" και εν ήδη διαγγέλματος σε μια εκδήλωση που έστησε ο ίδιος, με εκ περισυλλογής (από τα μπάζα του ΣΥΡΙΖΑ) "αυθεντίες" όπως ο Βαγγέλης Πισσίας, η Ελένη Πορτάλιου, η Ελένη Σωτηρίου και άλλοι, με τίτλο «Μπροστά στο ξεπούλημα: Πολιτικός αγώνας για να μην σβήσει η χώρα», όπου ο Ρινάλντι καλεί τους πάντες να στρατευτούν σε έναν αγώνα αγνώστου ταυτότητας και αγνώστου ποιότητας, ο οποίος πουθενά και με κανέναν τρόπο δεν προσδιορίζεται.
Αυτά τα τρία κείμενα, προπαγανδίζουν την νέα σταυροφορία του Ρινάλντι: την τρίτη κατά σειρά μετά από τις δύο προηγούμενες που παρουσιάστηκαν με τρόπο πανομοιότυπο: με μια τριπλέτα κειμένων που έπιαναν το ζήτημα από τις ίδιες τρείς πλευρές και είχαν το ίδιο περιεχόμενο (μια πολιτική σταυροφορία για την σωτηρία της "χώρας"!) και που βεβαίως κατέληξαν σε φιάσκο. Η πρώτη ήταν η σταυροφορία για την «μεταπολίτευση του λαού» η οποία στήριξε ιδεολογικά την εκτροπή της "πλατείας" σε λιβάνισμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η δεύτερη ήταν η "αναδιπλωτική" εκστρατεία για «ένα μεταμνημονιακό ξέφωτο» που δικαιολόγησε την προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στις απαιτήσεις της "εργολαβίας" για την διακυβέρνηση της "χώρας". Η τρίτη σταυροφορία κινείται από τον ίδιο ιππότη, τον Ρούντι Ρινάλντι, ο οποίος και πάλι παρουσιάζει ξεδιάντροπα τον εαυτό του σαν "μεσσία", την ίδια στιγμή που διακηρύσσει: "δεν ψάχνουμε για μεσσίες"!
Η διαφορά της τρίτης εκστρατείας είναι πως αυτή την φορά ο "μεσσίας" δεν έχει την προσχηματική κάλυψη της συλλογικότητας (ΚΟΕ) την οποία έτσι κι αλλιώς έγραφε στα παλιά του παπούτσια, αλλά παρουσιάζεται τώρα σαν πολιτικός επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης ενός εκδοτικού συγκροτήματος και υπογράφει σαν "εκδότης του Δρόμου"! Αυτή η διαφορά είναι σημαντική, γιατί δείχνει -- αν και προς το παρόν στην σφαίρα του πιο επικίνδυνου προσωπικού πολιτικού τυχοδιωκτισμού -- πως η πολιτική σε όλο τον κόσμο έχει πια ιδιωτικοποιηθεί, και η πολιτική οργάνωση της Αριστεράς δεν μπορεί παρά να προσαρμοστεί αναγκαστικά στην ουσία της ιδιωτικοποίησης: η οποία συνοπτικά συνίσταται στην ανάληψη από τον καθένα προσωπικά της ευθύνης για τον πολιτικό του λόγο και την πολιτική του στάση και δράση.
Ως προς την ουσία της η νέα σταυροφορία του Ρινάλντι είναι ταυτόσημη με τις παλιές. Η πρόταση «η μόνη πραγματική διέξοδος για την χώρα είναι μια δημοκρατική επανάσταση», δεν έχει καμία διαφορά περιεχομένου από την πρόταση «η μόνη διέξοδος για την χώρα είναι η μεταπολίτευση του λαού».
