Ο θάνατος και η κηδεία του Λεωνίδα Κύρκου σημαδεύτηκε από την αμηχανία των επιτελών της Αριστεράς, μια αμηχανία που δείχνει ότι αντιλαμβάνονται ότι η υποκρισία που ενδημεί στο δίκτυο τους έχει φτάσει στα όριά της και δεν μπορεί περάσει πια στον κόσμο της κοινωνικής βάσης. Ο Κύρκος υπήρξε από την αρχή της πολιτικής του ζωής μέχρι το τέλος της ο μεγάλος δάσκαλος του ελληνικού οπορτουνισμού και ο εφαρμοστής της οπορτουνιστικής ανανέωσης της ελληνικής Αριστεράς. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, η κρίση τον ανάγκασε να εγκαταλείψει κάθε πρόσχημα και να πέσει ανοιχτά στην αγκαλιά του εξουσιαστικού συστήματος, εκεί που καταλήγει η αφρόκρεμα του οπορτουνισμού, αναγκάζοντας και τις μαθήτριες και τους μαθητές του να τον εγκαταλείψουν δηλώνοντας ότι "δεν τιμούν και δεν σέβονται" τον δάσκαλό τους.
Οι τιμές και τα εγκώμια που του επιφύλαξε η παραπαίουσα ηγεσία του εξουσιαστικού συστήματος αλλά και η δική του, εντελώς εύλογη, επιθυμία-εντολή «μοναδικός ομιλητής» στην πολιτική κηδεία του να «είναι ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης» δεν άφησαν κανένα περιθώριο παρερμηνείας για το στρατόπεδο στο οποίο ανήκε ο ίδιος και αυτοί που τον ακολούθησαν ή συμπαρατάχθηκαν μαζί του σε ολόκληρη την ζωή του.
Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν αναμφίβολα ένας κομμουνιστής ηγέτης. Κανείς δεν μπορεί να του αφαιρέσει αυτό τον τίτλο, ούτε και το γεγονός των "δυστυχημάτων" (Μακρονήσι, συλλήψεις, φυλακίσεις, καταδίκη σε θάνατο) που του κόστισε η αφέλεια των νεανικών του χρόνων να βρεθεί στην παράταξη της σταλινικής - ζαχαριαδικής ελληνικής Αριστεράς. (σ.σ.: Το ύφος της προηγούμενης φράσης δεν είναι αυθαίρετο, μιμείται το ύφος των καταγραμμένων αφηγήσεών του). Αλλά και κανείς δεν μπορεί να διαψεύσει το γεγονός ότι πέρασε την πολιτική του ζωή υπηρετώντας με θαυμαστή συνέπεια τον πολιτικό συντηρητισμό και καταπολεμώντας με αριστοτεχνικό τρόπο την κοινωνική επαναστατικότητα.
Ο αταλάντευτος στόχος της πολιτικής του (και η άκαμπτη οπορτουνιστική της ουσία) ήταν να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι η αστική εξουσία μπορεί να διαμορφώσει την ευτυχισμένη μεταπολεμική κοινωνία που υποσχόταν στην διάρκεια του πολέμου ο σοσιαλισμός και να πείσει την ελληνική Αριστερά ότι πρέπει να ξεχάσει την επαναστατική αλλαγή που επεδίωξε (όσο την επεδίωξε και με όποιο τρόπο την επεδίωξε) και να αφιερώσει τις δυνάμεις της στην βελτίωση της αστικής διακυβέρνησης.
Παρά τα μεγάλα λόγια που εκπέμπονται για "ανυπακοή" και "ορθοδοξία", για "ανατροπές" και "ριζοσπαστισμούς", η υπαρκτή Αριστερά είναι σήμερα ατόφια η Αριστερά που εκπαίδευσε και κατασκεύασε ο Λεωνίδας Κύρκος. Μάταια προσπαθούν οι δήθεν ορθόδοξοι του ΚΚΕ με την σιωπή τους και οι δήθεν δημοκράτες του Συνασπισμού με αναδρομές στους αγώνες των νιάτων του να πάρουν αποστάσεις από την οπορτουνιστική πολιτική που τους δίδαξε και που την ακολούθησαν μαζί του μέχρι κεραίας.
Ο Λεωνίδας Κύρκος πέρασε στην ιστορία. Η πολιτική του ζωή όπως και η ζωή όλων των προσωπικοτήτων της ελληνικής και της διεθνούς επαναστατικής πολιτικής θα μείνει σαν πολύτιμή ύλη στην διάθεση της ψύχραιμης ιστορικής αξιολόγησης. Μπορούμε όμως να πούμε ότι η οπορτουνιστική του πολιτική έκφραση ήταν αναντίρρητα πολύ ψηλής ποιότητας αλλά και ευνοήθηκε εξαιρετικά από την βάρβαρη και χυδαία κριτική που άσκησε εναντίον της το ΚΚΕ. Ακόμα περισσότερο την ευνόησε η συγκάλυψη του ρόλου της οπορτουνιστικής πολιτικής στην σκοτεινή δεκαετία του '60, συγκάλυψη που επιχείρησαν κυρίως οι επιτελείς της ΚΟΕ (διήμερο για τα 40 χρόνια από την έκδοση του αντιρεβιζιονιστικού περιοδικού "αναγέννηση"), καθώς και οι άλλοι θλιβεροί κληρονόμοι του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος.
Αποφασιστική σημασία όμως για την δυνατότητα του οπορτουνισμού να επικρατήσει στην ελληνική Αριστερά ήταν η κουλτούρα της ένδοξης ήττας που επικράτησε στην μεγάλη πλειοψηφία των αριστερών της κοινωνικής βάσης. Πεθαίνοντας ο Λεωνίδας Κύρκος αφήνει πίσω του στην θέση της δικής του οπορτουνιστικής σοφίας την οπορτουνιστική ηλιθιότητα των μαθητών του. Αλλά οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης αργά ή γρήγορα θα κατανοήσουν ότι το εξουσιαστικό σύστημα είναι ήδη κλινικά νεκρό. Ακόμα κι αν ξεφυτρώσει κανένας τόσο σοφός και τόσο γλυκός όσο ήταν ο μακαρίτης ο Λεωνίδας, ο οπορτουνισμός της Αριστεράς δεν θα μπορέσει να αλλάξει την ροή της κοινωνικής ιστορίας.