Υπαρκτή Αριστερά | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1823
Ένα άρθρο του Alain Badiou και πώς χρησιμοποιήθηκε
σχόλιο
του Κωστή
Τετ, 16 Οκτ 2013

Πρέπει να ομολογήσω πως αυτό εδώ το κείμενο γράφτηκε εν θερμώ και ουσιαστικά αδικεί τον ίδιο τον Badiou γιατί το κείμενό του προσφέρεται για μια πολύ σοβαρή συζήτηση και πολύ σοβαρή κριτική στον ίδιο για την "αδυναμία" του να δώσει μια εξήγηση στην ανικανότητα της ελληνικής Αριστεράς που επισημαίνει παρ' όλο που δεν είναι ο ίδιος ανίκανος να το κάνει. Ήθελα όμως να μιλήσω εν θερμώ γιατί μόνο εν θερμώ μπορεί να μιλήσει κανείς, τόσο για την αθλιότητα του συγκεκριμένου παραδείγματος υποστηριχτού του ΣΥΡΙΖΑ (του LOL G 700) όσο και για την αριστοκρατική πονηριά των επιτελών του ΣΧΕΔΙΟΥ Β. Επιφυλάσσομαι πολύ γρήγορα να ασχοληθώ με μια κανονική κριτική παρουσίαση αυτής της παρέμβασης του Badiou στο ζήτημα της κρίσης της Αριστεράς. Πρόκειται για ένα πραγματικά εξαιρετικό κείμενο με όλες τις λογικές του αδυναμίες.

* * *

Στο τελευταίο τεύχος, 181 (Sept/Oct 2013), του περιοδικού Radical Philosophy υπάρχει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του αριστερού γάλλου φιλόσοφου Alain Badiou που έχει τίτλο our contemporary Impotence. Στην πραγματικότητα το άρθρο είναι μια ομιλία σε κάποιο συνέδριο (δεν κατάλαβα σε ποιο) και περιλαμβάνεται μαζί με άλλα 5 άρθρα σε έναν φάκελο που ανοίγει το περιοδικό σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα (Dossier: The Greek Symptom: Debt, Crisis and the Crisis of the Left δηλαδή: Το ελληνικό σύμπτωμα: Χρέος, κρίση και η κρίση της Αριστεράς).

Το άρθρο του Badiou το πρωτοείδα στο site του ΣΧΕΔΙΟΥ Β' μεταφρασμένο από την Αριάδνη Αλαβάνου (αποσπάσματα). Του έριξα μια ματιά χωρίς να το προσέξω ιδιαίτερα, το πρόσεξα όμως όταν το ξαναείδα στα "νύχια" του γνωστού κουκουλοφόρου "αριστερού" Μακ' Κάρθυ του διαδικτύου, του LOL G 700. Ο τελευταίος πήρε το άρθρο έτοιμο από την Αριάδνη Αλαβάνου το υπογράμμισε κατά το δοκούν, το σχολίασε κατά το ακόμα πιο δοκούν και το πρόσφερε στο πλήθος των "θαυμαστών" του, μαγειρεμένο κατά τον βλακώδη, γελοίο, κομπλεξικό, ψοφοδεή, φτωχολουμπενιάρικο τρόπο στον οποίο τους έχει συνηθίσει αυτό το παπαγαλάκι του Τσίπρα: αυτός ο μαέστρος της διαστροφικής φασιστοπορτουνιστικής διαστρέβλωσης.

Όπως συνηθίζει αυτό το τρωκτικό του φασιστοπορτουνισμού χρησιμοποιεί το άρθρο του Badiou ως πρόσχημα για να "την πέσει" σ' αυτούς που του γυαλίζουν από τον χώρο του οπορτουνισμού προκειμένου να εκθειάσει το κουκουλοφόρο παλιόμουτρό του. Από τα βρώμικα νύχια του δεν γλυτώνει κανείς, ούτε αριστερός, ούτε δεξιός, ούτε κεντρώος: Δουζίνας, Αλαβάνος, Αριστεροί Ευρωπαϊστές, Γαλλικός Μάης, Μηλιός, Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, Λάσκος, Σταθάκης, ΚΚΕ όλους τους σφάζει όλους τους μαχαιρώνει, με όπλο το άρθρο του Badiou. Και αφού ξεμπερδέψει μ' αυτούς πετάει και το ίδιο το άρθρο στο κεφάλι του συγγραφέα του, που τάχα είναι "παιδί του Μάη" και τώρα έγινε "πατροκτόνος". Και όλα αυτά τα κάνει, γιατί νομίζετε;

Το κάνουμε (επιμένει στον πληθυντικό μεγαλομανίας ο γελοίος) όχι επειδή μας αρέσει να γινόμαστε αγγελιοφόροι κακών, αλλά για να βοηθήσουμε κατά τις μικρές δυνάμεις μας την αγωνιώδη προσπάθεια του άγγελου της εικόνας μας να κάνει το άλογό του -- την Ιστορία λέμε εμείς -- να ορθοποδήσει. Θα "κάνουν" ο ηλίθιος την ιστορία να ορθοποδήσει. !!!!!