Η αναφορά στην ελληνική κοινωνία σαν "η χώρα", σημαίνει πως είτε σαν "επανάσταση" είτε σαν "μεταπολίτευση" στο μυαλό του Ρινάλντι υπάρχει η σωτηρία του εξουσιαστικού συστήματος το οποίο αντιπροσωπεύεται με την έννοια "χώρα". Χρησιμοποιεί την "επανάσταση", ως λέξη και μόνο (αυτός που μέχρι χθες κατακεραύνωνε τους άλλους σαν "επαναστάτες της φράσης" και σαν κολλημένους στα άχρηστα σχήματα του παρελθόντος), σαν άλλοθι για το δεκάχρονο ξεπούλημα της επαναστατικής σκέψης και διότι αν συνέχιζε να μιλάει για "μεταπολιτεύσεις" και "ξέφωτα", θα τον έπαιρναν, και οι τελευταίοι που τον ακολουθούν, με τις σάπιες ντομάτες. Αλλά και πάλι με τον τρόπο που χρησιμοποιεί την λέξη "επανάσταση" απαξιώνει το νόημά της και όχι μόνο αυτό αλλά επίσης συνδέοντάς την εντελώς ξεκάρφωτα και "ευκαιριακά" με την επέτειο του Πολυτεχνείου, απαξιώνει και την σημασία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Το "πρόγραμμα" άλλωστε της "δημοκρατικής επανάστασης" του Ρινάλντι δεν περιέχει τίποτα περισσότερο από το συγκεχυμένο και αμφισβητήσιμο πρόγραμμα που θα είχε ένα αστικό κόμμα της δεκαετίας του 1950: ανεξαρτησία, δημοκρατία, ανάπτυξη, δικαιοσύνη: με επιπλέον μόνο την καραμέλα της αμερικάνικης "επαναηθικοποίησης της πολιτικής" η οποία μεταφράζεται σε "πάταξη της διαφθοράς" και καταλήγει στην αύξηση των φόρων με τους οποίους τροφοδοτείται η διαφθορά μέχρι που τελικά να γίνει σημαία του φασισμού.
Τελικά, η "δημοκρατική επανάσταση" έναν αιώνα μετά την Προλεταριακή Επανάσταση και μισό αιώνα μετά την Πολιτιστική Επανάσταση εννοούμενη σαν κοινωνική αλλαγή δεν αποβλέπει παρά στην συντήρηση του εξουσιαστικού συστήματος και επομένως είναι de facto σημαία της φασιστικής πολιτικής όπως ήταν και η "μεταπολίτευση του λαού" και το "μεταμνημονιακό ξέφωτο". Ο ίδιος ο Ρινάλντι, στην σχέση του με την συλλογικότητα που τον στήριζε μέχρι τώρα είναι τόσο δημοκράτης όσο και ο Τσίπρας (το έργον των χειρών του) στην σχέση του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η "δημοκρατική επανάσταση" επανάσταση επομένως, από την άποψη των στόχων της, δεν είναι βεβαίως ούτε δημοκρατική ούτε επανάσταση και κηρύσσοντάς την ο Ρινάλντι δεν ξεφεύγει από τους δικούς του στόχους που είναι αταλάντευτα μια θέση στην εξουσία.
Παρόλα αυτά, η κήρυξη της "δημοκρατικής επανάστασης" ενώ είναι μια κίνηση συντήρησης του εξουσιαστικού συστήματος, είναι ταυτόχρονα και μια κίνηση αποδέσμευσης από το παρόν πολιτικό σύστημα και επομένως είναι εξαιρετικά επίκαιρη, και κατά το ήμισυ επαναστατική όπως όλες οι φασιστικές στην ουσία τους κινήσεις οι οποίες αποβλέπουν στην πολιτική εξαπάτηση της κοινωνίας και στην συντήρηση της εξουσίας: ο Ρινάλντι για μια ακόμα φορά δείχνει την εξαιρετική του ικανότητα να ανιχνεύει τις ζωντανές δυνάμεις που γεννιούνται στην βάση της κοινωνίας και προσπαθεί να τις καναλιζάρει στο ευρύτερο δίκτυο της κλινικά νεκρής εξουσίας.
