Πολιτική | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1633
Τί Παπάγος, τί Πλαστήρας… και στις ΗΠΑ!
άρθρο
του Κωστή Παπαϊωάννου
Δευτ, 14 Νοεμ 2016

Η "νίκη" του Donald Trump, δεν προκαλεί έκπληξη. Έκπληξη προκαλούσε, πριν από τις εκλογές, η βεβαιότητα των εξαθλιωμένων ευρωπαϊκών πολιτικών κύκλων πως η Hillary Clinton θα κέρδιζε οπωσδήποτε τις εκλογές. Και τώρα, μετά από τις εκλογές, έκπληξη προκαλεί η βαρβαρότητα με την οποία οι ίδιοι κύκλοι εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους, επειδή οι αμερικανοί ψηφοφόροι δεν τους έκαναν το χατίρι να την ψηφίσουν. Έχει ωστόσο ιδιαίτερο ενδιαφέρον η γελοία εικόνα της δικής μας κυβέρνησης, της οποίας η "αριστερή" πλειοψηφία του προέδρου της κυβέρνησης πενθεί μαζί με τον Μητσοτάκη και την Μέρκελ για την ήττα της Hillary και η "δεξιά" μειοψηφία του αντιπροέδρου πανηγυρίζει μαζί με τον Μιχαλολιάκο και την Λεπέν για την νίκη του Trump.

Προσπαθώντας να σκεφτώ μια ερμηνεία του κωμικοτραγικού φαινομένου, μου ήταν αδύνατο να μην αναλογιστώ την τραγική ιστορία του συνθήματος «τί Παπάγος τί Πλαστήρας», του Ζαχαριάδη, στις εκλογές του 1952. Η στάση του "ζαχαριαδικού" ΚΚΕ σ αυτές τις εκλογές θεωρήθηκε, κατόπιν εορτής, από τους επιτελείς του οπορτουνισμού "σεχταριστική" (όπως και η στάση της αποχής στις εκλογές του 1946) και θεωρήθηκε αιτία όλων των δεινών που υπέστη η ελληνική κοινωνία μετά από αυτές τις εκλογές. Οι επιτελείς του οπορτουνισμού χρησιμοποίησαν έκτοτε την θεώρησή τους αυτή σαν πρόσχημα για να δικαιολογήσουν τους άθλιους συμβιβασμούς τους και σαν σκιάχτρο στο στυλ «τί μας λες δηλαδή τί Παπάγος τί Πλαστήρας;» για όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει κάποιον από αυτούς τους συμβιβασμούς.

Το κακό με τα συνθήματα του Ζαχαριάδη (αν προσθέσουμε και το "παρά πόδα") δεν είναι ο "σεχταρισμός" τους αλλά το γεγονός έμεναν συνθήματα και δεν εκφράζονταν στην πολιτική του ΚΚΕ, κατά την γνώμη μου γιατί ο Ζαχαριάδης δεν ήταν ανένδοτος στην πίεση του οπορτουνισμού. Ο πραγματικός τυχοδιωκτισμός ήταν τότε, και είναι πολύ περισσότερο σήμερα, η οπορτουνιστική αντίληψη πως η πολιτική κατάσταση μπορεί να αλλάξει ανάλογα με την κυβέρνηση και όχι πως η κυβέρνηση αλλάζει ανάλογα με την πολιτική κατάσταση. Την οποία πολιτική κατάσταση μπορεί η επαναστατική πολιτική να την τροποποιήσει επιδρώντας επάνω στους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης, και μόνο έτσι. Με άλλα λόγια, τυχοδιωκτισμός ήταν, και είναι, η ιδέα πως αρκεί να ψηφιστεί στις εκλογές μια "μη χειρότερη" κυβέρνηση για να τα βολέψουμε, ως ελληνική κοινωνία.

Σήμερα δεν έχουμε απλώς μια "μη χειρότερη" κυβέρνηση αλλά έχουμε την "αριστερή" κυβέρνηση των οπορτουνιστικών μας ονείρων και οι επιτελείς του οπορτουνισμού, όχι απλώς δεν τα βόλεψαν αλλά είναι προφανές πως θα υποστούν τις συνέπειες του τυχοδιωκτισμού τους.

Το πραγματικό, λοιπόν, προπατορικό αμάρτημα της κυριαρχημένης σε όλη την μεταπολεμική περίοδο από τον οπορτουνισμό Αριστεράς, είναι η πλήρης περιφρόνηση των όρων που πρέπει να εξασφαλίζει η επαναστατική πολιτική, σε οποιαδήποτε συναλλαγή με τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις. Των όρων που πηγάζουν από την θεμελιώδη και απαράβατη παραδοχή-αρχή της επαναστατικής πολιτικής πως η δύναμή της πηγάζει από την επαναστατική πλευρά της κοινωνίας και ασκείται από τους ανθρώπους της επαναστατικής πλευράς της κοινωνίας. Η περιφρόνηση αυτής της αρχής δεν συνιστά απλώς μια εκτροπή από τους κανόνες της τακτικής αλλά πλήρη παραίτηση από την επαναστατική στρατηγική.

