Γίνεται λόγος για την κρίση γενικά, για την πολιτική κρίση, για την κρίση της Αριστεράς και, έμμεσα, για την κρίση του υποκειμένου. Νομίζω ότι θα έπρεπε να μιλάμε με την αντίστροφη σειρά. Για την κρίση του υποκειμένου, για την κρίση της Αριστεράς, για την πολιτική κρίση, για την κρίση γενικά.
Αν ως κοινωνικά άτομα βγούμε από την κρίση των σχέσεων ανάμεσα στο "εαυτό" και στον "άλλο" που συγκροτούν την υποκειμενικότητά μας, ούτε η Αριστερά θα είχε κρίση, ούτε πολιτική κρίση θα υπήρχε, ούτε θα υπήρχε κρίση γενικά. Βέβαια αυτό είναι εύκολο να ειπωθεί, δύσκολο να κατανοηθεί και ακόμα πιο δύσκολο να υλοποιηθεί.
Να βγουν από την κρίση όλοι μαζί οι άνθρωποι του πλανήτη είναι δύσκολο. Και ωστόσο από αυτή την κρίση θα έχουμε βγει μόνο όταν θα βγει και ο τελευταίος κάτοικος του πλανήτη. Ας αρχίσουμε λοιπόν να βγαίνουμε ένας - ένας και, επειδή οι πόρτες είναι πολλές ο τελευταίος θα κλείσει την τελευταία πόρτα.
Την πρώτη πόρτα, αυτή που θα μας βγάλει από την κρίση της υποκειμενικότητάς μας, δεν την έχουμε ανοίξει ακόμα. Καλά - καλά δεν την έχουμε ακόμα διακρίνει! Είναι η πιο προσιτή και γι αυτό η πιο δύσκολη. Η κρίση που εκδηλώνεται με τον ετεροκαθορισμό της ατομικής συνείδησης είναι η ουσία της παγκόσμιας κρίσης.
Γιατί αφήνουμε να καθορίζουν άλλοι την συνείδησή μας; Απάντηση: γιατί φοβόμαστε την μοναξιά. Πιστεύουμε, και μάλιστα -- ακόμα χειρότερα -- ειλικρινά, τεράστιες ανοησίες επειδή τις πιστεύουν κι άλλοι. Αυτός είναι ο κυνικός εκβιασμός, με φόβητρο την ενότητα, στον οποίο πολλές φορές υποβάλλουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας.
Αυτός ο εκβιασμός είναι σημαντικός στους στενούς κοινωνικούς μας κύκλους. Στην σημερινή συγκυρία όμως έχει ειδική σημασία ο εκβιασμός της ενότητας της Αριστεράς. Η Αριστερά δεν είναι απλά μέρος της κρίσης του συστήματος, η Αριστερά είναι η ψυχή του συστήματος και άρα η αυτή η Αριστερά (των επιτελείων) είναι η κρίση.
Αν δεν θέλουμε να βγούμε από την Αριστερά της κοινωνικής βάσης, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από το πλαίσιο της Αριστεράς των επιτελείων. Αν δεν μπορούμε να αποχωρήσουμε από τις δομές της, μπορούμε να απαγορέψουμε στη Αριστερά των επιτελείων να καθορίζει την συνείδησή μας.
Ολόκληρη η πολιτική έκφραση και όλη η πολιτική σκέψη, των επιτελείων όλων των κομμάτων, ομάδων, πτερύγων και φραξιών της Αριστεράς δεν αντιμάχονται την κρίση, αποτελούν την αιτία της και συγχρόνως το προϊόν της σε έναν φαύλο κύκλο. Όσο δεχόμαστε την επίδρασή της και αναπαράγουμε την σκέψη της ενισχύουμε την κρίση.
Δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε την συνείδησή μας. Πρέπει όμως κάποτε να αρχίσουμε. Θα αρχίσουμε αναγκαστικά όταν οι συνέπειες της κρίσης, με την σύγκρουση που θα προκαλέσουν, θα θίξουν την υπόστασή μας. Την ίδια την ζωή μας. Ας μην περιμένουμε την αδιέξοδη Αριστερά των επιτελείων να μας βγάλει από την κρίση. Ας βγούμε εμείς απ' την κρίση της Αριστεράς των επιτελείων.