Από άποψη πρακτική, προσπαθώντας να πλασάρει τον μεσσιανικό του ρόλο, ο Ρινάλντι σαλπίζει ένα "προσκλητήριο" για την συγκέντρωση δυνάμεων για "μια δημοκρατική επανάσταση". Ξεκαθαρίζει όμως πως δεν καλεί σε μια «διαδικασία για δημιουργία ενός φορέα, ενός κόμματος κ.λπ.» αλλά σε μια διαδικασία όπου η «μορφή» θα «υποταχθεί (δηλαδή βλέποντας και κάνοντας) στις ανάγκες του αγώνα για την εκπλήρωση των στόχων, [διότι] η μορφή "κίνηση", "κίνημα", "πολιτικό κίνημα" είναι πιο κοντινή στην ανάγκη επίτευξης στόχων, όπως η μη διάλυση της χώρας, η πολιτική οικονομική και κοινωνική διέξοδος της χώρας».
Χωρίς να θέλω επεκταθώ, όλα τα περι "μορφής" είναι δάνεια από την προσπάθεια που όπως σημείωσα ήδη αναπτύσσεται στην Λατινική Αμερική, να θεωρητικοποιηθούν ως επαναστατικά τα ιδιόρρυθμα δικτατορικά πολιτικά καθεστώτα που αναπτύσσονται εκεί. Πρωταγωνιστής σ' αυτή την προσπάθεια είναι ο αντιπρόεδρος της Βολιβίας Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα, ο οποίος δήθεν παρουσιάζεται ως λενινιστής αλλά στην πραγματικότητα παρουσιάζεται ως νέος Λένιν (ένας Λένιν με αφετηρία τον ...Πουλαντζά) που την προώθησή του, με πολλά ταρατατζούμ, στην ελληνική κοινωνία την έχει αναλάβει το εκδοτικό συγκρότημα Ρινάλντι.
Και ενώ τα περί μορφής είναι μια (ενδιαφέρουσα όμως) διαστρέβλωση των ιδεών, του Μάο Τσε Τουνγκ οι στόχοι παραμένουν στο πλαίσιο του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Γιατί βεβαίως η "μη διάλυση", η "οικονομική διέξοδος" και η "πολιτική διέξοδος" της "χώρας" δεν έχουν (ως στόχοι) τίποτα το επαναστατικό, δεν τους επιθυμεί μόνο ο Ρινάλντι αλλά και οι παράγοντες όλων των πολιτικών τάσεων μέσα και έξω από την "χώρα" που προσανατολίζονται σε κάποια μορφή εξουσίας, από τον Κουτσούμπα μέχρι τον Σόϊμπλε. Και βεβαίως ο συνδυασμός επαναστατικών "μορφών" με "εξουσιαστικά" περιεχόμενα, είναι ακριβώς κάποια μορφή εξουσιαστικής πολιτικής που ως τέτοια δεν είναι άλλη από κάποια εκδοχή φασισμού.
Ωστόσο, ο Ρινάλντι, αν και αργά το κατάλαβε, έχει απόλυτο δίκιο σε ότι αφορά την απαξίωση του πολιτικού συστήματος («ή "χώρα" πάσχει από πολιτικό σύστημα» λέει σε κάποιο άλλο "εμπνευσμένο" του κείμενο). Και μόνο το γεγονός πως η διακυβέρνηση έχει ανατεθεί στο "έργο των χειρών του" που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει καθαρά ότι στις σημερινές συνθήκες, στις παραμονές μιας παγκόσμιας σύγκρουσης, το υποτιθέμενο δημοκρατικό αστικό σύστημα βρίσκεται σε κατάσταση διάλυσης, όπως βρισκόταν και στις παραμονές του Β' Παγκ. Πολέμου. Η "δημοκρατική επανάσταση" που προσπαθεί να κηρύξει ο Ρινάλντι, στοχεύει ακριβώς σε κάποιο είδος "επανίδρυσης" της μεταπολίτευσης που δεν θα επιτρέπει απλώς στο Κομμουνιστικό Κόμμα να υπάρχει "νόμιμα" αλλά θα επιτρέπει σε κάποια μορφή Αριστεράς να κυβερνάει. Αλλά σ' αυτό κάνει λάθος γιατί το εξουσιαστικό σύστημα, ως τέτοιο, ούτε μπορεί να επανιδρυθεί, ούτε να μετεξελιχθεί, ούτε να επιδιορθωθεί: έχει φάει τα ψωμιά του προ πολλού, οριστικά και αμετάκλητα.
