Οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης ενθουσιάστηκαν νομίζοντας πως το λάκτισμα το έδωσε η ("επιτέλους") "αριστερή" ελληνική κυβέρνηση στους "ευρωκράτες" αλλά μετά ελαφρώς κουμπώθηκαν όταν κατάλαβαν πως το λάκτισμα το έδωσε η "ευρωκρατία" στον πισινό της ελληνικής κυβέρνησης.
Οι "αυθεντίες" της κορυφής, όσο κρατούσε ο ενθουσιασμός των ανθρώπων της βάσης χειροκροτούσαν κι αυτοί την κυβέρνηση δήθεν εκ μέρους του πλήθους, όταν όμως άρχισε το κούμπωμα, έβαλαν στο σημάδι με τον τρόπο του ο καθένας την κυβέρνηση για να αποστασιοποιηθούν από την ήττα.
Κατά την γνώμη μου, η ελληνική κοινωνία, δεν έδωσε (ακόμα) κανένα λάκτισμα (και ούτε θα μπορούσε να δώσει πολύ απλά γιατί δεν ξέρει -- ακόμα -- σε ποιους πισινούς το χρωστάει) αλλά ούτε δέχτηκε κανένα λάκτισμα (και ούτε πρόκειται να το δεχτεί, ούτε στο άμεσο ούτε στο απώτερο μέλλον) γιατί πολύ απλά ο πισινός της "ελληνικής κυβέρνησης" (ακόμα κι αν τον ψηφίζει κατά 100% με χέρια και με πόδια) δεν θα μπορούσε να την εκπροσωπεί και ΔΕΝ εκπροσωπεί την ελληνική κοινωνία.
Αν θεωρήσουμε πως άρχισε κάποιος αγώνας στις Βρυξέλες, κι αν η πρώτη μάχη αυτού του αγώνα είναι οι περιβόητες διαπραγματεύσεις, αυτή η πρώτη μάχη αποτελεί ήττα του εξουσιαστικού συστήματος.
Σύμπασα η ελληνική "Αριστερά" (και όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ), είτε μέσα είτε έξω από την "Ευρώπη", έχει δηλώσει πίστη στο πεθαμένο "εξουσιαστικό σύστημα", και μέσα στο εξουσιαστικό σύστημα το πρόβλημα δεν λύνεται: ο πραγματικός πόλεμος είναι πόλεμος της πραγματικής κοινωνίας εναντίον του κοινωνικού συστήματος.
Αν τα "αιτήματα" της ελληνικής κυβέρνησης γινόντουσαν αποδεκτά (ακόμα κι αν η νίκη δεν ήταν πλήρης, ακόμα κι αν δεν ήταν η τελευταία) η νίκη αυτή δεν θα πιστωνόταν στην ελληνική κυβέρνηση αλλά στην ελληνική κοινωνία. Αν τα "αιτήματα" δεν γίνονταν (όπως δεν έγιναν) αποδεκτά, η ήττα δεν θα ήταν (και δεν είναι) της ελληνικής κοινωνίας αλλά της ελληνικής κυβέρνησης δηλαδή ενός τμήματος του παγκόσμιου εξουσιαστικού συστήματος στην σύγκρουσή του με ένα άλλο.
Βεβαίως η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί και δεν πρέπει να μένει αδιάφορη μπροστά στην προδιαγεγραμμένη πλέον πορεία του συστήματος εξουσίας προς την διάλυση, πολύ απλά γιατί αυτά που συμβαίνουν στην πορεία προς την διάλυση του συστήματος έχουν επιπτώσεις στην ελληνική κοινωνία, επιπτώσεις που μπορεί και που πρέπει μια πολιτική που εκφράζει τις ανάγκες και κυρίως την δύναμη και τις δυνατότητες της ελληνικής κοινωνίας να τις αποφύγει ή και να τις απαλύνει.
Η ελληνική κοινωνία μπορεί να κάνει την δική της πολιτική και αργά ή γρήγορα θα την κάνει. Με άλλα λόγια οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης μπορούν να οργανωθούν κατάλληλα (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό το "κατάλληλα") και να κάνουν την δική τους πολιτική αντί να "αφήνονται" (όπως γίνεται σήμερα) στην πολιτική των "αυθεντιών" (του φασισμού ή του οπορτουνισμού) που δήθεν τους αντιπροσωπεύουν ενώ στην πραγματικότητα έχουν προσδεθεί οριστικά και μόνιμα, θέλοντας και μη, στο εξουσιαστικό σύστημα, σέρνοντας μαζί τους ένα πλήθος ανθρώπων της κοινωνικής βάσης.
Οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης μπορούν να κάνουν την δική τους πολιτική αλλά αυτό δεν γίνεται κατά παραγγελία, ούτε εκ των άνω ούτε εκ των κάτω. Το πώς γίνεται είναι ζητούμενο, αλλά το τί μπορεί και τι πρέπει να κάνει (όποιος ενδιαφέρεται να κάνει κάτι) είναι ακόμα πιο επειγόντως ζητούμενο. Το να κάνει κανείς κάτι όμως ξεκινάει από το να αναγνωρίσει χωρίς καμιά αμφιβολία την κατάσταση που υπάρχει παρά το γεγονός πως και ο ίδιος έχει ευθύνη για την ύπαρξη της κατάστασης που υπάρχει.
Και τέλος για να αναγνωρίσει κανείς την πραγματική κατάσταση, προς το παρόν δεν έχει άλλο τρόπο από το να παρακολουθεί τις αντιδράσεις των "αυθεντιών" της κορυφής, διαβάζοντας προσεκτικά και κριτικά το πραγματικό που κρύβεται κάτω από τις γραμμές των επιστολών και των δηλώσεων που εκτοξεύονται κατά ομοβροντίες τις τελευταίες μέρες.
Όλες οι παρεμβάσεις των "αυθεντιών" της ελληνικής πολιτικής συμπαθητικών και αντιπαθητικών συγκλίνουν μονότονα στην επίκληση του "λαϊκού παράγοντα". Η πιο χαρακτηριστική από αυτές είναι η παρέμβαση του Ρούντι Ρινάλντι που τελειώνει ως εξής:
«Κυρίως, αναδεικνύεται επιτακτικά η ανάγκη να μιλήσουν τα μέλη και η κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Αναδεικνύεται, επίσης, η ανάγκη να ειπωθεί από την κυβέρνηση όλη η αλήθεια στο λαό, αφού στο τέλος ο λαός θα σφραγίσει με τη ζωντανή παρουσία του τις όποιες πολιτικές εξελίξεις.»
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την δήλωσή του, την οποία δεν μπορώ να την αφήσω ασχολίαστη, καθώς έχει πολύ ζουμί. Νομίζω πως είναι φανερός ο ρόλος ενός τυφλού και βουβού στρατού που επιφυλάσσουν οι "αυθεντίες" της "αριστεράς" για τον λαό. Προς το παρόν, παρόλες τις σπαραξικάρδιες εκκλήσεις τους, τον λαό δεν τον θέλουν στον αγωνιστικό χώρο (προτιμούν να πηγαίνουν μόνοι τους στις Βρυξέλες): τον θέλουν να φανατίζεται στην εξέδρα. Οι άνθρωποι όμως της κοινωνικής βάσης αργά ή γρήγορα θα κατεβούν στον αγωνιστικό χώρο.