Διεξάχθηκε στις 17/18/19/20 Μαρτίου 2011, στην Αθήνα το 11ο Πανελλήνιο Συνέδριο Αρχιτεκτόνων, 12 χρόνια μετά από το 10ο Συνέδριο που είχε γίνει στο τέλος του 1999. Το συνέδριο αυτό είχε ενδιαφέρον από πολλές πλευρές. Καθρέφτισε με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο, κατά την γνώμη μου, την κατάσταση που επικρατεί στον τομέα της κοινωνικής δραστηριότητας που αφορά τους αρχιτέκτονες στην εποχή της κρίσης. Βλέποντας την εικόνα που παρουσίασε το συνέδριο, μπορούμε να πούμε ότι η Αρχιτεκτονική στην Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση, που αντιστοιχεί απολύτως στην κρίση της πολιτικής.
Θα δημοσιεύσω εδώ μέσα στις προσεχείς μέρες την ομιλία μου στο συνέδριο μαζί με τα στοιχεία που είχα υπ' όψη μου όταν μιλούσα και θα προσπαθήσω επίσης να περιγράψω την εικόνα του συνεδρίου όπως την είδα εγώ, μέσα από τις συνεδρίες που παρακολούθησα. Μπορώ όμως να πω από τώρα ότι το βασικό σχόλιο που έχω να κάνω για το συνέδριο είναι η έλλειψη μιας αριστερής άποψης για την αρχιτεκτονική. Η έλλειψη αυτή έχει συμβολική σημασία δεδομένου ότι ο σύλλογος των Ελλήνων αρχιτεκτόνων είναι ταυτισμένος με την ελληνική αριστερά σε όλες τις αριστερές και τις δεξιές στροφές της, από την δεκαετία του '40 μέχρι σήμερα.
Η έλλειψη της παρουσίας της Αριστεράς στο 11ο συνέδριο όταν στα δέκα προηγούμενα κυριαρχούσε η αριστερή άποψη, καλή ή κακή, δείχνει την οριστική επί της ουσίας παραίτηση της υπαρκτής Αριστεράς από την πολιτική αντιπαράθεση και την προσχώρησή της στον πολιτικό ανταγωνισμό (και μάλιστα στον προσωπικό ανταγωνισμό) για την νομή της εξουσίας. Αλλά από την άλλη μεριά αυτή η παραίτηση συμβαίνει σε μια εποχή που, όπως έδειξε η μεγάλη προσέλευση των νέων κυρίως αρχιτεκτόνων, ο κόσμος της αρχιτεκτονικής, ακόμα και ο συντηρητικός κόσμος, διψάει για προβληματισμό γύρω από την αρχιτεκτονική.