Ένας ακόμα χρόνος πέρασε και ένας ακόμα χρόνος αρχίζει με την όξυνση της κρίσης να εντείνεται, με την ελληνική κοινωνία να μην έχει ακόμα αντιληφθεί την ουσία της, και με τους επιτελείς του οπορτουνιστικοφασιστικού διμετωπισμού να τάζουν στον "ελληνικό λαό" από τον καραγκιοζμπερντέ του τηλεοπτικού κοινοβουλίου, "διεξόδους" και "ξέφωτα" οι μεν, "πολτοποίηση" και "αποκομιδή" των "λαθραίων" οι δε.
Ακόμα μια πρωτοχρονιά πέρασε με την ελληνική κοινωνία να παραπαίει στα τυφλά μέσα στην άγρια δύνη της κρίσης χωρίς να αντιλαμβάνεται την αντίφαση που την προκαλεί και που δεν ρωτάει κανέναν αν του αρέσει το κάθε σύμπτωμά της, το οποίο επηρεάζει, όπως και όσο επηρεάζει, την ζωή του κάθε ανθρώπου.
Δεν θέλω να επεκταθώ σε ευχές που προκύπτουν από αναλύσεις και προβλέψεις και καταλήγουν να είναι προτάσεις. Αρκετά έχω πει και έχω γράψει και δεν ξέρω τί από αυτά έπιασε τόπο εκεί που αξίζει τον κόπο να πιάσει τόπο μια κουβέντα. Αντί λοιπόν για ευχές θα απαντήσω σε ένα ερώτημα που το θεωρώ εύλογο να μου απευθυνθεί:
Τί μπορεί άραγε να ελπίζει ένας άνθρωπος σαν εμένα μπροστά στον νέο χρόνο που μπήκε; Ένας άνθρωπος δηλαδή που περνάει το τελευταίο στάδιο της ζωής του μέσα σε τρεις άξονες: είναι αναγκαστικά εχθρικός απέναντι στο καραγκιοζιλίκι των επιτελείων του οπορτουνισμού και του φασισμού, είναι αναγκαστικά ανίκανος να αποσυρθεί από την πολιτική ζωή και να παρακολουθεί βουβός την καταστροφή που προμηνύεται, είναι αναγκαστικά απομονωμένος πνευματικά ακόμα και από τον πιο στενό κοινωνικό του κύκλο που αποτελείται από ανθρώπους που έχουν κύρος και αυθεντία και ως εκ τούτου τρέμουν την κριτική.
Θα μπορούσα να απαντήσω με το απόφθεγμα του Νίκου Καζαντζάκη: δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα: είμαι ελεύθερος. Αλλά εγώ και πιστεύω, και ελπίζω, και φοβάμαι, κι από την άλλη μεριά η ελευθερία δεν είναι για μένα ζητούμενο όσο η υποταγή στην αναγκαιότητα.
Θα μπορούσα επίσης να απαντήσω με την ιστορία που έλεγε ο Μάο Τσε-τουνγκ για τον τρελό γέρο που μετακίνησε το βουνό. Στην ιστορία, οι ουράνιες δυνάμεις θαύμασαν την επιμονή του γέρου και μετακίνησαν το βουνό για λογαριασμό του. Ο Μάο έλεγε: "για μας (τους κομμουνιστές) οι ουράνιες δυνάμεις είναι ο λαός και αυτός θα βοηθήσει το έργο μας". Αν και είναι πολύπλοκο το ζήτημα μπορώ να πω πως ο λαός και της Κίνας και της Σοβιετικής Ένωσης μάλλον βοήθησε το έργο των αντιπάλων του Μάο και του Στάλιν. Και στον τόπο μας ο "λαός" που γνώρισε το έργο του Χοντζέα βοήθησε το έργο της τυμβωρυχίας που ασκήθηκε εναντίον του.
Θα καταφύγω λοιπόν τελικά σε μια ιστορία που έλεγε πάλι ο Καζαντζάκης: Ήταν λέει ένας στυλίτης που ζούσε πάνω σε ένα βουνό πάνω στον στύλο του αλλά ήταν βέβαιος ότι όχι μόνο υπάρχουν στο σύμπαν κι άλλοι πλανήτες που έχουν ανθρώπους, αλλά πολλοί από αυτούς έχουν βουνά σαν το δικό του και σε αρκετά από αυτά τα βουνά υπάρχει ένας στηλίτης σαν τον ίδιο.
Πιστεύω λοιπόν ότι παρά τα φαινόμενα δεν είμαι και τόσο μόνος μου σ' αυτό τον κόσμο. Ελπίζω πως η επαναστατική Αριστερά δεν είναι φαντασίωση και μυθολογία αλλά η αυριανή πραγματικότητα της Αριστεράς της κοινωνικής βάσης. Φοβάμαι ότι και μέσα στο 2013 θα υπάρξουν οι συνέπειες της άθλιας πολιτικής σιωπής που έχει επιβάλει ο διμετωπισμός φασισμού - οπορτουνισμού στην κοινωνία αλλά δεν φοβάμαι ότι το καραγκιοζιλίκι της Αριστεράς των οπορτουνιστικών επιτελείων θα παραταθεί επ' άπειρο.