Πολιτική | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 2224
Ο Ρινάλντι και η ΚΟΕ μεταξύ διάλυσης και κατάργησης
άρθρο
του Κωστή Παπαϊωάννου
Παρ, 16 Δεκ 2016

Για την ΚΟΕ και τον Ρινάλντι, έχω γράψει τόσες φορές που έχω καταφέρει πολλοί άνθρωποι να με χλευάζουν για την "εμμονή" μου, να ασχολούμαι με "ασημαντότητες"! Βρίσκω τον χλευασμό εντελώς φυσικό γιατί με την ιδεολογική κατάντια των Αριστερών "καθοδηγητικών" επιτελείων, οι άνθρωποι έχουν πάψει να καταλαβαίνουν, πώς μπορεί μια παρέα ανθρώπων που άγεται και φέρεται από έναν σαλτιμπάγκο της φασιστοπορτουνιστικής πολιτικής να έχει σημασία για την Αριστερή πολιτική και την ελληνική κοινωνία. Θα κάνω εδώ μια προσπάθεια να εξηγήσω την "εμμονή" μου, αν και δεν πιστεύω πως κανείς θα συγκινηθεί, αλλά δεν βλέπω και τί άλλο μπορώ να κάνω.

Σε μια σειρά άρθρων που έχουν τον γενικό τίτλο «οι αριστεροί και η Αριστερά μετά την χρεοκοπία του οπορτουνισμού» έχω υποστηρίξει πως, με την ανάληψη της "διακυβέρνησης" από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο ελληνικός οπορτουνισμός χρεοκόπησε κι αυτό που συμβαίνει τώρα στην λεγόμενη Αριστερά είναι η "εκκαθάριση" μιας πολιτικής επιχείρησης που κήρυξε πτώχευση και οι πρώην μέτοχοί της παλεύουν για να αρπάξουν όσο περισσότερα μπορούν από την περιουσία της και να χρεωθούν όσο λιγότερα γίνεται από την ζημιά της.

Το τελευταίο άρθρο της σειράς είχε τίτλο «Μεταξύ Λαφαζάνη και Ρινάλντι» και σ αυτό υποστήριζα πως το μετα-οπορτουνιστικό εγχείρημα του Ρινάλντι είναι το μόνο που έχει ενδιαφέρον. Κι αυτό επειδή, λόγω της καταγωγής του οπορτουνισμού της ΚΟΕ από την τελευταία αναλαμπή του επαναστατικού κινήματος στην ελληνική κοινωνία, το επιτελείο της είναι το μόνο ικανό να επιχειρήσει την αποδέσμευση του οπορτουνισμού του, από τον εκλογικό κρετινισμό κι από το βάρος της αναχρονιστικής συγκεντρωτικής οργάνωσης. Μπορεί να πετύχει αυτό το εγχείρημα; Θα έλεγα πως έχει ήδη "πετύχει" αφού η ελπίδα του Ρινάλντι και όσων τον ακολουθούν να μπουν στο club της "διακυβέρνησης" μέσω των εκλογών, εξατμίστηκε μαζί με την αριστεροσύνη του ΣΥΡΙΖΑ και η πειθάρχηση των μελών της ΚΟΕ μέσω του συγκεντρωτισμού είναι ανέφικτη από την στιγμή που δεν έχουν τίποτα θετικό να προσφέρουν σ αυτούς που θα πειθαρχήσουν.

Άλλωστε όπως φάνηκε μέχρι σήμερα όσοι διαγράφηκαν (τόσο οι καλοί όσο και οι κακοί) δεν κέρδισαν τίποτα σπουδαίο ως προς την συμμετοχή τους στο πολιτικό γίγνεσθαι αλλά τουλάχιστον απελευθερώθηκαν από τα καραγκιοζιλίκια του Ρινάλντι. Τελικά η ουσιαστική κατάργηση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού είναι γεγονός όχι μόνο για την ΚΟΕ αλλά και για όλες τις παρέες της Αριστεράς που παριστάνουν πως τον διατηρούν. Γιατί βεβαίως δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν ήταν, όταν λειτουργούσε, η πειθαρχία στην γραμμή αλλά η συμμετοχή στην διαμόρφωση της γραμμής, ενώ οι ανοησίες που πλασάρονται σαν "γραμμές", από τα ψιλικατζίδικα της Αριστεράς από καμία συμμετοχή δεν έχουν προκύψει.

