Το συνέδριο της Πρέβεζας τελείωσε αφού εκπλήρωσε με θαυμαστή συνέπεια τα "καθήκοντα" που του είχαν ανατεθεί από την Ιστορία. Ακόμα κι αν αυτό το συνέδριο δεν έδινε τίποτα θετικό, η παρατήρησή του, και μόνο, σαν μια κοινωνική δραστηριότητα θα έδινε, πολύτιμες ενδείξεις, τόσο για το πώς γράφεται η Ιστορία από τους ιστοριογράφους, όσο και για το πώς "γράφεται" η Ιστορία από τα κοινωνικά υποκείμενα. Δεν είναι όμως αλήθεια ότι οι εργασίες του συνεδρίου δεν έδωσαν τίποτε θετικό.
Θα ήταν ασέβεια προς την πολιτιστική αξία του ανθρώπινου μόχθου, ακόμα κι όταν αυτός καταβάλλεται χωρίς ακριβή συνείδηση της σημασίας της καταβολής του στο Ιστορικό γίγνεσθαι, ακόμα κι όταν αυτός αποβαίνει καταστροφικός για την κοινωνία της εποχής κατά την οποία καταβάλλεται, να πει κανείς ότι επί τρεις μέρες ένας αριθμός περίπου 100 ανθρώπων, δεν συνέβαλε θετικά στην διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης για την πρόσφατη ιστορία.
Θα ήταν όμως ασέβεια προς την κοινωνία, αν πάρουμε τοις μετρητοίς τον "επιστημονικό" λόγο, όταν αυτοί που τον εκφέρουν παίρνουν τοις μετρητοίς τον προφορικό, γραπτό ή έμπρακτο λόγο της ταραγμένης εποχής που εξετάζουν. Τελικά το συνέδριο της Πρέβεζας επιβεβαίωσε τις προβλέψεις που επιχειρήθηκαν από τον γράφοντα. Θα επιχειρηθεί εν καιρώ μια λεπτομερέστερη έκθεση των "πεπραγμένων" του, κυρίως για να δειχτεί ότι η δυνατότητα να προβλεφθούν οι κινήσεις των ανθρώπων σε καθορισμένες καταστάσεις, είναι ταυτόσημη με την παραδοχή ότι υπάρχει ιστορία.
Μια πρώτη πρόβλεψη ήταν ότι το συνέδριο θα καταλήξει σε έναν συμβιβασμό, ανάλογο με αυτόν του 1949, μετά την μάχη του Γράμμου. Με την υποσημείωση ότι ο συμβιβασμός αυτός δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο συνειδητός από αυτόν του οποίου αποτελεί προσομοίωση, η πρόβλεψη επιβεβαιώθηκε. Ο Γιώργος Μαργαρίτης ο οποίος παρουσιάζεται σαν εκπρόσωπος της Αριστεράς της Ιστοριογραφίας επικαλέστηκε τον πανεπιστημιακό του "όρκο" για να δηλώσει ότι μπορεί να συνεννοηθεί με την επίσημη Δεξιά της ιστοριογραφίας, δαιμονοποιόντας συγχρόνως την αυτοκρατορική Ιστοριογραφία.
Μια δεύτερη πρόβλεψη ήταν ότι στο συνέδριο αυτό θα συμμετείχαν όλοι στην κατασκευή σκορδαλιάς άνευ σκόρδου, δηλαδή στην κατασκευή μιας Ιστοριογραφίας χωρίς την έννοια της επανάστασης, δηλαδή η έρευνα της Ιστορίας, χωρίς τον μπούσουλα της αναζήτησης του ιστορικού παράγοντα πίσω από τα πολιτικά, κοινωνικά, και ανθρώπινα γεγονότα. Πράγματι όλοι οι συμμετέχοντες είτε ταύτισαν την επανάσταση με την βία και στην καλύτερη περίπτωση με την πολιτική πράξη για την κατάληψη της εξουσίας, είτε όπως ο Γιώργος Μαργαρίτης αρνήθηκαν ακόμα και την διάθεση κατάληψης της εξουσίας.
Μια τρίτη πρόβλεψη και η πιο σημαντική ήταν ότι ο συμβιβασμός θα ήταν προς όφελος της προωθούμενης αυτοκρατορικής τάξης στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Αυτή η πρόβλεψη επιβεβαιώθηκε πλήρως. Οι "ιδρυτές" του Δικτύου για την Μελέτη των Εμφυλίων Πολέμων, Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαραντζίδης επιχειρούν συνειδητά να γίνουν το κέντρο για την επιβολή μιας "τάξης" του ιστορικοπολιτικού λόγου, αν και πόρρω επέχουν από το να έχουν ακριβή συνείδηση της επιχείρησής τους και του ιδιαίτερου πολιτικού χαρακτήρα της κίνησης τους.
Στο συνέδριο της Πρέβεζας, με έναν περίεργο τρόπο, το κέντρο ενδιαφέροντος ήταν η ιστορική έννοια επανάστασης. Οι παράγοντες του, επί σκηνής ή στο παρασκήνιο, παρόντες ή απόντες, στο βαθμό που, καθαρά ή θολά, διεκδικούν κάποιο μέρισμα στην εξουσία, εξέφραζαν την προσήλωσή τους σ' αυτό το κέντρο, όχι βεβαίως τρέχοντας προς το μέρος του αλλά, τρέχοντας πανικόβλητοι να απομακρυνθούν απ' αυτό, όπως θα έτρεχαν μακριά από το κέντρο μια έκρηξης.