Πολιτική | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1879
Η σύνοδος κορυφής του παγόβουνου.
σχόλιο
του Κ.Π.
Σάβ, 23 Ιούλ 2011

Αν ο Παπανδρέου κάτι πέτυχε, στην σύνοδο κορυφής της Παρασκευής 22/07/2011 είναι ότι γύρισε από τις Βρυξέλλες έχοντας ακόμη την δυνατότητα να διαβάζει, με το γνωστό θράσος του, το σκονάκι περί των "αγώνων" του και περί της "αυταπάρνησής" του, περί των μεγάλων επιτυχιών του ελληνικού λαού και της αναπτέρωσης των ελπίδων του για ένα (το πιο μεγάλο θράσος του) ...καλύτερο μέλλον. Αυτή η δυνατότητα να είναι τόσο θρασύς είναι πράγματι φοβερή επιτυχία αλλά ο ίδιος δεν έκανε τίποτα γι αυτήν. Την χρωστάει εξ ολοκλήρου στους επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς που αποκρύπτουν τόσους μήνες την πραγματική σημασία της κρίσης και συγκαλύπτουν τον πραγματικό κίνδυνο που έχει μπροστά της η ελληνική κοινωνία.

Σε ό,τι αφορά την σύνοδο, οι κορυφαίοι πάσχοντες από εξουσιαστικό κρετινισμό, θυμίζουν το παράδειγμα του πιθήκου που με πολύ σοβαρό ύφος γράφει στην γραφομηχανή. Αν το κείμενο που προκύπτει έχει κάποιο νόημα είναι γιατί όποιο πλήκτρο και αν πατούσε ο πίθηκος η γραφομηχανή είναι φτιαγμένη να βγάζει το κείμενο που βγήκε. Στην σύνοδο, οι κορυφές της εξουσιαστικής παράνοιας έκαναν το μόνο που μπορούσαν να κάνουν: Συμφώνησαν να συμπεριλάβουν στην τρελή κούρσα του κλινικά νεκρού εξουσιαστικού συστήματος όλους όσους το αποτελούν (και μάλιστα την Αριστερά) και να μειώσουν την ταχύτητα της κούρσας προς την καταστροφή. Ουσιαστικά έγινε αυτό που συμβούλευαν γενικά οι επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς, οι οποίοι τώρα, πλην του Κουβέλη, ψάχνουν σε ποια άλλη "ρεαλιστική", και δοκιμασμένη στην Λατινική Αμερική, πρόταση να στηρίξουν την αντιπολιτευτική πολιτική τους. Εξαιρούνται οι επιτελείς του ΚΚΕ που έχουν ποντάρει στην φασιστική λύση που θα προκύψει στο παρά πέντε της τελικής καταστροφής και επομένως βιάζονται να φτάσουν σ' αυτήν.

Κοροϊδεύουν όμως όλοι μαζί τον εαυτό τους και μάλιστα διπλά: Από την μια μεριά νομίζουν ότι το "όλοι μαζί κάτι να κάνουμε" σε ένα ενιαίο σχέδιο "δράσης" θα τους γλυτώσει από τον ανταγωνισμό και από την άλλη μεριά νομίζουν πως αν μειώσουν την ταχύτητα της κούρσας προς την συντριβή θα επιμηκύνουν τον χρόνο της ζωής του εξουσιαστικού συστήματος, με την ελπίδα κάποιας μαγικής συνταγής που θα το αναστήσει εκ νεκρών. Αλλά όπως έδειξε το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ, η ενότητα μιας λυκοσυμμαχίας δεν μειώνει αλλά, αντίθετα, αυξάνει την έκταση και την ένταση του ανταγωνισμού και το πρόβλημά του συστήματος είναι ακριβώς ότι όσο επιμηκύνεται ο σχεδιασμός για παράταση της ζωής του με μηχανική στήριξη τόσο στενεύει η δυνατότητα της μηχανικής στήριξης.

Όποια κουμπιά κι αν πατήσουν όμως, οι κορυφαίοι επιτελείς του παγκόσμιου εξουσιαστικού συστήματος ο μηχανισμός του συστήματος έχει μπει σε κατάσταση περιδίνησης. Η καταστροφή του εξουσιαστικού συστήματος βεβαίως δεν σημαίνει βεβαίως απαραίτητα και την καταστροφή της παγκόσμιας κοινωνία: αντίθετα σημαίνει την επίσπευση της κοινωνικής αλλαγής. Αλλά επειδή η αλλαγή αυτή έχει καθυστερήσει πάνω από μισό αιώνα, το κόστος της δεν μπορεί πιά να είναι μηδενικό. Μια σφοδρή κοινωνική σύγκρουση έχει καταστεί αναπόφευκτη και η ποσότητα του αίματος που θα χυθεί θα εξαρτηθεί από το πόσο έγκαιρα θα προσαρμοστεί η κοινωνική συνείδηση στα πραγματικά ιστορικά δεδομένα και την πρόβλεψη του αναγκαίου δρόμου προς την αλλαγή του κοινωνικού συστήματος.

Η ανάδυση του κοινωνικού φαινομένου της πλατείας (που, όσο υπερβολική κι αν φαίνεται αυτή η ιδέα, έπαιξε οπωσδήποτε τον ρόλο στην ομοφωνία της σύνοδο των "κορυφών") έδειξε ότι μόνο στο επίπεδο της κοινωνικής βάσης και όχι στο επίπεδο των επιτελείων μπορεί να αναπτυχθεί η συζήτηση ανάμεσα στην στην επαναστατική σκέψη και στην συντηρητική σκέψη που μπορεί να οδηγήσει στον εκσυγχρονισμό της κοινωνικής συνείδησης. Και επειδή η υπαρκτή Αριστερά δεν μπορεί πια να ξεκολλήσει από το παιχνίδι που παίζεται στο επίπεδο των επιτελείων ο σχηματισμός μιας νέας σύγχρονης επαναστατικής Αριστεράς έχει καταστεί ιδιαιτέρως επείγουσα.

Τελικά πρέπει να πούμε άλλη μια φορά ότι η ατομική συμβολή του κάθε Αριστερού της κοινωνικής βάσης στην γέννηση και στην ανάπτυξη μιας νέας σύγχρονης επαναστατικής Αριστεράς είναι το κρίσιμο πολιτικό ζήτημα της σημερινής κοινωνίας.