Είναι πολύς καιρός τώρα, που κάθε φορά, όταν διαβάζω τον "Δρόμο της Αριστεράς" της οποίας ως "εκδότης" (!) αυτοτιτλοφορείται ο κύριος Ρούντι Ρινάλντι, και ειδικά όταν διαβάζω το βαρυσήμαντο άρθρο του, με το οποίο προσπαθεί πάντα να καπελώσει τους υπόλοιπους αρθρογράφους, θυμάμαι την βλαμμένη άποψη του Ρινάλντι πως ο "δρόμος ανοίγει περπατώντας" και μου έρχεται στο μυαλό ένα παλιό ανέκδοτο που έχει σχέση με "δρόμο" και με "περπάτημα".
Άλλες φορές, όταν τα πράγματα γίνονται, όπως τώρα, πολύπλοκα και δεν μπορώ να διατυπώσω μια σκέψη της προκοπής, γράφω κανένα ποιηματάκι εκ του προχείρου μπας και καθαρίσει το μυαλό μου και συνεχίσω τις μάταιες προσπάθειές μου. Αυτή την φορά σκέφτηκα αφηγηθώ αυτό το ανέκδοτο:
* * *
Ήταν, λέει το ανέκδοτο, ένα τοπογραφικό συνεργείο που έκανε την δουλειά υπαίθρου για την χάραξη ενός δρόμου, έξω από ένα ορεινό χωριό της Ηπείρου. Ήταν και ένας χωριάτης που έβοσκε τα προβατάκια του λίγο πιο πάνω. Βλέπει ο χωριάτης τα παιδιά του συνεργείου που δούλευαν, βλέπει και τον προϊστάμενο τοπογράφο που τους έδινε εντολές, τους πλησιάζει και αρχίζει να παρακολουθεί με περιέργεια τις κινήσεις τους.
Κάποια στιγμή το συνεργείο σταματάει για διάλειμμα και τσιγάρο, βλέπουν τον χωριάτη, τον χαιρετάνε, τους χαιρετάει κι αυτός, του δίνουν τσιγάρο, τους μοιράζει κι αυτός κάτι ωραία αχλάδια που είχε μαζέψει, τον ρωτάνε για το χωριό του, τους ρωτάει κι αυτός διάφορα, και κάποια στιγμή τους ρωτάει:
«Και τί κάνετε βρε παιδιά εδώ πέρα με όλα αυτά τα εργαλεία;»
«Χαράζουμε δρόμο», του απαντάει ο προϊστάμενος.
«Δηλαδή; Πώς τον χαράζετε;», ξαναρωτάει ο χωριάτης.
«Και να σου πω δεν θα καταλάβεις» του ξαναλέει ο προϊστάμενος.
Τον κοιτάει χωρίς να δείξει θιγμένος ο χωριάτης.
«Ε βέβαια, από χωριό είμαι παλικάρι μου» του λέει σεμνά «αλλά για πες μου εσύ, και ό,τι καταλάβω κατάλαβα»
Τον κοιτάει κάπως συγκαταβατικά ο προϊστάμενος.
«Κοίτα! Είδαμε πρώτα στο γραφείο τους χάρτες της περιοχής, κάναμε μια πρώτη μελέτη για να αποφασίσουμε από πού θα περάσει ο δρόμος, ερχόμαστε με τα εργαλεία μας και μετράμε το έδαφος, γυρνάμε στο γραφείο και σχεδιάζουμε τον δρόμο και τώρα έχουμε έρθει να τον χαράξουμε»
Τον κοιτάει με θαυμασμό ο χωριάτης.
«Α! κάτι κατάλαβα! Και δε μου λες παλικάρι μου, πότε αρχίσατε την δουλειά σας;»
«Πριν τέσσερα χρόνια» του απαντάει ο προϊστάμενος «και σε άλλα τέσσερα, ο δρόμος θα είναι έτοιμος».
«Σπουδαία πράγματα» του λέει ο χωριάτης «εμείς ούτε τα ξέρουμε αυτά, ούτε έχουμε τέτοια εργαλεία»
«Ε! μα εσείς τί να τα κάνετε τα εργαλεία!» του απαντάει με στόμφο ο προϊστάμενος «Δε φτιάχνετε δρόμους»
Τον κοιτάζει σκεφτικός ο χωριάτης.
«Πώς δεν φτιάχνουμε! φτιάχνουμε και εμείς δρόμους! Αλλά πιο απλά»
«Πιο απλά;» τον ρωτάει με ένα ειρωνικό χαμόγελο ο τοπογράφος, «δηλαδή;»
Με ντροπαλό ύφος ο χωριάτης και αποφεύγοντας να τον κοιτάξει στα μάτια,
«Να!» του λέει «παίρνουμε ένα γαϊδούρι, με το συμπάθιο κιόλας, το προγκάμε κατά το μέρος που θέλουμε να πάει ο δρόμος και όπου πατήσει βάζουμε ένα σημάδι. Έτσι χαράζουμε τον δρόμο, κι από εκεί τον περνάμε».
Αμφιβάλλοντας ο τοπογράφος, αν τον δουλεύει ο χωριάτης ή του μιλάει σοβαρά, διστάζει για λίγο και μετά τον ρωτάει με ένα χαμόγελο μεταξύ απορίας και ειρωνείας.
«Α! Κατάλαβα. Και δεν μου λες, βρε πατριώτη, κι αν δεν έχετε γαϊδούρι; Τότε τί κάνετε;»
Τον κοιτάει τότε ο χωριάτης, και με ένα ύφος πολύ σοβαρό του λέει:
«Ε! Τί να κάνουμε λεβέντη μου; Τότε αναγκαζόμαστε να πάρουμε έναν τοπογράφο!»
* * *
Θα μου πείτε τώρα τι σχέση μπορεί να έχει το ανέκδοτο με το "Δρόμο της Αριστεράς" και τον Ρινάλντι. Ε! ανέκδοτο είναι. Ο καθένας το καταλαβαίνει όπως νομίζει. Η δική μου ανάγνωση δεν έχει και μεγάλη σημασία. Η δική μου απορία μου είναι πως θα το καταλάβει ο Ρινάλντι.