Αφού λοιπόν ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός έχει λήξει, οργάνωση δεν υπάρχει και ούτε μπορεί να υπάρξει, ώσπου να διαμορφωθούν νέες επαναστατικές προσεγγίσεις του κοινωνικού φαινομένου και ώσπου να προκύψουν νέες ιδεολογικές και πολιτικές αρχές, ώστε να αναπτυχθεί ένα νέο σύγχρονο οργανωτικό σύστημα. Ακριβέστερα, ώσπου τα οργανωτικά συστήματα που δοκιμάζονται στην παραγωγή να περάσουν στην επαναστατική πολιτική, όπως πέρασε το οργανωτικό σύστημα της βιομηχανίας στην πολιτική των μπολσεβίκων. Και αφού ο Ρινάλντι αυτή την προοπτική δεν μπορεί ούτε να την φανταστεί, γιατί θα του χάλαγε τον τουπέ, και μας έχει πρήξει ακόμα με τις ηλιθιότητες, και καλά, περί "τεχνολογικού ντετερμινισμού", βολεύεται προς το παρόν με την ιδέα να διαλύσει την ΚΟΕ και να χρησιμοποιήσει το "προσωπικό" της για "εθελοντική" εργασία στην εφημερίδα του και μ αυτό το όνειρο παρουσιάζεται ήδη σαν εκδότης.

Το εγχείρημα επομένως της διάλυσης είναι βέβαιο πως θα... ευοδωθεί. Το ζήτημα τώρα είναι αν θα πετύχει και η ανασυγκρότηση με βάση το σχέδιο του "εκδότη" (διαβάστε: του νταβαντζή) ή θα προκύψει στον δρόμο κάποιο άλλο σχέδιο. Και αυτό είναι το θέμα που πρέπει να σκεφτούν (και, κατά την γνώμη μου, αργά η γρήγορα θα σκεφτούν) όσοι εμπλέκονται στην διαδικασία διάλυσης της ΚΟΕ.

Ο τρόπος με τον οποίο ο Ρινάλντι έχει καταφέρνει να περνάει τις "εμπνεύσεις" του, όχι μόνο τα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ αλλά από πολύ παλιά, είναι ο πραξικοπηματικός αιφνιδιασμός. Καταφέρνει να επιβιώνει δημιουργώντας τετελεσμένα γεγονότα και εκβιάζοντας του ανθρώπους που τον ακολουθούν να τα αποδεχθούν. Για να μην πάω πιο πίσω, ήδη από την εποχή που ο Ρινάλντι εισηγήθηκε την αποδοχή του εκβιασμού του Τσίπρα και η ΚΟΕ έπαψε να εκφράζεται δημόσια, ο Δρόμος της Αριστεράς άρχισε να παίζει έναν περίεργο ρόλο μεταξύ πολιτικού παράγοντος και πολιτικού κινήματος και την "εθελούσια" εκπαραθύρωση του Ρινάλντι από τον ΣΥΡΙΖΑ, τα "στέκια της ΚΟΕ" μετονομάστηκαν (στην ζούλα) σε "στέκια του Δρόμου", οι "κοετζήδες" έγιναν "δρομιτζήδες",  άρχισαν να βγάζουν μέχρι και πανό σε διαδηλώσεις με την υπογραφή "Δρόμος" και στο τέλος, σαν κερασάκι στην τούρτα του Ρινάλντι, η ΚΟΕ υποχρεώθηκε να διακηρύξει δια του εκπροσώπου της ότι στηρίζει το "εγχείρημα" του Δρόμου και των εκδόσεων Α/συνέχεια, δηλαδή πως στηρίζει το... "συγκρότημα" Ρινάλντι.

Έτσι όμως το πράγμα παραχόντρυνε, κάποια στιγμή κάποιοι άνθρωποι "τσίνησαν" και έτσι προέκυψε η αναγγελία μιας πανελλαδικής συνδιάσκεψης όπου θα "συζητηθεί", προ "ειλημμένων" αποφάσεων και κατόπιν εορτής, ως συνήθως, η μοίρα της ΚΟΕ.

Ποια ακριβώς θα είναι η έκβαση αυτής της συνδιάσκεψης δεν είναι φανερό. Η αμηχανία (καλών και κακών) της ΚΟΕ έχει ήδη χτυπήσει κόκκινο, ο Ρινάλντι ψάχνεται, με απροσμέτρητο θράσος, προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, και ήδη για σιγουριά, με την γελοία δήθεν "αυτοκριτική" του πως τάχα δεν "πρόλαβε" την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, έχει κόψει τα πόδια, των ανθρώπων της ΚΟΕ που έχουν φιλότιμο και διάθεση να αγωνιστούν μέσα στο πλαίσιο της κοινωνικής βάσης και όχι των επιτελείων. Γιατί βεβαίως η αναβάπτιση στην ελληνική κοινωνία, μετά από τόσα χρόνια λουτρών στον βόθρο του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς μια πραγματική αυτοκριτική, που να λέει τα σύκα - σύκα και την σκάφη - σκάφη, είναι αδύνατη.