Από τα λεγόμενά του βγαίνει πως οι αναγνώστες του πρέπει να του χρωστάνε χάρη γιατί τους υπογράμμισε αυτά που πρέπει να προσέξουν, γιατί τους θεωρεί ηλίθιους (σαν τα μούτρα του) ώστε δεν θα μπορούσαν να "καταλάβουν" από μόνοι τους τι πρέπει να προσέξουν σ' αυτά που διαβάζουν (στην πραγματικότητα όμως φοβάται μήπως προσέξουν αυτά που δεν πρέπει. Βγαίνει όμως επίσης από τα λεγόμενά του, πως πρέπει να του χρωστάει χάρη και ο Badiou γιατί αν και κατά τον μεγάλο (LOL the Grate) ο "πτωχός" Badiou «δεν έχει σε όλα δίκιο» και μάλιστα δεν έχει σε όλα δίκιο «γενικά, όχι για το συγκεκριμένο άρθρο», αυτός ο μεγαλόψυχος καταδέχεται να αναδημοσιεύσει το άρθρο του και να τον προβάλει από το τσαρδί του. Και δεν το δημοσιεύει απλώς αλλά κάνει και τον κόπο,  εκτός από τις υποδεικτικές υπογραμμίσεις του  να το "διορθώσει" κατά βούληση με ούτε μία, ούτε δυο, αλλά επτά (7) ολόκληρες εξοργιστικά αυθαίρετες αξιωματικές υποσημειώσεις του με τις οποίες χρησιμοποιεί το λόγο του Badiou για να ριχτεί σαν ύαινα σε αυτούς που, όπως σημείωσα παραπάνω, του υπαγορεύει ο φθόνος του.

Παράδειγμα: Στο κείμενό του ο Badiou αναφέρεται στην ομιλία του Κ. Δουζίνα και λέει: «Θαυμάζω βεβαίως την ευγλωττία του φίλου και συντρόφου μου Κώστα Δουζίνα, που στήριξε την δεδηλωμένη αισιοδοξία του με ακριβείς αναφορές σε όσα θεωρεί καινούργια πολιτικά στοιχεία της λαϊκής αντίστασης στην Ελλάδα, όπου διέκρινε επίσης την εμφάνιση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου. Αλλά δεν πείστηκα.». Το ελεεινό μυαλό του LOL κοπανάει την πρώτη του παραπομπή [1] στο τέλος αυτής της πεντακάθαρης φράσης και ιδού τι προσθέτει:

«[1] Εδώ ο Μπαντιού επικρίνει με γαλατική ευγένεια, ίσως και με κάποια συναδελφικότητα που επιβάλλει ο κοινοτισμός τής academia, τον συχνά αφόρητο βολονταρισμό τού Δουζίνα, κοινό και χαρακτηριστικό γνώρισμα της Αριστεράς τών «νέων κινημάτων». Πολύ ήπιο. Το λιγότερο που θα άξιζε ο Δουζίνας κατά τη γνώμη μας θα ήταν ένα επιμελημένα άτεχνο σφάξιμο με βαμβάκι...»

Αν δεν σας ενοχλεί η βρώμα που εκπέμπει το blog αυτού του αυτόκλητου παπαγαλακιού του Τσίπρα μπείτε να διαβάσετε την ανάρτηση με τα μάτια σας: <http://leftg700.blogspot.gr/2013/10/blog-post_8666.html>. Λέω αυτόκλητος γιατί ναι μεν δεν έχω καμιά εκτίμηση ούτε στον Τσίπρα ούτε στους κηδεμόνες του αλλά μου είναι αδύνατο να πιστέψω πως κάποιοι από τους "προεδρικούς" του ΣΥΡΙΖΑ υποκινούν αυτή την λέρα του διαδικτύου: δεν θεωρώ εξυπνάδα τον οπορτουνισμό αλλά και δεν μπορώ να πιστέψω πως επειδή είναι κάποιος οπορτουνιστής πρέπει να είναι τόσο ηλίθιος ώστε να θεωρεί συμφέρουσες τις εκπομπές εμετού από αυτό τον γελοίο φασίστα.

* * *

Αρκετά όμως (προς το παρόν) μ' αυτό το υποκείμενο: Θα πρέπει να επισημάνω πως το συγκεκριμένο παράδειγμα άθλιας μεταχείρισης ενός πολιτικού άρθρου (του Badiou) θα ήταν αδύνατο χωρίς τον γενικό πνευματικό αμοραλισμό που επικρατεί στον χώρο της οπορτουνιστικής "Αριστεράς".

