Δεν διάβασα, ούτε άκουσα, πολλά σχόλια για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης αλλά και από τα λίγα που διάβασα το συμπέρασμα που έβγαλα είναι πως στον κόσμο επικρατεί μια σύγχυση που για πρώτη φορά, μετά από την απελευθέρωση (αν ήταν απελευθέρωση) από την φασιστική κατοχή, μπορεί να θεωρηθεί προάγγελος μιας στροφής της ελληνικής κοινωνίας προς την αλλαγή.
Η ομιλία του Τσίπρα δεν είχε καμία σχέση με αυτό που θα λέγαμε "αντικειμενική πραγματικότητα" πράγμα όμως που είναι εντελώς φυσικό, αφού, πολύ απλά, αυτή την πραγματικότητα κανείς δεν την ξέρει, και ούτε χρειάζεται να την ξέρει.
Η ομιλία του Τσίπρα δεν ήταν προγραμματική, ήταν προεκλογική πράγμα επίσης φυσικό αφού ο κυβερνητικός λόγος ήταν από πολύ καιρό επικοινωνιακός και θα συνεχίσει να είναι τέτοιος, μέχρι η πολιτική να γίνει υπόθεση της κοινωνίας και όχι μιας συντεχνίας αλλοπρόσαλλων αυθεντιών. Συγκεκριμένα: πριν από τις εκλογές ο Τσίπρας έλεγε πιστέψτε με, θα κάνω αυτό που λέω, μετά από τις εκλογές στο λόγο του στην βουλή είπε, πιστέψτε με, θα κάνω αυτά που έλεγα.
Προσωπικά ούτε πριν ούτε μετά ούτε είχα ούτε έχω κανένα λόγο να μην τον πιστέψω. Πρώτον, γιατί θεωρώ ικανό και τον Τσίπρα και κυρίως αυτούς που συγγράφουν τους λόγους του, αυτοί μεν να πιστεύουν αυτά που του γράφουν, αυτός δε να πιστεύει αυτά που διαβάζει. Δεύτερο, γιατί το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι αν οι αυθεντίες της διακυβέρνησης πιστεύουν αυτά που υπόσχονται, αλλά αν αυτά που υπόσχονται συνιστούν την κοινωνική αλλαγή που χρειάζεται όχι μόνο στην ελληνική κοινωνία αλλά στην ανθρωπότητα.
Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι μια κυβέρνηση αλλαγής. Είναι το σημερινό προϊόν μιας εξελισσόμενης ισορροπίας ανάμεσα στο χάος της κοινωνικής υποκειμενικότητας και στο χάος της εξουσιαστικής υποκειμενικότητας. Κατά συνέπεια, ο προγραμματικός λόγος του Τσίπρα ήταν ένας συνδυασμός υποσχέσεων: Από την μια μεριά, υποσχέθηκε προς τους ανθρώπους της βάσης της ελληνικής κοινωνίας πως θα απαλύνει τα βάσανά τους από την κρίση, και πως όταν διαμαρτύρονται, δεν θα τους ραντίζει με χημικά. Από την άλλη μεριά υποσχέθηκε, προς τους αγρίως ανταγωνιζόμενους παράγοντες της αυτοκρατορίας των αγορών πως η διακυβέρνησή του θα καταφέρει να παρατείνει την ζωή του κλινικά νεκρού εξουσιαστικού συστήματος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη.
Υποσχέθηκε με άλλα λόγια αυτό που θέλουν σε δύο αντίθετες πλευρές της κοινωνίας. Αυτό που "θέλουν" οι άνθρωποι της κοινωνίας είναι ένα χάος αλληλοσυγκρουόμενων επιθυμιών, που δεν έχουν καν μεταβληθεί σε προσδοκίες ώστε να γίνουν αφετηρία δράσης. Αυτό που "θέλουν" οι άνθρωποι της αυτοκρατορικής εξουσίας είναι ένα χάος παρανοϊκών ιδεών, που δεν έχουν καν μεταβληθεί σε ελπίδες, ώστε να μπορούν να διαψευσθούν και να οδηγήσουν τους παράγοντες της εξουσίας σε παραίτηση από την τεχνητή συντήρηση του εξουσιαστικού συστήματος.
Αυτά όμως που υποσχέθηκε ο Τσίπρας, είναι αυτά που κλήθηκε να υποσχεθεί μέσα από την συγκεκριμένη συγκυρία. Αυτή η ισορροπία στο χάος την οποία υποσχέθηκε, είναι μια σοφή, από άποψη οικονομίας της ιστορίας (δηλαδή ιστορικά αναγκαία) διευθέτηση του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Η προσωπικότητά του είναι η κατάλληλη για μια τέτοια διευθέτηση. Ο Τσίπρας δεν είναι εντολοδόχος, ούτε των αγορών, ούτε του λαού. Είναι εντολοδόχος της ιστορικής δυναμικής. Όταν μιλάω λοιπόν για αισιοδοξία, προφανώς δεν εννοώ πως μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για την δράση της Πρωθυπουργικής αυθεντίας και της αυθεντίας των συνιστούντων την κυβέρνηση.
Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι εφόσον όλο και περισσότερο οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης, αντιλαμβάνονται την λογική της ιστορίας που διέπει την "διακυβέρνηση" Τσίπρα και αυτό το γεγονός μπορεί και πρέπει να είναι πηγή απέραντης αισιοδοξίας.