Ποιο ήταν το νόημα της επίσκεψης, πριν από ενάμισι μήνα (14 και 15 Μαρτίου 2019) του προέδρου της Βολιβίας Έβο Μοράλες στην Αθήνα και της συνάντησής του με τον Αλέξη Τσίπρα; Πώς δικαιολογείται η αμηχανία της κυβέρνησης και η ηπιότητα της κριτικής της Νέας Δημοκρατίας σχετικά με αυτήν την συνάντηση; Πώς δικαιολογείται η σιωπή της εξωσυριζικής Αριστεράς και η και ο ηθικολογικός σχολιασμός της συνάντησης από τον Ρινάλντι της ΚΟΕ;

Οι απαντήσεις σ' αυτά τα ερωτήματα, έστω και εκ των υστέρων είναι χρήσιμες για την κατανόηση της κατάστασης στον σημερινό κόσμο. Και άλλωστε όχι και τόσο εκ των υστέρων αφού μισό μήνα μετά ο "φίλος" Έβο επέστρεψε στην περιοχή μας προσκεκλημένος από στην Τουρκία από τον "γείτονα" Ερντογάν. Μια γέφυρα ανάμεσα στις χώρες της ατινικής Αμερικής

Η φυσιογνωμία της επίσκεψης παρέμεινε μυστηριώδης. Ο "αδελφός" Τσίπρας μας είπε πως είχε, πριν από πολύ καιρό, προσκαλέσει τον "φίλο" Έβο και πολύ χάρηκε που επιτέλους αυτός ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή του. Δεν φαινόταν όμως και πολύ χαρούμενος και πάντως ο ίδιος δεν διευκρίνισε, ούτε σε πότε ακριβώς τον κάλεσε ούτε ποιο ήταν το είδος της πρόσκλησης. Συγκεκριμένα, δεν είπε αν τον κάλεσε σαν αρχηγό του βολιβιανού κράτους ή σαν σύντροφο της βολιβιανής Αριστεράς;

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ο πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται τέτοιες "λεπτές" διαφορές αλλά το σίγουρο όμως είναι πως ο Έβο Μοράλες δεν αντιμετωπίστηκε από αυτόν ούτε σαν σύντροφος ούτε σαν πρόεδρος. Στην συνάντηση επέδειξαν απλώς τις επιτυχίες τους κι απ' την άλλη μεριά η παρουσία ανθρώπων σαν τον Γιώργο Παπανδρέου και το γεμάτο απορία ύφος του κυρίου Νίκου Παπά, έδειχναν πως μάλλον ο "ξένος δάκτυλος" είχε κουνήθηκε για την πραγματοποίησή της. Τελικά η συγκεκριμένη επίσκεψη δεν μπορεί να δικαιολογηθεί παρά μόνο στο πλαίσιο της γενικής "παγκοσμιοποιητικής" αναταραχής, εν μέσω της οποίας δεσπόζει η επίθεση των ΗΠΑ για την κατάληψη του παγκόσμιου "αυτοκρατορικού" θρόνου.

Στο κλίμα λοιπόν μιας παράξενης προεκλογικής περιόδου, στην οποία το μόνο ζητούμενο από τους ψηφοφόρους είναι η ανεξαρτησία και το μοναδικό μέλημα των υποψηφίων είναι η εξάρτηση, η επίσκεψη ενός υποτιθέμενου αριστερού ηγέτη από μια χώρα της Λατινικής Αμερικής, γνωστής για τους αγώνες των λαών της για την ανεξαρτησία, δεν βόλευε ούτε κανέναν και κυρίως τον κύριο Τσίπρα και την παρέα που "κυβερνάει" την "χώρα" με βάση τις "έξωθεν" υπαγορεύσεις.