Η Αριάδνη Αλαβάνου που πρώτη παρέθεσε αποσπάσματα του άρθρου του Badiou στο site του ΣΧΕΔΙΟΥ Β', ασφαλώς δεν θα διανοούνταν να διαστρεβλώσει το κείμενο. Μπορώ όμως να πω ευθαρσώς πως η περικοπή του κειμένου και η σαφέστατη αλλοίωση του τίτλου του αμβλύνει την αιχμηρότητα με την οποία ο Badiou σ' αυτό το άρθρο μιλάει γενικά για την ελληνική οπορτουνιστική Αριστερά. Το ότι ο Badiou δεν ονομάζει την οπορτουνιστική Αριστερά οπορτουνιστική ή δεν την βάζει σε εισαγωγικά, όπως εγώ, είναι δικό του πρόβλημα αλλά σε ό,τι αφορά τις παρατηρήσεις του είναι οξύτατος και σαφέστατος.

Τι λόγο έχει η Αριάδνη Αλαβάνου να περικόψει το κείμενο; Αν ήταν έντυπο το μέσο θα καταλάβαινα κάποιες περικοπές -- υπό τον όρο ότι το νόημα του μέρους που περικόπτεται θα αποδιδόταν περιληπτικά -- αλλά στο ηλεκτρονικό μέσο οι περικοπές δεν έχουν κανένα λόγο. Αν ο αναγνώστης βαρεθεί να διαβάζει ας πάρει αυτός την ευθύνη να διαβάσει το κείμενο διαγώνια. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: η άμβλυνση άρχισε από την μετάφραση του τίτλου του άρθρου:

Ο τίτλος our contemporary impotence δεν μπορεί, με καμιά λογική, να μεταφραστεί "η σύγχρονη αδυναμία μας". Αλλά επιπλέον αν διαβάσει κανείς το άρθρο, βεβαιώνεται πως ο Badiou μιλώντας μάλιστα σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο καθόλου τυχαία και καθόλου απρόσεχτα λέει: η σύγχρονη ανικανότητά μας. Κατά την γνώμη μου υπαινίσσεται σαφέστατα την "ανικανότητα" με την έννοια που έχει στην σεξουαλική σχέση!

Από το άρθρο βγαίνει πως, κατά τον Badiou, η ελληνική Αριστερά είναι το παράδειγμα της κρίσης που μαστίζει την παγκόσμια Αριστερά. Ο Badiou μ' αυτό το άρθρο είναι σαν να αναρωτιέται: μα πώς έγινε τέλος πάντων και εμείς οι διανοούμενοι της παγκόσμιας Αριστεράς καταντήσαμε ανίκανοι να γονιμοποιήσουμε μια κοινωνία που και από την ιστορία της και από την σημερινή πρακτική της αποδεικνύεται και έτοιμη και πρόθυμη να γεννήσει την νέα κοινωνία, την κομμουνιστική κοινωνία.

Αυτό λέει ο Badiou. Αν το λέει σωστά ή το λέει λαθεμένα, αυτό είναι δικαίωμα του καθενός να το κρίνει. Δεν είναι όμως δικαίωμά του να τον λογοκρίνει! Αλλά και πάλι, εκεί που έχουμε καταντήσει, μέχρι και αυτή την αφ' υψηλού λογοκρισία (πόθεν αποκτήθηκε το ύψος ουδέποτε τα κατάλαβα) την έχουμε συνηθίσει. Αλλά και πάλι, αφού δεν θέλουν οι επικεφαλής του ΣΧΕΔΙΟΥ Β να συζητήσουν το κείμενο, αφού δεν θέλουν να το ανασκευάσουν, τότε γιατί το "παράδοξο" της δημοσίευσής του;

Η εξήγηση αυτής της "παραδοξότητας" είναι πιο οδυνηρή από την διαπίστωσή της. Το ΣΧΕΔΙΟ Β' δεν έχει καμιά σχέση με την "υπόθεση του κομμουνισμού", ούτε όπως την εννοεί ο Μπαντιού ούτε όπως την εννοεί οποιοσδήποτε άλλος. Το ΣΧΕΔΙΟ Β' είναι μια από τις προτάσεις "διεξόδου από την κρίση" που μάλιστα έχει σαν μοναδικό επιχείρημα την εφαρμογή του σε άλλες χώρες ανεξαρτήτως των συνθηκών που επικρατούν σ' αυτές. Δημοσιεύουν τον Badiou για να φανεί πως η κριτική του για την "ανίκανη" (impotent) "Αριστερά" αφορά τους "άλλους" και όχι αυτούς που την προβάλουν! Δεν ξέρουν πως αυτά τα "κόλπα", κάποτε στρέφονται εναντίον αυτών που τα χρησιμοποιούν. Θα το μάθουν σύντομα και μάλιστα οδυνηρά!