Εν κατακλείδι, "μια δημοκρατική επανάσταση" υπό την καθοδήγηση ενός άτυπου εξωκοινοβουλευτικού ΣΥΡΙΖΑ του λαού, με κέντρο μια συγκρότηση επικοινωνικού τύπου είτε όπως το Press Project που διαφημίστηκε από τον super star τον κύριο Βαρουφάκη ή όπως αυτό που πασχίζει να συγκροτήσει ο Ρινάλντι για την "σωτηρία της χώρας", είναι όνειρα θερινής νυκτός.
Είναι όμως αναγκαία μια πραγματική επαναστατική κίνηση που θα μπορούσε να την ονομάσει κανείς "δημοκρατική", και θα στραφεί ενάντια στην Αριστερά των επιτελείων που έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του εξουσιαστικού συστήματος. Αυτή η επαναστατική κίνηση που θα κινηθεί στην σφαίρα των πολιτικών ιδεών και στο πλαίσιο της επαναστατικής Αριστεράς, αργά ή γρήγορα θα υπάρξει, θα κάνει για άλλη μια φορά πράξη τον "βομβαρδισμό" των επιτελείων, θα ενώσει όσους μπορούν να ενωθούν και θα οδηγήσει στην συγκρότηση μιας σύγχρονης επαναστατικής οργάνωσης, όχι στην βάση σταθερών, ακατάλυτων και άκαμπτων σχέσεων αλλά στην βάση της ιστορικής ερμηνείας και κατανόησης της σημερινής κατάστασης στον κόσμο, στην βάση των αρχών που προκύπτουν από αυτή την κατανόηση.
Η σύγχρονη επαναστατική οργάνωση δεν μπορεί να βασίσει την λογική της συγκρότηση στα φούμαρα της ρητορείας των γραμματέων και φαρισαίων των συντονιστών και υποκριτών της οπορτουνιστικής Αριστεράς αλλά στην σύγχρονη τεχνολογία της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης: δεν μπορεί επομένως να σχηματιστεί παρά μόνο ενάντια στον οπορτουνιστικό φασισμό ανθρώπων όπως ο Ρινάλντι.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
Την λέξη "γνόφος" δεν την ήξερα ούτε την είχα ακούσει ποτέ αλλά ανακάλυψα πως είναι μια λέξη της "κοινής ελληνιστικής" και σημαίνει ομίχλη, καταχνιά, αντάρα. Άρα "ομιχλώδης γνόφος" σημαίνει "ομιχλώδης ομίχλη" και ο πλεονασμός δείχνει πως ο Ρινάλντι, για να φωτιστεί περί του τι χρειάζεται η "χώρα", έχει καταφύγει στα πατερικά κείμενα όπου αυτή απαντά. Είναι χαρακτηριστικό, για την χρήση του όρου, το απόσπασμα που παραθέτω: «Ούτω δια να πλήξουν ισχυρότερον την συνείδησιν των ασόφων σοφών, οι Πατέρες προσέφυγον εις την έννοιαν του "γνόφου", δια του οποίου ο Σοφός Νομοθέτης Μωϋσής συνεκράτει τον λαόν αυτού, εισέτι άπειρον της Θεογνωσίας, από της ασυνέτου εξάρσεως της ιδέας του "κατανοήσαι" τον Θεόν· και δια να μη παρεκκλίνουν από της Καινοδιαθηκικής Αποκαλύψεως, οι Πατέρες ωνόμασαν τον γνόφον τούτον "υπέρφωτον".