Τελικά, οι άνθρωποι της ΚΟΕ βρίσκονται μπροστά στην Σκύλα και στην Χάρυβδη δύο ψεύτικων επιλογών:

Από την μια, ο Ρινάλντι που θα προσπαθήσει να τους πείσει πως η ΚΟΕ δεν διαλύεται αλλά αντίθετα ανοίγει μπροστά τους "πεδίον δόξης λαμπρόν" με το "εγχείρημα" της αναβάθμισης της αυθεντίας του στον "μεγαλοεκδότη" που θα μηχανευτεί την "διέξοδο της χώρας", στο οποίο ("εγχείρημα") ο ρόλος τους προφανώς θα είναι... να εργάζονται για τον Δρόμο και να μαζεύουν λεφτά για να "επιβιώσει" -- στην πραγματικότητα μέχρι να επιβιώσει μέχρι να βρεθούν οι "σπόνσορες" που θα τον χρηματοδοτήσουν!

Από την άλλη, κάποιοι μέσα στην ΚΟΕ (φαίνεται πως υπάρχουν ήδη, αλλά και αν δεν υπάρχουν θα προκύψουν στην πορεία) που ονειρεύονται την ανατροπή του Ρινάλντι, την καταγγελία της "δεξιάς στροφής" της ΚΟΕ και θα προπαγανδίζουν την επιστροφή στον μαρξισμό λενινισμό και στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό -- στην πραγματικότητα να επιστρέψουν στο "σίγουρο" λιμανάκι της "εξωκοινοβουλευτικής" Αριστεράς, να φυλάνε,  όπως τα ξεφτέρια του ΚΚΕ(μλ), τις "Θερμοπύλες" ενός κατεψυγμένου μαρξισμού λενινισμού.

Δεν θα είχα κανέναν λόγο να αναφέρομαι τόσα χρόνια στον Ρινάλντι και στην ΚΟΕ, αν δεν πίστευα ακράδαντα πως η αθλιότητα του πρώτου και η υποταγή των ανθρώπων της δεύτερης περπατάνε στον "δρόμο" που είναι υποχρεωμένοι να βαδίσουν οι άνθρωποι όλης της κοινωνίας.

Ας το σκεφτούμε λίγο και έτσι:

Στον πόλεμο, στο τέλος μιας μάχης, η εμπροσθοφυλακή των νικητών ακολουθεί την οπισθοφυλακή των ηττημένων, στην πολιτική όμως, στο τέλος μιας μάχης, η πρωτοπορία των νικητών μετατρέπεται σε οπισθοφυλακή των ηττημένων και οι νικητές μέχρι να γεννήσουν μια νέα πρωτοπορία, αναγκάζονται να βαδίζουν με τους όρους των ηττημένων. Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι της ΚΟΕ που αναγκάζονται να πορευτούν μέσα από τα στενά μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης, ο κάθε αριστερός που θέλει να συνεχίσει να αγωνίζεται, όχι πια όμως στο πλαίσιο των εξουσιαστικών επιτελείων αλλά στο πλαίσιο της κοινωνικής βάσης, θα πρέπει να περάσει μέσα από τα ίδια στενά γιατί άλλος δρόμος για την Ιθάκη δεν υπάρχει.

Άλλος δρόμος για την κοινωνία εκτός από αυτόν που ορίζεται ανάμεσα στην επικοινωνία και τις αρχές δεν υπάρχει. Αν αυτά τα δύο όρια πάψουν να εξελίσσονται μαζί με την κοινωνία, τότε στραγγαλίζουν την κοινωνία και σταματούν την εξέλιξή της. Οι δύο ψεύτικες επιλογές των ανθρώπων της ΚΟΕ είναι την επικοινωνία τους να την αναθέσουν στον Ρινάλντι για να την ξεπουλήσει όπως ξεπούλησε και τις αρχές τους και τις αρχές τους να τις αναθέσουν σε κάποιον παλαιοπώλη να τις ξεπουλήσει σαν αντίκες. Οι άνθρωποι της ΚΟΕ βρίσκονται δεσμευμένοι σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Κατά την εκτίμησή μου και σ αυτή την φάση θα επικρατήσει ο εκβιασμός του Ρινάλντι. Αλλά αν είναι σωστό πως μια ήττα μπορεί να είναι η προϋπόθεση μιας νίκης και το αντίστροφο, αυτή η ήττα των ανθρώπων της ΚΟΕ και νίκη του Ρινάλντι θα είναι η τελευταία. Οψόμεθα.