Υπαρκτή Αριστερά | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1611
Το άλμα από την "νέα κατοχή" στην "νέα μεταπολίτευση"
σχόλιο
του Κ.Π.
Δευτ, 05 Δεκ 2011

Την Δευτέρα στις 4 Δεκεμβρίου του 1944, έγινε, στην "απελευθερωμένη" Αθήνα, η κηδεία των θυμάτων της πολυσυζητημένης δολοφονικής επίθεσης εναντία στην διαδήλωση της προηγούμενης μέρας, της Κυριακής 3 Δεκεμβρίου 1944, η επίθεση επαναλήφθηκε, αυτή την φορά απαντήθηκε με τα όπλα του εφεδρικού ΕΛΑΣ και ξεκίνησαν τα Δεκεμβριανά.

Τα Δεκεμβριανά δεν είναι απλώς "πολιτικά γεγονότα του παρελθόντος" αλλά αποτελούν, μαζί με την συμφωνία της Βάρκιζας, ένα αυτοτελές ιστορικό συμβάν τεράστιας σημασίας. Η μέρα που το αντιπροσωπεύει συμβολικά δεν είναι αυτή της αιματοχυσίας αλλά η επόμενη της κηδείας των θυμάτων.

Αυτή νοηματοδότησε την παγκόσμια σύγκρουση της δεκαετίας του '40 καθορίζοντας το ιδεολογικό περιεχόμενο της σύγκρουσης με την παρακάτω φράση, εμπνευσμένη από τον δεκατετράχρονο τότε Γιάννη Χοντζέα: «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα».

Η συζήτηση για το ιστορικό συμβάν των Δεκεμβριανών και της Βάρκιζας δεν έχει κλείσει. Αναφέρομαι όμως σ' αυτό, εν όψει της αυριανής επετείου της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 αλλά και εν όψει της πειρατικής "αναδρομής" στην ιστορία της δεκαετίας του '40 που επιχειρείται από διάφορες πλευρές της υπαρκτής Αριστεράς.

Στον άξονα της υπαρκτής Αριστεράς, η εργώδης δραστηριότητα κατασκευής ενός μετώπου που να θυμίζει το ΕΑΜ, συνοδεύεται από την "αναδρομή" στην σύγκρουση της δεκαετίας του '40 κατά έναν τρόπο τυπικά υστερικό, καλυπτόμενη από το ιδεολογικό σχήμα της "νέας κατοχής που θα λήξει με μια νέα μεταπολίτευση".

Το προφανές (χρονικό και λογικό) ιστορικό άλμα εκφράζει τον πολιτικό καιροσκοπισμό, που κυριαρχεί στα επιτελεία της υπαρκτής Αριστεράς: Η "νέα αντίσταση" στην "νέα κατοχή" που θα επιχειρήσει το "νέο μετώπου" δεν θα οδηγήσει σε μια "νεα απελευθέρωση" αλλά σε μια "νέα μεταπολίτευση"!

Πολύ σωστά γιατί "νεα απελευθέρωση" δεν υπάρχει: η απελευθέρωση είναι μία και δεν επαναλαμβάνεται. Υπάρχουν όμως πολλές "νέες μεταπολιτεύσεις", πολλές επιχειρήσεις για την εκσυγχρονιστική βελτίωση του εξουσιαστικού συστήματος.

Υπάρχει ήδη μια νέα μεταπολίτευση του "λαού" που κυκλοφορεί στις αφίσες της ΚΟΕ και ευελπιστεί να οδηγήσει σε κάποιο "κόκκινο μέτωπο" τύπου ΕΠΑΜ !!! Υπάρχει όμως και μια νέα μεταπολίτευση του "ΛΑΟΣ" που κυκλοφόρησε στο κοινοβούλιο και οδήγησε ήδη στο "μαύρο μέτωπο" της κυβέρνησης.

Για το άλμα που άλλωστε έγινε προς τα πίσω, από την "νέα μεταπολίτευση" στην "νέα κατοχή" έχουμε να πούμε πολλά. Θα περιοριστώ εδώ σε δύο παρατηρήσεις που νομίζω πως θα είναι χρήσιμες στους αριστερούς της κοινωνικής βάσης.

Παρατήρηση πρώτη, που ενδιαφέρει όλους τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης σε όποιο κόμμα και αν "ανήκουν":

Οι επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς αναγκάζονται με το ζόρι, λόγω της πλατείας, να φωτίζουν τα ηρωικά πεπραγμένα της Αριστεράς της δεκαετίας του '40, αφήνοντας στο σκοτάδι την κατ' εξακολούθηση από τους επιτελείς της εγκατάλειψη της κοινωνικής αλλαγής που ποθούσαν όλοι οι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη το 1945. Αυτό σημαίνει πέρα από τα μεγάλα λόγια πως και οι σημερινοί 67 χρόνια αργότερα, και εντελώς αδικαιολόγητα αυτοί την φορά, δεν θέλουν να καταργηθεί το εξουσιαστικό σύστημα.

Παρατήρηση δεύτερη, ειδικά για τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης που "ανήκουν" στην ΚΟΕ:

Η λογική της "νέας μεταπολίτευσης" έτσι όπως προκύπτει από τα τρία άρθρα του Ρούντι Ρινάλντι, στο "Δρόμο της Αριστεράς" σημαίνει (αλλά και γράφεται χωρίς περιστροφές) ότι απορρίπτεται από την πολιτική λογική της ΚΟΕ, ακόμα και η έννοια της "κοινωνικής αλλαγής" και ότι αποσυνδέεται η κρίση του εξουσιαστικού συστήματος από την αναγκαιότητα της κοινωνικής αλλαγής. Αυτές οι "ριζοσπαστικές" αλλαγές στις θέσεις της ΚΟΕ είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες από τις αλλαγές που επέφερε ο Χρουστσόφ στην θέση του ΚΚΣΕ.

Τα πράγματα σύντροφοι είναι πολύ σοβαρά.

Η επιπολαιότητα με την οποία εκτοξεύονται ρητορικά σχήματα "μίας χρήσεως" για να απαντηθούν, κατά τον τρόπο που βολεύει τις προσωπικές φιλοδοξίες των επιτελών, τα πολύ σοβαρά ερωτήματα που σχετίζονται με κοινωνική αλλαγή, αν δεν ανασχεθεί θα καταλήξει θανατηφόρα τόσο για την Αριστερά όσο και για την κοινωνία.