Μετά την  μεταπολίτευση, η γκάμα των οπορτουνιστικών επιτελείων της Αριστεράς εμπλουτίστηκε με νέες αυθεντίες -- κατάλοιπα της διάλυσης του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος -- και με την βοήθειά τους ανέπτυξε περαιτέρω την παραβίαση της βασικής αρχής με πρόσχημα την "αμαρτία" του συνθήματος «τι Παπάγος τί Πλαστήρας». Με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, και τον Ανδρέα Παπανδρέου στο τιμόνι, ο υπηρετικός ρόλος της Αριστεράς αναβαθμίστηκε και η τοξική της δράση επεκτάθηκε σε όλες τις λεπτομέρειες της κοινωνικής και πολιτικής λειτουργίας.

Για να επιστρέψουμε στο σήμερα και στο "Σοκ και Δέος" του αποτελέσματος των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ, η κωμικοτραγική εικόνα πανικού της ελληνικής κυβέρνησης δεν είναι αποτέλεσμα της συνηθισμένης ελληνικής εξάρτησης από την υποστήριξη της αμερικάνικής υπερδύναμης. Η υποστήριξη των ΗΠΑ και οι ελπίδες πως θα υπάρξει, που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν, περιορίζονταν σε ζητήματα εντός της υπό την ηγεμονία τους συμμαχίας, όπως η σχέση με την Τουρκική κυβέρνηση, οι εξοπλισμοί, το Κυπριακό, το "όνομα" της Μακεδονίας κλπ. Και η υποστήριξη "εξασφαλιζόταν" με την αντιπαροχή της υποστήριξης του ελληνικού λόμπυ στον κάθε φορά "μη χειρότερο" πρόεδρο.

Σήμερα το παιχνίδι δεν έχει απλώς χοντρύνει αλλά έχει αλλάξει τάξη. Δεν διακυβεύεται τώρα η ευνοϊκή για την ελληνική κυβέρνηση λύση ενός προβλήματος μέσα στην καθιερωμένη συμμαχία αλλά η ίδια η συμμαχία. Το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ δείχνει πως η αμερικανική κοινωνία είναι έτοιμη να τροποποιήσει την διάταξη των δυνάμεων στο παιχνίδι της πλανητικής εξουσίας και ήδη ο άτυπος πόλεμος έχει ξεφύγει από την κλασική διάταξη του μετώπου Ανατολής - Δύσης και την αντιπαράθεση των αξόνων Ρωσίας - Κίνας και ΗΠΑ - Ευρώπης.

Χωρίς να θέλω να επιχειρηματολογήσω επ αυτού, αφού δεν είναι αυτό το θέμα μου σ αυτό το κείμενο, θεωρώ πως δεν είναι καθόλου απίθανο να υπάρξει ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία ένα νέο σύμφωνο τύπου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ με πρωτοβουλία των ΗΠΑ αυτή την φορά, προκειμένου να ξεκαθαρίσει η κάθε πλευρά τους τα μετόπισθέν της, πριν την μεγάλη σύγκρουση μεταξύ τους. Μια τέτοια κίνηση δικαιολογημένα θα έσπερνε τον πανικό και θα σκόρπιζε τεράστια σύγχυση στους κομπλεξικούς "ηγέτες" της Ευρώπης.

Όπως και να έχει το πράγμα, ο πανικός των "δικών μας" κυβερνητικών και παρακυβερνητικών παραγόντων είναι απολύτως δικαιολογημένος. Έχοντας το σύνδρομο της, σώνει και καλά, επιλογής του "μη χειρότερου", και την απέχθεια προς την λογική «τι Παπάγος τι Πλαστήρας», είχαν "σεταριστεί" στην διασύνδεση με τις δυνάμεις που υποστήριζαν τον Barack Ompama και την Hillary Clinton. Αυτό που τους πανικοβάλει τώρα είναι πως ο νέος συμβιβασμός που οπωσδήποτε θα υπάρξει στο πλαίσιο του αμερικανικού δικομματισμού, μετά την εκλογή του Trump είναι πολύ πιθανό -- σχεδόν βέβαιο -- πως θα διοχετευτεί στον παγκόσμιο πολιτικό - πολεμικό στίβο μέσω άλλων προσώπων σε όλο το δίκτυο της αυτοκρατορικής εξουσίας, και στην πειραματική ελληνική πολιτική σκηνή ακόμα περισσότερο, τόσο στην κυβέρνηση όσο και της αντιπολίτευση.

