Τα εγκαίνια της κόντρας μεταξύ των αρχηγών του διμετωπισμού Σαμαρά και Τσίπρα μου θύμισαν την ωραία γαλλική ταινία του 1996 "RIDICULE", που τοποθετείται στην εκφυλισμένη αυλή των Βερσαλλιών, στο τέλος του 18ου αιώνα, όπου η κοινωνική θέση του καθενός μπορούσε να ανεβαίνει και να κατεβαίνει ανάλογα με την ικανότητα του να γελοιοποιεί τους άλλους, εκτοξεύοντας εναντίον τους "πνευματώδεις" έμμετρες ύβρεις, αποφεύγοντας να γελοιοποιηθεί ο ίδιος.
Οι αρχηγοί κατάφεραν να γελοιοποιήσουν ο καθένας τον εαυτό του, απαγγέλλοντας (από σκονάκι) στοίχους, εκτός τόπου και χρόνου, από τον Καβάφη ο ανοικονόμητος ένας και από τον Βάρναλη ο θρασύτατος άλλος.
Με ύφος μάγκικο ο Σαμαράς παράγγειλε, από το βήμα της Βουλής, μέσω Τσίπρα στον συνδικαλιστή της ΔΕΗ τον Φωτόπουλο "αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις". Οποία σχέση της "συνδικαλιστικής" δράσης του Φωτόπουλου με την Αλεξάνδρεια δεν ξέρω, μεγαλειώδης η μεταφορά δεν λέω, αλλά όσο και να είναι μεγαλειώδης, ο Σαμαράς πρωθυπουργός είναι, τον ξέρουμε και από τα νιάτα του, συγχωρείται.
Και ο "δικός μας", ο Τσίπρας, θυμήθηκε να του απαντήσει αργότερα, από το γραφείο του, με στίχους από τους μοιραίους του Βάρναλη: "Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα";
Το ποίημα πάνω κάτω το ξέρουν όλοι (υποθέτω και ο Τσίπρας) και όλοι ξέρουν το νόημα του, ξαναδιαβάστε το όμως σας παρακαλώ:
του Κώστα Βάρναλη
Οι Μοιραίοι
Μες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψες'
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
Του ενός ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό'
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό'
στο Παλαμήδι ο γιός του Μάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.
- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.
Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Το ποίημα δημοσιεύτηκε το 1922 όταν ο Βάρναλης έμπαινε μαζί με τον ποιητικό του οίστρο στο χορό της επαναστατικής αριστεράς. Υπάρχει κανείς που δεν ξέρει σε ποια κατάσταση και σε ποιους αναφέρεται ο Βάρναλης; Υπάρχει κανείς που δεν αντιλαμβάνεται την πολιτική σημασία των στοίχων του; Υπάρχει κανείς που θα μπορούσε να φανταστεί αυτούς τους στοίχους να απαγγέλλονται μέσα στο πλαίσιο αυτής της βουλής; Υπάρχει κανείς που θα μπορούσε να τους απευθύνει στον πρωθυπουργό μιας χρήσεως που είναι ο Σαμαράς;
Και όμως υπάρχει !!! Ο αρχηγός της λυκοσυμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ και του "κόκκινου" μετώπου, υπαρχουν και αυτοί που του γράφουν τα σκονάκια ποιητικά και πεζά. Δεν είναι η πρώτη φορά που του βάζουν στο στόμα στοίχους που τον γελοιοποιούν. Στο προεκλογικό αλαλούμ του έβαλαν στο στόμα, σαν σύνθημα, και τον τίτλο από το μεγαλειώδες ποίημα του Μαγιακόφσκι "ξελασπώστε το μέλλον" (ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ)!!! Ποίημα του 1925 κι αυτό που μιλάει για την επανάσταση στην καθημερινότητα στο ίδιο περίπου κλίμα με το ποίημα του Βάρναλη.
Ας είναι όμως, νομίζω ότι ο Τσίπρας δεν μπορεί παρά να έχει μειωμένο πολιτικό καταλογισμό, όπως όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί στις μέρες μας. Έτσι είναι η ιστορική τάξη και πώς αλλιώς θα ξεμπέρδευε η κοινωνία από δαύτους και από την αρχηγία τους. Θα μου πείτε οι "δικοί μας" θα έπρεπε να είναι αλλιώς. Μα δεν θα μπορούσαν να είναι αλλιώς όλοι αυτοί οι αρχηγοί και οι συντονιστές και οι κινηματίες, αυτοί οι χοντρέμποροι της απελπισίας και οι λιανοπωλητές της "ελπίδας", αφού εμείς τους ανεχόμαστε, δεν ανατριχιάζουμε από αυτά που λένε και τους χειροκροτούμε κι από πάνω.
Το σχολικό βιβλίο που περιλαμβάνει αυτό τους "μοιραίους" γράφει γι αυτό:
«Το ποίημα περιγράφει την αθλιότητα της ζωής των μοιραίων, δηλαδή των ανθρώπων εκείνων που έχουν αποδεχτεί την άσχημη μοίρα τους και δεν κάνουν τίποτα για να την αλλάξουν.»
Δεν μπορώ να πω το πέτυχε το ποιηματάκι ο πρόεδρος Τσίπρας. Μόνο που αυτό δεν περιγράφει τον Σαμαρά: τους οπαδούς του περιγράφει !!!
Ας ελπίσουμε όχι για πολύ !