Βεβαίως, οι έλληνες επιτελείς του οπορτουνισμού δεν έχουν δυσκολίες να ξεφτιλιστούν παγκοσμίως αλλάζοντας την ρητορεία τους και τα προσκυνήματά τους. Εδώ που τα λέμε ο εξ επαγγέλματος διεθνής ρόλος αυτής της "κυβερνώσας" Αριστεράς είναι να προσφέρει στους απανταχού της υφηλίου κομπλεξικούς της "εξουσίας" την ικανοποίηση πως στο πρόσωπο των αυθεντιών της, ξεφτιλίζουν την ελληνική κοινωνία. Ο δικαιολογημένος φόβος τους, είναι πως σε μια μεγάλη ανακατάταξη στα πρόσωπα που υπηρετούν το παγκόσμιο πια εξουσιαστικό σύστημα, θα βρεθούν στο καλάθι των αχρήστων.

Τελικά ο πανικός που κατέλαβε τους επιτελείς του ελληνικού οπορτουνισμού, έχει την ίδια αιτία με τον πανικό που τους κατείχε μπροστά στις εκλογές του 1952. Ο Μπελογιάννης είχε ήδη εκτελεστεί, πριν από 10 μήνες, από την "μη χειρότερη" κυβέρνηση Πλαστήρα και οι κομματικοί μηχανισμοί είχαν ουσιαστικά διαλυθεί, και ασχέτως των ευθυνών του Ζαχαριάδη, για ό,τι συνέβαινε το σύνθημα «τί Παπάγος, τί Πλαστήρας» ήταν μια πικρή αλήθεια. Τίποτα δεν θα μπορούσαν να περισώσουν για χάρη της κοινωνίας αν ψήφιζαν τον Πλαστήρα.  Απλά και καθαρά ο φόβος ήταν πως μια κυβέρνηση Παπάγου θα τους πέταγε, ως πρόσωπα, έξω από το υπηρετικό προσωπικό του συστήματος.

Τι θα μπορούσε να περισωθεί σήμερα για χάρη της ελληνικής κοινωνίας αν εκλεγόταν ως "μη χειρότερη" η κυρία Clinton; Τίποτα απολύτως. Απλά σήμερα δεν φοβούνται πως θα τους πετάξει απ το παράθυρο η κυβέρνηση, αφού κυβέρνηση που υπηρετεί δουλοφρόνως το εξουσιαστικό σύστημα είναι οι ίδιοι. Φοβούνται πως θα τους πετάξει έξω ως κυβέρνηση ο νέος πλανητάρχης ή, ακόμα χειρότερα πως μια ανακατάταξη θα φέρει τον Καμένο πρωθυπουργό και τον Τσίπρα και την παρέα του κλητήρες σε κανένα ασήμαντο υπουργείο.

Τα παραπάνω συμπεράσματα βγαίνουν εύκολα από τα προφανή δεδομένα. Το δύσκολο είναι να βγει συμπέρασμα για την επαναστατική πολιτική που ταιριάζει στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη κατάσταση και για τον φορέα και τον τρόπο με τον οποίο αυτή θα λειτουργήσει στο πλαίσιο της αυτοκρατορίας των αγορών. Η δυσκολία είναι να καταλάβουμε πως μεταφράζεται η βασική αρχή της επαναστατικής πολιτικής που ίσχυε στην αρχή της μεταπολεμικής περιόδου για την σχετικά κλειστή και ανεξάρτητη κοινωνία, σαν την ελληνική, σήμερα που η ελληνική κοινωνία είναι μέρος ενός ευρύτατου κοινωνικού συνόλου που κινδυνεύει κάτω από το πολιτικό καθεστώς της παγκόσμιας αυτοκρατορίας των αγορών.

Το "ανεπιθύμητο" αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών δείχνει πως η κρίσιμη διαφορά ανάμεσα στις δύο εποχές είναι στην μεσολάβηση του επαναστατικού κόμματος από την πηγή της επαναστατικής πολιτικής που είναι η κοινωνική βάση στην εφαρμογή της επαναστατικής πολιτικής που εναπόκειται και πάλι στην κοινωνική βάση.

Συγκεκριμένα, μέχρι το τέλος της προπολεμικής περιόδου η διαμεσολάβηση της επαναστατικής πολιτικής, από έναν επαναστατικό πολιτικό φορέα, -- ανάμεσα στην εκπήγασή της από τους αριστερούς εργατικής τάξης μέχρι την εφαρμογή της από τους ανθρώπους της εργατικής τάξης -- αν και προβληματική, όπως φάνηκε και στην Ισπανία και στην Ελλάδα, ήταν απαραίτητη. Στην αρχή της μεταπολεμικής περιόδου, η μεσολάβηση συνέχιζε να είναι απαραίτητη αλλά ο φορέας της επαναστατικής πολιτικής, λόγω πολυπλοκότητας, δεν μπορούσε πια να μεσολαβήσει. Βρισκόμαστε σήμερα στο τέλος της μεταπολεμικής περιόδου και μπροστά σε μια καινούρια παγκόσμια σύγκρουση, σε μια κοινωνία τόσο πολύπλοκη αλλά και τόσο απλή που κανένας πολιτικός φορέας δεν μπορεί να μεσολαβήσει. Αλλά και ούτε χρειάζεται να μεσολαβήσει!